... ένα εκπληκτικό όσο και ανησυχητικό άρθρο, που καταφέρνει και καθηλώνει τον αναγνώστη με τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής του, που, κατά την άποψή μας πάντα, θα γοήτευε κι έναν Τσαρλς Ντίκενς ή Έντγκαρ Άλλαν Πόε! (Μπορεί ίσως να συνδεθεί και με αυτό, στο antidras:
" NEURO" )
Παρανοητικές Οντότητες στις Μεγαλουπόλεις
" Η μεγαλούπολη, την νύχτα, μετατρέπεται σε ένα εφιαλτικό όργιο σκοτεινών μυστικών... Η πόλη ολόκληρη έχει τον δικό της μεταβολισμό...Κι ο πληθυσμός υπακούει στους ίδιους νόμους της ίδιας
καθημερινότητας, κοινής και αναπόφευκτης για όλους...Ο μαζάνθρωπος προσφέρει στη Μεγάπολη τον εαυτό του...Η Μεγάπολη είναι ζωντανή. Είναι μια ζωντανή οντότητα.... Η Μεγάπολη είναι ο ξενιστής, ο Homo Megapolitan είναι το παράσιτο.
"
Urban Paramental Entities.
Η μικρή πόλη, που μπορούσες να την εξερευνήσεις με μία ματιά (και
αποτελούσε τον γενικό κανόνα το 1800), στα μέσα και στο τέλος του 19ου
αιώνα αντικαταστάθηκε από την Μεγάπολη (
Megapolis). Σε ένα παλιό θρησκόληπτο κείμενο διάβασα να αποκαλούν τις Μεγαπόλεις:
«Πόλεις του Μολώχ».
Τα μεσαιωνικά τείχη είχαν σχεδόν όλα γκρεμιστεί και τα όρια της πόλης
επεκτείνονταν πλέον ανεμπόδιστα όλο και πιο βαθιά μέσα στην εξοχή. Ίσως
γι’ αυτό κάποιοι να έβλεπαν τότε τη Μεγάπολη σαν μία μεταδοτική
ασθένεια, σαν μία επιδημία που εξαπλώνεται και καταβροχθίζει την
γεωγραφία του Θεού, ως ένα βλάσφημο δημιούργημα του ανθρώπου που
αντιγράφει με τεχνητό τρόπο το θεϊκό οικοδόμημα της Φύσης, κάτι σαν ένας
«πύργος της Βαβέλ» σε οριζόντια επέκταση (που φιλοξενεί πολλούς άλλους
πύργους της Βαβέλ σε κάθετη επέκταση).
Πολυκατοικίες συμπιεσμένες η μία πάνω στην άλλη, καταλαμβάνοντας όσο
το δυνατόν λιγότερο χώρο, ανυπολόγιστες μάζες πληθυσμών εξασθενίζουν
μέρα με την ημέρα, χάνοντας κάθε ελπίδα και κάθε προσωπικότητα,
μελαγχολούν, αρρωσταίνουν, πεθαίνουν, απελπίζονται, εγκληματούν,
μεταλλάσσονται σε ανήμπορα αυτόματα προορισμένα για συγκεκριμένες –και
πάντα ασφυκτικά περιορισμένες– δραστηριότητες. Το παράξενο είναι ότι οι
μαζάνθρωποι έπρεπε
πάντα να «διασφαλίζουν» αυτές τις συνθήκες, με την ίδια την ζωή τους
και τον χρόνο τους, χωρίς ποτέ κανείς να εξεγερθεί και να ανατινάξει
αυτόν τον παράλογο ζυγό από πάνω του.
Ο μαζάνθρωπος προσφέρει στη Μεγάπολη τον εαυτό του.
Η Μεγάπολη είναι η φυλακή του και το εκτροφείο του, η πατρίδα και το σπίτι του, το τσίρκο του και ο τάφος του. Ο
Homo Megapolitan
λειτουργεί ως αναπόσπαστο μέρος του συνόλου των ομοίων του, και ως
αναπόσπαστο μέρος της Μεγάπολης. Μία ζωντανή συλλογική οντότητα που
κατοικεί μέσα σε μία τεχνητή συλλογική οντότητα. Το σύνολο των ανθρώπων
είναι η σάρκα και η Μεγάπολη είναι το καβούκι της. Κυψέλη. Λόφος
τερμιτών. Μαλάκιο και όστρακο. Μούμια και πυραμίδα.
Ο Homo Megapolitan αφοδεύει μέσα στη Μεγάπολη. Η
ίδια η Μεγάπολη αφοδεύει με το τιτάνιο αποχετευτικό της σύστημα, ένα
λαβυρινθώδες μεταλλικό παχύ έντερο που μεταφέρει τις αφοδεύσεις της κάτω
από τις επιφάνειες των δρόμων, προς τη θάλασσα ή τους τόπους βιολογικού
καθαρισμού. Παντού από κάτω μας κυκλοφορούν σε μια αέναη ροή οι
αφοδεύσεις μέσα στο παχύ έντερο της Μεγάπολης. Ο Homo Megapolitan
παράγει αμέτρητους τόνους σκουπιδιών: αποφάγια, συσκευασίες προϊόντων,
χαρτί και πλαστικό, κι όλα τα ανομολόγητα πράγματα που προκύπτουν από
την χρήση πάσης φύσεως καταναλωτικών προϊόντων. Από το διάστημα η Γη
φαίνεται σαν ακατοίκητη, κανένα από τα επιτεύγματά μας δεν διακρίνεται
από τόσο ψηλά, εκτός από δύο: