Η αυθεντική ζωή που περιμένει να την ανακαλύψουμε...

 
Κάποιες σκέψεις μου:

Κάποτε είχα ακούσει αυτό:
"Ένα καλό τραγουδι μπορεί να σε κάνει να αργήσεις στη δουλειά. Ένα υπέροχο όμως τραγούδι μπορεί να σε κάνει να παραιτηθείς από τη δουλειά"(δουλεία)...
Να προσθέσω: και να παραιτηθείς από όλες τις κυρίαρχες (κυρίαρχες και παγ-ι-ωμένες ακόμη και στην αντίθεσή τους ως προς το κυρίαρχο πνεύμα) και τις ως τώρα δημοφιλείς κι εμφυτευμένες μέσα σου πεποιθήσεις...
Τα Διάφανα Κρίνα αποτελούν για μένα μια αγαπημένη μουσική εμπειρία που εξελίσσεται πάντα σε εσωτερικό ταξίδι κι ανακάλυψη ανείπωτων ή γνώριμων μα υποτιμημένων "χαμένων στεριών"
Κι ο Τζόννυ Ντεπ, που αφιερώνεται σε αυτόν το παραπάνω βίντεο, αποτελεί ίσως κάτι σαν την αρχετυπική μορφή του "Κατεργάρη". Απέναντι στους Άρχοντες, στην "κανονικότητα", στην "επιπεδούπολη" μιας μονοδιάστατης πραγματικότητας, στη σοβαροφάνεια των ευυπόληπτων τυράννων και τυραννίσκων, στη στείρα αγέλαστη φαντασία των πνευματικών ταγών(ή τράγων) του κόσμου, στη δολοφονία των παραμυθιών και της παιδκής ηλικίας, στο βωμό της "ωρίμανσης"-Μην ωριμάσεις ΠΟΤΕ!, της ενσωμάτωσης  στο "ρεαλιστικό" πνεύμα των "αγορών" και στον αποτρόπαιο παραλογισμό των καιρών...

Για να συντονιστείς με τη φυσική ροή των "πραγμάτων" και να ρέεις μαζί της μέχρι και να την χειριστείς ως μια εύπλαστη κατάσταση στα "μαγικά σου χέρια" και στην ισχύ της θέλησής σου, ίσως πρέπει να αποκτήσεις όραση, ακοή και "ευαισθησία" ψυχοσωματική.
Για να δεις τις εικόνες πίσω από τις εικόνες και μέσα στις εικόνες και γύρω από αυτές.
Για να ακούσεις τη μουσική-Οι δικές μας "μουσικές" στις ολόδικιές μας φρέσκιες "μελωδίες"! που κάνει τα πάντα να πάλλονται στους κοσμικούς ρυθμούς της και διασχίζει τα βασίλεια των σφαιρών για να κουρδίσει τις χορδές μιας ξεκουρδισμένης καρδιάς.
Για να δονηθείς στους παλμικούς κραδασμούς της ύπαρξης και να βιώσεις την μεγαλειώδη ματαιότητα των πάντων και τη μοναδική σημαντικότητα του καθενός χωριστά. Εκεί, εδώ, παντού υπάρχει ζωή! Ζωή! Πέρα από ακονίσματα μαχαιριών, παρανοήσεις, παρακρούσεις, φαντασιώσεις και οχλαγωγίες, δόγματα, λανθασμένες συλλήψεις, οδύνες και δεινά, αστοχίες και στρεβλώσεις, καλες μα τόσο άστοχες προθέσεις, θέσεις κι αντιθέσες, λέξεις. Λέξεις κούφιες, λέξεις λεπίδες, λέξεις παρηγοριάς στον άρρωστο και παραιτημένο, λέξεις δύναμης, λέξεις καταστροφής ή θεραπείας. Όμως μία είναι η λέξη που κάνει τις δονήσεις αδιάλειπτα να χορεύουν στους ρυθμούς του αιώνιου τώρα, που γεννιέται, μαραίνεται κι επανέρχεται αέναα (η ενέργεια ποτέ δεν χάνεται στο σύμπαν): ΖΩΗ!

Αν δεν μπορούμε να την αναδείξουμε και να την εξελίξουμε, τουλάχιστον ας μη την ευτελίζουμε και ασελγούμε (με διάφορους και συχνά νοσηρά εφευρετικούς τρόπους) σε βάρος της...


ανιχνευτής

ΥΓ: Κλείνω με κάποιους αγαπημένους στίχους.

Η ΠΟΡΤΑ

του Μίροσλαβ Χόλουμπ

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Μπορεί απ’ έξω εκεί να στέκει ένα δέντρο, ένα δάσος, ένας κήπος, ή μια πόλη μαγική.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Μπορεί να είναι το σκυλί που ψαχουλεύει. Μπορεί να δεις κάποια μορφή, ή ένα μάτι, ή την εικόνα

μιας εικόνας.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Αν είναι η καταχνιά θα καθαρίσει.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Κι αν είναι μόνο η σκοτεινιά που θορυβεί κι αν είναι μόνο κούφιος άνεμος κι αν

τίποτα

δεν είναι

έξω εκεί, πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Τουλάχιστο

θα γίνει

κάποιο

ρεύμα.