To νηπιαγωγείο στην άκρη του γαλαξία (ή το είδος των αιώνιων εφήβων)

Ο Μπέρναρντ Σω είχε τονίσει στη θεατρική του παραβολή "Επιστροφή στο Μαθουσάλα"(1922) ότι αν και οι άνθρωποι ωριμάζουν σεξουαλικώς από την εφηβεία, εντούτοις παραμένουν ανώριμοι συναισθηματικά σε όλο το υπόλοιπο διάστημα της ζωής τους. Σαν να κολλάνε στο στάδιο της εφηβείας και παραμένουν εκεί ως το θάνατο! Λες και, για να φτάσουν σε μια πλήρη συναισθηματική ωριμότητα και σε μια ανάλογη διανοητική ολοκλήρωση, θα τους ήταν απαραίτητη μια παρατεινόμενη, μια πολύ πιο μεγάλη διάρκεια ζωής. Και ο Ιρλανδός δραματουργός κατέληγε στο να προτείνει ως κατάλληλη ηλικία αυτή των...τριακοσίων ετών!

Χμ!
Ζούμε μέσα σε ένα "πλανητικό νηπιαγωγείο"  (να το πούμε κι έτσι), το οποίο βρίθει από ρομποτικούς αυτοματισμούς που κατευθύνουν αδιάκοπα την επίγεια πορεία των δίποδων νηπίων, υπερκαλύπτοντας τις ελάχιστες και παροδικές εκείνες αναλαμπές επαφής με έναν ανώτερο εαυτό ή με αυτό που θα μπορούσε και να προσδιοριστεί ως...υπερσυνείδηση! Ζούμε μέσα σε μια πλανητική γωνιά του γαλαξία που ξεχειλίζει από των ανήλικων κατοίκων της τις αγκυλώσεις, τις ιδεοληπτικές τους εμμονές, το δογματισμό και τη μυωπική τους αντίληψη, από τα παιχνίδια διαστροφών και ολέθρου, από τις αυτοκαταστροφικές τους τάσεις, από τον παθολογικό φόβο και τη φονική εχθρικότητα των "νηπίων" προς ό,τι κι όποιον δεν καταλαβαίνουν. Κι άραγε αρκούν ακόμα και τρεις αιώνες για να βγει ένα είδος από την υπερπαρατεταμένη "καυλωμένη εφηβεία" του; Αυτό το στάδιο που έχει καταντήσει αβάσταχτο βάρος στις πλάτες των αιώνων του γήινου χρόνου (διότι ο χρόνος στο διάστημα ή το σύμπαν απέχει παρασάγγας ως έννοια και πραγματικότητα από αυτό που συμφώνησαν μεταξύ τους οι περισσότεροι γήινοι ότι ισχύει)  και να απαλλαγεί από τη νηπιακή του μωρία; Ώστε στο τέλος να φτάσει σε αυτή την ρημάδα την "ενηλικίωσή του", ως είδος! Και, ως κάτι σαν happy end στο story της Εξέλιξης, να καταφέρει  να οικοδομήσει μια ολοκληρωμένη και συμπαγή συλλογική προσωπικότητα.

Και πάλι χμ!

Ο Φρουρός

Ήταν μούσκεμα, βρώμικος και γεμάτος λάσπη, και πεινούσε και κρύωνε και βρισκόταν πενήντα χιλιάδες χρόνια φωτός μακριά από το σπίτι του.

Ένας ξένος ήλιος έδινε ένα παγερό, γαλάζιο φώς και η βαρύτητα, διπλή από κείνη που ‘ξερε, μεταμόρφωνε την κά­θε του κίνηση σε αγωνία.

Όμως, ύστερα από δεκάδες χιλιάδες χρόνια, αυτή ή γωνιά του πολέμου δεν είχε αλλάξει. Hταv βολικιά για τους αεροπόρους, με τα καλογυαλισμένα διαστημόπλοιά τους και τα υπερόπλα τους. Σε τελευταία ανάλυση, όμως, πάντα έπρεπε να επέμβει ο πεζός, ο φαντάρος, να πιάσει μια θέση και να την κρατήσει με το αίμα του, σπιθαμή με σπιθαμή, όπως σ’ αυτόν τον καταραμένο πλανήτη ενός αστερισμού πού δεν ήξερε ούτε καν τ’ όνομά του ως την ήμερα που τον ξεμπαρκάρανε εκεί. Και τώρα ήταν «ιερόν έδαφος» γιατί είχε φτάσει εκεί και ο εχθρός. Ο εχθρός, ή μοναδική άλλη έξυπνη ράτσα του Γαλαξία… αιμοβόρα, σιχαμένα, αποκρουστικά τέρατα.

H πρώτη επαφή είχε γίνει κοντά στο κέντρο τού Γαλα­ξία, μετά από τον αργό και δύσκολο αποικισμό έκατοντάδων πλανητών. Και έγινε πόλεμος, αμέσως. ’Εκείνοι είχαν αρχίσει να χτυπούν χωρίς να κάνουν την παραμικρή προσπάθεια για κάποια συμφωνία, κάποια ειρηνική λύση.

Τώρα, πλανήτης με πλανήτη, έπρεπε να πολεμούν, με τα δόντια και με τα νύχια.

Ήταν μούσκεμα, βρώμικος και γεμάτος λάσπη και πει­νούσε και κρύωνε και η μέρα ήταν πελιδνή και σάρωνε τα πάντα ένας βίαιος άνεμος που του πονούσε τα μάτια. Μα οι εχθροί προσπαθούσαν να εισχωρήσουν και κάθε προχωρημένο φυλάκιο είχε ζωτική σημασία.

Καθόταν με τα νεύρα τεντωμένα, με το ντουφέκι έτοιμο. Πενήντα χιλιάδες χρόνια φωτός μακριά από την πατρίδα του, να πολεμά σ’ ένα κόσμο ξένο και ν’ αναρωτιέται αν θα τα κατάφερνε ποτέ να γυρίσει ζωντανός πίσω.

Και τότε είδε έναν από Εκείνους να σέρνεται προς το μέρος του. Σημάδεψε και πυροβόλησε. Ο εχθρός ούρλιαξε μ’ εκείνον τον ανατριχιαστικό, φρικαλέο τρόπο που ούρλιαζαν όλοι τους και δεν σάλεψε πια. Το ουρλιαχτό και το θέαμα του νεκρού τον κατατάραξαν. Πολλοί, με το πέρασμα του χρόνου είχαν συνηθίσει πια. Μα εκείνος όχι. Ητανε πλάσματα πολύ σιχαμένα, με δύο χέρια και δύο πόδια, μ’ εκείνο το δέρμα, εμετικά ασπρουλιάρικο και χωρίς λέπια.


Φρέντρικ Μπράουν «Ο Φρουρός». Πρωτότυπος τίτλος «Sentry» / Φεβρουάριος 1954


το διαβάσαμε ΕΔΩ

Colin Wilson – O ξένος (The Outsider). Περιπλανήσεις του αταίριαστου στον κόσμο των δημιουργών

Χριστούγεννα του 1954, κι ο Κόλιν Γουίλσον (Λέστερ, 1931) τα περνάει στο παγερό δωμάτιό του στο νότιο Λονδίνο, με εορταστικό δείπνο μια κονσέρβα, ενώ για εξοικονομήσει χρήματα έχει περάσει ήδη το καλοκαίρι του σ’ έναν αδιάβροχο υπνόσακο στο πάρκο Χάμπστεντ. Προσπαθεί να γράψει το μυθιστόρημα Τελετουργία στο σκοτάδι, με θέμα έναν δολοφόνο βασισμένο στον Τζακ τον Αντεροβγάλτη και κάποια στιγμή αισθάνεται πως βρίσκεται στην ίδια θέση με αγαπημένους του λογοτεχνικούς ήρωες, Ντοστογεφσκικούς, Ριλκεϊκούς, Χαμσουνικούς: εντελώς αποκομμένος από την υπόλοιπη κοινωνία. H ιδέα για ένα βιβλίο πάνω στον Ξένο στην λογοτεχνία μόλις είχε γεννηθεί.

Σύμφωνα με τον Γουίλσον οι πάντες έχουν τις επικίνδυνες, ακατονόμαστες παρορμήσεις να γίνουν Ξένοι, ενώ ο καθωσπρεπισμός, η φιλοσοφία, η θρησκεία απλώς αποπειρώνται να εξωραΐσουν αυτή τη ροπή στο βάρβαρο και το πέρα από κάθε λογική. Ο Ξένος αισθάνεται έτσι επειδή απηχεί μια διαφορετική αλήθεια. Αυτή ακριβώς η ιδιοσυγκρασία του αταίριαστου με το περιβάλλον δεν σταμάτησε ποτέ να τον απασχολεί σε μια σειρά έργων, πρώτο απ’ τα οποία ήταν αυτό εδώ: ο εντοπισμός, η παρουσίαση και η πλήρης εμβάθυνση σε κάθε είδους και μορφής Ξένου σε σημαντικά λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά έργα: στον Ξένο και τον Μύθο του Σισύφου του Καμύ, στη Ναυτία του Σαρτρ, στον Χ. Τζ. Ουέλλς (Ο νους τα όρια των δυνάμεών του), σε διηγήματα του Χέμινγουεϊ, στο Ημερολόγιο του Νιζίνσκι, στα γραπτά του Τ.Ε. Λώρενς (της Αραβίας), φυσικά στα έργα των Κάφκα, Ντοστογέφσκι, Έσσε αλλά και στους Νίτσε, Έλιοτ, Μπλέικ, Μπαρμπύς, Σω, Βαν Γκογκ, Γκουρτζίεφ κ.ά.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1956 κι ο Γουίλσον στα 24 του γινόταν το πρόσωπο της συζήτησης, μαζί με τον Τζον Όσμπορν που είχε ανεβάσει το Look back in anger (στα ελλ. Οργισμένα Νιάτα), κατατασσόμενος αυτόματα στην κατηγορία των “angry young men”, ευρύτερα δε στην γενιά των Έλβις, Άρθουρ Μίλερ, Φράνσις Μπέικον. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, θα χάσει την καθολική αποδοχή το ίδιο ακαριαία όπως την είχε κερδίσει. Ο ίδιος δήλωσε αργότερα πως εκείνη η ταχύτατη άνοδος και πτώση και η άμεση φυγή του από το Λονδίνο τον έσωσαν από το γνωστό πανηγύρι των πάρτι της ματαιοδοξίας και της αυταρέσκειας του σιναφιού. Ούτως ή άλλως η ιδιόρρυθμη και αμφιλεγόμενη, πλην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα λογοτεχνική του – και όχι μόνο – πορεία είχε ήδη αρχίσει.  Ο Γουίλσον έφτιαξε το προσωπικό του φιλοσοφικό σύστημα του «νέου υπαρξισμού» κι εξέδωσε αναρίθμητα άλλα βιβλία, με ιδιαίτερη προτίμηση σε θέματα μεταφυσικής, επιστημονικής φαντασίας, μυστηρίων, εξωγήινης ζωής, μαγείας, αλλά και τους τομείς της ψυχολογίας και της εγκληματολογίας.

 Δεν θα μπορούσα να δεχτώ τη θανατολατρεία του ρομαντικών ούτε τη στωική ηττοπάθεια του υπαρξισμού.…Δεν με διακρίνει η κατηφής και ηττημένη τάση που διέπει τόσο μεγάλο μέρος της σύγχρονης λογοτεχνίας. Αισθανόμουν ότι δεν είχα καμιά πρόθεση να ηττηθώ ή να εξολοθρευτώ Από την άλλη πλευρά, δεν έτρεφα καμιά απολύτως συμπάθεια για την οκνηρή και πνευματικά δειλή σχολή βρετανών φιλοσόφων …που διαβεβαιώνουν ότι το όλο πρόβλημα δεν έχει νόημα και ότι καλά θα κάνουμε να δεχτούμε τους μίζερους μικροπεριορισμούς μας. Μου φαινόταν επιτακτική ανάγκη να βρεθεί κάποια λύση. Εδώ, η εκ φύσεως αισιοδοξίας μου ήταν πλεονέκτημα. Γιατί όταν διάβαζα τον Σαρτρ, τον Καμύ ή τον Γκρέιαμ Γκρην, ένιωθα να απορρίπτω λόγω ιδιοσυγκρασίας τον πεσιμισμό τους…Είχα την υποψία ότι το πρόβλημα τους άφηνε ηττημένους, επειδή δεν το είχαν αντιμετωπίσει με τη δέουσα επιθετικότητα (σ. 277-278).

Εκδ. Οξύ, 2006, μτφ. Γιάννης Ανδρέου, σελ. 302, με σημειώσεις και ευρετήρια.

Πρώτη δημοσίευση: mic.gr

εμείς το διαβάσαμε στο Πανδοχείο

(σύντομα θα επανέλθουμε στον μεγάλο αυτό στοχαστή και στις "παραψυχολογικές ανησυχίες" του )

Ο Πήλινος Στρατός της Κίνας

και η θεωρία του «Έλληνα ταξιδευτή» 
Αρχαιοελληνικές επιρροές στην Κινεζική Τέχνη

Toυ Νίκου Κατσινόπουλου


Μια εντυπωσιακή θεωρία, ιστορικού και αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, παρουσίασαν τα ΜΜΕ σε ολόκληρο τον κόσμο, στα μέσα Οκτωβρίου. Αφορμή έδωσε ένα ντοκιμαντέρ του BBC, με τίτλο Ο Μεγαλοπρεπέστερος Τάφος στη Γη: Μυστικά της Αρχαίας Κίνας (The Greatest Tomb on Earth: Secrets of Ancient China), το οποίο είχε προβληθεί εκείνη την περίοδο στη Βρετανία.

Η θεωρία που παρουσιάζεται στο ντοκιμαντέρ υποστηρίζει, σε γενικές γραμμές, ότι η Κίνα είχε επαφές με πολιτισμούς και λαούς της Δύσης, νωρίτερα από τον 13ο αιώνα μ.Χ., την εποχή δηλαδή των ταξιδιών του Μάρκο Πόλο στη μακρινή Ανατολή. Το πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι «εμπλέκει» τους Αρχαίους Έλληνες στη δημιουργία του περίφημου Πήλινου Στρατού, ο ο­ποίος «προστατεύει» το ταφικό σύμπλεγ­μα του πρώτου Κινέζου αυτοκράτορα.

Ο Τσιν Σι Χουάνγκ ανέλαβε τον θρόνο του βασιλείου του το 246 π.Χ., σε ηλικία 13 ετών, και ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας το 221 π.Χ., όταν κατάφερε να υποτάξει τα έξι αντιμαχόμενα βασίλεια της περιοχής, δημιουργώντας την Αυτοκρατορία της Κίνας.

Όπως υπολογίζουν οι ειδικοί, βασισμένοι σε αρχαία κινέζικα Χρονικά, ο Τσιν άρχισε να κατασκευάζει το ταφικό συγκρότημά του λίγο καιρό αφότου ανέλαβε την εξουσία, κοντά στη σύγχρονη πόλη Ξιάν, στην επαρχία Σάανξι. Θεωρείται ένα από τα εντυπωσιακότερα και μεγαλύτερα ταφικά συγκροτήματα της Αρχαιότητας, καταλαμβάνοντας έκταση 98 τ. χιλιομέτρων, σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις των αρχαιολόγων. Η κατασκευή του διήρκεσε περίπου 37 χρόνια, και απαιτήθηκαν περισσότερα από 700.000 άτομα για να ολοκληρωθεί.

Ο Πήλινος Στρατός αποτελεί τμήμα αυτού του εντυπωσιακού έργου. Περισσότεροι από 8.000 στρατιώτες, οι στολές των οποίων έφεραν εντυπωσιακά χρώματα αρχικά, άλογα, άμαξες, διοικητικοί υπάλληλοι, ακροβάτες, κατασκευασμένοι από πηλό σε φυσικό μέγεθος, αλλά και εξωτικά ζώα από πηλό και μέταλλο, αποτελούσαν τη νεκρική συνοδεία του πρώτου Αυτοκράτορα.

Ο τεράστιος αυτός στρατός ήταν τοποθετημένος χαμηλότερα στο έδαφος, σε κτιστούς διαδρόμους και λίγες μικρές αίθουσες, και είχε καλυφθεί από χώμα και βλάστηση για περισσότερα από 2.000 χρόνια. Ανακαλύφθηκε τυχαία, το 1974, από Κινέζους αγρότες που προσπαθούσαν να ανοίξουν ένα πηγάδι. Και αυτό αποτέλεσε την αρχή όχι μόνο μιας από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις της σύγχρονης Αρχαιολογίας, αλλά φαίνεται ότι θα διαφοροποιήσει και αντιλήψεις που υπάρχουν σχετικά με τον Κινεζικό Πολιτισμό και τις σχέσεις του με τη Δύση.

Οι αρχαιολογικές ανασκαφές που διεξάγονται στην περιοχή τα τελευταία 40 χρόνια, σε συνδυασμό με ευρήματα από άλλες περιοχές της Κίνας, αναλύσεις γενετικού υλικού και αρχαίων κειμένων, έρχονται να ισχυροποιήσουν παλαιότερες, «ακραίες» πεποιθήσεις «ρομαντικών» αρχαιολόγων, ότι η Κίνα είχε επαφή με τη Δύση τουλάχιστον από τον 3ο αιώνα π.Χ., αν και κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να φθάνει ακόμη και 12 αιώνες π.Χ.

Επιρροές από Αρχαίους Έλληνες

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια των ανασκαφών στους υπόγειους διαδρόμους και της αποκάλυψης του Πήλινου Στρατού, οι αρχαιολόγοι είχαν να δώσουν εξηγήσεις σε μια σειρά «παράδοξων» δεδομένων. Επρόκειτο σίγουρα για έναν εκπληκτικά μεγάλο αριθμό αγαλμάτων (τότε οι εκτιμήσεις ήταν για 3 έως 4 χιλιάδες). Ωστόσο, ήταν «προβληματικό» το φυσικό μέγεθός τους (οι στρατιώτες έχουν ύψος 1,8 μέτρα, ενώ οι αξιωματικοί 1,90 μέτρα), η φυσική ρεαλιστική απόδοσή τους και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά προσώπου σε καθένα από αυτά.

ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΙ!

Έχω την εντύπωση ότι τα παρακάτω λόγια του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη εκφράζουν με τον πιο πικρό, εύστοχο και μεστό τρόπο το πνεύμα ή την πραγματικότητα που κάποιοι θέλουν να επιβάλλουν στις εποχές που μας ταλανίζουν - ποιοι; τοις πάσι γνωστόν, αλλά μην ξεχνάμε και αυτούς που επιμελώς παραμένουν άγνωστοι ή αθέατοι - :

" Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι. Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους "

Ξέρετε. Όλους αυτούς, τους πλείστα "δώρα φέροντας" προς όλους εμάς, από διάφορα πόστα ή βαθμίδες άσκησης εξουσίας κι ελέγχου, καθόλου αμελητέας έως καταλυτικής επιρροής και παγίωσης συγκεκριμένων status quo στην κοινωνία. Οι οποίοι όσο κι αν έχουν επιστρατεύσει κάθε είδους ξηλωμένη επιχειρηματολογία και αντιστροφή νοημάτων και εννοιών για να μας πείσουν να συμμορφωθούμε εις τας υποδείξεις και να αποδεχτούμε τις μεθοδεύσεις τους - ακόμα κι αν βγάζουν μάτια ότι είναι κατάφωρα αντίθετες τόσο ως προς τα συμφέροντα έως και ως προς την ίδια την εξέλιξή μας ως είδος- είναι αδύνατον πια να κρύψουν απ'την κοινή θέα το σημάδι με ανεξίτηλη γραφή: ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΙ! Αυτό που είναι χαραγμένο πάνω στα άδεια τους βλέμματα, στα ψεύτικα σαν τις προθέσεις τους χαμόγελα, στα προσβλητικά για τη στοιχειώδη ανθρώπινη νοημοσύνη λόγια τους. Και το οποίο ουδόλως, βέβαια, τους ταράζει.

Αλλά αν μπορούμε να δούμε τον σύγχρονο κόσμο αποστασιοποιημένα από όλες τις λειτουργίες, τις πτυχές και τις στρώσεις του, τόσο σε υλικό όσο και σε νοητικό επίπεδο, τότε ίσως και να οδηγηθούμε σε μια διαπίστωση, με επώδυνο τρόπο. Ότι, δηλαδή, ο κόσμος μας ως σύνολο ευνοεί την ανάπτυξη του κομφορμισμού, τη συνήθεια της υπακοής και υποταγής σε πιέσεις, την κυριαρχία της παραίτησης και παθητικότητας του ανθρώπινου πλάσματος, την "κανονικότητα" έλλειψης σύνδεσης του καθενός με τον ίδιο του τον εαυτό -πόσο μάλλον με τον άλλο άνθρωπο!- και την εγκατάλειψη της τέχνης άσκησης της ελευθερίας τόσο του ατόμου όσο και του συνόλου.
 Και αυτό ίσως μας κάνει όλους μας, ή τουλάχιστον -κι εδώ άραγε πόσο μετράει το επίρρημα "ευτυχώς";- τους περισσότερους, ασυγχώρητους!

Ο Ένοικος...

Το αγκυροβόλημα σ'ένα πρωτόγνωρα νέο λιμάνι

Με Μινωίτες και Φοίνικες θαλασσόλυκους έπλεα στης Μεσογείου τη λαομάνα λεκάνη. Για να περάσουμε τις Στήλες του Ηρακλέως, μεθυσμένοι από το κάλεσμα του Αγνώστου.

Συντροφιά με Αιγύπτιους ιερείς, τον Λάο Τσε και τον Εμπεδοκλή κι άλλοτε με πυθαγόρειους, τον Πλωτίνο και τον Τζελαλεντίν Ρουμί, ξετυλίγαμε με λόγια και σκέψεις-νήματα του Αινίγματος το μεγάλο κουβάρι.

Με των Μάγιας τους σοφούς γέροντες σκοπεύαμε τα αρχαία μυστικά των αστερισμών με άγρυπνη, αλάνθαστη σχεδόν ματιά. 

Από των Βίκινγκς τα ατρόμητα καράβια αντίκριζα με άγρια ικανοποίηση μια νέα θρυλική στεριά.

Με τους αδάμαστους Ντακότα στ'ανοιχτά λιβάδια του Μανιτού καλπάζαμε τη μέρα ανάμεσα στους βίσωνες. Και μαζεμένοι γύρω απ'της νύχτας τη φωτιά τραγουδούσαμε τις ιστορίες μας και με του σαμάνου τα οράματα πέφταμε σ'έκσταση. Και πέσαμε όρθιοι μέχρι ενός κι απ'τις γεμάτες μίσος σφαίρες των βαρβάρων απ'την Ανατολή.

Με τους Ινουίτ στο μεγάλο Βορρά όργωνα με έλκυθρα τον πάγο και της σελήνης τις παράξενες διηγήσεις ακούγαμε τα βράδια με δέος.

Και με των "θεών" τα ιπτάμενα πλοία είχαμε ρίξει άγκυρες από πολύ παλιά σ'ένα φιλόξενο πλανήτη σε κάποια απόμερη γωνιά του γαλαξία..

Πόσες ακόμα γυροβολιές, πόσοι κύκλοι, πόσα πισωγυρίσματα μας προσμένουν; Πόσα πειρατικά και κουρσεμένα πληρώματα του άχρονου Χρόνου; 
Πόσα επικηρυγμένα πακέτα θαυμαστών αληθειών είναι για να μας προσφερθούν ακόμα; Πόσες αφηγήσεις σοφίας κι ανήκουστων ιστοριών είναι να ειπωθούν σα ψίθυροι ανέμων για όσους ξέρουν να γρικούν..


 Ώσπου να στεγνώσουν τα ποτάμια αίματος της Ιστορίας, της σαλεμένης βίας να καταλαγιάσει ο αχός, να καταρρεύσουν τα αραχνιασμένα σχοινιά των μαριονετίστων, να γκρεμιστούν στις πιο ανήλιαγες αβύσσους της λήθης όλες οι παραχαράξεις του γνήσιου κι όλα τα ψυχοεργαλεία, οι σημαίες, τα οικόσημα, τα σύμβολα με τα κοπάδια από πίσω..

κι ο Άνθρωπος να συμφιλιωθεί με το προδομένο θαύμα της φύσης του!

Ο Ένοικος...

"Ο Μυστικός Κόσμος των Βιβλίων"

 Αν έχεις ένα κήπο και μια βιβλιοθήκη, έχεις όλα όσα σου χρειάζονται.

Κικέρων, Ρωμαίος ρήτορας και πολιτικός

 "Οι άνθρωποι στην Ελλάδα που διαβάζουν οτιδήποτε εκτός από εφημερίδες είναι 0,5%! Δηλαδή περίπου 50.000 άτομα. Και με τις εφημερίδες μαζί γίνεται περίπου 1,5 με 2%! "

 Μια ομιλία πάρα άκρως ενδιαφέρουσα, διαφωτιστική και από ιστορική άποψη, αποκαλυπτική, στοχαστική και συνάμα απολαυστική:

Ομιλία του συγγραφέα Παντελή Γιαννουλάκη, με τίτλο "Ο Μυστικός Κόσμος των Βιβλίων", στην Αθήνα, 17/3/2008, στο θέατρο "Προσκήνιο".

