Το νέο Easternlin-Paradox*

Είναι καιρός να ξεφύγουμε από τις συλλογικές ψευδαισθήσεις, που τόσο καλά μας βύθισε σε αυτές, το όνειρο της εποχής πριν την κρίση του 2008. Η κρίση πάντα υπήρχε και μάλιστα σε κάθε επίπεδο, πέραν της αριθμητικής οικονομίας, μα ο τρόπος ζωής μας αδυνατούσε να την βγάλει στην φόρα. Χρειάστηκε ο οικονομισμός και η αυταρχικότητα της μέσης λύσης, πέρα των άκρων δηλαδή, του ύστατου νεοφιλελευθερισμού για να μας δείξει πως ο μαρασμός μας, δεν είναι μονό ισολογιστικά λάθη, μα κάτι παραπάνω. Ο άνθρωπος πεθαίνει, μαζί του οι αξίες , η γνώση, τα αισθήματά του, το περιβάλλον, η σκέψη, όλο αυτό που θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως ζωή.

Ο τρόπος παραγωγής αποστείρωσε κάθε ιδεολογία, κάθε συναίσθημα, κάθε λόγο ύπαρξης, θέτοντας την επίτευξη του μέγιστου κέρδους σαν υπέρτατη αξία της ζωής. Η ζωή έπαψε να είναι μια περιπέτεια και έγινε μια ατέρμονη διαδικασία παραγωγής πλεονάσματος. Πλεονάσματος, που καταστρέφεται για να ικανοποιηθεί η ληστρική επιθυμία μας να αποκτήσουμε κέρδος. Κέρδος, που ποτέ δεν έρχεται σε συμφωνία με την ανθρωπιά και την συνθήκη να ζούμε σε αρμονία με τον κόσμο γύρω μας. Ο πολιτισμός της παραγωγής που δομήσαμε, όσο απεχθές και αν ακουστεί, είναι μια παραφωνία στο φυσικό μας περιβάλλον και κάπου εκεί ξεκινάει η κρίση.

Ο παροξυσμός μας για την ανάπτυξη μας αποστερεί τις ακόμη και τα βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας. Ο έρωτας, η σκέψη, ο τρόπος έκφρασής μας, διαμορφώθηκαν έτσι ώστε να εξυπηρετούν τον ανώτερο σκοπό της ανάπτυξης το κέρδος. Κάνουμε έρωτα, όχι επειδή είμαστε άνθρωποι και γουστάρουμε να κάνουμε έρωτα, αλλά επειδή θέλουμε να κερδίσουμε σεβασμό στον κοινωνικό μας περίγυρο (πχ. Η εικόνα του “άντρακλα”), καθιστώντας την πιο όμορφη ανθρώπινη επαφή, ένα είδος δημόσιας σχέσης, αποξενώνοντας τον άνθρωπο από την χαρά της ζωής. Η σκέψη ακόμα γίνεται ένα εργαλείο παραγωγής. Επιχειρούμε δίχως τέλος ματαιόδοξα ταξίδια στην λύση του θαύματος της ζωής ή στην εξερεύνηση των κόσμων πέρα από τον δικό μας, όχι για να δώσουμε κάποια απάντηση σε αυτά ώστε να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε και γιατί είμαστε εδώ, μα για να αυξήσουμε την ικανότητά μας να παράγουμε συνεχώς κέρδος, εξ ‘ου λοιπόν οι “διακοπές στο διάστημα”, οι “γονιδιακές τράπεζες” , οι 3d εκτυπωτές, που δείχνουν το όραμα μιας τέλειας τεχνολογικής ουτοπίας, που δίνει την λύση σε κάθε υλικό πρόβλημα, αγνοώντας πλήρως κάθε τι που πηγάζει από τον ίδιο τον άνθρωπο.

Πολλοί θα πουν είναι η φυσική εξέλιξη του ανθρώπου για να επιβιώσει, να γίνει ένα με την τεχνολογία της ανάπτυξης, να αποικήσει στο διάστημα, να ξεπεράσει κάθε οικονομική κρίση- με μια οικονομική ευζωία-, να αποστειρώσει πλήρως τα συναισθήματά του που εμποδίζουν την έλευση ενός τέτοιου φωτεινού οράματος. Υπάρχει ένα λάθος εδώ όμως, απολύτως σημαντικό. Μιλάμε για το μέλλον της ανθρωπότητας, προβλέποντας την ιστορική μας τάση και όχι δημιουργώντας την ίδια την ιστορία και αυτό είναι η πηγή της κρίσης που πάντα βιώναμε.

Big Bang και "περίφημες εξισώσεις" και απορίες αφελών μυαλών

O Επίκουρος δίδασκε ότι "τίποτα δεν δημιουργείται εκ του μη όντος!"
 Η αρχαία σοφία, με άλλα λόγια, θα απέκλειε την θεωρία της "Μεγάλης Έκρηξης" ή "Big Bang" με υποστηριχτή της μάλλον και την...σύγχρονη Αστροφυσική! Που ενώ από τη μια πλασάρει τη θεωρία του "Big Bang" περί συμπαντικής δημιουργίας, από την άλλη μας λέει ότι πριν από τη λεγόμενη Μεγάλη Έκρηξη "δεν υπήρχε τίποτε εκτός μονάχα από το απόλυτο κενό"! Δηλαδή δεν υπήρχε το "Ον", αυτό που έχει τη δυνατότητα της δημιουργίας, παρά μόνο το "τίποτα"! Δηλαδή δεν υφίσταντο ούτε "Ενέργεια" ούτε "Μάζα Ύλης", ούτε"Κίνηση". Παρ'όλα αυτά η Αστροφυσική που θέλει να στηρίξει και να επιβάλλει  την θεωρία της και κατ'επέκταση την περίφημη εξίσωση της "Σχετικότητας" E=mc2, δηλώνει ούτε λίγο ούτε πολύ πως στο "αιώνιο κενό", το "κβαντικό κενό", υπήρχε τελικά και "χουζούρευε" ένα "μικρούλι"! Ένα σωματίδιο ύλης χάρη στο οποίο και με την έκρηξη της μάζας του κι απελευθέρωση ενέργειας δημιουργήθηκε ο χωροχρόνος!
Ή μήπως, όπως είναι και λογικό, δεν έγιναν τελικά τα πράγματα με αυτή τη φυσική σειρά;
Με την κίνηση που προϋποθέτει η παραπάνω εξίσωση που "άλλαξε τον κόσμο" και τη..."φυσική σειρά" από την οποία εκρέει αυτή η κίνηση.

Και πάλι όμως η απλή λογική, που μπορεί να γίνει ενοχλητικά αναλυτική και "ψαχουλεύτρα" για κάθε είδους δόγμα και θέσφατη "αλήθεια", θέτει τις..αφελείς ενστάσεις της:
Από τη μια οι επιστήμονες αναφέρουν ότι στο απόλυτο κενό της "ΜεγάληςΈκρηξης" δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ! Άρα θα μπορούσαμε άνετα να πούμε πως δεν υπήρχε ούτε ύλη, ούτε ενέργεια, ούτε οποιαδήποτε επομένως κίνηση. Οπότε τι; Από τη μη υπάρχουσα ύλη προέκυψε ξαφνικά υπαρκτή ενέργεια; που ώθησε σε γενεσιουργό κίνηση; Ούτε Ενέργεια(Ε), ούτε μάζα ύλης (m), oύτε κίνηση(c), ούτε "ισοδυναμία της ανύπαρκτης μάζας με την ανύπαρκτη ενέργεια"! Άρα το ερώτημα εισβάλλει σαν κομήτης που ανοίγει κρατήρα στο "στέρεο έδαφος": Τι ήταν αυτό που τελικά εξερράγη και "ξεκίνησαν όλα;"
Αλλά και γιατί στην περίφημη εξίσωση προηγείται η Ενέργεια της Ύλης; Και δεν ισχύει, όπως θα'ταν λογικό, το αντίθετο; Η ενέργεια δεν εκπορεύεται από την ύλη; στην οποία και "φωλιάζει" και προκύπτει έτσι η κίνηση. Δηλαδή δεν θα'πρεπε η εξίσωση κανονικά να είναι: "Μάζα-Ενέργεια-Κίνηση" ; Οπότε...προϋπάρχει η Ενέργεια και προηγείται και της Ύλης και της κίνησης που θα προκύψει; Άρα να ξαναρωτήσουμε: η μάζα που εξερράγη, η μάζα που εκρήγνυται έρχεται...μετά από την "Ενέργεια";  Και δεν απελευθερώνεται, δεν προκύπτει η Ενέργεια από την έκρηξη της μάζας, της ύλης, του "σωματιδίου ύλης"; ή πρωταρχικoύ ατόμου ή μόριου στην περίπτωση της "ΜεγάληςΈκρηξης" για το οποίο μιλάνε οι επιστήμονες;
Για να υπάρχει, να βρεθεί η Ενέργεια δεν πρέπει να προϋπάρχει και μια κάποια Ύλη, η οποία εμπεριέχει, συσσωρεύει αυτή την Ενέργεια; Άρα και η "Κίνηση" έχει ως πηγή εκπόρευσης τη μάζα της ύλης και όχι την ενέργεια! Οπότε -για να ξαναγυρίσουμε στη "Μεγάλη Έκρηξη"- κινήθηκε η μάζα, μέσα από την "αιώνια ακινησία της" μετατράπηκε σε κινούμενο, αποκτώντας μια τρομαχτικής ισχύος ενέργεια από το...τίποτε! Για να προκύψουν τα...πάντα!

Τι μαγεία είναι αυτή τελικά; Μήπως έχει σχέση με κάποιο παράλληλο σύμπαν;

Ή τελικά η εξίσωση αυτή ΔΕΝ συνδέεται με τη "Μεγάλη Έκρηξη" και τη γέννηση του υλικού κόσμου, του χώρου και του χρόνου; Και πρέπει να αποκοπεί από αυτή τη θεωρία πλήρως; Αφορώντας, δηλαδή, αποκλειστικά την ενέργεια της ύλης και την ταχύτητα αυτής μετά μόνο από το "Big Bang" και της προκύπτουσας μάζας; Γιατί αν ισχυρίζονται αυτό οι επιστήμονες τότε καταλήγουμε, κατρακυλάμε χωρίς να το καταλάβουμε καλά καλά, στο άλλο δογματικό αερολόγημα, που τόσο οι ίδιοι "ασπάζονται θερμά", την "ουράνια εξίσωση" του "Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην"!
 Αλληλούια!

Ή μήπως το σύμπαν υπήρχε χωρίς να δημιουργηθεί από κανέναν "δημιουργό" ή "Μεγάλη Έκρηξη";

Διαβάστε κι αυτό το ενδιαφέρον:  Η Μεγάλη Έκρηξη δεν συνέβη ποτέ, σύμφωνα με νέα θεωρία

Κι όπως δίδασκε και ο μεγάλος Ελεάτης προσωκρατικός φιλόσοφος Παρμενίδης: " ἔστι γὰρ εἶναι, μηδὲν δ΄ οὐκ ἔστιν". Με άλλα λόγια η αρχαία σοφία έρχεται άλλη μια φορά να δείξει το δρόμο στα θολωμένα και χαμένα μέσα στη σύγχρονη ομίχλη πράγματα και να επισημάνει ότι:
 "δεν υπάρχει γένεση ούτε φθορά, γιατί η γένεση προϋποθέτει μια κατάσταση "Μη Είναι" που μεταβαίνει στην κατάσταση του "Είναι" και αντίστροφα για τη φθορά (ή θάνατο)"
αλλά και τα εξής: "το ον είναι αγέννητο και άφθαρτο, όλο και μοναδικό, ακλόνητο και πλήρες. Ούτε ποτέ ήταν ούτε θα είναι, γιατί είναι τώρα όλο μαζί, ένα, συνεχές."

-με αυτές τις διδασκαλίες του Παρμενίδη, κι άλλες, μπορείτε να έρθετε σε πολύ καλή επαφή και να εμβαθύνετε στο εξαιρετικό άρθρο του terra papers  «Περί Φύσεως» Παρμενίδης -

Ο Ένοικος...

Ένα αραβικό παραμύθι περί απληστίας

Διαβάστε κι αυτό: Μια ιστορία: "η τύχη σου κοιμάται.."

“Aσαλάτου-αλαζάιν” - Αραβικό παραμύθι

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας ράφτης φτωχός και λίγο περίεργος που προκαλούσε έκπληξη στους ανθρώπους με τη συμπεριφορά του. Αλλά αυτό που τους παραξένευε πιο πολύ ήταν ο τρόπος που δούλευε. Ανάμεσα σε δύο βελονιές άφηνε το μαγαζάκι του, πήγαινε στο τζαμί και ανέβαινε στο μιναρέ να κοιτάξει προσεκτικά στον ουρανό σαν κάτι να ’ψαχνε. Ύστερα κατέβαινε, γύριζε πίσω στο μαγαζάκι του να περάσει άλλη μια βελονιά και ξαναπήγαινε στο μιναρέ. Αυτό γινόταν όλη μέρα.

Γιατί άραγε; Ποια είναι η ιστορία του;

Λένε λοιπόν πως πολύ παλιά ο φτωχός ραφτάκος ζούσε μόνος του χωρίς γυναίκα και χωρίς παιδιά. Περνούσε τις μέρες του καθιστός να ράβει κελεμπίες και καφτάνια. Όταν κουραζόταν έπεφτε να κοιμηθεί για να ξυπνήσει με την αυγή, να καλέσει τους ανθρώπους για προσευχή, και ζητούσε απ’ τον Αλλάχ να του δώσει μια σύζυγο κι ένα ευτυχισμένο σπίτι.

Μια μέρα λοιπόν κι ενώ ο ράφτης δεν είχε ακόμη τελειώσει το κάλεσμα στην προσευχή, ένας μεγάλος αετός χαμήλωσε δίπλα του. Τον σήκωσε με τα γαμψά του νύχια ψηλά και πέταξαν μαζί.
Πέρασαν ερήμους, πέρασαν θάλασσες. Κάποια στιγμή ο αετός χαμήλωσε κι ακούμπησε το φτωχό ραφτάκο στην άκρη μιας μακρινής πόλης.

Κανένας θόρυβος δεν ακουγόταν. Κανένας φτωχός και κανένας ζητιάνος δεν γύριζαν στους δρόμους της. Τα πρόσωπα των ανθρώπων ήταν φωτεινά και τα ρούχα τους καθαρά με ζωηρά χρώματα. Ακόμα και στην καρδιά του «σουκ», της αγοράς, δεν άκουγες φασαρία ούτε έβλεπες τσακωμό. Οι άνθρωποι αγόραζαν και πουλούσαν ειρηνικά επαναλαμβάνοντας τη φράση ασαλάτου-αλαζάιν μία ή περισσότερες φορές, έπαιρναν αυτό που ήθελαν κι έφευγαν ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί.

Η έκπληξη του έγινε μεγαλύτερη στην παράξενη πόλη όταν στάθηκε μπροστά στο μαγαζάκι ενός ράφτη και είδε τον ιδιοκτήτη του ικανοποιημένο, ευτυχισμένο και καθόλου κουρασμένο να φτιάχνει τις κελεμπίες και τα καφτάνια του. Χαιρετάει και λέει στο αφεντικό του μαγαζιού:

Οι ιδιότητες του Διαστήματος

«Κανένας απαισιόδοξος δεν ανακάλυψε ποτέ το μυστικό των άστρων ή έπλευσε σε μια ανεξερεύνητη γη, ή άνοιξε μια νέα πόρτα για το ανθρώπινο πνεύμα» – Helen Keller

«Την μέρα που η επιστήμη θα αρχίσει να μελετάει μη-φυσικά φαινόμενα, θα κάνει περισσότερη πρόοδο σε μια δεκαετία από ό, τι σε όλους τους προηγούμενους αιώνες της ύπαρξής της» – Νίκολα Τέσλα

Οι ιδιότητες του Διαστήματος

The Properties of Space

Η επιστήμη δουλεύει καλύτερα όταν είναι σε αρμονία με τη φύση. Αν βάλουμε αυτά τα δύο μαζί, μπορούμε να ανακαλύψουμε μεγάλες τεχνολογίες που μπορούν να έρθουν μόνο περίπου όταν η συνείδηση του πλανήτη είναι έτοιμη να τους αγκαλιάσει. Ένα παράδειγμα είναι η «ελεύθερη ενέργεια» επίσης γνωστή ως «ενέργεια στο σημείο μηδέν» η οποία χρησιμοποιεί την ουσία που υπάρχει γύρω μας και την μετατρέπει σε χρησιμοποιήσιμη ενέργεια. Αυτό θα μας δώσει μια ανεξάντλητη πηγή ενέργειας, και στην πράξη θα εξαλείψει κάθε φτώχεια στον πλανήτη.

Οι ιδιότητες του χώρου έχουν προταθεί από πολλούς, από την αρχαία Βεδική φιλοσοφία, τους Μυστικιστές από την ανατολή, διάφορους αρχαίους πολιτισμούς σε όλη την ανθρώπινη ιστορία και σε όλη τη διαδρομή προς τον Καρτέσιο, τον Νιλς Μπορ, τον Νεύτωνα και άλλους. Οι άνθρωποι είναι περίεργα όντα, και η προσπάθειά μας στο να ανακαλύψουμε το «τι είναι» δεν θα τελειώσει ποτέ.

«Και επέτρεψαν στον Απολλώνιο να κάνει ερωτήσεις: και τους ρώτησε από τι νόμιζαν ότι αποτελείται το σύμπαν; αλλά απάντησαν «Από τα στοιχεία» «Υπάρχουν τέσσερα τότε;» ρώτησε. «Δεν είναι τέσσερα» δήλωσε ο Larchas  «αλλά πέντε.» «Και πώς μπορεί να υπάρξει ένα πέμπτο» είπε ο Απολλώνιος, «μαζί με νερό και τον αέρα και τη γη και τη φωτιά;»

«Υπάρχει ο αιθέρας» απαντά ο άλλος, «το οποίο πρέπει να θεωρούμε ως το υλικό από το οποίο έχουν γίνει οι θεοί  ακριβώς όπως όλα τα θνητά πλάσματα εισπνέουν το οξυγόνο, έτσι ώστε οι αθάνατοι και τα θεία πλάσματα να εισπνέουν τον αιθέρα» «Είμαι», είπε ο Απολλώνιος, «να παρατηρώ το σύμπαν ως ένα ζωντανό πλάσμα;» «Ναι», είπε ο άλλος. – Η ζωή του Απολλώνιου των Τυάνων, Φιλόστρατος, 220 μ.κ.ε.

Δίνες Ενέργειας – Τσάκρα

Η επιστήμη γνωρίζει τώρα ότι ένα υλικό σύμπαν ως θεμέλιο αυτού που θεωρούμε ότι είναι ο φυσικός υλικός μας κόσμος δεν είναι το θέμα. Σήμερα, οι φυσικοί αναγνωρίζουν ότι τα σωματικά άτομα στην πραγματικότητα αποτελούνται από δίνες ενέργειας που συνεχώς στροβιλίζονται και δονούνται. Στο χαμηλότερο επίπεδο παρατήρησης τους, το θέμα είναι η ενέργεια, και αυτή η ενέργεια που υπάρχει παντού γύρω μας μπορεί να αξιοποιηθεί και πιθανώς να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή ενέργειας.

Η κβαντική φυσική έχει αφήσει πολλούς επιστήμονες σε αμηχανία, και πάλι, την ανακάλυψη ότι η φυσική ύλη μας στην πραγματικότητα δεν είναι πραγματικά φυσική σε όλα μπορεί να είναι αρκετά συγκεχυμένη. Οι επιστήμονες άρχισαν να διερευνούν τη σχέση μεταξύ της ενέργειας και τη δομή της ύλης στο γύρισμα του 19ου αιώνα, αυτό είναι περίπου ο χρόνος όταν η ιδέα του Νεύτωνα για το υλικό σύμπαν είχε πέσει από το επίκεντρο  της επιστημονικής γνώσης, και είχε αντικατασταθεί από το γεγονός ότι το θέμα δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, και ότι τα πάντα στο σύμπαν είναι φτιαγμένα από ενέργεια.

«Αν η κβαντομηχανική δεν σας έχει συγκλονίσει βαθύτατα, δεν την έχετε ακόμη καταλάβει. Ό, τι αποκαλούμε πραγματικό γίνεται από τα πράγματα που δεν μπορούν να θεωρηθούν ως πραγματικά» -Niels Bohr, Δανός φυσικός

Και πάλι, αν παρατηρήσετε την σύνθεση ενός ατόμου με ένα μικροσκόπιο, θα δείτε ένα μικρό, αόρατο ανεμοστρόβιλο σαν δίνη, με μια σειρά από απείρως μικρές ενεργειακές δίνες τα οποία ονομάζονται κουάρκ και φωτόνια. Αυτά είναι που συνθέτουν τη δομή του ατόμου. Όπως θα επικεντρωθείτε όλο και πιο κοντά στη δομή του ατόμου, θα δείτε ένα τίποτα, θα παρατηρήσετε ένα φυσικό κενό.

Το άτομο δεν έχει καμία φυσική δομή, δεν έχουμε καμία φυσική δομή, τα φυσικά πράγματα, πραγματικά δεν έχουν καμία φυσική δομή. Τα άτομα φτιάχνονται από αόρατη ενέργειας, όχι από ενσωματωμένη υλη.

«Παρά την απαράμιλλη εμπειρική επιτυχία της κβαντικής θεωρίας, η ίδια η πρόταση ότι μπορεί να είναι κυριολεκτικά αληθινή ως η περιγραφή της φύσης εξακολουθεί να υποδέχεται με κυνισμό, ακατανοησία και ακόμη και θυμό» (Τ Folger, «Quantum Shmantum» Ανακαλύψτε 22:37 -43, 2001)

«Ξεπεράστε το και αποδεχθείτε το αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα. Το σύμπαν είναι  άϋλο, ψυχικά και πνευματικά.» – RC Henry, καθηγητής της Φυσικής και Αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins.
(σημείωση: δες κι αυτό: Ξεχάστε ό,τι ξέρατε περί "πραγματικότητας": αυτή διαμορφώνεται από τη συνείδηση του παρατηρητή που επηρεάζει την "ύλη", το σύμπαν υιοθετεί ΟΛΕΣ τις πιθανότητες και είναι κυρίως πνευματικής φύσης!)


Ο Tesla, η Αρχαία Βεδική φιλοσοφία και οι ιδιότητες του χώρου


Έχουμε δει μια πολύ ενδιαφέρουσα τάση (ιδιαίτερα κατά την τελευταία δεκαετία) της σύγχρονης επιστήμης να πλησιάζει σε μια αρχαία αντίληψη για την αληθινή φύση της πραγματικότητας, την κάλυψης της, το πώς λειτουργεί και πώς μπορούμε να εργαστούμε μαζί της για να φέρουμε την αλλαγή στον πλανήτη μας. Για όποιον ονομάζει τη συγχώνευση της «πνευματικότητα» και της επιστήμης ως ψευδοεπιστήμη σημαίνει ότι  δεν έχει ερευνήσει σωστά. Οι πνευματικές έννοιες του αρχαίου κόσμου μας, είναι συνυφασμένες άμεσα με τη σύγχρονη επιστήμη, πιο πολύ με τη κβαντική φυσική, και ο Nikola Tesla το γνώριζε πολύ καλά αυτό.

«Όλη η αισθητή ύλη προέρχεται από μια κύρια ουσία, ή λεπτότητα πέρα από τη σύλληψη, γεμίζοντας όλο το χώρο, το Ακάσα ή αλλιώς ο φωτεινός αιθέρας, ο οποίος ενεργοποιείται από τη ζωή δίνοντας ¨πράνα¨ ή δημιουργική δύναμη, καλώντας όλη την ύπαρξη, σε ατέρμονους κύκλους όπως και όλα τα πράγματα και τα φαινόμενα» – Νίκολα Τέσλα, το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου, 1907

Ακούω βελ-άσματα…

Ακούω βελ-άσματα…

Το καταφύγιο λέει των έξυπνων είναι η κοινωνία ενώ των χαζών η ομάδα. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αλήθεια αυτό. Έτσι ίσως θα έπρεπε να είναι και πράγματι στις ανεπτυγμένες χώρες έτσι τείνει να είναι αλλά όχι και στην Ελλάδα. Σε τούτη την δύσμοιρη χώρα άνθρωποι που γεννιούνται έξυπνοι είναι εκτός από δυστυχισμένοι και απόκληροι. Η κοινωνία που υποτίθεται πως θα έπρεπε να είναι το καταφύγιό τους, εδώ λειτουργεί εντελώς ανάποδα. Η ελληνική κοινωνία απομονώνει και κυριολεκτικά αποστρέφεται όποιον άνθρωπο έχει την ατυχία να γεννηθεί λίγο εξυπνότερος από τον μέσο όρο και τα πράγματα γίνονται τραγικά για όποιον του τύχει να είναι πολύ εξυπνότερος. Aυτοί οι άνθρωποι που σε άλλες κοινωνίες είναι περιζήτητοι με ειδικά σχολεία και ειδικούς καθηγητές, στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα δεν έχουν κανένα μέλλον. Η ιδιαιτερότητα του μυαλού τους γίνεται αντικείμενο απαξίωσης από την οικογένειά τους καταρχήν ευθύς μόλις γίνουν αντιληπτά τα φαινόμενα που τον κατατάσσουν στους έξυπνους ανθρώπους. Τα έξυπνα παιδιά από την μύτη πιάνονται και φυλακίζονται μέσα σε μια παράδοση σκλαβιάς αιώνων που θέλει την εξυπνάδα σαν προάγγελο συμφορών.

Μην μιλάς! Αυτό είναι το πρώτο και σημαντικότερο που μαθαίνουν αυτά τα παιδιά στο σπίτι. Μην μιλάς! Διότι όσο μιλάς τόσο φαίνεται η εξυπνάδα σου και κινδυνεύεις. Και μαζί με το παιδί κινδυνεύει και η οικογένειά του. Παλιά τα έξυπνα παιδιά τα έπαιρναν οι Οθωμανοί γενίτσαρους, σήμερα μπορεί οι Οθωμανοί να μην τα παίρνουν για γενίτσαρους αλλά ο φόβος έχει μείνει χαραγμένος στο υποσυνείδητο τούτου του λαού και αυτά τα παιδιά τα τυχερά-ατυχα αυτά παιδιά, κρύβονται και περιθωριοποιούνται από την οικογένεια. Ξέρει η ελληνική κοινωνία πως η εξυπνάδα φέρνει σκοτούρες και είναι επικίνδυνη γι αυτό κοιτούν να την κρύψουν. Το ίδιο ακριβώς δηλαδή που συμβαίνει και με το άλλο άκρο, τα παιδιά που γεννιούνται με την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, εκείνα που γεννιούνται με νοητική καθυστέρηση. Και στις δύο περιπτώσεις η απομόνωση είναι αναμενόμενη. Τα πολύ έξυπνα και τα πολύ χαζά παιδιά στην ελληνική κοινωνία δεν έχουν φίλους, δεν έχουν συναναστροφές, δεν έχουν μέλλον. Και μετά έρχεται το σχολείο. Έξυπνοι και χαζοί όλοι μαζί μέσα στη ίδια τάξη, μεταξύ ανίκανων και άχρηστων καθηγητών και δασκάλων, να προσπαθούν να επιβιώσουν έχοντας τον χλευασμό τόσο των «φυσιολογικών» συμμαθητών τους όσο και των ανήθικων δασκάλων τους. Εκεί, σε αυτό το πράγμα που στην Ελλάδα το λέμε σχολείο, οι χαζοί είναι τυχερότεροι από τους έξυπνους. Εκεί το έξυπνο παιδί μαθαίνει πως αφού του έτυχε η ιδιαιτερότητα καλυτέρα αυτή να ήταν προς την χαζομάρα και αυτό διότι το χαζό παιδί θα το κοροϊδέψουν οι συμμαθητές του και θα αδιαφορήσει για την πρόοδό του ο δάσκαλος αλλά μέχρι εκεί. Για τα έξυπνα όμως παιδιά το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο. Αυτά όχι μόνο θα τα κοροϊδέψουν αλλά όλοι, θα προσπαθήσουν μετά μανίας να το εξαπατήσουν. Δάσκαλοι και μαθητές, η κοινωνία ολόκληρη συσπειρώνεται εναντίον τους κάτω από το γενικό πρόσταγμα: «σαν πολύ εξυπνος δεν μας το παίζεις»; Στην τάξη, στο προαύλιο, στον δρόμο, παντού ο έξυπνος είναι ο συνήθης ύποπτος για ο,τιδήποτε συμβαίνει. Οι παρέες που ο έξυπνος ποτέ δεν έχει δικαίωμα να συμμετέχει, αρέσκονται να στήνουν καταστάσεις και τηρώντας ομερτά μεταξύ τους να οδηγούν σε τιμωρία τον έξυπνο που ως ο συνήθης ύποπτος είναι πάντα αυτός που τιμωρείται όταν όλοι γύρω του σιωπούν, ακριβώς για να τιμωρηθεί το έξυπνο πουλί. Στο μάθημα όταν ο δάσκαλος δεν μπορεί να απαντήσει στις ερωτήσεις που του κάνει ένα έξυπνο παιδί τα αποτελέσματα είναι τρομερά. Θέλει να… μειώσει τον δάσκαλο λέγοντας εξυπνάδες και αυτό είναι ασυγχώρητο. Κανείς δεν δικαιούται να είναι εξυπνότερος από τον δάσκαλο! Εκεί στο σχολείο, που υποτίθεται πως θα έπρεπε να είναι χώρος έκφρασης, τα έξυνα παιδιά εμπεδώνουν το μάθημα που τους έδωσε από πριν η οικογένεια. Μην μιλάς. 

Έτσι επέρχεται η πλήρης απομόνωση. Αργότερα αυτό το παιδί μεγαλώνοντας και μπαίνοντας πια μόνο του στην κοινωνία, όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, δέχεται τον μεγαλύτερο πόλεμο που μπορεί να δεχτεί άνθρωπος.

το νου σου, άνθρωπε!

Tο νου σου!

Έξω βροντάει κι αστράφτει αδιαφορία

φυσάει μιζέρια

βρέχει ξετσιπωσιά.

Ντύσου καλά

και τα μέσα σου κράτα ζεστά.

Μην και πουντιάσεις

και κολλήσεις κάτι από δαύτα!

Πόσες φορές τα λόγια

 που'φερναν οι άνεμοι στ'αυτιά σου

μοιάζανε

με παζαρέματα πελάτη

με απειλές προαγωγού

 πότε με γκρίνια 

και πότε με βρισιά πόρνης...

Πόσες φορές

σε τάραξε αυτή η μουδιασμένη αίσθηση

σαν από ταινία κινουμένων σχεδίων.

Άνθρωποι να σπρώχνονται στο γκρεμό

να περνούν την κόγχη του

να βρίσκονται ήδη στο κενό

αλλά να μην πέφτουν κάτω.

Μία μικρή αφύσικη παράταση.

Γιατί δεν καταλάβανε ακόμα

τι τους έχει συμβεί...

Tο νου σου! ε;

Έξω βροντάει κι αστράφτει ανοησία

φυσάει φανατίλα

βρέχει κακότητα.

Ντύσου καλά

και τα μέσα σου κράτα ζεστά.

Μην και πουντιάσεις

και κολλήσεις κάτι από δαύτα!

 Κι αν είναι να επιπλεύσεις

μέσα σε γλιτσιασμένα ακίνητα νερά

να μην αναμιχθείς με αυτά.

Κι ενάντια σε ρεύματα αν κολυμπήσεις

το σκουπιδαριό απόφυγε που μεταφέρουν.

 Άνθρωπος για να μείνεις...

ανιχνευτής

κολυμπώντας σε αχανή κι ανεξερεύνητα νερά: " ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠ Κ. ΝΤΙΚ "

"Η πραγματικότητά μας είναι μια προβολή από ένα μυστικό τεχνούργημα, ένα κομπιουτεροειδές μηχάνημα διδασκαλίας που μας καθοδηγεί, μας προγραμματίζει και γενικά μας εξουσιάζει και μας κοντρολάρει εν αγνοία μας, καθώς εμείς δρούμε χωρίς να συνειδητοποιουμε την ύπαρξή του, ζώντας μέσα στην παραισθητική προβολή του κόσμου μας.[...]Είμαστε αντίγραφα του αληθινου μας εαυτού, ρέπλικες που το παρόν μυαλό τους δεν τους ανήκει, είναι μια ξένη κατασκευή."
ΦΙΛΙΠ ΝΤΙΚ στην περίφημη "Εξήγηση" τη δεκαετία του'70
 Δυο λόγια-φτωχά για να περιγράψουν ένα τέτοιο "πολυδιαστατικό" πνεύμα- για τον Φίλιπ Ντικ

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠ Κ. ΝΤΙΚ

Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 βγαίνει στους κινηματογράφους της Ελλάδας το έργο «Ολική Επαναφορά», το οποίο είναι το ριμέϊκ του ομώνυμου έργου σκηνοθετημένου από το ξέπλυμα Πωλ Βερχόφεν με τον ίδιο τίτλο, βασισμένο πάνω στην ιδέα του μυθιστόρηματος του Φίλιπ Κ. Ντικ «Το θυμόμαστε Για Εσάς». Καθίστε λίγο να το σκεφτείτε. Το ριμέϊκ μιας ταινίας, η οποία με την σειρά της ήταν βασισμένη πάνω σε μία ιδέα ενός μυθιστορήματος. Με λίγα λόγια, πολύ μικρή σχέση μπορεί να έχει το τελικό προϊόν με την αρχική ιστορία. Το οποίο έχει και εξήγηση.

Βλέπετε, ο Φίλιπ Κ. Ντικ, ως Αμερικανός είχε φιλελεύθερο πνεύμα, κάτι που αντικατοπτριζόταν και σε πολλά από τα γραπτά του με ανησυχίες για την συγκέντρωση της εξουσίας, με χαρακτηριστικότερο -όσον αφορά στην συγκεκριμένη θεματολογία τουλάχιστον- το μυθιστόρημά του «Ο Άνθρωπος Στο Ψηλό Κάστρο». Επίσης, ο Φίλιπ Κ. Ντικ είχε φιλοσοφικές και υπαρξιακές ανησυχίες, πράγμα το οποίο τον έκανε να ασχοληθεί με διάφορα ρεύματα φιλοσοφίας και θρησκείας όπως ο Βουδισμός, ο Ζοροαστρισμός, ο Ροδοσταυρισμός, η αρχαιοελληνική φιλοσοφία και ο γνωστικισμός, ο οποίος ήταν έκδηλος σε πολλά έργα του. Και αυτό τον έκανε πολύ γνωστό στα ξεπλύματα, αν και ο ίδιος εξ όσων γνωρίζω ουδεμία σχέση με αυτά είχε. Και αυτό γιατί, όπως θα δούμε και στον μέλλον, η σχέση γνωστικισμού και ξεπλυμάτων είναι άρρηκτη, αν όχι ουσιαστικά ταυτόσημη.

Έτσι, αν και ουσιαστικά άγνωστος στο ευρύτερο κοινό, ο συνδυασμός του φιλελευθερισμού με τον γνωστικισμό που τον διακατείχε, είχε ως αποτέλεσμα ένας μεγάλος αριθμός ιστοριών του να βρει τον δρόμο προς την μεγάλη οθόνη. Υπήρχε ένα πρόβλημα όμως. Ο Φίλιπ Κ. Ντικ δεν ήταν ο ίδιος ξέπλυμα. Τις γνωστικές του ιδέες τις έβαζε στα μυθιστορήματά του όχι για να προπαγανδίσει ή να κάνει τον γνωστικισμό υποσυνείδητα μέρος της διαδικασίας της σκέψης των αναγνωστών του. Αυτό το έκανε γιατί, όπως προείπαμε, είχε φιλοσοφικές και υπαρξιακές ανησυχίες, πράγμα το οποίο τον έκανε να ασχοληθεί με διάφορα ρεύματα φιλοσοφίας και θρησκείας. Και αυτές του οι ανησυχίες ήταν παρούσες σε όλα τα μυθιστορήματά του. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την αλληγορία του ανδροειδούς που ήθελε να συναντήσει τον δημιουργό του ώστε να του δώσει περισσότερη ζωή στο «Μπλέϊντ Ράννερ»; Ή το ανδροειδές που δεν ήξερε πως ήταν ανδροειδές, ή το ψυχολογικό τεστ με τις φαινομενικά περίεργες ερωτήσεις, από το ίδιο έργο; Λοιπόν, αν και επίσης το «Μπλέϊντ Ράννερ» ήταν διασκευή και δεν ακολουθούσε ακριβώς την ιστορία του «Το Ηλεκτρικό Πρόβατο», θεωρείται ως η πλέον ακριβής μεταφορά έργου του Φίλιπ Κ. Ντικ στην μεγάλη οθόνη.

Όπως λοιπόν καταλαβαίνετε, όταν τα ξεπλύματα θέλουν να κάνουν ένα από τα έργα του Φίλιπ Κ. Ντικ ταινία, πρέπει να το αποστειρώσουν πρώτα. Δεν είναι δυνατόν να δίνουμε στο κοινό τροφή για σκέψη, και ειδικά όταν αυτή αφορά σε τόσο βαθιά ζητήματα. Δεν είναι δυνατόν να θέλεις να εκκοσμικεύσεις την πλέμπα και από την άλλην να της προσφέρεις φιλοσοφικά ζητήματα τα οποία απαντώνται μόνο με την ύπαρξη του Θεού. Δεν είναι δυνατόν να θέλεις να περάσεις την νοοτροπία του ότι ο υλικός κόσμος είναι τα πάντα και από την άλλη να δείχνεις τον κόσμο με το μάτι του Φίλιπ Κ. Ντικ. Γι’ αυτό αποστείρωση, πετσοκόψιμο και αποσιώπηση αλλιώς θα μας πάρουν χαμπάρι.

Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω πως διάλεξα την συγκεκριμένη ομιλία του Φίλιπ Κ. Ντικ ως εισαγωγή στον Γνωστικισμό και τον Ερμητισμό, ρεύματα που θα μας απασχολήσουν αργότερα. Προσπαθήστε να διαβάσετε όλην την ομιλία, ακόμα και εάν το κάνετε σε μία περίοδο μερικών ημερών και όχι «μονοκοπανιά». Θα το εκτιμούσα. Αφιέρωσα πολύ χρόνο και κόπο για να την μεταφράσω και άλλωστε, αξίζει τον κόπο. Όχι μόνο βλέπετε τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται και μπορείτε να δείτε το τι είδους και πόση αποστείρωση πέφτει όταν τα μυθιστορήματά του γίνονται ταινίες, αλλά βλέπετε και ανησυχίες, φιλοσοφία και έναν τρόπο σκέψης ο οποίος έχει εκλείψει πλέον από τους σημερινούς «διανοούμενους» που γράφουν για ουρολαγνεία, εξυμνούν τον υλικό κόσμο και το πόπολο από κάτω χειροκροτά. Αν και προσωπικά δεν συμφωνώ με πολλά από τα λεγόμενά του, ίσως και τα περισσότερα, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: Δεν ήταν και τόσο παλιά το 1978, τι διάολο έγινε από τότε και γίναμε ανεγκέφαλοι καταναλωτές του τίποτα;

Σημείωση: Εκτός από την μετάφραση, παραθέτω και την αυθεντική απομαγνητοφώνηση της ομιλίας του στα Αγγλικά εδώ, αν τυχόν θέλετε να διαβάσετε το αυθεντικό κείμενο ή αν θέλετε απλά να τα συγκρίνετε.

Πώς Να Οικοδομήσετε Ένα Σύμπαν Που Δεν Καταρρέει Δύο Ημέρες Αργότερα

Πρώτα, πριν αρχίσω να σας κάνω να βαριέστε με τα συνήθη είδους πράγματα συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας λένε στις ομιλίες, επιτρέψτε μου να σας φέρω επίσημους χαιρετισμούς από την Ντίσνεϋλαντ. Θεωρώ τον εαυτό μου εκπρόσωπο της Ντίσνεϋλαντ γιατί ζω μόλις λίγα μίλια από αυτήν -και, σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, είχα την τιμή να δώσω συνέντευξη εκεί στην Παρισινή Τηλεόραση.


Για αρκετές εβδομάδες μετά τη συνέντευξη, ήμουν πραγματικά άρρωστος και περιορισμένος στο κρεβάτι. Πιστεύω ότι ήταν τα περιστρεφόμενα φλυτζάνια υπεύθυνα γι’ αυτό. Η Ελίζαμπεθ Αντέμπι, η οποία ήταν η παραγωγός της ταινίας της συνέντευξης, ήθελε να με βάλει να περιστρέφομαι μέσα σε ένα από αυτά τα γιγαντιαία φλυτζάνια ενώ συζητούσαμε για την άνοδο του φασισμού με τον Νόρμαν Σπίνραντ… ένας παλιός φίλος μου που γράφει εξαιρετική επιστημονική φαντασία. Συζητήσαμε επίσης για το Γουωτεργκέιτ, αλλά αυτό το κάναμε στο κατάστρωμα του πειρατικού πλοίου του Κάπταιν Χουκ. Μικρά παιδιά, φορώντας καπέλα Μίκυ Μάους -αυτά τα μαύρα καπέλα με τα αυτιά- συνέχεια έτρεχαν και έπεφταν πάνω μας ενόσω οι κάμερες βούϊζαν και η Ελίζαμπεθ έκανε αναπάντεχες ερωτήσεις. Ο Νόρμαν κι εγώ, απασχολημένοι με το να πετάμε μικρά παιδιά εδώ κι εκεί, είπαμε ορισμένα εξαιρετικά ηλίθια πράγματα εκείνη την ημέρα. Σήμερα, ωστόσο, θα πρέπει να αποδεχθώ την πλήρη ευθύνη για ό,τι σας πω, δεδομένου ότι κανένας από εσάς δεν φορά καπέλα Μίκυ Μάους και προσπαθεί να αναρριχηθεί επάνω μου έχοντας την εντύπωση ότι είμαι μέρος της συρματολογίας ενός πειρατικού πλοίου.

Οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, λυπάμαι που το λέω, πραγματικά δεν γνωρίζουν τίποτα. Δεν μπορούμε να μιλάμε για την επιστήμη, επειδή οι γνώσεις μας γι’ αυτήν είναι περιορισμένες και ανεπίσημες, και συνήθως η φαντασία μας είναι απαίσια. Λίγα χρόνια πριν, κανένα κολλέγιο ή πανεπιστήμιο δεν θα θεωρούσε να καλέσει κανέναν μας να μιλήσει. Εμείς ήμασταν περιορισμένοι ευσπλαχνικά σε ζοφερά περιοδικά παλπ, μη εντυπωσιάζοντας κανέναν. Εκείνες τις μέρες, φίλοι μου μου έλεγαν, «Αλλά γράφεις οτιδήποτε σοβαρό;» εννοώντας «Γράφεις οτιδήποτε άλλο εκτός από επιστημονική φαντασία;» Εμείς ποθούσαμε να γίνουμε αποδεκτοί. Λαχταρούσαμε να μας προσέξουν. Μετά, ξάφνου, ο ακαδημαϊκός κόσμος μας πρόσεξε, είχαμε προσκληθεί να δώσουμε ομιλίες και να εμφανιστούμε σε τηλεοπτικά πάνελ -και αμέσως κάναμε τους εαυτούς μας να φανούν ηλίθιοι. Το πρόβλημα είναι απλώς αυτό: Για τι ξέρει ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας; Για ποιο θέμα είναι αυθεντία;

Αυτό μου θυμίζει έναν τίτλο που εμφανίστηκε σε μια εφημερίδα της Καλιφόρνιας, λίγο πριν πετάξω εδώ. ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ ΝΑ ΜΟΙΑΣΟΥΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΝΤΑ.

...είναι ένας "μαγικός κόσμος":Το μυστήριο της αόμματης όρασης

  Σχόλιο δικό μας: για να δεις και να αφουγκραστείς τον κόσμο δεν χρειάζεσαι πάντα τα μάτια! Η όραση έχει την τάση συχνά να μην...βλέπει ή να μη θέλει να δει το ολοφάνερο. Μπροστά στα μάτια της...

Τελικά έχουν δίκιο εκείνοι οι στοχαστές κι επιστήμονες που λένε ότι δημιουργούμε και παρατηρούμε τον κόσμο μέσα στο μυαλό μας. Ο οποίος και αποκτάει την εικόνα που εμείς του δινουμε, για να θυμηθούμε για άλλη μια φορά την κβαντική φυσική-Ξεχάστε ό,τι ξέρατε περί "πραγματικότητας": αυτή διαμορφώνεται από τη συνείδηση του παρατηρητή που επηρεάζει την "ύλη", το σύμπαν υιοθετεί ΟΛΕΣ τις πιθανότητες και είναι κυρίως πνευματικής φύσης!

Το μυστήριο της αόμματης όρασης

Του ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗ

 

Ατομα τυφλά, εκ γενετής ή ύστερα από ατύχημα, είναι ικανά να αποκτούν μια ικανοποιητική αναπαράσταση του εξωτερικού κόσμου. Οπως αποδεικνύουν πολυάριθμες έρευνες, η όραση μέσω των ματιών δεν είναι ούτε ο μοναδικός ούτε ο αποκλειστικός τρόπος για να έχουμε μια ακριβή εικόνα του περιβάλλοντος.

 
Εξάλλου, ήταν από καιρό γνωστό ότι για να αποκτήσει ο εγκέφαλος μια ακριβή «εικόνα» της πραγματικότητας απαιτείται η συμβολή και ο συνδυασμός όλων μας των αισθήσεων. Απ' ό,τι φαίνεται οι δυνατότητες της όρασης υπερβαίνουν κατά πολύ τη λειτουργία των οφθαλμών: τα «μάτια» του νου είναι πολύ πιο ισχυρά από τα πραγματικά μάτια. Και σε ορισμένες περιπτώσεις αυτή η λεγόμενη «τυφλή όραση» λειτουργεί καλύτερα από την πραγματική!
Υπάρχουν πολυάριθμες περιπτώσεις ατόμων που υποφέρουν από πλήρη ή μερική τύφλωση και τα οποία, ωστόσο, είναι ικανά να δημιουργούν μια ικανοποιητική εικόνα του κόσμου που τα περιβάλλει. Το πώς ακριβώς τα καταφέρνουν αποτελούσε ένα από τα μεγάλα αινίγματα της σύγχρονης νευρολογίας.

Οι άνθρωποι που διαθέτουν ένα φυσιολογικό οπτικό σύστημα δημιουργούν μια πιστή εικόνα του κόσμου που τους περιβάλλει, βασιζόμενοι κυρίως στην όραση μέσω των οφθαλμών. Ο εγκέφαλός τους μπορεί να κατασκευάζει μια ακριβή εσωτερική, δηλαδή οπτική, αναπαράσταση του εξωτερικού κόσμου, η οποία βασίζεται στα όσα καταγράφουν τα μάτια τους. Αυτό προφανώς δεν μπορεί να συμβαίνει με τα τυφλά άτομα, τα οποία δεν διαθέτουν ένα ακέραιο και φυσιολογικό οπτικό σύστημα.

Εντούτοις ακόμη και οι άνθρωποι που δεν έχουν την ικανότητα να βλέπουν καθόλου, τυφλοί είτε εκ γενετής είτε έπειτα από κάποιο ατύχημα, μπορούν να δημιουργούν νοητικές εικόνες για τα αντικείμενα του εξωτερικού κόσμου. Ορισμένα μάλιστα εξαιρετικά προικισμένα τυφλά άτομα κατάφεραν να διαπρέψουν ακόμη και στις... εικαστικές τέχνες.

Η πιο διάσημη, αλλά καθόλου μοναδική, περίπτωση είναι αυτή του Τούρκου ζωγράφου Esref Armagan, ο οποίος κατάφερε να αποτυπώσει στα εντυπωσιακά έργα του (ζώα, τοπία, πορτρέτα) τις πολύ ιδιαίτερες εντυπώσεις που του γεννά η επαφή του με τον περιβάλλοντα κόσμο, έναν κόσμο που του είναι αδύνατον να «δει», αφού είναι εκ γενετής τυφλός.

PLAN B: ΕΝΑ «ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ» ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΡΙΣΗΣ

" Μια νέα ενεργειακή επανάσταση βρίσκεται ήδη προ των πυλών. Είναι μια επανάσταση που θα αλλάξει τον κόσμο μας, τις ζωές μας και θα αποτρέψει την οικολογική καταστροφή και την κλιματολογική αποσταθεροποίηση. Αυτή η νέα ενεργειακή επανάσταση εναρμονίζεται και με την κοσμοαντίληψη της νέας γενιάς, που έχει εξοικειωθεί με την αποκεντρωμένη πληροφορική τεχνολογία και δυσφορεί για τη συνέχιση της χρήσης του σημερινού συγκεντρωτικού και απαρχαιωμένου ενεργειακού μοντέλου, όπως επισημαίνει και ο γνωστός συγγραφέας και μελλοντολόγος Jeremy Rifkin: «Μπορείτε να φανταστείτε τη γενιά που έχει μεγαλώσει με τους υπολογιστές, τη Wikipedia και το MySpace, να περιτριγυρίζεται από θερμοηλεκτρικά ή πυρηνικά εργοστάσια; Δεν βγάζει νόημα. Δεν ανταποκρίνεται στο πνεύμα όσων είναι κάτω των 40 ετών. Πρόκειται για μια παλιομοδίτικη και συγκεντρωτική τεχνολογία, που δεν συμβαδίζει με τη γενιά του Internet»."

 Οι τεχνολογίες που θα πυροδοτήσουν τη νέα ενεργειακή επανάσταση ήδη υπάρχουν. Ο κόσμος θα μπορούσε να απαλλαγεί από τη χρήση των επιζήμιων ορυκτών καυσίμων μέχρι τα μέσα του 21^ου αιώνα επενδύοντας μερικά τρισεκατομμύρια δολάρια στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ανανεώσιμης Ενέργειας (EREC) και την Greenpeace. Η επερχόμενη ενεργειακή επανάσταση θα αλλάξει το ρου του ανθρώπινου πολιτισμού και θα σημάνει την απαρχή μιας λαμπρής εποχής για την ανθρωπότητα. Ωστόσο, πρέπει να γνωρίζουμε πως οι μεγάλες πρόοδοι του πολιτισμού είναι συνήθως διαδικασίες που μόλις και δεν αφανίζουν τις κοινωνίες στις οποίες συμβαίνουν. Έτσι η επικράτηση αυτού του νέου ενεργειακού κύματος, που θα σημάνει και την απαρχή μιας νέας εποχής για την ανθρωπότητα, δεν θα γίνει χωρίς συγκρούσεις. Το ενεργειακό κατεστημένο των ορυκτών καυσίμων δεν θα παραδώσει αμαχητί τον κόσμο στις δυνάμεις της Ελεύθερης Ενέργειας, της οικολογίας και του ανθρωπισμού. Θα δοθούν νέες μάχες, που θα πρέπει και πάλι να κερδηθούν για το καλό όχι μόνον της ανθρωπότητας αλλά και ολόκληρου του πλανήτη μας."

«PLAN B»

ΕΝΑ «ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ» ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΡΙΣΗΣ

«Ο παλιός πολιτισμός έφτασε στο τέλος του. Ανέρχεται στην επιφάνεια ένα νέο έδαφος που σύντομα θα αλλάξει την όψη του κόσμου μας». 

