Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!
Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Τρίτη 14 Ιουλίου 2015

Μέσα μας ο αέρας που φυσά...


"Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Δε λέει να ημερέψει
Μου ξεσηκώνει την καρδιά
Και μου σκορπάει τη σκέψη

Σαν σπίθα από πυρκαγιά
Στα ύψη μ’ανεβάζει
Κι έξω απ’του κόσμου τ’ όνειρο
Με μια σπρωξιά με βγάζει"




'Ενα τραγούδι που μας αρέσει ιδιαίτερα. Αφιερωμένο. 
Σε αυτούς που στροβιλίζονται από τη λιγωτική ανάσα του έρωτα, που οσφραίνονται με πάθος την απελευθερωτική και συνάμα την τρελαμένη, τη σαν από κάποιο πανίσχυρο ξόρκι μαγεμένη επιρροή στις αισθήσεις και το λογισμό τους.
Όμως όχι μόνο σε αυτούς αφιερωμένο.
Αλλά και στους ερωτευμένους με τις δίνες και τα θαύματα της ζωής και της φύσης και της υποτιμημένης ανθρώπινης  φύσης.
Στους ονειροπαρμένους αιθεροβάμονες και αθεράπευτα κουζουλούς.
'Οχι στους αφεντάδες, συμβουλάτορες, γραμματικούς, παλιάτσους, ήρωες και ληστές που μας πουλάνε διαχρονικά άσχημη και θανατερή τρέλα.
Αλλά σε αυτούς που εμπνέονται από την απλότητα της ομορφιάς της ελευθερίας. Στη σκέψη, την έκφραση, τις κινήσεις, τις επιλογές, την οργάνωση της ζωής των ανθρώπων όπως εκείνοι ξέρουν καλύτερα για τους ίδιους.
Σε αυτούς που γοητεύονται από αποκηρυγμένους ανθρώπους και ιδέες και απαγορευμένα οράματα.
Σε αυτούς που περιφρονούν ανοιχτά τη φριχτή ατμόσφαιρα της καγκελόφραχτης δυστοπίας που τους στερεί ακόμα και την ανάσα.
Σε αυτούς που δεν σταματούν να γυρεύουν τα "άφταστα" και "παράλογα" για τους προσκυνημένους και παραιτημένους. Όλα αυτά που για εκείνους αποκτούν μια εξέχουσα αξία και συμβατότητα με τη φύση τους και ιδιαίτερη σημασία για την ολοκλήρωσή τους ως ανθρώπινων πλασμάτων. Που ουδεμία σχέση έχουν με εκπαιδευμένες στη μίμηση και τους αυτοματισμούς μαϊμούδες, με σερνάμενα σκουλήκια κι ερπετά.
Αφιερωμένο στους ονειροπαρμένους τρελούς της γης. Που δεν λένε να το βάλουν κάτω ακόμη κι όταν πέφτουν κάτω.

ανιχνευτής

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

2 σχόλια:

  1. ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ14 Ιουλίου 2015 στις 12:11 μ.μ.

    Κι ένας άλλος αέρας. Ή μήπως είναι ο ίδιος;
    The Waterboys - Lonesome Old Wind (with lyrics)
    https://www.youtube.com/watch?v=hdXibwvuSpI

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανιχνευτής15 Ιουλίου 2015 στις 1:40 π.μ.

      Yπέροχο τραγούδι. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ακριβώς ο ίδιος αέρας, αλλά υπάρχουν αναπόφευκτες ομοιότητες στην "πνοή του"
      Χμ! Επέτρεψέ μου να σε παραπέμψω και σε κάτι κινηματογραφικό. Σε μια ιδιαίτερη σκηνή μιας πολύ ιδιαίτερης ταινίας του αγαπημένου σκηνοθέτη μου (ή έστω ενός από αυτούς) Τζιμ Τζάρμους:
      https://youtu.be/3uSj0NJe9Gs

      Διαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)