Το δεύτερο μέρος εδώ:
 https://youtu.be/uvZqAqUvyO4

 Διαβάστε από τον ίδιο:
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΡΟΜΟΥ
ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

" το οφείλουμε στην ανθρωπότητα την ίδια.."

Άραγε η ανθρώπινη ανάγκη για έρευνα και αποκαλύψεις είναι γενετικό χαρακτηριστικό; Αφορά τη διασφάλιση συνέχισης ύπαρξης του είδους ή μήπως, δευτερευόντως, αποτελεί ατομικό εξελικτικό πλεονέκτημα του φορέα της; Δηλαδή αφορά έμφυτη φυλετική ανάγκη ή είναι προσωπικό χαρακτηριστικό;
 Όπως και να'χει είναι το μόνο στοιχείο που μπορεί να συνοδεύσει το ανθρώπινο είδος ως το κατώφλι της αθανασίας. Ευρύτερα,σημαντικό τμήμα του πληθυσμού ήδη έχει ακούσει τα καμπανάκια κινδύνου που προειδοποιούν για την επισφαλή θέση της ανθρωπότητας στη Γη. Αφορούν επικίνδυνα συμπτώματα βιολογικής διαφοροποίησης, κοινωνικής οπισθοδρόμησης, ανθρωπογενούς περιβαλλοντικής ανισορροπίας και άλλα ποικίλα και δυσοίωνα.
 Ελάχιστοι μπορούν να κάνουν ασφαλείς προβλέψεις για την επιβίωσή μας, διότι, εκτός των άλλων, η διαδικασία αυτή εμπεριέχει κβαντικά άλματα.
Όπως ακριβώς και οι ανακαλύψεις!
 Όμως, όσο θεατές και αν είμαστετης όλης πορείας της φυλής, υπάρχουν κάποιες σχετικές κινήσεις τις οποίες μπορούμε να κάνουμε, για τη στήριξη αυτής της υπόθεσης. Συνειδητά και αποφασιστικά:

•  Είμαστε εδώ για να στηρίξουμε τους πρωτοπόρους, όταν εμείς δεν μπορούμε να πρωτοπορήσουμε.

• Εάν πρωτοπορήσουμε, δεν κλείνουμε το δρόμο στους επόμενους - το αντίθετο.

• Αν πάλι είμαστε λήπτες των ωφελημάτων τέτοιων διαδικασιών, στηρίζουμε κάθε τέτοια προσπάθεια, πηγαίνοντας κόντρα στην εντροπία που επιζητά τη στασιμότητα.

• Πηγαίνουμε κόντρα στο σκοταδισμό και στην οπισθοδρόμηση και αφού βεβαιωθούμε αν πράγματι μας ωφελεί ο νεωτερισμός, τον διαδίδουμε διακριτικά έτσι ώστε να μη γίνει στόχος του όχλου.

Το οφείλουμε στους προηγούμενους, στους επόμενους, στην ανθρωπότητα την ίδια. Διότι χωρίς αυτή την τάση, ο αφανισμός της φυλής είναι μονόδρομος. Και ποιος θέλει να είναι συνυπεύθυνος της καταστροφής;


της Χριστίνας Σαββανή (από το εισαγωγικό σημείωμα του "Nimbus" τεύχος 12, καλοκαίρι του 2016) εκδότριας του περιοδικού Nimbus, ενός "μικρού θησαυρού" για όσους επιζητούν την ικανότητα του βλέπειν, αυτού "με άλλα μάτια", και για τους ένθερμους αναζητητές της λεγόμενης αιρετικής ή "μυστικής ροής" πληροφοριών. Αυτών δηλαδή που κάνουν τη διαφορά στη διαμόρφωση της πραγματικότητας ή πραγματικοτήτων που μας περιβάλλουν, σαν νέφη πιθανοτήτων ή κυματοσυναρτήσεων που περιμένουν την κβαντική τους κατάρρευση..

Ο τίτλος αυτής της ανάρτησης είναι από εμάς.

Χρήσιμες συνδέσεις με τα παραπάνω:

•  Το ξεκίνημα της πραγματικής επιστήμης: "Το Πεδίο: Η Μυστική Δύναμη του Σύμπαντος - Η Εποχή του Μηδενικού Σημείου"

•  Το αρχετυπικό πρότυπο του Μεγάλου Επιστήμονα, που οι φαύλοι δεν μπορούσαν να του επιτρέψουν να φωτίσει και ν'απελευθερώσει τον κόσμο-τσιφλίκι τους:"Ο παράξενος κύριος Wilhelm Reich"

•  Αν θέλουμε να δικαιωθεί ο Tesla …

•  Άλλο ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας; Η ανακάλυψη του "κρυπτοϊού του καρκίνου" και της θεραπείας του και η εξόντωσή της από το ιατροφαρμακευτικό ιερατείο!

•  Νίτσε - τα ελεύθερα πνεύματα δεν χρειάζονται προσκολλήσεις... 

•  Μάνος Δανέζης «Ζούμε σ’ ένα matrix…η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου»

•  Μέσα στη μεγάλη νύχτα ας λάμψει το βλέμμα του πειρατή κι ας σπινθηρίσει η μαγιά του ονειροπόλου... 
• Ένα "διαστρικό" πεπρωμένο

" Κυνηγώντας (γονιδιακές) χίμαιρες "

Διαβάζοντας τα παρακάτω δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε ένα εξαιρετικό -κι όπως αποδεικνύεται προφητικό- θρίλερ της δεκαετίας του 1970:

Κυνηγώντας (γονιδιακές) χίμαιρες

Tον Αύγουστο που μας πέρασε, με μια κίνηση αιφνιδιασμού, το Εθνικό Ινστιτούντο Υγείας (ΝΗΙ) των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι μελετά τρόπους για να απελευθερώσει τα χέρια των ερευνητών από νομικές δεσμεύσεις στο καυτό θέμα της δημιουργίας των λεγόμενων "χιμαιρικών" κυττάρων. Πρόκειται, ούτε λίγο ούτε πολύ, για γονιδιακά επαναπρογραμματισμένα πολυδύναμα κύτταρα (stem cells) που μπορούν να πολλαπλασιαστούν και να δώσουν έμβρυα, τα οποία θα αποτελούνται από μεικτά ανθρώπινα και ζωικά γονίδια!
 Οι λόγοι του μεγάλου - και οικονομικού- ενδιαφέροντος για τους γιατρούς, αλλά και τις φαρμακευτικές εταιρείες, είναι δύο:
α) η δυνατότητα που τους δίνεται να μελετήσουν σοβαρές ασθένειες του ανθρώπου σε ζωικά δείγματα, αυξάνοντας την αξιοπιστία των κλινικών δοκιμών, και β) η δυνατότητα που θα έχουν να χρησιμοποιήσουν τέτοιους χιμαιρικούς οργανισμούς για να καλλιεργήσουν ανθρώπινα όργανα για μεταμοσχεύσεις.
 Εδώ όμως αρχίζει και η φρίκη. Τα παραπάνω συνδέονται με μια σειρά κινδύνων, ο ένας χειρότερος από τον άλλον...
 Πρώτα απ'όλα, επειδή μια τέτοια σύνθεση γονιδίων θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανάπτυξη κάποιας υποτυπώδους, πρωτόγονης έστω, ανθρώπινης μορφής συνείδησης και νοημοσύνης, ιδίως αν αφεθούν τέτοιες χίμαιρες να πολλαπλασιαστούν και να αναπαραχθούν μεταξύ τους. Επιπρόσθετα, θα μπορούσε να αναπτύξουν μορφές σπέρματος ανάλογες του ανθρώπου, κάτι που θα επέτρεπε να κυοφορηθούν και από άλλα ανθρώπινα όντα. Στην πρόταση του ΝΗΙ, μάλιστα, υπάρχει και η σκέψη για πειράματα με ακριβώς αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή τη δημιουργία χιμαιρικών οργανισμών που θα παράγουν ανθρώπινο σπέρμα και ωάρια για μελέτη της ανάπτυξης των εμβρύων και της γονιμότητας, με την προϋπόθεση ότι δε θα επιτρέπεται η μεταξύ τους αναπαραγωγή.
 Δυσκολεύεται κανείς εδώ να μην επικαλεστεί το γνωστό εδάφιοτης Γένεσης (6:2): " ιδόντες δε οι υιοί του Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων ότι καλαί εισίν, έλαβον εαυτοίς  γυναίκας απόπασών, ων εξελέξαντο ". Έπειτα, είναι γνωστό τοις πάσι ότι τέτοιου είδους ανακαλύψεις, μετά την Ακαδημία και το Στρατό, τις εκμεταλλεύεται η μαφία.
 Άραγε θα ξαναδούμε τον Κένταυρο Χείρωνα και τον Μινώταυρο με αμερικανική ούγια;

πάρθηκε από το περιοδικό αντιπληροφόρησης Ηellenic Nexus (εδώ η ηλεκτρονική του διεύθυνση), τεύχος 111 Οκτωβρίου 2016.

Ένα διαφορετικό ξύπνημα..!

Eκείνο το πρωινό της Κυριακής που ξύπνησα, είπα να με ξαφνιάσω, να με πιάσω εξαπίνης.

Και δεν αναψα τσιγάρο, ούτε έβαλα καφέ. Κανένα σχέδιο ή πρόγραμμα δεν κατέστρωσα. Την πόρτα άνοιξα μοναχά και γλίστρησα έξω, στους δρόμους. Βαστάτε πόδια μου λοιπόν!

Βέβαια, μια στρατιά από λογής σκέψεις άρχισαν να πολιορκούν το κεφάλι μου. Συνηθισμένες, άσχετες, ξέμπαρκες, φλύαρες, αυτάρεσκες. Τους αρνήθηκα ωστόσο επίμονα τις απόπειρες κατάληψης. Και προχώρησα άδειος. Ανεπηρέαστος. Με το κεφάλι στητό και τα μάτια ανοιχτά. Για πού; Όπου με βγάλει.

Να σουλατσάρω σε πλατιούς πολύβουους δρόμους. Να αφουγκραστώ τα μουγγρητά της πόλης. Να σεργιανίσω σε απόμερα σοκάκια και να ξετρυπώσω δρομάκια με πολύτιμα μυστικά. Να τραγουδήσω τραγούδια που δε μου'μαθε ποτέ κανείς. Να σφυρίξω σκοπούς που συνέθεσα εντός μου.

Να σταθώ λιγάκι παραπάνω εκεί όπου άνοιγα το βήμα. Στο πέταγμα ενός αλήτικου πουλιού, σ'ένα ξερό φύλλο που το χορεύει ο αέρας, σε πιτσιρίκια που κυλιούνται στο γρασίδι ευτυχισμένα, σε πρόσωπα να κρατιούνται με χαμόγελο απ΄το χέρι κόντρα στην επιδρομή της κατήφειας, σε παππούδες και γιαγιάδες αραχτούς στα παγκάκια ν'αφηγούνται περασμένα και να παραπονιούνται για τωρινά.

Ολόγυρα ν'ανιχνεύσω όλα τα θαύματα εκείνα που γύρω διαρκώς συμβαίνουν κι ως συνήθως αγνοούμε. Να εστιάσω σε όλα εκείνα που συνήθιζα να προσπερνώ άστοχα, βιαστικά. Να πέσω πάνω σε παράξενες συντροφιές που εκπέμπουν κύματα & δονήσεις σε αλλόκοτες συχνότητες για όλες τις ρεπλίκες ανθρώπων και τη ρουτίνα τους.

Εκείνο το πρωί είπα να ζητήσω ρεπό από εκείνον που σαν τον εαυτό μου σύστηνα (σ'εμένα, κυρίως).

Κάτι όμορφο, κάτι διαφορετικό, κάτι μαγευτικά απλό και γι'αυτό δυσεύρετο, κάτι με ένα σημαντικό και παραγνωρισμένο νόημα, κάτι που σφύζει από τη δύναμη και τη μεθυστική χαρά του "θεού των μικρών πραγμάτων", κάτι με/μας περιμένει να το αδράξουμε εκεί έξω. Και σίγουρα θα το γυρεύουν κι άλλοι.

Μήπως κι ανταμώσουμε για να συνθέσουμε έναν καινούργιο ορίζοντα πάνω απ'τα κεφάλια μας και μες στα σωθικά μας. Με νιόβγαλτα χρώματα και μπόλικο φως να ξαποστείλει μια και καλή τους καταραμένους αυτοματισμούς, τη μιζέρια και την καταχνιά.

ανιχνευτής 

Ο εχθρός εντός των πυλών...πρωτίστως!

 ένα σκοτεινό και συνάμα αστραφτερό μέσα στη σκοτεινιά του διαμάντι:



Ο εχθρός εντός των πυλών.
 Όργανο ενός ακόμα μεγαλύτερου, ύπουλου και άρτια εξοπλισμένου εχθρού, με κάθε είδους στη διάθεσή του ψυχικά, διανοητικά, "εξωτικά" όπλα και εργαλεία διασποράς σύγχυσης και φόβου. Μια διαχρονική μυστικοπαθής και μισάνθρωπη συνωμοσία...

Η μεγαλύτερη όλων μάχη ξεκινάει εντός! Έχοντας αντιμέτωπο κάθε στιγμή, σε κάθε ανάσα, σκέψη, καταιγισμό από τρελαμένες και ασύνδετες σκέψεις, σε κάθε απόφαση, δράση και αντίδραση  έναν αντίπαλο τετραπέρατο και πολυπρόσωπο. Ρομποτικό, γεμάτο αυτοματισμούς και εμμονές, υπέρμετρο εγωτισμό και απέχθεια προς την αλλαγή και την έξοδο από το οικείο όσο λιμνάζον κι αν είναι αυτό!

Ο πόλεμος ξεκινάει και τελειώνει με έπαθλο την αυτοπειθαρχία, την ανεξαρτησία της αντίληψης, τη διεύρυνση της συνείδησης, τη συντριβή του πανταχού παρόντα καθημερινού μαζοχισμού, την απαλλαγή από κάθε είδους και μορφής διανοητικά εμφυτεύματα και αντανακλαστικά υποταγής και ανελευθερίας!
Μόνο τότε το ανθρώπινο ον "είναι!"
Παύοντας να άγεται και να φέρεται από εσωτερικούς  τυραννίσκους και εξωτερικούς δυνάστες. Εκείνους δηλαδή που γνωρίζουν πολύ καλά πώς να πλάθουν και να κατευθύνουν τους μηχανισμούς της εσωτερικής τυραννίας των αντικειμένων της αυθαιρεσίας τους και να διεγείρουν τα κατώτερα συναισθήματά τους.

Και ο άνθρωπος από σερνάμενο ον στο χώμα μετατρέπεται σε ένα πλάσμα ικανό για κάθε είδους ανατροπή και υπέρβαση. Aποκτώντας ιδιότητες και δυνάμεις που του επιτρέπουν να αδράξει και να χειριστεί τους σπινθήρες των θαυμάτων. Και να βιώσει την ουσία της ύπαρξης της δικιάς του και σε στενή συνάρτηση με την ύπαρξη του Άλλου.

Μόνο τότε η Μεγάλη Ψευδαίσθηση αρχίζει να διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη και να αλλάζει σε ζωή....

ανιχνευτής

" Πόσες υπέρ πάντων μάχες έχεις να δώσεις

ενάντια στις πολυμήχανες αντανακλάσεις σου;

Πόσοι συναγερμοί θα πρέπει να χτυπήσουν

για να σου γίνει αισθητή η ανάγκη;

Πόσες φορές σου ξεγλίστρησε απ'το κεφάλι

η υποψία ότι μπορεί και όλα να'ναι λάθος; "

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΡΟΜΟΥ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΡΟΜΟΥ

Προτιμώ τους βρυκόλακες από τους τραπεζίτες.
Και φαντάζομαι ότι θα μπορείς να συνεννοηθείς καλύτερα με έναν λυκάνθρωπο απ’ ό,τι με τον τάδε τρελαμένο γείτονα στην πολυκατοικία σου, ή τον εκάστοτε μοχθηρό διαχειριστή. Ο Κθούλου κι η εξωτική παρέα του είναι πιο αγνά και λιγότερο γλοιώδη όντα από τους εφοριακούς ή τους δικαστικούς κλητήρες. Και θα απολάμβανα περισσότερο έναν καφέ μαζί με τον δόκτορα Φρανκενστάιν απ’ ό,τι με τον εκάστοτε πρωθυπουργό.
Και…πόσο συμπαθής μού είναι ο μεγαλοφυής μαρκήσιος ντε Σαντ ή ο συγκριτικά άκακος δόκτορας Τζέκυλ, σε σχέση με τον μέσο υπάλληλο δημόσιας υπηρεσίας!
Κι η Κατάρα του Φαραώ μαζί με όλες τις αναστημένες μούμιες στα αβυσσαλέα σκοτεινά υπόγεια χαμένων πυραμίδων στη μεγάλη έρημο, μου φαίνεται πολύ καλύτερη μοίρα από την κατάρα τού να ζεις σε μια ελληνική μεγαλούπολη μαζί με δύο εκατομμύρια αυτοκίνητα, καυσαέρια, σκουπίδια, μιζέρια, άγχος, ψυχικό κανιβαλισμό, και πλήθη υπνωτισμένων κακομοίρηδων…