Πιέρ Προυντόν, 1809-1865

Γράφει ο Γιώργος Στάμκος

Ζούμε σε κοσμοϊστορικές εποχές, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Η παγκόσμια οικονομία έχει βυθιστεί για τα καλά σε μια παρατεταμένη κρίση, που θυμίζει αρκετά το περιβόητο «Κραχ του 1929», όταν ξαφνικά τη «Μαύρη Πέμπτη» στις 29 Οκτωβρίου του 1929 χρηματιστήρια, τράπεζες και επιχειρήσεις κατέρρευσαν ως χάρτινοι πύργοι και χρεοκόπησαν. Στους επόμενους μήνες ο πληθωρισμός εκτοξεύτηκε στα ύψη, δημιουργήθηκαν στρατιές ανέργων κι εξαθλιωμένων, εθνικές οικονομίες κλονίστηκαν και οι κοινωνίες αποσταθεροποιήθηκαν δίνοντας την ευκαιρία σε ακραίες πολιτικές ομάδες, που εξέφραζαν ολοκληρωτικές ιδεολογίες, να καταλάβουν την εξουσία σε αρκετές χώρες της μεταπολεμικής Ευρώπης. Αποτέλεσμα του «Κραχ του 1929» ήταν να οδηγηθούμε σ’ έναν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που ολοκλήρωσε το καταστροφικό έργο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μετατρέποντας την Ευρώπη σε σωρούς ερειπίων και αφήνοντας πίσω του δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς. Γι’ αυτό και σήμερα υπάρχει διάχυτη η ανησυχία πως μετά από αυτή την παγκόσμια οικονομική κρίση μπορεί ν’ ακολουθήσει ένας Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος…

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ «ΥΠΑΡΚΤΟΥ (ΚΑΖΙΝΟ)ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ»

Παρά τις όποιες ομοιότητες με το «Κραχ του 1929» οι πιο ψύχραιμοι αναλυτές παρομοιάζουν την παρούσα οικονομική κρίση του (καζινο)καπιταλισμού με την κρίση που οδήγησε στην κατάρρευση τον λεγόμενο «υπαρκτό σοσιαλισμό» κατά την τριετία 1989-1992. Σύμφωνα με το νομπελίστα οικονομολόγο Τζόζεφ Στίγκλιτς, που προέβλεψε πριν από χρόνια την παρούσα κρίση: «Τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 2008 θα είναι για τον φονταμενταλισμό των αγορών ό,τι υπήρξε και η πτώση του Τείχους του Βερολίνου για τον κομμουνισμό». Έτσι, μετά τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» ήρθε η ώρα του «υπαρκτού καπιταλισμού» για να καταρρεύσει ή έστω για να κλονιστεί θανάσιμα. Πλέον βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από ειδήσεις για την κατάρρευση του τουρμποκαπιταλισμού, που αντιμετώπιζε την οικονομική ανάπτυξη μονάχα ως ζήτημα αύξησης του ΑΕΠ και των κερδών μιας ολιγάριθμης ομάδας πλούσιων μετόχων και επενδυτών. Δεν υπολόγιζε ούτε τους ανθρώπους, ούτε το περιβάλλον, ούτε την κοινωνία, ούτε τον πολιτισμό, ούτε καν το μέλλον. Σ’ αυτόν τον καπιταλισμό του τζόγου η αγορά ήταν ο θεός και το αμερικανικό σύνθημα «εμπιστευόμαστε τον Θεό» («in God we Trust») είχε αντικατασταθεί με το «εμπιστευόμαστε την αγορά» («in Market we Trust»). Αυτό που επικρατούσε ήταν τα χρηματιστήρια του τζόγου, η Wall Street των καζίνων, η αλαζονεία και η απληστία των «golden boys» και η ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία.
Η ίδια η οικονομία είχε καταλήξει μια φούσκα που συστέλλεται και διαστέλλεται σύμφωνα με τις ματαιοδοξίες και τα όνειρα ακόμη και των πιο άπληστων καπιταλιστών. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν μια άνευ προηγουμένου χρηματοπιστωτική κρίση, που δεν άργησε να διαχυθεί και στην πραγματική οικονομία.

Με συσσωρευμένα χρέη από «τοξικά παράγωγα», που ξεπερνούν τα τέσσερα τρισεκατομμύρια δολάρια (!), οι κυβερνήσεις σε Αμερική και Ευρώπη έσπευσαν να διασώσουν τα τραπεζικά τους συστήματα κρατικοποιώντας προβληματικές τράπεζες και παρέχοντας γενναιόδωρες ενέσεις ρευστότητας. Στην ουσία όμως αυτό που έκαναν οι κυβερνήσεις ήταν να κοινωνικοποιήσουν τις ζημίες των τραπεζών ιδιωτικοποιώντας παράλληλα τα κέρδη τους! Παρ’ όλα αυτά καταρρίφθηκε πλέον η «θεολογία» της παγκόσμιας και ανεξέλεγκτης αγοράς, καθώς ακόμη και οι ακραία φιλελεύθερες ΗΠΑ υιοθέτησαν κρατικές παρεμβάσεις, που θύμισαν κάπως τη δεκαετία του 1930 και το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο που είχε υιοθετήσει τότε η κυβέρνηση του Φραγκλίνου Ρούσβελτ με το περίφημο «New Deal». Μέσα σ’ αυτό το κλίμα αναζωπυρώθηκαν οι –πάντα χρήσιμες– συζητήσεις για την αντικατάσταση του σημερινού τουρμποκαπιταλιστικού μοντέλου με έναν «δημοκρατικό καπιταλισμό», μ’ έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», όπου οι άνθρωποι θα είναι πάνω από τα κέρδη.

Η ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ «ΣΩΤΗΡΕΣ»

Σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο λοιπόν, όπου το «τσουνάμι» από την έκρηξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης και της φούσκας των ακινήτων, περνά σταδιακά στην πραγματική οικονομία και οι επιπτώσεις της επηρεάζουν οδυνηρά την καθημερινότητα μας, αυξάνεται το άγχος, η ανασφάλεια και οι διάφορες νευρώσεις στους ανθρώπους. Υπάρχει ένας διάχυτος φόβος και μια απαισιοδοξία για το μέλλον, που κάνουν τους ανθρώπους να κλείνονται ολοένα και περισσότερο στον εαυτό τους, να τηρούν αμυντική στάση στις εξελίξεις και να μη ριψοκινδυνεύουν. Η αισιοδοξία είναι πλέον κάτι που σπανίζει και ο φόβος κυριαρχεί παντού. Σχεδόν οι πάντες διακατέχονται από μια κλαψιάρικη απαισιοδοξία, που χαρακτηρίζεται από το φόβο της οικονομικής επιβίωσης, το φόβο ζωής, το φόβο της τεχνολογίας και το φόβο του μέλλοντος. Μια απαισιοδοξία που μεταμορφώνει τις προκλήσεις σε παγίδες, αντί σε ευκαιρίες.

Σε τέτοιες καταστάσεις υπάρχει πάντα ο κίνδυνος οι άνθρωποι να παλινδρομήσουν σε προ-ορθολογικές καταστάσεις και να στραφούν στη θρησκεία, στον αποκρυφισμό ή στη μεσσιανική ανάγκη για κάποιον «Σωτήρα» στο πρόσωπο ενός θρησκευτικού ή πολιτική ηγέτη. Γι’ αυτό και ορισμένοι προβλέπουν πως ο μετα-αποκαλυπτικός κόσμος που προήλθε από την κατάρρευση του «υπαρκτού καζινοκαπιταλισμού», θα είναι ένας κόσμος που θα γοητεύεται από δημαγωγούς, λαϊκιστές και θεοκρατικούς ηγέτες, καθώς και από αυτόκλητους «Σωτήρες».

Ένας ιδιαίτερος άνθρωπος: Kahlil Gibran

Μια πρώτη γνωριμία: 
" Kahlil Gibran [Χαλίλ Γκιμπράν] (1883-1991) Λιβανέζος ζωγράφος, ποιητής και φιλόσοφος με βαθιές επιρροές από την ανατολική παράδοση, αγγίζει τις ευαίσθητες πτυχές της ψυχής μας. Η γραφή του έχει το χάρισμα να ξεπερνά κάθε δογματισμό, θρησκευτική προκατάληψη, ηθικολογία απελευθερώνοντάς μας από κάθε στερεότυπο.

Ανατράφηκε στη σκιά των ιερών κέδρων του Λιβάνου, τον αποκάλεσαν μυστικιστή, φιλόσοφο, αιρετικό, θρησκευόμενο και επαναστάτη. Η μαγική ποιότητα των κειμένων του μας οδηγεί σε μια ατραπό που όσο περισσότερο βαθαίνει κανείς τόσο περισσότερο κατανοεί τι υπάρχει ανάμεσα στις λέξεις. Και μόλις το ανακαλύψει, δέχεται ένα ευγενικό, θεραπευτικό, ψυχικό άγγιγμα που αφυπνίζει αλήθειες όπως η ανεξιθρησκία, η συνειδητότητα, το Κάρμα, η επαφή μικρόσκοσμου και μακρόκοσμου καταλήγοντας στην αγάπη για τον άνθρωπο και όλο τον κόσμο, που μόνο μια πύρινη καρδιά μπορεί να βιώσει.
Αυτή η επίδραση έχει απελευθερώσει πολυάριθμες ψυχές από τα δεσμά της στερεότυπης σκέψης δίνοντας διέξοδο μέσα από τα φύλλα της καρδιάς. Θεράπευσε πλήθος ανθρώπων μεταμορφώνοντας τον εσωτερικό πόνο σε ανέλιξη της ψυχής προς ανώτερα επίπεδα ύπαρξης. Επηρέασε χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο ωθώντας τους να βάλουν το λιθαράκι τους για έναν καλύτερο κόσμο. Είναι τρίτος σε δημοτικότητα ποιητής στην ιστορία μετά τον Σαίξπηρ και τον Λάο Tσε.
Η ζωή του κύλησε κάτω από αντιξοότητες γεμάτη με δύναμη και αγωνιστικότητα ενάντια στις δυσκολίες, αλλά και επαναστατικότητα σε κάθε είδους αδικία και καταπίεση, έχοντας ως οδηγό την άπλετη αγάπη για ποιοτικότερο τρόπο ζωής. Φροντίζοντας να κάνει πράξη τις αλήθειες της ζωής του ακολούθησε τις εσωτερικές του αγωνίες και ωθήσεις μετατρέποντας το ατομικό του βίωμα σε μια πανανθρώπινη προσφορά ατομικής και κοινωνικής εξέλιξης."

Ποίημα αφιερωμένο στους γονείς

«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα

Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες

Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του

Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο»

Το πήραμε από ΕΔΩ, απ'όπου μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα πράγματα για τη ζωή αυτού του ξεχωριστού ανθρώπου!

Κατήχηση Ηλιθίων

Κανένα σύστημα δεν μπορεί να επιβιώσει αν δεν έχει μηχανισμούς της αναπαραγωγής του. Ο Χριστιανισμός ως ένα συγκροτημένο επίγειο σύστημα, έχει ασφαλώς ανάγκη των μηχανισμών της αναπαραγωγής του, διότι οι υποτιθέμενες θείες αλήθειες, δεν είναι ικανές από μόνες τους να διαιωνίζονται στη μνήμη του ποιμνίου. Γι’ αυτό, στήθηκε εξ’ αρχής μια καλή μηχανή προσηλυτισμού και κατόπιν ένας μηχανισμός διοικήσεως του ποιμνίου, κάτω από την οργανωμένη ποιμαντορία.

Ουδεμία επιχείρηση στον κόσμο και ουδένα πολιτικό σύστημα έχει τόσο οργανωμένη μηχανή αναπαραγωγής του όσο η χριστιανική Εκκλησία, η οποία έχει κατορθώσει επί 1600 χρόνια να κυριαρχεί, παρ’ όλη την υποβίβαση του ανθρώπου σε ποίμνιο.

Ένας εκ των σημαντικότερων μηχανισμών αναπαραγωγής του χριστιανικού κατεστημένου, είναι η κατήχηση των πιστών. Η λέξη «κατήχηση» βγαίνει από το ρήμα «κατηχέω», που σημαίνει «τέρπω διά του ήχου», αλλά αργότερα επεκράτησε να σημαίνει «διδάσκω τα της θρησκείας». Φαίνεται πως οι χριστιανικές αλήθειες «έτερπαν με το άκουσμά τους» γι’ αυτό επελέγει πολύ μεθοδικά η θαυμάσια λέξη «κατήχηση».

 Ο ρόλος της κατηχήσεως στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, ήταν παρόμοιος με τη διαφώτιση των κομμουνιστών, οι οποίοι φαίνεται πως διδάχτηκαν από τον χριστιανικό τρόπο επικρατήσεως. Όταν στρατολογούνταν κάποιος καινούργιος, περνούσε από διδασκαλία, βρισκόταν υπό παρακολούθηση για να διαπιστωθεί η ειλικρίνεια του και να αποφεύγεται η προδοσία.

Μ’ αυτό το σκεπτικό είχε διαιρεθεί η εκκλησία σε τρεις χώρους: Στον πρόναο, στον κυρίως ναό και στο ιερό. Κατόπιν, γινόταν δεκτός στην ομάδα διά της συμβολικής πράξεως του βαπτίσματος. Αυτός ο τρόπος ήταν φυσιολογικός για μια οργάνωση που δρούσε στην παρανομία και που σκοπό είχε την ανατροπή της άρχουσας ρωμαϊκής κοινωνίας.

Παρόμοιους τρόπους έχουν χρησιμοποιήσει οργανώσεις που, είτε βρίσκονται υπό διωγμό, είτε είναι από τον χαρακτήρα τους μυστικές. Ο υποψήφιος κομμουνιστής λ.χ. περνούσε από διαφώτιση και από πολλές δοκιμασίες και δοκιμές πριν γίνει δεκτός στην κομμουνιστική ομήγυρη και του ανατεθούν έργα και αποστολές.

Η κατήχηση προϋποθέτει ένα σύστημα αξιωμάτων, τα οποία ανακηρύχτηκαν σε δόγμα, δηλαδή σε απόλυτες και μοναδικές αλήθειες που θεωρούντο σωτήριες για τον άνθρωπο. Ο Χριστιανισμός είχε δημιουργήσει ένα σύστημα αξιών και θεωρητικών θέσεων για τον κόσμο, τον άνθρωπο και την κοινωνία και έναν σκοπό που αναφερόταν στην ανατροπή του κατεστημένου και στην εδραίωση του δικού της βασιλείου. Οι θέσεις αυτές προέρχονταν κατά κύριο λόγο, από την ιουδαϊκή ιστορία και θεολογία, με προσθήκη την έλευση του Μεσσία και τις νέες ιδέες περί κοινωνίας που έβγαιναν από τις κρατούσες κοινωνικές συνθήκες της ρωμαιοκρατίας.

Ο εισερχόμενος στο κίνημα έπρεπε να αποδεχτεί τις βασικές αρχές και κυρίως στην πίστη, ότι το κίνημα ήταν θεόπνευστο, ότι ο Μεσσίας εμφανίστηκε και αναστήθηκε στους ουρανούς. Βαθμιαίως, σχηματίστηκαν διδασκαλίες και οι παλιές αντιλήψεις και προσηλυτιστικές θεωρήσεις του πρώιμου Xριστιανισμού, έχουν θεοποιηθεί και αποτελούν πλέον αυτοσκοπό. Είναι το άγιο δόγμα, το οποίο έχει περισσότερο βαρύνουσα σημασία από την λατρεία και τον Θεό τον ίδιο.

Ιστοριούλες, παραμυθάκια και μύθοι έχουν καταστεί πλέον ιερά κείμενα, έχουν πάρει έναν υπερφυσικό, υπερκόσμιο χαρακτήρα, ώστε να ορκίζεται κανείς θέτοντας την χείρα του πάνω σ’ ένα βιβλίο, την «Ιερή Βίβλο» και να νομίζει ότι ακουμπά τον ίδιο τον Θεό. Αυτός είναι βέβαια ο φετιχισμός των αντικειμένων, δηλαδή ένας ειδωλολατρισμός άνευ προηγουμένου, στον οποίο γράμματα, χαρτί, χρώματα και βιβλιοδεσία παίρνουν μεταφυσικό νόημα.

Συν τω χρόνω και ειδικότερα μετά τον πέμπτο αιώνα, όταν ο Χριστιανισμός επεβλήθη με την «αγάπη των σπαθιών» των Ρωμαίων αυτοκρατόρων Θεοδοσίου, Αρκαδίου, Ιουστινιανού και άλλων και κατέστη ένα πολιτικό σύστημα επίσης διά της ανακηρύξεως της αυτοκρατορίας σε χριστιανική, το περίφημο «μία αυτοκρατορία, ένας βασιλεύς, μία θρησκεία», τότε το πλείστο του πληθυσμού είχε υπαχθεί στην ιερή σκέπη της ποιμαντορίας των Ιουδύλων. Η αρχική κατήχηση της προσηλυτίσεως νέων μελών, άλλαξε μορφή και στόχο, αφού οι άνθρωποι είχαν με τον ένα ή άλλο τρόπο γίνει χριστιανοί.

Το κύριο θέμα τότε ήταν να διατηρηθούν οι ενήλικες ως χριστιανοί και τα παιδιά τους να κατηχηθούν εξ αρχής, ώστε να εμφυσηθεί για τα καλά η πίστη στον Γαλιλαίο. Αμφότεροι οι στόχοι τελικώς επιτεύχθηκαν, ώστε οι άνθρωποι, αφού ποιμνιοποιήθηκαν, αναπαράγουν τον εαυτό τους ως ποίμνιο, χωρίς κόπο από την πλευρά της ποιμαντορίας. Για αιώνες, ήταν δεδομένο ότι το παιδί του χριστιανού θα ήταν χριστιανός, γιατί μόνο αυτό, από γεννησιμιού του, γνώριζε και καθ’ όλη τη ζωή του αυτό έβλεπε.

Παρ’ όλα αυτά η ποιμαντορία, πολύ πονηρά σκεπτόμενη, δημιούργησε την κατήχηση, για να εισέρχεται πολύ βαθιά στην ψυχή των εκάστοτε νέων, ώστε να αποτελούν ένα πειθήνιο ποίμνιο και να αρέσκονται από την ποιμνιακή τους κατάσταση, αφού ό,τι φυτεύεται στην τρυφερή ψυχή, εκείνο παραμένει σ’ όλον το βίο. Γι’ αυτό, διδάσκονται οι νέοι από πολύ νωρίς στο νηπιαγωγείο τις θρησκευτικές παραδόσεις, μαθαίνουν την εβραϊκή μυθολογία, μαθαίνουν ν’ αγαπούν τον καλό Χριστούλη και δραματοποιούν τα «άγια πάθη» σε θεατρικές σκηνές.

Σήμερα η κυριαρχία και μονοκρατορία της Εκκλησίας είναι αυτοκρατορική στην ανατροφή των νέων και στην εκποιμνίωση των πιστών. Καμιά πολιτική ιδεολογία του αιώνα μας δεν ήταν τόσο μονοκρατορική και απόλυτη, όσο η χριστιανική θεοαντίληψη. Ακόμη και στην μονολιθική Σοβιετική Ένωση, είχαν ξεφύγει τομείς από την απολυταρχία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Εδώ, στην χώρα των Ρωμιών ασκείται η παντοκρατορία της ποιμαντορίας και το χειρότερο, θεωρείται δεδομένη και συνεπώς μη αμφισβητήσιμη.

Στο δημοτικό σχολείο ολοκληρώνεται ο προσηλυτισμός και η πλύση εγκεφάλου με το χριστιανικό μύθο.

" Ένας διαφορετικός άνθρωπος", παγιδευμένος ανάμεσα σε μηχανικά παγόβουνα!

" Ένας διαφορετικός άνθρωπος" - DEN BRYSOMME MANNEN
 Νορβηγική ταινία του 2006 σε σκηνοθεσία Γιενς Λίεν, που προσφέρεται για σινεφίλ θεατές αλλά κι όχι μονάχα γι' αυτούς.

Μία ταινία-έκπληξη από την παγωμένη Νορβηγία. Μια κοινωνική και πολιτισμική καταγγελία, ενίοτε με άφθονα "ηλεκτροσόκ" στη συνείδηση του θεατή, μια αλληγορία που λειτουργεί ως κόλαφος για το σύγχρονο μηχανικό τρόπο ζωής του "ανεπτυγμένου κόσμου". Που μετατρέπεται ολοένα και πιο πολύ σε αυτοματοποιημένο "αντίκοσμο", εκεί όπου οι άνθρωποι με ζωντανή τη φλόγα μέσα τους νιώθουν όλο και περισσότερο άβολα, σαν παρείσακτοι περιθωριακοί. Εκεί όπου η αντίληψη συρρικνώνεται σε παθητική αποδοχή όλων των "φροντίδων" μιας αποστειρωμένης και ολοκληρωτικής "ασφάλειας" που παρέχουν οι Αρχές. Εκεί όπου οι άνθρωποι χάνουν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους και ξεπέφτουν σε άβουλα, άψυχα, προβλέψιμα, χειραγωγήσιμα ανθρωποειδή μέσα σε απατηλής λάμψης περιτυλίγματα "προόδου". Μέσα στα τεχνολογικά κάτεργα και εθισμένοι στα πολιτισμικά δηλητήρια και στα μεταλλαγμένα τοξικά σκουπίδια μιας βελούδινης μοχθηρής σκλαβιάς.
 Όπως συμβαίνει και στην "πραγματικότητά μας", μετά και από τις πολύ εξυπηρετικές για τα σχέδιά των κυρίαρχων ελίτ "τρομοκρατικών" επιθέσεων στις καρδιές των δυτικών μητροπόλεων, επιχειρήσεων γεμάτων από σκοτεινά σημεία. Τα οποία δεν κολλάνε πουθενά μέσα στο κακοφτιαγμένο storytelling των επίσημων εκδοχών.

Με λίγα λόγια η υπόθεση της ταινίας: ο Αντρέας μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας, οδηγείται σε έναν απροσδιόριστης ταυτότητας τόπο, μια αστραφτερή πολιτεία, όπου τον περιμένει η "αποκατάσταση" και η νέα, πολλά υποσχόμενη αρχή. Μια δουλειά ρουτίνας, ένα άνετο διαμέρισμα, μια όμορφη ερωμένη, μία συμβατική ομήγυρη υποτιθέμενων φίλων και κοινωνικών επαφών. Πόσο τέλειο ωστόσο για να είναι αληθινό! Γιατί σύντομα ο αρχικά σαστισμένος και στη συνέχεια υποψιασμένος ήρωας ανακαλύπτει ότι αυτός ο "ιδανικός κόσμος" στερείται ψυχής: δεν υπάρχουν ούτε συναισθήματα στις σχέσεις των ανθρώπων, ούτε μυρωδιές και γεύσεις, ούτε όλες εκείνες οι "ατέλειες" που νοηματοδοτούν τη ζωή των ανθρώπινων όντων. Ένας ζωντανός εφιάλτης, μια αυτοματοποιημένη δυστοπία του Όργουελ από την ανάποδη, όπου δεν υπάρχει καμία διαφυγή όπως σύντομα διαπιστώνει ο ήρωας. Ούτε καν αυτή του θανάτου που επιλέγεις εσύ, αφού όσες απόπειρες αυτοκτονίας κι αν κάνει ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να πεθάνει και να δραπετεύσει έστω και με αυτό τον τρόπο από την "καλή" και ήσυχη σαν νεκροταφείο νέα "ζωή" που του πρόσφεραν! Και όταν κάποια στιγμή βρίσκει μια "τρύπα στο σύστημα", μια μυστική ρωγμή στα τείχη -το αγαπημένο μου σημείο στην ταινία- που οδηγεί αλλού, σε μέρη με χρώματα, φως, γεύσεις σπιτικού ζεστού φαγητού και οσμές ανθρώπινων δονήσεων και επιχειρεί να δραπετεύσει, το σύστημα γίνεται εχθρικό και τιμωρητικό απέναντί του.

Μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές στην ταινία για εμένα ήταν μία σκηνή στις αρχές όπου ένα ζευγάρι ανταλάσσει για ώρα φιλιά, μόνο που διαπιστώνεις ότι κάτι καθοριστικά κρίσιμο απουσιάζει: η σπίθα της ζωής! Το παλλόμενο πάθος, η ζεστασιά και η αυθεντικότητα της ανθρώπινης επαφής, καθώς τα μάτια των δυο νέων είναι απλανή και άδεια κι αυτό που κάνουν γίνεται τελείως μηχανικά, σαν κάποιος να τους είχε απλώς κουρδίσει.

Ο σκηνοθέτης διαπραγματεύεται πειστικά και με επιδεξιότητα την αφήγηση της ιστορίας του, εκπλήσσοντας και σοκάροντας συχνά τον θεατή, αν και στη ροή της ίσως μπορούσε να αποφύγει κάποιες επαναλήψεις. Πρόκειται για μια μεταμοντέρνα κόλαση με παραδείσιο περιτύλιγμα, μια παράκρουση και πτώση συγχρόνως της ανθρώπινης φύσης σε σκοτεινά κι εκφυλιστικά κελιά.
Πόσο αυτό ομοιάζει με τη σύγχρονη ψεκασμένη, γενετικά τροποποιημένη, τρομολάγνα και τρομοκρατημένη, μηχανοποιημένη και τεχνολογικά ανεπτυγμένη,  πραγματικότητά μας; 

Ο Ένοικος...

To διεστραμμένα αφύσικο σύγχρονο μοντέλο ζωής: "Υφασμάτινος τοξικός εφιάλτης"

Τα τοξικά ρούχα και οι κίνδυνοι για την Υγεία -Τοξικός εφιάλτης-αλλεργίες και μολύνσεις-φορμαλδεΰδη-Πρώτα θύματα οι εργαζόμενοι-Το πρόβλημα με το βαμβάκι-Το πρόβλημα με τη μόλυνση του νερού από τις εταιρείες υφασμάτων-Κίνδυνος πυρκαγιάς τα ρούχα που φοράς-Πρώτα θύματα οι εργαζόμενοι-Τρόποι αποφυγής των κινδύνων-Τα κέρδη των επιχειρήσεων τώρα υπό συνθήκες εργασιακής δουλείας!



Τα τοξικά ρούχα και οι κίνδυνοι για την Υγεία

Η βιομηχανία παραγωγής υφασμάτων είναι η βάση πάνω στην οποία πατούν δεκάδες άλλες βιομηχανίες, με εξέχουσα εκείνη της παραγωγής ενδυμάτων. Σύμφωνα με στατιστικές που έγιναν στις αρχές του 21ου αιώνα, υφάσματα και ενδύματα συγκροτούν μια αγορά παγκόσμιων εξαγωγών αξίας 400 δισ., που αναπαριστά το 6% του διεθνούς εμπορίου γενικά και το 8% του διεθνούς εμπορίου αγαθών ειδικότερα.

Η μεγάλη έκρηξη στη βιομηχανική παραγωγή υφασμάτων και παρεμφερών αγαθών σημειώθηκε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Η τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος έφερε εξελιγμένες μεθόδους και νέες πρώτες ύλες, κυρίως συνθετικά υφάσματα, πιο φτηνά και με μεγαλύτερες αντοχές. Η βιομηχανία ενδυμάτων ή, όπως είθισται να ονομάζεται, «βιομηχανία της μόδας» είναι σήμερα ένας παγκοσμιοποιημένος κλάδος.

Τα ρούχα συνήθως σχεδιάζονται σε μια χώρα, κατασκευάζονται σε μια άλλη και μετά πωλούνται σε όλο τον κόσμο. Αυτό σημαίνει στην πράξη ότι μια αμερικανική εταιρεία μπορεί να έχει ως πηγή υφάσματος την Κίνα, η κατασκευή των ρούχων της να γίνεται στο Βιετνάμ, η τελειοποίησή τους στην Ιταλία κι, έπειτα, να ξεκινά η διανομή τους σε καταστήματα λιανικής πώλησης παγκοσμίως.
Με το πέρασμα των χρόνων και τις εξελίξεις στα υλικά και στις μεθόδους παραγωγής, η βιομηχανία υφασμάτων μπόρεσε να παράγει πιο φτηνά και πιο πολλά προϊόντα, ικανοποιώντας τον υπερ-καταναλωτισμό της κοινωνίας που άνθιζε.

Στατιστικές στη Σουηδία αποκάλυψαν ότι, το 2007, ο μέσος Σουηδός καταναλωτής αγόρασε 24 κιλά από υφαντικές ύλες – 9 κιλά ετησίως περισσότερα από το 1994.1 Το παραπάνω δεδομένο, το οποίο είναι παρόμοιο σε όλες τις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου, καθιστά προφανές ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι καταναλώνουμε πολύ, μα πολύ ύφασμα.

Τοξικός εφιάλτης

Πρόσφατα, ένα δημοσίευμα τάραξε την ησυχία μερικών παγκοσμίως διάσημων ονομάτων στον χώρο της ένδυσης. Μεταξύ τους, εταιρείες με παραγωγή εκατοντάδων εκατομμυρίων ενδυμάτων ετησίως, οι οποίες είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς λόγω των χαμηλών τιμών τους. Τις εταιρείες αυτές έβαλε στο στόχαστρο μια έκθεση της Greenpeace, η οποία ισχυρίζεται ότι τα υφάσματα που χρησιμοποιούν είναι επιβαρυμένα με επικίνδυνα τοξικά, βάσει των αποτελεσμάτων μιας έρευνας που έγινε πάνω σε 141 δείγματα ρούχων.

Η χημικός της Greenpeace, Κριστιάνε Χούξντορφ, μιλώντας στην Deutsche Welle, επεσήμανε ότι στην έρευνά τους εντόπισαν κάποια υπολείμματα απορρυπαντικών, τα λεγόμενα NPEs, τα οποία μπορεί να έχουν επιπτώσεις στις ανθρώπινες ορμόνες. Εντόπισαν, ακόμα, υπολείμματα από μαλακτικά, τα οποία επίσης μπορούν να επιδράσουν στις ανθρώπινες ορμόνες και να προκαλέσουν διαταραχές στη γονιμότητα, ενώ βρέθηκαν και υπολείμματα από καρκινογόνες ουσίες σε χρώματα.

Πολύ συχνά χρησιμοποιούνται χρώματα με ΑΖΟ, δηλαδή με μονοξείδιο του ψευδαργύρου εμπλουτισμένο με αλουμίνιο, που είναι εξαιρετικά τοξικά. Το γεγονός ότι σε κάποιες χώρες απαγορεύεται η χρήση τους δεν αποτελεί πρόβλημα για τις βιομηχανίες, αφού αυτές παράγουν κυρίως σε ασιατικές και τριτο­κοσμικές χώρες, όπου οι ποιοτικοί έλεγχοι δεν είναι αυστηροί. Χαρακτηριστικά, η Κριστιάνε Χούξντορφ σημειώνει ότι:

«δεν πα­ράγουν στην Ασία μόνο γιατί εκεί είναι πιο φθηνά, αλλά γιατί εκεί μπορούν να χρησιμοποιούν χημικά που δεν θα χρησιμοποιούσαν στην Ευρώπη»

Η σύγχρονη βιομηχανία υφασμάτων χρησιμοποιεί περίπου 8.000 συνθετικά χημικά. Το δέρμα είναι το βασικό όργανο με το οποίο έρχονται σε επαφή τα επιβαρυμένα με αυτά τα χημικά υφάσματα. Κυρίως μέσω αυτού περνούν στον οργανισμό και, διερχόμενα από το λεμφικό σύστημα, εισβάλλουν στο αίμα και καταλήγουν στο συκώτι. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, το δέρ­μα έχει την ιδιότητα να εμποδίζει τις τοξίνες να το διαπεράσουν. Τα συνθετικά υφάσματα, ωστόσο, πνίγουν το δέρμα, περιορίζοντας αυτή την ιδιότητά του.

Η ανάπτυξη των συνθετικών ινών κλωστοϋφαντουργίας είχε τεράστιο αντίκτυπο στην παραγωγή και την κατανάλωση ρούχων στην Ευρώπη από το 1960, ειδικά για την προώθηση μιας φαινομενικά απεριόριστης όρεξης των καταναλωτών για τη μόδα και τα είδη ένδυσης. Κι όμως, οι συνθετικές ίνες είναι μη βιοδιασπώμενες, αποτελώντας ιδιαίτερο πρόβλημα και για το περιβάλλον.

γιατί γράφω και στίχους

Για όποιες κακίες

για όσες ανοησίες

για όλους τους συμβιβασμούς

 που υπήρξα φορέας.

Για τη μιζέρια

της οποίας κατάντησα μεταφορέας.

Για όσα ψεύδη ξεστόμισα με απερισκεψία.

Κάνοντας αρχή από 'μένα τον ίδιο.

Για όλες εκείνες τις σκέψεις

που εκπορεύτηκαν από ανήλιαγες γωνιές

λαθραία χωμένες στο κεφάλι μου.

Και για την πιο μικρή αδικία

στη θωριά της οποίας δεν όρθωσα μπόι.

Για όσα δάκρυα έχυσα

και κράτησα κρυφά από αγαπημένους,

ακόμη κι από'μενα τον ίδιο.

Για όλα τα σημαντικά που προσπέρασα

και υποβίβασα σε ασήμαντα, βοσκώντας χλόη.

  Γυρεύω εξιλέωση.

Ψάχνοντας να μ'έβρω απ'την αρχή.

Και γράφοντας στίχους...

ανιχνευτής 

έτσι λοιπόν: 

"Διάσπαση" (αφιερωμένο στην "κανονικότητα")

ΜΑΝΑ! αφιερωμένο... 

 Οι εποχές μιας νέας πρωτόγνωρης αρχής..!

Συνήθειες (ή ρομποτικές βδέλλες) 

  Οι δρόμοι που μας καλούν να τους βαδίσουμε...

 Η ανεκτίμητη αξία της "προσπέρασης"

"Dreamtime" 1o μέρος: η τέχνη των Αβοριγίνων

"Όσοι έχασαν τα όνειρα είναι χαμένοι."
" Όσα περισσότερα ξέρεις, τόσα λιγότερα χρειάζεσαι."

Aboriginal Art



Ως aborigines (αβορίγινες) εννοούνται οι αυτόχθονες κάτοικοι ενός τόπου και προέρχεται ετυμολογικά από τις λατινικές λέξεις ab = από και origine = προέλευση. Στη σύγχρονη βιβλιογραφία «Αβορίγινες«, με κεφαλαίο «Α», (στα Αγγλικά «Aborigines«) αποκαλούμε κυρίως τους αυτόχθονες κατοίκους της Αυστραλίας και έτσι, από το Ανώτατο Δικαστήριο της Αυστραλίας, προσδιορίζονται όσοι κάτοικοι της χώρας κατάγονται βιολογικά από τους πρώτους κάτοικους αυτής της ηπείρου.

Για να προσεγγίσουμε την τέχνη τους θα πρέπει να γνωρίζουμε, όπως άλλωστε και για κάθε λαό, την ιστορία του, τη ζωή του, τις συνήθειές του και τους θρύλους του.
Οι πρόγονοι των Αβορίγινων (από φυλές της Κεντρικής και Νότιας Ινδίας, της Σρι Λάνκα, της Μαλαισίας και των Φιλιππίνων) πριν 40.000 και πλέον χρόνια, περνώντας το χαμηλό, τότε, επίπεδο της θάλασσας έφτασαν στην Αυστραλία. Χωρισμένοι σε 500 φυλές (κάθε φυλή είχε τη γλώσσα της) ζούσαν σαν νομάδες, υπό καθεστώς κοινοκτημοσύνης, εδαφικής και οικονομικής ανεξαρτησίας, αλλά και ειρηνικής εμπορικής ανταλλαγής μεταξύ των φυλών. Στα 1788, μεταφέρθηκε στο Σίδνεϊ η πρώτη ομάδα καταδίκων και δημιουργήθηκε ο πρώτος βρετανικός οικισμός.
Τότε άρχισε η εξόντωση των Αβορίγινες, η οποία κορυφώθηκε μετά το 1820, με την εκούσια μετανάστευση εποίκων, και χρυσοθήρων. Αυτό αλλά και η έκθεσή τους σε καινούργιες ασθένειες είχαν ως αποτέλεσμα την μαζική μείωση του πληθυσμού και την εξαφάνιση πολλών φυλών. Λόγω της μαζικής εξόντωσης οι Αβορίγινες κατέφυγαν στις πιο άγονες περιοχές, όπου ζουν και σήμερα. Τον 19ο αιώνα αριθμούνταν σε 300.000. Με την ομοσπονδοποίηση των αποικιών (1900) και μέχρι το 1966 απέμειναν μόνο 40.000, και ελάχιστες από τις γλώσσες τους διασώθηκαν.

Οι αυτόχθονες κάτοικοι της Αυστραλίας πίστευαν και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η γη είναι θρησκευτικό φαινόμενο και κατοικείται από τα προγονικά πνεύματα. Αυτές οι πίστεις γιορτάζονται με θρύλους, τραγούδι, μίμηση, ξυλοτεχνία και ζωγραφική.


Η τέχνη τους περιγράφεται σαν μια μέθοδος απόκτησης γνώσης για την ορατή και αόρατη φύση.



Στα έργα τους αναπαριστούν σκηνές από τη γέννηση του κόσμου, θεότητες, τον ιερό βράχο Ουλουρού αλλά και ζώα της Αυστραλίας (κοάλα, καγκουρό, ιγκουάνα κά).

Πολλά από τα έργα τους είναι σκαλισμένα ή ζωγραφισμένα σε βράχους. Συνηθίζουν, σε βραχογραφίες, να αποτυπώνουν το περίγραμμα της παλάμης τους ψεκάζοντας χρώμα  γύρω γύρω.

  

Χρησιμοποιούν, συνήθως, ζεστά, γήινα και άλλες φορές πολλά και έντονα, καθαρά χρώματα με ένα ιδιαίτερο τρόπο: σχεδιάζουν και γεμίζουν το χώρο με χρωματιστές τελείες, μια τεχνική γνωστή σαν dot painting ή dot art. Επίσης, συνηθίζουν να σχεδιάζουν σύμβολα και σχέδια στο σώμα τους (body painting).



Οι Αβορίγινες της Αυστραλίας, πιστεύουν ότι η δημιουργία του κόσμου ξεκίνησε από ένα «άδειο χώρο» που γέμισε με τη βοήθεια των θεών τους. Τότε δημιουργήθηκαν τα διάφορα στοιχεία όπως, τα ζώα, το νερό, τα δέντρα, ο ουρανός. Όλα αυτά έγιναν σε μια εποχή, «την εποχή του ονείρου» -Dreamtime- Ονειροχρόνος- η οποία όμως δεν έχει τελειώσει, αλλά ούτε και θα τελειώσει ποτέ αφού δεν είναι μόνο μια χρονική περίοδος αλλά είναι και ένας χώρος, με τον οποίο μπορεί να επικοινωνήσει κανείς, είτε μέσα από τα όνειρα, είτε αφού πεθάνει και πάει εκεί. Η έκφραση »Dreamtime» χρησιμοποιείται συχνά για να δηλώσει το «χρόνο πριν το χρόνο» ή το «χρόνο δημιουργίας όλων» ενώ η λέξη »Dreaming» χρησιμοποιείται για τα ιδιαίτερα πιστεύω ενός ή μιας ομάδας ατόμων.

Ταλέντο!

Κάποτε είχα ακούσει μια ατάκα που μου άρεσε πολύ, λόγω της σημασίας που μεταφέρει: "κάθε άνθρωπος γεννιέται  με ένα ταλέντο και ίσως ευτυχία είναι να το ανακαλύψει σύντομα"

Και σίγουρα μέσα σε μια παγκόσμια κοινότητα και των "πολιτισμικών της στεγανών", όπου επιβραβεύεται η μετριότητα και προωθείται η φτήνεια μέσα από τις οθόνες και τα γρανάζια ενός κούφιου σταρ σύστεμ, σαν τα κεφάλια του "πλατιού κοινού" και των "στάνταρ" που το κάνουν να νιώθει ανακούφιση, το ταλέντο λάμπει και πάλλεται στους δικούς του αυτόφωτους ρυθμούς.

Ο Βobby McFerrin χωρίς τη συνοδεία κανενός μουσικού οργάνου, χωρίς τα τεχνικά δεκανίκια των στούντιο, έχει την ικανότητα να εκπλήξει και να συνεπάρει  ολόκληρο στάδιο..

" Πώς να ληστέψουμε μια τράπεζα από μέσα. " - How to rob a bank (from the inside, that is)

William Black: How to rob a bank (from the inside, that is)



" William Black is a former bank regulator who's seen firsthand how banking systems can be used to commit fraud — and how "liar's loans" and other tricky tactics led to the 2008 US banking crisis that threatened the international economy. In this engaging talk, Black, now an academic, reveals the best way to rob a bank — from the inside."


Διάβασε επίσης:Οι χρηματοπιστωτικές αλυσίδες στο σώμα, το μυαλό και την καρδιά της ανθρωπότητας

Το κουρέλιασμα της "επίσημης" προϊστορίας": Gobekli Tepe

 " Παράδοξο είναι απλά μια σύγκρουση της πραγματικότητας και της άποψής μας για το πώς οφείλει να είναι η πραγματικότητα" Ρίτσαρντ Φέυνμαν, νομπελίστας φυσικός
Δείτε κι αυτό: Οι αρχαιολογικές Συγκαλύψεις

 - Και μια μικρή εισαγωγική διόρθωση στο άρθρο που αναρτάμε: Το εκπληκτικό ή "εξωπραγματικό" για κάποιους επιστήμονες Γκόμπεκλι Τεπέ στη Νοτιοανατολική Τουρκία, δεν ήταν το ίδιο οικισμός αλλά αποκλειστικά ένα σύμπλεγμα ναών. Ένας μεγάλος λατρευτικός χώρος που αποτελούνταν από 20 ναούς, με κεντρικές κολώνες σε σχήμα Τ και βάρους 20 τόνων περίπου και ύψους 6 μέτρων, διακοσμημένες με εντυπωσιακής τεχνικής σχήματα ζώων. Ένα εκπληκτικά μεγάλο δημιούργημα, σε μια εποχή που η χρονολόγησή της προκαλεί με την παρουσία του κι ένα σύνολο εντυπωσιακών πέτρινων όγκων μιας πολύ υψηλής για "πρωτόγονους" αισθητικής! 
Όσο για τις θεωρίες που αναφέρονται γενικά περί "αρχαίων αστροναυτών" και "μη γήινου παράγοντα", ας μην υποτιμούμε ίσως τις ακατανόητες έως αδιανόητες δυνατότητες και τεχνολογίες, για τις αντιλήψεις και στρεβλές "επίσημες γνώσεις μας", που προφανώς διέθεταν οι γήινοι προκατακλυσμιαίοι πολιτισμοί. 
Χωρίς βέβαια να διαγράφουμε τίποτε, αφού συχνά η "πραγματικότητα" αποδεικνύεται πιο φανταστική κι από την πιο οργιάζουσα φαντασία, καταρρίπτοντας "στέρεες πεποιθήσεις" και θεωρίες, όπως συμβαίνει και με το Γκόμπεκλι Τεπέ και κουρελιάζοντας δόγματα κι "επιστημονικές βεβαιότητες"..

Ίσως ο "μύθος" για την Ατλαντίδα αλλά και οι αναφορές για άλλους μεγάλους χαμένους παγκόσμιας εμβέλειας πολιτισμούς, μόνο μύθος δεν ήταν, όπως ομολογούν διστακτικά έστω πολλοί "συμβατικοί" αρχαιολόγοι ανά τον κόσμο, καθώς  υπάρχουν εκπληκτικές ανακαλύψεις: από τις πυραμίδες στα νησιά -π.χ. Αζόρες- του Ατλαντικού αλλά και νησιά του Ινδικού έως βυθισμένες στο βυθό του ωκεανού τεράστιες πυραμίδες και σφίγγες. Από την ιαπωνική θάλασσα έως τις υποθαλάσσιες γιγάντιες αυτές κατασκευές στα όρια του Τριγώνου των Βερμούδων, σκαλισμένες με αρχαία σύμβολα και πικτογράμματα και όπως εικάζεται έχοντας ανακαλυφθεί από τους Αμερικανούς απ'την εποχή της κρίσης της Κούβας, στη δεκαετία του 1960! Aλλά και άλλα απίστευτα-και το εννοούμε αυτό- ευρήματα, που δεν είναι της παρούσας ανάρτησης.. -

αναπαράσταση του φανταστικής κατασκευαστικής τεχνικής Gobekli Tepe

"Το Γκόμπεκλι Τεπέ αλλάζει τα πάντα" Ίαν Χόντερ του πανεπιστημίου του Στάνφορντ για το εκπληκτικό Γκόμπεκλι Τεπέ
Δείτε σχετικά και στη Βικιπαίδεια: http://en.wikipedia.org/wiki/G%C3%B6bekli_Tepe

Και για να κατανοηθεί πόσο σημαντικό είναι το παρακάτω άρθρο όσον αφορά τη μη γραμμική αντίληψη της άνθησης του ανθρωπινου πολιτισμού κατά τη συμβατική Ιστορία, τα βιβλία της οποίας οφείλουν να επαναξιολογηθούν μέχρι και να ξαναγραφτούν υπό το βάρος και τη χρονολόγηση πληθώρας συγκλονιστικών ευρημάτων σε όλη την υφήλιο, θα παραθέσω και κάποια επιπλέον στοιχεία. Αναφέροντας με πολλή συντομία για το τι έχει ανακαλυφθεί στην περιοχή του "σπουδαιότερου αρχαιολογικού μνημείου στον κόσμο"- κατά τον καθηγητή αρχαιολογίας του πανεπιστημίου του Γιοχάνεσμπουργκ Ντ. Λίουις-Γουίλλιαμς αλλά και άλλους συναδέλφους του- στην περιοχή των λατρευτικών ναών του Γκόμπεκλι Τεπέ καθώς και σε οικισμούς στην ευρύτερη περιοχή.

Όπου όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι και αυτοί χτίστηκαν από τον ίδιο μυστήριο πολιτισμό που ανοικοδόμησε τον λατρευτικό χώρο των 20 περίπου ναών, με κολώνες που ζυγίζουν 20 τόνους και έχουν εντυπωσιακά άψογη διακόσμηση και αισθητική, κουρελιάζοντας κυριολεκτικά ότι διδάσκει η συμβατική προϊστορία στα επίσημα εγχειρίδια! Κολώνες που έχουν άρτια κοπεί και δουλευτεί: επίπεδες επιφάνειες, ευθείες γραμμές και τεχνικές διακόσμησης που απέχουν παρασάγγας από αυτό που είχε θεωρηθεί τέχνη "πρωτόγονων" της 10ης χιλιετίας προ χριστού.
 Στον οικισμό του Νεβάλι Κορί, 50χλμ. περίπου από το Γκόμπεκλι Τεπέ, βρέθηκαν σπίτια από τούβλα και δάπεδα από τσιμέντο που υπήρχε και στα δάπεδα των ναών του Γκόμπεκλι Τεπέ. Αλλά μιλάμε για μια ιδιαίτερα ανθεκτική ποικιλία τσιμέντου, το λεγόμενο terrazzo, τόσο ανθεκτικό που το χρησιμοποιούσαν μετά από πολλές χιλιετίες οι...Ρωμαίοι για να χτίσουν έργα που έχουν σταθεί όρθια μέχρι σήμερα: αποβάθρες, γέφυρες κτλ Επίσης οι ίδιοι άνθρωποι του οικισμού έκαναν χρήση αγγείων από τσιμέντο και όχι από πηλό. Στον οικισμό του Τσογιονού βρέθηκαν και χάλκινα εργαλεία. Αν αυτοί οι άνθρωποι της "νεολιθικής εποχής" έλιωναν, όπως λένε κάποιοι ειδικοί, το χαλκό σε καμίνια τότε η εποχή του χαλκού μετατοπίζεται πολύ πιο πίσω!

Το εκπληκτικό και πλήρως ανατρεπτικό εύρημα -δες κι εδώ:Αντικείμενα που "δεν θα έπρεπε να υπάρχουν":O μυστηριώδης χάρτης του Piri Reis- έρχεται από τον οικισμό του Ασικλί Χουγιούκ: ένα βραχιόλι του 7.500 προ χριστού, από οψιδιανό, το οποίο είναι κυκλικό και επίπεδο σε απίστευτη τελειότητα! -διαβάστε κι εδώ: http://www.ancient-wisdom.co.uk/turkeyashikli.htm. Επιστήμονες από τα πανεπιστήμια της Κων/πολης και Λυών, σε δημοσίευσή τους πριν λίγα χρόνια, ομολογούν για τα παραπάνω και την τέλεια επίσης λείανση αλλά και συμμετρία του κοσμήματος που συγκρίνεται μόνο με φακούς τηλεσκοπίων μεγάλου μεγέθους! Αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι για να φτιαχτεί χρησιμοποιήθηκε κάποια μηχανική συσκευή και σε μια πολύ μικρή τρύπα του βραχιολιού ο κατασκευαστής δεν μπορεί παρά να χρησιμοποίησε κάποιο είδος τρυπανιού!! Τέτοια εργαλεία υποτίθεται όμως ότι εμφανίζονται στην εποχή των μετάλλων..

Κι άλλα πολλά στοιχεία που δεν περίμεναν να συναντήσουν και δυσκολεύονται οι ειδικοί να ερμηνεύσουν, ανακαλύπτονται στην ευρύτερη περιοχή όπου ζούσαν και κινούνταν κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες και όχι γεωργοί σε μόνιμη βάση κι εγκατάσταση, όπως έχουν καταλήξει οι επιστήμονες. Kαι οι ανασκαφές, που είχαν ξεκινήσει πάνω από 16 χρόνια πριν, συνεχίζονται..

Η προϊστορία και Ιστορία του ανθρώπινου είδους δεν είναι αυτή που νομίζουμε και διδασκόμαστε!

 "Το μυστήριο του Gobekli Tepe (βίντεο)"

Προγενέστερο από το Stonehenge κατά 6.000 χρόνια, το εκπληκτικό Gobekli Tepe στη Τουρκία καταρίπτει τη συμβατική αρχαιολογική άποψη για την αυγή του πολιτισμού.

Τα ευρήματα έγιναν ευπρόσδεκτα από τους θεωρητικούς περί ύπαρξης αρχαίων αστροναυτών, που υποστηρίζουν, ότι λόγω του υψηλού επιπέδου των δεξιοτήτων που θα απαιτούνταν για να κτιστεί αυτή η αρχαία κατασκευή, το Gobekli Tepe θα μπορούσε να είχε κατασκευαστεί με τη βοήθεια των εξωγήινων.

Οι όμορφες λαξευμένες στήλες και άλλα χαρακτηριστικά, πιστεύουν ότι κατέστη δυνατό να λαξευτούν, μόνο με εργαλεία πέρα από την τεχνολογία που υπήρχε στη διάθεση αυτών των αρχαίων ανθρώπων καθώς μάλιστα, δεν έχουν βρεθεί λείψανα των εργαλείων που χρειάστηκαν για να υποδεικνύουν το τρόπο με τον οποίο αυτό κατασκευάστηκε.

Ενώ μερικοί μπορεί να θεωρήσουν αυτό το συμπέρασμα παρατραβηγμένο, τουλάχιστον, το Göbekli Tepe και άλλα αρχαία μνημεία σε όλο τον κόσμο, υποδεικνύουν μια προηγμένη γνώση του σύμπαντος και πίστη για ύπαρξη ζωής, έξω από το γήινο βασίλειό μας.

Το Γκόμπεκλι Τεπέ (Göbekli Tepe) βρίσκεται 35 χλμ βόρεια από τα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία, κοντά στην πόλη Ούρφα και αποτελείται από 20 σε σχήμα Τ πέτρινους πύργους, σκαλισμένους με σχέδια φίδια, σκορπιούς, λιοντάρια, αγριογούρουνα, αλεπούδες και άλλα ζώα λίγο περίεργα, που αφήνουν τη φαντασία να οργιάζει...

Το καταπληκτικό πράγμα με αυτούς τους πύργους, είναι ότι χρονολογούνται από το 9.500 π.Χ., 5.500 χρόνια πριν από τις πρώτες πόλεις της Μεσοποταμίας και 7.000 χρόνια πριν από τον κύκλο του Στόουνχεντζ.

Οι επιστήμονες λένε ότι τότε οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμη ανακαλύψει την κατασκευή αγγείων ή την καλλιέργεια του σιταριού. Ζούσαν σε χωριά, δεν είχαν γεωργία και στηριζόντουσαν μόνο στο κυνήγι για να επιβιώσουν.

Σε αυτή την περιοχή, κοντά στο Γκόμπεκλι Τεπέ (Göbekli Tepe) έχουν βρεθεί προϊστορικοί ναοί της νεολιθικής εποχής που έχουν χρονολογηθεί γύρω στο 11.500 π.Χ. και είναι οι αρχαιότεροι στον κόσμο, δύο φορές αρχαιότεροι απ' οτιδήποτε παρόμοιο σε αυτόν τον πλανήτη, χιλιάδες χρόνια παλιότεροι από τις Πυραμίδες ή το Στόουνχετζ.

Ο οικισμός έχει έναν μεγαλιθικό ναό που ξεπερνά κατά πολύ το παγκοσμίου φήμης Στόουνχετζ, για την ακρίβεια είναι 6.000 ετών αρχαιότερος ο ναός. Είναι ο αρχαιότερος ναός τέτοιου μεγέθους που έχει βρεθεί ποτέ στον κόσμο.

Τι όμως κάνει το Γκόμπεκλι Τεπέ να ξεχωρίζει;
Οι πρώτοι μεγάλοι, οργανωμένοι οικισμοί, με οικίες, ναούς και άλλα κτίσματα πιστευόταν (μέχρι σήμερα) ότι ήταν έργο των ανθρώπων της Γεωργικής Επανάστασης , δηλαδή όταν το ανθρώπινο είδος πέρασε από τη φάση του κυνηγού - τροφοσυλλέκτη, σε αυτή του γεωργού. Αυτό εκτιμάται ότι έγινε περίπου το 7.000 έως 5.500 π.Χ.

Όμως το Γκόμπεκλι Τεπέ ανατρέπει αυτές τις εκτιμήσεις. Ο ναός χτίστηκε προτού ο άνθρωπος ανακαλύψει τα μέταλλα και τα εργαλεία, ακόμη και προτού ανακαλύψει τις κατασκευές με πηλό (σύμφωνα πάντα με τα δεδομένα που είχε μέχρι τώρα η επιστήμη).

Το Γκιούμπεκλι Τεπέ βρίσκεται ως μέρος σε μια περιοχή πολύ σημαντική για την εξέλιξη των ανθρώπων και από όπου εκτιμάται ότι ξεκίνησε το ανθρώπινο είδος.