Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!
Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2019

Κι εμείς..!


“είμαστε εμείς που χτίζουμε τις πολιτείες και δεν έχουμε σπίτι

εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί

εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε

είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα

κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο”

                    ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ



 Κι είμαστε εμείς που γευτήκαμε την αδικία και τις παραφωνίες της Ιστορίας!

 Που θρέψαμε με τον ιδρώτα, το χρόνο και το αίμα μας όλους εκείνους που γέμιζαν τα
στομάχια τους με τις σάρκες μας, τα όνειρα και τους καημούς μας και έχτιζαν παλάτια πάνω στα κόκκαλά μας!

 Που μας εξαπάτησαν, μας πρόδωσαν, μας παραπλάνησαν, μας διαίρεσαν, μας πρόσφεραν βορά στις ορέξεις των εμπόρων κάλπικων ιδανικών, στο όνομα ανύπαρκτων θεών, μέσα από αιματοβαμμένα πεδία μαχών. Για να θησαυρίζουν οι τσελιγκάδες ακόμα περισσότερο και να μας αποζημιώνουν με γλοιώδικα μετάλλια ανδρείας και κούφιες αποδόσεις τιμών μετά τον άδικο χαμό μας. Μας έλεγαν και ήρωες επειδή αφανίζαμε τους όμοιούς μας, τα αδέλφια μας, για τα δικά τους ύπουλα τερτίπια και υπολογιστικά τεφτέρια...

 Είμαστε και αυτοί που κυνηγηθήκαμε από πολύ παλιά σαν μάγοι και μάγισσες για τις ιδέες μας, τους στοχασμούς μας, τις ανακαλύψεις μας, τα μηνύματά μας, τις αλήθειες που φωτίζαμε κουρελιάζοντας τα ξεδιάντροπα ψέματά τους!


  Και χλευαστήκαμε, αλλοιωθήκαμε, εξοντωθήκαμε...

Τους πιο επίμονους και αφοσιωμένους από εμάς, στα οράματα και στα θαύματα που τους ύψωναν σε μισητά γι'αυτούς απελευθερωτικά ύψη, τους αποκάλεσαν αιθεροβάμονες, αιρετικούς, αλήτες, ταραξίες, μαύρα πρόβατα (παραδεχόμενοι έτσι τα μαντριά που είχαν στήσει πάντα για εμάς)...

  Μας πέταγαν ψίχουλα πάντα αντί για ψωμί και μας πότιζαν χολή και φαρμάκι αντί για κελαρυστό νερό! Οφείλαμε να είμαστε διαρκώς στεγνοί, απαίδευτοι, ακίνδυνοι και ευυπόληπτοι μέσα στο σφαγείο τους. Νοικοκύρηδες, μεροκαματιάρηδες, θεοφοβούμενοι, ταπεινοί, υπάκουοι, υποδειγματικοί για τις νέες γενιές θυμάτων...

 Όμως το σαράκι που είχε τρυπώσει μέσα μας από πολύ παλιά, μεταλλάχτηκε στην πιο υγιή ασθένεια που θα μπορούσε να μας πλήξει!



Και νιώθουμε πιο ζωντανοί, πιο διαυγείς, πιο λαμπεροί από ποτέ κι ας μας λούζει το σκοτάδι που μας τάιζαν από πολύ παλιά. Γιατί είμαστε Ανθρώπινα 'Οντα και όχι αγέλες ιδιοκτησίας οικογενειακών τσιφλικιών.

Ναι! Είμαστε ζωντανοί και ξυπνάμε απ'το χιλιόχρονο ύπνο μας!

 Με αισθήσεις οξυμμένες, διευρυμένες, ακονισμένες κι όχι πια υποτυπώδεις και βλέψεις μεγαλειώδεις!

 Τα θέλουμε όλα κι ακόμα περισσότερα!
Να μας περιμένετε!
                            ανιχνευτής

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)