Μία ανάσα μές στη σκοτεινιά

Χάρισέ μου δυο πολύτιμες στιγμές!

Την πόρτα άνοιξέ μου
με ζεστή και σπλαχνική συνάμα 

και για λιγάκι μοναχά

του λογισμού και των ματιών μου απάλυνε τα βάρη.

Και γλυκομίλησέ μου.

Για τη ζεστασιά μιας διάπλατης καρδιάς.

Για την άσβεστη σπίθα μιας αέναης φωτιάς.

Για την ομορφιά της καρδιάς του κόσμου.

Για τη Δύναμη της προσήλωσης στον στόχο

και τη σύνεση μαζί με το αλύγιστο μιας αγριεμένης ματιάς.

Για το απελευθερωτικό Παιχνίδι του Κατεργάρη

που τους Άρχοντες ξεγελάει και τον ίδιο τον Αετό...

Πες μου αλήθειες που μοιάζουν με ψέματα

μίλα μου για ψέματα που φλερτάρουν με αλήθειες:

Ότι του Αίολου τα καταστροφικά παιδιά 

θα ξανασφραγιστούν μες στο ασκί.

Ότι ο Πάγος θα λιώσει απ' τη Φωτιά.

Ότι πήραμε απ' της κουρσεμένης Ιστορίας τους τυράννους 

πίσω τη λευτεριά της κουρσεμένης μας ψυχής.

Ότι τα λαμπερά πουλιά των ιδεών

ξεφεύγουνε απ' το θανάσιμο ιστό των ιδεολογιών.

Ότι η θολή υπόστασή μας θ' αναβαπτιστεί

βουτώντας στα τρεχούμενα ύδατα της Γνώσης

και στην κάμινο του αλχημικού χρυσού θα σμιλευτεί.

Ότι ολοκαίνουργιοι Αιώνες μ' ένα πρωτόγνωρο μεγαλείο θα λάμψουν

και η μεγάλη Σκιά εις τα εξ ων συνετέθη θα διαλυθεί.

Κι αφού με περιθάλψεις 

με της πιο αληθινής έγνοιας το γιατρικό, 

σαν ένα αδέσποτο όλο πληγές σκυλί,

κι αφού τον πόνο απαλύνεις και την αμφιβολία διαγράψεις,

μην με κακομάθεις μα την πόρτα να μου ανοίξεις.

Τα καταφύγια πρέπει να έχουν ημερομηνία λήξης 

αντίθετα με τον Σκοπό και τον Δρόμο κάθε φορά...

ανιχνευτής