Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

καμιά φυλακή δεν μπορεί να κρατήσει στ’ αλήθεια φυλακισμένο το πνεύμα μας

Ανάρτηση του ανιχνευτή στο antidras. Μπορεί κάλλιστα να συνδεθεί με αυτές τις αναρτήσεις από εμένα στο "αντιβαρυτικό όχημά μας": 
 "Γράμμα" από τους"παρατηρητές" ενός άλλου κόσμου
H πραγματική πτώση μας: "πήραμε τον κόσμο των φαινομένων για αληθινό." 

 Johnny Cash στο «San Quentin» (καμιά φυλακή δεν μπορεί να κρατήσει στ’ αλήθεια φυλακισμένο το πνεύμα μας)


ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
 
Ο Βάρδος της Ελευθερίας Johnny Cash στο «San Quentin»
Μια συναυλία στη φυλακή, για τους φυλακισμένους

Ήταν 24 Φεβρουαρίου του 1969, όταν ο Johnny Cash, ο “man in black” που μετά ορκίστηκε να φοράει πάντα μαύρα ως πένθος για την κατάντια του ανθρώπου και του κόσμου, ο σημαντικότερος βάρδος της γενιάς του στην αμερικανική μουσική, κατάφερε να κάνει κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ πριν. Να δώσει μια συναυλία στη φυλακή, για τους φυλακισμένους. H κίνηση αυτή ήταν πολύ συμβολική, αλλά σχεδόν κανείς από τους παραγωγούς ή τους ιθύνοντες δεν μπορούσε να το διακρίνει αυτό, οι εποχές ήταν πολύ διαφορετικές τότε, όλοι το θεώρησαν άκρως παράξενο και απαράδεκτο, αλλά ο Johnny επέμενε ώσπου το κατάφερε.

Μία από τις πιο κακόφημες φυλακές των Η.Π.Α. τότε ήταν το San Quentin State Prison, κι εκεί ήταν που θα γινόταν η –θρυλική πλέον– αυτή συναυλία, όπου θα γινόταν και live ηχογράφηση για να βγει δίσκος (Live at San Quentin), αλλά και θα κινηματογραφούταν.

Οι περιορισμοί που είχαν τεθεί από τις αρχές για τη συναυλία, φυσικά, ήταν πάρα πολλοί. Ο Johnny θα έπρεπε να στέκεται σε συγκεκριμένο σημείο, η μπάντα του και το συνεργείο επίσης, θα έπρεπε να μην πει κάποια συγκεκριμένα πράγματα και κάποια συγκεκριμένα τραγούδια, ο διευθυντής της φυλακής δεν ήθελε π.χ. να τραγουδήσει ο Johnny το θρυλικό Folsom Prison Blues του, οι κρατούμενοι θα έπρεπε να μην φωνάζουν, να μην στέκονται όρθιοι, κ.ά. και ο Johnny έκανε μεγάλο αγώνα για να μην είναι περικυκλωμένη η σκηνή από δεσμοφύλακες.

Επίσης, ήθελε ο ίδιος να ελέγξει κάποιες από τις συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές, κάτι που το κατάφερε κι αμέσως ανακάλυψε ότι το τρεχούμενο νερό της φυλακής σχεδόν δεν πινόταν και του μύριζε θειάφι και, χωρίς να προειδοποιήσει τους κρατούντες, τελικά ζήτησε ένα ποτήρι νερό πάνω στη σκηνή και αμέσως το έχυσε, για να το καταγγείλει στην κινηματογράφηση.

 Η συναυλία του Johnny Cash «San Quentin» έγινε και έμεινε στην ιστορία.

Ενώ ο Johnny Cash μετά έπαιξε σε όλες τις μεγάλες φυλακές και υπάρχουν οι αντίστοιχες ηχογραφήσεις.

Φυσικά τίποτε δεν ήταν όπως προγραμματίστηκε εκείνη τη βραδιά, ενώ στο τέλος της συναυλίας έγιναν και ταραχές από τους ενθουσιασμένους ξεσηκωμένους κρατούμενους. Αυτός ο βάρδος της ελευθερίας και της περιπέτειας, είχε καταφέρει να τρυπώσει στη φυλακή και να μεταδώσει το μήνυμα: «γκρεμίστε κάθε φυλακή», χωρίς κανείς καλά –καλά να καταλάβει τι συνέβαινε.

Για εκείνη τη συναυλία στο San Quentin, μάλιστα, έγραψε ειδικά ένα τραγούδι, το “San Quentin”, οι ανατρεπτικότατοι στίχοι του οποίου ξεσήκωσαν τους πάντες όταν ακούστηκαν.

Ο διευθυντής της φυλακής και οι δεσμοφύλακες δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους, δεν ήταν μέσα στη λίστα που τους είχε δώσει, ενώ έπαιξε και ένα άλλο αληθινά συγκινητικό κομμάτι που το είχε γράψει ένας κρατούμενος.

«San Quentin μισώ κάθε ίντσα σου… San Quentin μακάρι να σαπίσεις και να καείς στην κόλαση, να γκρεμιστούν οι τοίχοι σου κι εγώ να ζήσω για να πω την ιστορία…»

Ακούστηκε μέσα στη φυλακή, από έναν μεγάλο «μάγκα»…

To San Quentin του Johnny Cash, λοιπόν, είναι το τραγούδι για τη φυλακή μας, τη φυλακή που βρισκόμαστε όλοι μας, εδώ, σ’ αυτόν τον κόσμο, διότι κι εμείς ζούμε μέσα σε ένα μεγάλο San Quentin, έναν κόσμο-φυλακή, μέσα σ’ ένα σώμα-φυλακή, με αόρατους δεσμοφύλακες.
Αλλά και «βάρδους» ανάμεσά μας, που ακόμη τραγουδούν για την ελευθερία. Κι έτσι, το παλιό τραγούδι αυτό για το San Quentin, είναι ένας μυστικός ύμνος για την ελευθερία.

Γιατί καμιά φυλακή δεν μπορεί να κρατήσει στ’ αλήθεια φυλακισμένο το πνεύμα μας.

Λευτεριά στους φυλακισμένους, σε όλους μας!


OI ΠΕΡΙΦΗΜΟΙ ΣΤΙΧΟΙ:

«San Quentin»
San Quentin, you’ve been livin’ hell to me
You’ve hosted me since nineteen sixty three
I’ve seen ‘em come and go and I’ve seen them die
And long ago I stopped askin’ why
San Quentin, I hate every inch of you.
You’ve cut me and have scarred me thru an’ thru.
And I’ll walk out a wiser weaker man;
Mister Congressman why can’t you understand.
San Quentin, what good do you think you do?
Do you think I’ll be different when you’re through?
You bent my heart and mind and you may my soul,
And your stone walls turn my blood a little cold.
San Quentin, may you rot and burn in hell.
May your walls fall and may I live to tell.
May all the world forget you ever stood.
And may all the world regret you did no good.
San Quentin, you’ve been livin’ hell to me…
San Quentin, I hate every inch of you.

 

το δανειστήκαμε από το terra papers

Kαι κάτι από εμάς:


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου