" Ο ψυχολόγος Φίλιπ Ζιμπάρντο διατείνεται πως η ευτυχία και η επιτυχία έχουν τη ρίζα τους σ' ένα στοιχείο του χαρακτήρα που οι περισσότεροι επιλέγουμε να αγνοούμε: στον τρόπο που προσανατολιζόμαστε σε σχέση με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Μας προτείνει να επανακαθορίσουμε την άποψή μας για τη σχέση μας με το χρόνο ως ένα πρώτο βήμα για να βελτιώσουμε τη ζωή μας."
Eπιπλέον στοιχεία που αλιεύσαμε από σχετική ανάρτηση ("Χρονική Οπτική") του terra papers:
O Philip George Zimbardo γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 23 Μαρτίου του 1933, από οικογένεια μεταναστών της Σικελίας. Ολοκλήρωσε το πτυχίο του με τριπλή ειδίκευση στην ψυχολογία, την κοινωνιολογία και την ανθρωπολογία στο Κολέγιο του Μπρούκλιν το 1954, από όπου αποφοίτησε με άριστα. Ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του (1955) και διδακτορικό του δίπλωμα (1959) στην ψυχολογία, στο Πανεπιστήμιο Γέιλ, με επιβλέποντα τον Νιλ Μίλερ (Neal E. Miller)[1]. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Γέιλ από το 1959 έως το 1960. Από το 1960 μέχρι το 1967, διετέλεσε καθηγητής της ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Νέας Υόρκης. Από το 1967 έως το 1968, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Εντάχθηκε ως επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ το 1968.
Το Πείραμα φυλάκισης του Στάνφορντ ήταν ένα πείραμα πάνω στις ψυχολογικές επιπτώσεις που επιφέρει η μετατροπή ενός ατόμου σε φυλακισμένο ή δεσμοφύλακα. Το πείραμα διεξήχθη το 1971 από την ερευνητική ομάδα του καθηγητή ψυχολογίας Philip George Zimbardo του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ. Με κρατική επιχορήγηση από το Γραφείο Ναυτικών Ερευνών των ΗΠΑ ( U.S. Office of Naval Research), διηύθυνε το Πείραμα φυλάκισης του Στάνφορντ, όπου σε 24 κλινικά υγιή άτομα ανατέθηκε τυχαία να είναι «φυλακισμένοι» ή «φύλακες» σε ένα τεχνητό μπουντρούμι, που βρίσκεται στο υπόγειο του κτιρίου της ψυχολογίας, στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ (τρεις σπουδαστές κολεγίων επιπλέον, για κάθε ρόλο, επιλέχθηκαν ως αναπληρωματικοί, εκ των οποίων μόνο ένας συμμετείχε στο πείραμα).
Η επιλογή των υποψηφίων έγινε με βάση την απουσία ψυχολογικών και ιατρικών προβλημάτων, αλλά και ποινικού μητρώου, έτσι ώστε να αποτελούν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα για την επιστημονική παρατήρηση. Οι ρόλοι μοιράστηκαν μετά από ρίψη κέρματος (κορώνα ή γράμματα).
Το -προγραμματισμένο για δύο εβδομάδες- πείραμα για την ψυχολογία της ζωής στη φυλακή, έληξε μετά από μόλις έξι ημέρες, λόγω του συναισθηματικού τραύματος που υπέστησαν οι συμμετέχοντες. Οι σπουδαστές άρχισαν γρήγορα να υποδύονται τους ρόλους τους, οι μεν «φύλακες» να γίνονται σαδιστές και οι δε «κρατούμενοι» να παρουσιάζουν ακραία παθητικότητα και κατάθλιψη.
Μετά την κατάρρευση ενός φοιτητή από τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούσαν στη φυλακή και συνειδητοποιώντας ότι είχε παθητικά επιτρέψει ανάρμοστες συμπεριφορές να λάβουν χώρα κάτω από την εποπτεία του, ο Zimbardo κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τόσο οι φυλακισμένοι όσο και οι δεσμοφύλακες είχαν ταυτιστεί υπερβολικά με τους ρόλους τους, με αποτέλεσμα να τερματίσει το πείραμα μετά από μόλις έξι μέρες.
(Δείτε και το σχετικό βίντεο σχετικά με το διαβόητο εκείνο πείραμα: https://www.youtube.com/watch?v=L_LKzEqlPto )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου