Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

Ο πυροκροτητής του Χάους μέσα στην παγωμένη τάξη...


Τα παγωμένα (ή παγ-ι-ωμένα) κλειστά συστήματα, όπως ένα ολοκληρωτικό καθεστώς (πχ κομμουνιστικό ή στρατιωτική δικτατορία) ή μια κοινωνία που προσδιορίζεται από υποτιθέμενα απαρέγκλιτα χρηστά ήθη, απεχθάνονται τον παράγοντα του απρόβλεπτου, την εισροή του στοιχείου της αβεβαιότητας που απειλεί τη συνοχή τους. Μια συνεκτική "δύναμη" που στηρίζεται στις επιμέρους συμφωνίες των μελών-μερών τα οποία συνθέτουν το σύνολο του συστήματός της, ή αλλιώς τη συναινετική αποδοχή των μονάδων-"ψηφίδων" που απαρτίζουν τη συνολική εικόνα του "ψηφιδωτού". Η επιβολή, και η "συμφωνία" που αυτή επιφέρει, στηρίζεται πρωτίστως στο Φόβο. Στη στατικότητα της νόρμας, στην αποδοχή του "οικείου", ακόμη κι αν αυτό είναι ενάντια στα συμφέροντα και την ελευθερία κινήσεων και έκφρασης (άρα και εξέλιξης) του μεγαλύτερου ή έστω ενός σημαντικού μέρους των μονάδων που όλες μαζί διαμορφώνουν ένα σύνολο. Το οποίο λειτουργεί ως ένα κλειστό και διόλου σπάνια αντιεπιβιωτικό (άρα και αντιεξελικτικό) σύστημα. Τα ίχνη όμως της εισροής του παράγοντα του απρόβλεπτου τείνουν συχνά να κλονίσουν τα θεμέλια της Παγίωσης, ακόμα και με μια "ελαφριά κίνηση", σαν το άνοιγμα και τίναγμα των φτερών της πεταλούδας, ένα φαινομενικά "μικρό" γεγονός που με την πρώτη ματιά δεν μπορούν να γίνουν εύκολα αντιληπτές οι αλυσιδωτές στη συνέχεια συνέπειές του! Κι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από την εισβολή στη "συναινετική πραγματικότητα ενός εξελισσόμενου χαοτικού δυναμικού συστήματος. Του Χάους που ταράζει και αποδομεί την "παγωμένη τάξη", επιφέροντας την ανατροπή, η οποία με τη σειρά της μεταφέρει τις συναρπαστικές υποσχέσεις (και την Αρμονία) του απρόβλεπτου και επομένως την πιθανή ευρυθμία κάτι καινούργιου...

Το 1955, στο ρατσιστικό Νότο των ΗΠΑ, η άρνηση της Ρόζα Παρκς, μιας κουρασμένης έγχρωμης εργαζόμενης, να σηκωθεί από τη θέση της από το λεωφορείο για να κάτσει ένας λευκός επιβάτης, αποτέλεσε εκείνο τον απαραίτητο χαοτικό παράγοντα που έκανε θρύψαλα τη συναινετική υποταγή των (αν και πολλών) πιο αδύναμων μελών της τοπικής κοινωνίας και όλων των άλλων όμοιων με αυτή. Υποταγή στους αντιανθρώπινους και εξευτελιστικούς νόμους, κοινωνικές νόρμες και "παραδόσεις" (οι οποίες υπάρχουν και για να αναθεωρούνται και να ανασυνθέτονται) της τοπικής κοινωνίας. Ήταν η τοπική πεταλούδα που η κίνηση των φτερών της προκάλεσε τυφώνες και πυροδότησε καταστάσεις σε όλο το ρατσιστικό φάσμα των ΗΠΑ! (και όχι μόνο). Αυτό που ακολούθησε αποτέλεσε μια νέα και ανατρεπτική ιστορική αφήγηση δυναμικών αγώνων και ψυχωμένης διεκδίκησης δικαιωμάτων.

Άραγε στις ημέρες μας, αυτές της πιο ψυχοπαθητικής και καταστροφικής επέλασης ενός προκλητικά ανάλγητου χρηματοπιστωτικού κι εταιρικού πολυεθνικού ολοκληρωτισμού, που χειραγωγεί κυβερνήσεις και αλώνει νομοθεσίες και οδηγεί σε κοινωνικές γενοκτονίες και αποδομεί βάναυσα κάθε έννοια δικαιωμάτων κι ελευθεριών των ανθρώπων, ποιο γεγονός μπορεί να αποτελέσει  εκείνον τον παράγοντα της απροσδιοριστίας του απρόβλεπτου; Που θα οδηγήσει με μη γραμμικές φρακταλικές διαδικασίες σε χαοτικές δυναμικές καταστάσεις; Και πάλι η Αρχή του Χάους! Το οποίο τόσο πολύ τρέμουν οι ελίτ και τα ΜΜΕ τους, που διαμορφώνουν και κλειδώνουν με κάθε είδους προπαγάνδα και ασύμμετρους παράγοντες τα νέα ήθη και νόρμες μιας αστυνομοκρατούμενης τρομολάγνας πραγματικότητας. Αυτής που δένει τους πάντες με θηλειές του επί το πλείστον λογιστικού και ψηφιακού σε οθόνες χρέους και αλυσίδες δουλεμπορικής εκμετάλλευσης (όπως πχ συνέβαινε στην Αθήνα προ του Σόλωνα που οι πολίτες έχαναν την ελευθερία τους λόγω χρεών); Και θεοποιεί το αέναο, σ'ένα πεπερασμένο σύστημα, όπως ο πλανήτης και με κάθε ισοπεδωτικό μέσο κέρδος και τη συσσώρρευσή του ως μέσου μιας αποδεδειγμένα πλέον αυτοκαταστροφικής κοινωνικής, οικολογικής, ψυχικής ανισσοροπίας.

Και ειδικά στην Ελλάδα, που εδώ και χρόνια συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν και εγχώριοι και μη ιθύνοντες νόες αποκαλούν "ανθρωπιστική κρίση", με παραδοχές (έστω και από διεθνή στόματα σοβαρών αναλυτών και οικονομολόγων) περί μη βιώσιμου τοκογλυφικού χρέους-βόμβα στα παραπαίοντα θεμέλια της κοινωνίας και στις προοπτικές των μελλοντικών γενεών... Αλλά την  ίδια στιγμή δεν κάνουν καμιά πραγματική και "γενναία" κι απαραίτητη, ή απαραίτητα γενναία, κίνηση προς την ουσιαστική αντιμετώπιση και λύση αυτής της φοβερής και...παγ-ι-ωμένης πλέον, κατάστασης; Οδηγώντας με παράλογες και επαναλαμβανόμενα εσφαλμένες και όλο και πιο καταστροφικές μεθοδεύσεις, όλο και πιο βαθιά τους πληθυσμούς μέσα στην άβυσσο και τους εκμεταλλευτές της κατάστασης αυτής σε ακόμα μεγαλύτερο πλουτισμό...


Κι άραγε τι μπορεί να αποτελέσει την ..."πεταλούδα" του Χάους;
Που το άνοιγμα των φτερών της θα προκαλέσει καταιγίδες και τυφώνες σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο και ίσως και παραπέρα κι όχι μόνο στην κλυδωνιζόμενη από τις απαλλοτριώσεις έμψυχου και υλικού πλούτου Ελλάδα, μέσα στους τοκογλυφικούς και αστυνομοκρατούμενους κόλπους της Ε.Ε. και της μέγγενης του ευρώ για την αυτοδιάθεση και αυτονομία των ευρωπαϊκών λαών;
Ποιο μπορεί να είναι αυτό το μικρό, τοπικό γεγονός που θα σαρώσει μέσα από χαοτικές διαδικασίες-ντόμινο το νέου τύπου αυτό κλειστό σύστημα των τραπεζών-πολυεθνικών-γερακιών του πολέμου στην υπηρεσία των ακριβώς προηγούμενων-εξαγορασμένων πολιτικών;


Μήπως, ας πούμε, η πολύ δυναμική άρνηση μιας ολόκληρης γειτονιάς να επιτρέψει στους υπαλλήλους των distress funds και τις αστυνομικές συνοδευτικές δυνάμεις να κατασχέσουν για λίγες χιλιάδες ψωροευρώχαρτα το σπίτι και να πετάξουν στους δρόμους την οικογένεια ενός άνεργου κι αδύναμου να αντιδράσει συμπολίτη τους; Μια άρνηση που μπορεί να εξελιχτεί σε ολόκληρη εξεγερσιακή συμπεριφορά άρνησης πληρωμής ληστρικών χαρατσιών και παράλογων φόρων και περιφρούρησης με κάθε μέσο σπιτιών που οι ιδιοτήτες τους κινδυνεύουν από τη μια στιγμή στην άλλη να μείνουν άστεγοι και ποιος ξέρει σε τι άλλο μπορεί...Αυτοοργανωμένο, ψυχωμένο, κομματικά ακαπέλωτο και γι'αυτό μη ελεγχόμενο από το σύστημα, τα πλοκάμια του και τα απολειφάδια τους. Λέμε τώρα..!
Αλλά ο "σπινθήρας" ή "πυροκροτητής" του Χάους μπορεί να μην έχει και καμία σχέση με καταστάσεις σαν τις παραπάνω. Μπορεί να είναι ένα αρχικά, στην πρώτη ανάγνωσή του,  "ασήμαντο", "γραφικό" ή "ελαφρύ" γεγονός (σαν τη στάση της Ρόζα Παρκς στα μάτια των περισσότερων λευκών του Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα), όσον αφορά το εκτιμώμενο βεληνεκές των συνεπειών του...

Ποιος ξέρει; Ποιο μπορεί να είναι το έστω και φαινομενικά ασήμαντο αρχικά (και για τους από πάνω και για τους από κάτω) αλλά καθοριστικά στη συνέχεια αποδομητικό για τη συνεκτική συναίνεση γεγονός; Ποιος μπορει να ξέρει ποιος θα είναι ο σπινθήρας (ή πολλοί "μικροί" διασκορπισμένοι σπινθήρες που θα συνδέονται μεταξύ τους ακόμη και αν δεν το ξέρουν) του απαραίτητου χάους που θα αφανίσει τη νοσηρή αυτή τάξη; Μπορεί αυτή η σπίθα να έχει ήδη ανάψει, το σπίρτο να φλέγεται και να είναι έτοιμο να οδηγήσει σ'ένα απρόβλεπτο μαζικό παρανάλωμα πυρός, η πεταλούδα ήδη σε κάποια κοντινή ή μακρινή γωνιά να έχει ανοίξει και να χτυπάει τα φτερά της κι εμείς να μην το βλέπουμε και να το'χουμε ακόμη αντιληφθεί, αλλά το χαοτικό ωστικό κύμα να κινείται με μη ευπρόβλεπτη και ίσως και κατανοητή ακόμη ορμή προς εμάς. Προς όλους όσους βρίσκουν τους εαυτούς τους να είναι πιασμένοι στις δαγκάνες μιας ψυχοσωματικά αντιεπιβιωτικής Μηχανής και να νομίζουν ότι δεν έχουν καμία δύναμη να την αποσυναρμολογήσουν και να την καταστήσουν δυσλειτουργική, άχρηστη, ηττημένη...

Μυρίζεις κάτι να καίγεται ή είναι μήπως η ιδέα μου;


ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου