Περί "φυγής"..

 Η μόνη σίγουρη ελευθερία είναι στη φυγή.
Robert Frost
Ένας «Αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς, ένας «Ερχόμενος». 
Οδυσσέας Ελύτης


Παρακάτω θα παραθέσω ένα κείμενο και δυο βίντεο.."φυγής".
 Η οποία έχει πολλά πρόσωπα κι επιλέγει διάφορους και διαφορετικούς δρόμους.
Δεν αφορά μόνο τους κιοτήδες, τους λιπόψυχους και παραιτημένους. Κι ενίοτε τον ψευδοπροφήτη ή τον μηχανορράφο, ο οποίος χρειάζεται την ησυχία του για να ράψει την ένδυση της περσόνας που θα υποδυθεί και να υφάνει τον ιστό για όλους όσους αφήνει προσωρινά πίσω..
Αλλά, στην πιο αυθεντικά μεταμορφωτική εσωτερικά και ουσιωδώς ανήσυχη ανάσα της, εμπνέει και παρασύρει στις δίνες της -και τις ανακαλυπτικές περιπέτειες που αυτές εμπεριέχουν- και τους ασυμβίβαστους, γενναίους, τους έχοντες μονίμως ανοιχτές τις "αντέννες" τους, τους πνευματικά κοχλάζοντες, τους υποψιασμένους. Αυτούς που ελκύονται από τους παφλασμούς, τα μυστικά, τα μυστήρια των αχανών ενεργειακών ωκεανών μέσα στους οποίους πλέουν οι πάντες και τα πάντα. Αυτούς που γοητεύονται από τις τις ιδιαίτερες αφηγήσεις, τις εκφράσεις και  εκφάνσεις της Φύσης. Εκείνης δηλ. που ο Ηράκλειτος είχε πει ότι της αρέσει να κρύβεται και ο οποίος είχε πάρει τα βουνά -μακριά από τους μαζανθρώπους και την "οργανωμένη ψευδαίσθησή τους"- και είχε γράψει το περίφημο βιβλίο "Περί Φύσεως" και το οποίο το διαχρονικό ιερατείο της μη-γνώσης και της πνευματικής εξαθλίωσης φρόντισε να το εξαφανίσει.
 Και φυσικά η "φυγή" από το συνηθισμένο, το "οικείο", το αγελαίο, το ευτελές, το ψεύτικο, από την κυριαρχία του άσπρου και μαύρου, από το μη υγιές, το φριχτό, το παρωχημένο και το κάθε υφής τέλμα, δεν παύει να εμπνέει και τους ερωτευμένους. Τους ερωτευμένους με τις πιο παράξενες και συναρπαστικές ή διαυγείς ή πιο ευγενικές και πιο υψηλές ιδέες και τους ανθρώπους που τις εκφράζουν και τις καθρεφτίζουν.

Και ο "φυγάς" γίνεται καθόλου σπάνια και το σύμβολο ή φορέας της ΟΥ-ΤΟΠΙΑΣ. Αναλαμβάνοντας και τα ρίσκα για τις επιλογές του..

Ο Ένοικος...

"να φύγουμε..."
 

Έχω κρυφτεί σε ένα συρτάρι με τα αυτονόητα,αυτό που ψάχνουνε στιγμές στο πλήθος, εγώ πάλι απόλυτα αντικοινωνική, την λέξη συρματόπλεγμα που να βάλω, στο βλέμμα,στον Οκτώβρη, στο στέρνο.Έχω γράψει στην παλάμη μου πριν βγω στους δρόμους ~όλα ένα απέραντο αφυπνισμένο πράγμα~ του Κερουακ ,έτσι για στην ψευδαίσθηση εαυτού. Aυτό που μπλέκω την άρνηση σε σύννεφα να απολογούνται σε ορίζοντες ξεχασμένους, όπως τα μπερδεμένα μου λόγια, σκέψεις και χαρτιά μαζί με καραμέλες, τα σπασμένα μου γυαλιά και τα βυνίλια του Cave να εκλιπαρούν στις τόσες στροφές.

Δύσκολη μέρα και με έπιασε παλιμπαιδισμός, αρνούμαι για λίγο να συννεφιάσω,στις τσέπες μου έχω κρυμμένα ποιήματα και η ανάσα μυρίζει μανταρίνι. Μη μου σκαλίζεις τα σύννεφα, βρίσκονται σε άρνηση,ξύπνησα με εκείνη την αίσθηση "επιστροφής'', μα προορισμό δεν ξέρω.

Να γεμίσουμε χάρτες τους δρόμους, να φύγουμε,σ' ένα νησί τώρα που χειμωνιάζει, να γίνει το λιμάνι άνθρωπος και η θάλασσα αγάπη.

Το κείμενο αυτό με τη διάχυτη ποιητική δύναμη το βρήκα στη "συννεφιά"

Το επόμενο είναι ένα μουσικό κομμάτι από την πολύ ιδιαίτερη μουσικά κι όχι μόνο δεκαετία του '60 -που εκτός όλων των άλλων προσδιορίστηκε και από το βρώμικο πόλεμο τουΒιετνάμ- το οποίο ανήκει στο λεγόμενο ψυχεδελικό γκαράζ και τους Blues Magoos

Το τελευταίο αυτό βίντεο βασίζεται σε στίχους του ανιχνευτή, ενώ η επιλογή του μουσικού θέματος και των εικόνων έγινε από εμένα:

- Και ξαναδείτε και αυτή την ανάρτηση: Σκέψου! Πού θες να ανήκεις;