Θυμάμαι τον Άρθουρ Μάχεν να προσπαθεί να προκαλέσει τον τρόμο μου γράφοντας τόσο όμορφα για το πώς θα ένιωθες μπροστά στην ανομολόγητη αμαρτία: αν άκουγες ένα τριαντάφυλλο να τραγουδά, αν σου μιλούσε ο σκύλος σου με ανθρώπινη φωνή ή αν οι πέτρες σε ακολουθούσαν από πίσω στον δρόμο! Και, ο αγνός ρομαντικός αυτός συγγραφέας υπερφυσικού τρόμου δεν σκέφτηκε ποτέ του για τη φρίκη που θα μπορούσε να προκαλεί καθημερινά ένας πληθυσμός από οθόνες τηλεοράσεων, που αναβοσβήνουν τον τρόμο των δελτίων ειδήσεων στα θολά μάτια ανθρώπων που θα κάθονται ακίνητοι και ανήμποροι –εκατομμύρια έντρομοι ανόητοι που δέχονται μέσα από οθόνες τις πιο αισχρές υποβολές στη συνείδησή τους οικειοθελώς και προγραμματίζονται σαν ρομπότ σε όλες τις αντιδράσεις τους…

Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου είναι σαν ζόμπι! Ή μάλλον τα ζόμπι είναι καλύτεροι εχθροί από αυτούς, διότι σε μια περίπτωση αληθινής Ζόμπι-Συντέλειας, θα είσαι και –απενοχοποιημένα– οπλισμένος και θα μπορείς να αντιμετωπίσεις τα κολασμένα ζόμπι με μια σφαίρα στο κεφάλι, σύμφωνα με βιβλία, κόμικς και ταινίες. Ενώ τα αληθινά ζόμπι που βλέπω παντού γύρω μου είναι ανίκητα και δεν αντιμετωπίζονται με τίποτε! Ανάμεσά τους, μπορείς μόνο να παριστάνεις το ζόμπι για να γλιτώσεις. Και, όπως και να το κάνουμε, αν παριστάνεις τόσο πειστικά το ζόμπι για πολύ καιρό, στο τέλος έχεις γίνει κι εσύ ζόμπι, δεν υπάρχει διαφορά, το ίδιο είναι…
Και θα προτιμούσα την τρομερή επέμβαση εξωγήινων, τελείως παράξενων στη μορφή και στις προθέσεις τους, παρά την επέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ή της Ευρωπαϊκής Τράπεζας,στην τοπική πραγματικότητα. Άλλωστε, οι θρυλικές κρυφές υπόγειες βάσεις εξωγήινων κάτω από την έρημο του Νιού Μέξικο ή της Νεβάδα, δεν είναι τίποτε μπροστά στα σκοτεινά απόκρυφα υπόγεια παρασκήνια των οικονομολογικών συνομωσιών κάτω από την έρημο της ελληνικής αγοράς!

Νιώθεις παγιδευμένος;

" No reason. No one really runs away from anything. It’s like a private trap that holds us in like a prison. You know what I think? I think that we’re all in our private traps, clamped in them, and none of us can ever get out. We scratch and we claw, but only at the air, only at each other, and for all of it, we never budge an inch. "

" Δεν υπάρχει καμιά αιτία.  Κανένας δεν τρέχει πραγματικά μακριά από τίποτα. Είναι σαν μια ιδιωτική παγίδα που μας κρατά μέσα της όπως μια φυλακή. Ξέρετε τι σκέφτομαι; Σκέφτομαι ότι είμαστε όλοι μέσα στις ιδιωτικές παγίδες μας, σφιγμένοι μέσα σε αυτές (σαν σε μέγγενη) και ποτέ κανείς μας δεν μπορεί να αποδράσει. Γρατζουνίζουμε και σκαλίζουμε με τα νύχια μας, αλλά μόνο αέρα βρίσκουμε και μόνο ο ένας πάνω στον άλλο κι εξαιτίας αυτών δεν κινούμαστε ποτέ ούτε καν μια ίντσα "
 Ο ηθοποιός Anthony Perkins -στο θρυλικό ρόλο του Νόρμαν Μπέιτς- από την περίφημη ταινία "Ψυχώ" - "Psycho".

" You see, the thing is, Brian, that God is a hateful god. Must be, because if God is good, then why is there evil in the world? Why is there pain and hate and greed and war? Doesn't make sense. But if God is a nasty bastard, then you can say, "Why is there good in the world? Why is there love and hope and joy?" Well, let's face it. Good exists in order to be fucked up by evil. The very existence of good enables evil to flourish. Therefore, God is bad. And it doesn't matter how many past or future existences you have, because they're all gonna be riddled with grief and anguish and sickness and death. You see, Brian, God doesn't love you. God despises you. So there's no hope, and mankind is just a component of the device by which the devil creates itself."

" Το θέμα είναι ότι αυτός ο Θεός είνα ένας μισητός Θεός.  Πρέπει να είναι, επειδή εάν ο Θεός είναι καλός, γιατί υπάρχει το κακό στον κόσμο; Γιατί υπάρχει πόνος και μίσος και πλεονεξία και πόλεμος; Δεν έχει νόημα. Αλλά αν ο Θεός είναι ένας δυσάρεστος μπάσταρδος, μπορείς εύλογα να ρωτήσεις «γιατί υπάρχει το καλό στον κόσμο; Γιατί υπάρχει αγάπη και ελπίδα και χαρά;» Λοιπόν ας δούμε τα πράγματα όπως είναι! Το καλό υπάρχει για να πηδιέται από το κακό. Η ίδια η ύπαρξη του καλού επιτρέπει στο κακό να ακμάσει. Επομένως ο Θεός είναι κακός. Και δεν έχει σημασία πόσες υπάρξεις παρελθοντικές ή μελλοντικές βιώνουμε, διότι όλες τους είναι διάτρητες από θλίψη, άγχος, ασθένεια και θάνατο. Βλέπεις, ο Θεός δεν σ'αγαπάει. Ο Θεός σε περιφρονεί. Έτσι δεν υπάρχει καμία ελπίδα, και η ανθρωπότητα είναι ακριβώς ένα συστατικό της συσκευής από την οποία ο διάβολος δημιουργείται. "
Λόγια του Βρετανού ηθοποιού David Thewlis από την εκπληκτική ερμηνεία του στην ταινία "Νaked" - "Γυμνός" του Mike Leigh.

Μηνύματα από το παρελθόν 

" Όπως αποκαλύφθηκε στα απόκρυφα αρχαία κείμενα που ανακαλύφθηκαν στη μυστική βιβλιοθήκη του Nag Hammadi το 1945 στην Αίγυπτο, οι Γνωστικοί αποκαλούσαν τον κόσμο μας "μαύρη σιδερένια Φυλακή", όπου σύμφωνα με τις διδαχές και αντιλήψεις τους,  πριν κι από την εμφάνιση του χριστιανισμού, οι ανθρώπινες ψυχές είναι παγιδευμένες σε αυτό τον εξόφθαλμα ατελή και διαστροφικό κόσμο, τον οποίο διαφεντεύει μια κατώτερη "θεότητα" (και οι σκοτεινές δυνάμεις οι οποίες υπόκεινται σε αυτόν) που αποκαλούν "Δημιουργό". Η ταινία Μatrix(=ο ιστός, το πλέγμα) επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από αυτή την κοσμοθεωρία και οι δημιουργοί της για ν'αποφύγουν καταιγισμό αναπόφευκτων ερωτημάτων από τους θεατές κι άρα ανάλογες "περιπέτειες εξηγήσεων" έβαλαν τις Μηχανές στη θέση του "Άρχοντα του Κόσμου Ετούτου" των Γνωστικών."

από την ανάρτηση του ανιχνευτή με τίτλο  έγκλειστοι στη "μαύρη σιδερένια φυλακή"...

Και κάποια επιπλέον πράγματα από εμάς: 

Πόσες φορές

σε τάραξε αυτή η μουδιασμένη αίσθηση

σαν από ταινία κινουμένων σχεδίων.

Άνθρωποι να σπρώχνονται στο γκρεμό

να περνούν την κόγχη του

να βρίσκονται ήδη στο κενό

αλλά να μην πέφτουν κάτω.

Μία μικρή αφύσικη παράταση.

Γιατί δεν καταλάβανε ακόμα

τι τους έχει συμβεί...

[...]

 Κι αν είναι να επιπλεύσεις

μέσα σε γλιτσιασμένα ακίνητα νερά

να μην αναμιχθείς με αυτά.

Κι ενάντια σε ρεύματα αν κολυμπήσεις

το σκουπιδαριό απόφυγε που μεταφέρουν.

 Άνθρωπος για να μείνεις...

κάποιοι στίχοι του ανιχνευτή

και κάποιες δικές μου σκέψεις:
 Η απόδραση, όπως και η φυλακή, είναι πάντα εδώ!
 

" Ο Πήτερ Μπρουκ στο Πεδίο της Μάχης "

του Στέφανου Ελμάζη

Σε λίγες μέρες θα έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε κι εμείς στην Ελλάδα το τελευταίο θεατρικό έργο του Πήτερ Μπρουκ, Battlefield, που θα παρουσιαστεί για 4 μέρες, 17-20 Οκτωβρίου 2016, στο Θέατρον-Ελληνικός Κόσμος, Πειραιώς 254, Ταύρος 177 78, Αθήνα.
Με αφορμή τη σπουδαία αυτή παράσταση, δημοσιεύουμε το σχετικό άρθρο του Στέφανου Ελμάζη για το Battlefield, που πρωτοεμφανίστηκε στο ΑΒΑΤΟΝ, τεύχος 142, τον Ιανουάριο του 2016.

Τη δεκαετία του '70 ήταν η φρίκη του πολέμου στο Βιετνάμ που αρχικά οδήγησε τον Πήτερ Μπρουκ στη Μαχαμπαράτα, το μεγάλο ινδικό έπος. Το αποτέλεσμα ήταν ένα θεατρικό έργο-ορόσημο, διάρκειας εννιά ωρών, που έγινε και ταινία, και είδαν χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.
Σήμερα είναι η φρίκη του πολέμου στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή που έδωσε το έναυσμα στον μεγαλύτερο σκηνοθέτη του καιρού μας, στα 90 του χρόνια, να καταδυθεί για δεύτερη φορά στη Μαχαμπαράτα, απ' όπου και αναδύθηκε το τελευταίο του θεατρικό έργο με τον χαρακτηριστικό τίτλο, Battlefield (Πεδίο Μάχης), το οποίο ξεκίνησε να παρουσιάζεται στο Παρίσι και από κει σε διεθνή περιοδεία, σε μεγάλες πόλεις του κόσμου.

Γιατί όμως η Μαχαμπαράτα; Τι σχέση μπορεί να έχει ένα έπος που γράφτηκε πριν χιλιάδες χρόνια, με τις σφαγές σήμερα στη Μέση Ανατολή;

Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Μπρουκ: «Υπάρχουν χιλιάδες διαφορετικά πράγματα στη Μαχαμπαράτα, που έχουν άμεση σχέση με τον κόσμο μας σήμερα. Κάθε μέρα ακούμε για όλο και περισσότερο πόνο και φρίκη στους παράλογους πολέμους που είναι σε εξέλιξη στον κόσμο, για τα εκατομμύρια νεκρών και προσφύγων. Η Μαχαμπαράτα μιλάει για περισσότερους από ένα δισεκατομμύριο νεκρούς στο τέλος ενός φοβερού πολέμου... Και τότε, τίθεται στο νικητή πρίγκιπα το καίριο ερώτημα: ''Τι είναι νίκη;'' Για να απαντήσει το εκπληκτικό: ''Ήττα''. Έτσι, εμείς νιώσαμε την ανάγκη και επιλέξαμε να διερευνήσουμε όχι τη μάχη καθαυτή, αλλά τις στιγμές μετά τη νίκη».
Το έργο θέτει επίσης κάποια σημαντικά ερωτήματα: Μπορεί ένας πόλεμος να σταματήσει μια σύγκρουση; Πόσο πραγματικά αναγκαίος είναι; Έχουν οι ηγέτες επιλογή ανάμεσα στην ειρήνη και στον πόλεμο; Τι στ' αλήθεια είναι ζωή και τι θάνατος;

Αλλά υπάρχει και ένας άλλος λόγος που έκανε τον Μπρουκ να επιλέξει τη Μαχαμπαράτα: αναφέρεται επί μακρόν στις ποιότητες που πρέπει να έχει ένας ηγέτης, πόσο έμπειρος, σοφός και πολυμαθής πρέπει να είναι.

«Κοιτάξτε γύρω σας σήμερα», λέει ο ίδιος. «Πόσοι ηγέτες υπάρχουν καλά εκπαιδευμένοι, με γνώσεις και προσόντα τέτοια ώστε να είναι ικανοί να κυβερνήσουν; Και αν υπάρχουν κάποιοι, δεν διαρκούν πολύ...»

πεφταστέρια...

 Mάς έκλεισαν μέσα σ'ένα γιγάντιο θόλο. Η καθημερινότητά μας, η πραγματικότητά μας, υπακούοντας στους κανόνες του εγκλεισμού, έγινε αυτή που μας υποδεικνύουν ότι είναι η μοναδική που μπορούμε να έχουμε.

Η Ιστορία παραχαράκτηκε. Το παρόν μας απώλεσε τη στιγμή από το φόβο του μέλλοντος και την άγνοια του παρελθόντος. Οι έννοιες αποτρελάθηκαν και οδηγήθηκαν σε "θεραπεία" και επαναπρογραμματισμό μέσα σε ιδιωτικά ψυχιατρεία και εργαστήρια των φέουδων της "πραγματικότητας" και της ορθότητάς της. Οι λέξεις μάς εξαπάτησαν. Οι ορισμοί μάς απονέκρωσαν. Οι ερμηνείες μάς αποβλάκωσαν και έκλεισαν τον κόσμο μέσα σε μυριάδες μικρά μαύρα κουτιά. Το τσιμέντο μάς μάντρωσε. Το σώμα μας εκφυλίστηκε από τη χημεία και το σύγχρονο φρανκενσταϊνισμό. Οι θεσμοί, η ηθική, η δήθεν μόρφωση και δήθεν τέχνη και η πανταχού παρούσα χυδαιότητα μάς υποδούλωσαν και μας έριξαν μέσα σε χάσματα, λάκκους και σκατά. Οι εναλλακτικές λύσεις μας πρόδωσαν ή μας προδίδουν, λαδώνοντας και ύπουλα συντηρώντας τη Μηχανή που καταβροχθίζει ανθρώπους και ξερνάει ανθρωποκιμά. Τα ευγενέστερα ένστικτα διεφθάρησαν και οι καλύτεροι σκοποί ενέδωσαν στη λαγνεία της διαστροφής και της ρητορικής του κρετινισμού, του μίσους και του τρόμου.

Και για να είμαστε ήσυχοι, ασφαλείς, παραγωγικοί και αποδεκτοί από τα εγχειρίδια των ψυχιάτρων...μάς καλούν να ατενίζουμε τον εαυτό μας και τα περιεχόμενά του, τους άλλους, τον κόσμο, το χώρο και το χρόνο...από την ανάποδη! Αντίστροφα.

Είμαστε λοιπόν χαμένοι; Είμαστε καταχωρημένοι, αριθμημένοι, προδιαγεγραμμένοι όσον αφορά το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν; Είμαστε προϊόντα με barcode πάνω στο πετσί και μέσα στο μυαλό;

Ή μήπως ο καθένας είναι (ή μπορεί να γίνει) και μια λάμψη συνειδητότητας που διατρέχει ολόκληρο το σύμπαν μέσα σε μια απειροελάχιστη μα με τη δική της μοναδικότητα στιγμή;

Αν είναι έτσι, ας φροντίσουμε μια τέτοια στιγμή να μην είναι καθόλου βαρετή και προβλέψιμη.
Αλλά να έχει τη δύναμη που έχουν τα πεφταστέρια!

Και ίσως αρχίσουνε να υπάρχουν παντού ρωγμές για να χύνεται μέσα το φως. Και ίσως ο θόλος ν'αρχίσει να τρίζει επικίνδυνα, να σείεται...μέχρι και να καταρρεύσει και να θρυμματιστεί.
Και να περάσει παντού μέσα η ζωή!
                                                   

 ανιχνευτής

ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Η Πραγματική Γνώση των Αιτίων Δίνει τις Απαντήσεις!

O καρκίνος είναι μια κατάρα για το ανθρώπινο γένος. Αν και υπήρχε από την αρχαιότητα ο σύγχρονος τρόπος ζωής φαίνεται πως τον ευνοεί ιδιαίτερα. Ακόμη και σήμερα μια διάγνωση καρκίνου ισοδυναμεί συχνά με βέβαιο θάνατο. Γι’ αυτό και τα περισσότερα θύματά της επάρατης νόσου τείνουν να την αντιμετωπίζουν μοιρολατρικά. Ωστόσο υπάρχει ελπίδα. Η γνώση των πραγματικών αιτιών του καρκίνου και η ανάλογη αντιμετώπιση τους, μπορεί να οδηγήσει στην ανάσχεση της νόσου, ακόμη και στην οριστική θεραπεία της. Διαβάστε πως μπορείτε να προστατευτείτε, να αντιμετωπίσετε ακόμη και να νικήσετε την επάρατη νόσο…


Γράφει ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

Ο καρκίνος είναι ο συνηθισμένος γενικός όρος για τις κακοήθεις νεοπλασίες. Η κυρία αιτία αυτής της ασθένειας δρα κατά την διαίρεση των κυττάρων. Τα κύτταρα είναι δυναμικά και συνεχώς σε εγρήγορση, παίρνουν αποφάσεις (κατόπιν οδηγιών-διαταγών) για το τι θα πράξουν στη συνέχεια, π.χ. το αν θα πολλαπλασιαστούν. Κανονικά, υπάρχουν ακριβείς κανόνες ως προς την αύξηση ή όχι ενός κυττάρου, που καθορίζονται από ποικίλους φορείς, συμπεριλαμβανομένων και των άλλων κυττάρων εντός του οργανισμού. Οι διάφορες ορμόνες στο σώμα ή και εξωτερικοί παράγοντες είναι μερικοί από τους φορείς που μπορούν να ξεγελάσουν το κύτταρο για να ανταποκριθεί. Ένα σημαντικό παράδειγμα είναι η αύξηση των οστών στην παιδική ηλικία: τα κύτταρα δίνουν ρυθμισμένες διαταγές στις άκρες των οστών για να δομήσουν περισσότερο κόκαλο, ώστε να πάρουμε ύψος.
Πρωταρχικά έχουμε το κύτταρο που τίθεται σαν στόχος από διάφορους μη συμβατικά υγιείς παράγοντες και αρχίζει να διαιρείται χωρίς κανονικό έλεγχο. Όταν αυτό συμβεί, το κύτταρο συνεχίζει να διαιρείται, διαμορφώνοντας τελικά νέα αύξηση που καταλήγει σε όγκο ή νεοπλασία. Όταν η νεοπλασία φτάσει σε αριθμό ενός δισεκατομμυρίου κυττάρων (ο ελάχιστος αριθμός των καρκινικών κυττάρων) μπορεί να είναι ανιχνεύσιμη με τις συμβατικές ιατρικές μεθόδους εξετάσεων.


Η Μία και Μοναδική Αιτία της Καρκινογένεσης

Πρόκειται για τη διαφοροποίηση των ενεργειακών πεδίων που διέπουν τις κινήσεις των πολυπεπτιδίων (αμινοξέων) εντός των κυττάρων (πρωτόπλασμα).

Οι δυνάμεις που λαμβάνουν μέρος κατά την διεκπεραίωση όλων των μοριακών κινήσεων εντός των κυττάρων, διαπερνούν την κυτταρική μεμβράνη. Όταν η διαφορά δυναμικού του ηλεκτροστατικού φορτίου μεταβάλλεται (αυτό οφείλεται στη μεταβολή της υγιούς κατάστασης της κυτταρικής μεμβράνης), έχουμε ως επακόλουθο την «καρκινογένεση». Το κύτταρο χρησιμοποιεί τις τέσσερις δυνάμεις της Φύσης (βαρύτητα, ηλεκτρομαγνητικές, ισχυρές και ισχνές ατομικές δυνάμεις) και η ακολουθία-εφαρμογή αυτών των δυνάμεων είναι πολύ συγκεκριμένη, όσον αφορά τον άνθρωπο.

Η ταλάντωση του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της γήινης σφαίρας (7,3hertz) παρέχει την συγκεκριμένη ροή ενέργειας που διέπει τις ενδοκυτταρικές ανασυνθέσεις. Είναι γνωστό ότι ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται από τρισεκατομμύρια κύτταρα και σχεδόν αμέτρητες ενεργειακές μεταβολές. Έτσι μια πλήρης εικόνα όλων των αλλαγών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αν όμως γνωρίζουμε την ορθή ροή των κινήσεων, μπορούμε να έχουμε τις απαντήσεις.

Εν κατακλείδι, οτιδήποτε μεταβάλει τη ροή των ενεργειακών δεδομένων εντός ζώντων οργανισμών είναι και ορίζεται ως αιτία της καρκινογένεσης.

 
Ενώνοντας το Παζλ της Πολυπλοκότητας Όλων των Μορφών της Ασθένειας 

Η Μαύρη Τρύπα επί Γης

Η Μαύρη Τρύπα δεν υπάρχει -αν υπάρχει τελικά και δεν είναι άλλη μια αναπόδεικτη κι αυθαίρετη θεωρία στην ουσία- μόνο στο Διάστημα. Κυρίως εστιάζεται στη γη. Κι αποτελεί την προσωπική εισχώρηση, πιο σωστά πτώση, χιλιάδων, εκατομμυρίων, μυριάδων ανθρώπινων υπάρξεων. Είναι ψυχικής φύσης. Και μέσα της εγκλωβίζει, παγιδεύει, δεσμεύει όλες εκείνες τις πτυχές και τα στοιχεία που προσδιορίζουν ένα αυτόνομο, πολυτάλαντο, ανήσυχο -με την πλέον δημιουργική και εξελικτική σημασία του όρου- ισορροπημένο ως προς την εκδήλωση συμπεριφοράς, ανθρώπινο ον.

 Η επίγεια αυτή ζοφερή τρύπα αποτελεί μια πραγματική χοάνη υποταγής της θέλησης. Της αντίληψης και της ανεξαρτησίας της. Μια ταφόπλακα της ίδιας της χειραφέτησης των ανθρώπων. Μια σαδιστική και μαζοχιστική στέρηση όλων των ικανοτήτων και δυνατοτήτων για μια ανώτερης ποιότητας ολοκληρωμένη ύπαρξη, σε σχέση και με τον Εαυτό και με τον Άλλον. Μια ταφόπλακα όλων αυτών  που θα μπορούσε να καταφέρει και να γίνει ο καθένας. Μια αντήχηση πένθιμης καμπάνας.

 Τα δομικά συστατικά της βρωμοκοπάνε διαστρεβλωμένη οπτική και αντιμετώπιση των νοημάτων που πλουτίζουν το άτομο και την κοινότητα. Οι ιδιότητές της μπλοκάρουν την Ενέργεια που ρέει μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, ώστε αυτή να βρίσκεται σε ισορροπία με την αληθινή φύση της και τη φύση "που της αρέσει να κρύβεται" μόνο σε σχέση με αυτούς που την αντιμετωπίζουν ως κτήμα τους ή απομαγεμένη -αντίθετα με τους "πρωτόγονους" λαούς- οντότητα. Η εισχώρηση σε αυτήν ακυρώνει τη ζώσα πνοή και βυθίζει τα ανθρώπινα τρόπαιά της μέσα σε μια χαβούζα αρνητικών συναισθημάτων, εχθρικών προς την επιβίωση καταστάσεων και νοσηρών αναγκαιοτήτων, συνθημάτων και  φετίχ. Όπως η.. "θυσία".

"δεν μπορείτε να αγοράσετε την Επανάσταση, δεν μπορείτε να κάνετε την Επανάσταση-μπορείτε μόνο να είστε η Eπανάσταση"

 "Αν θέλεις εγκληματίες, φτιάξε νόμους, αν θέλεις κλέφτες, φτιάξε ιδιοκτήτες"...

" Ένα παιδί απαλλαγμένο από την ενοχή της ιδιοκτησίας κι απελευθερωμένο από το βαρύ φορτίο του οικονομικού ανταγωνισμού θα μεγαλώσει με τη θέληση  να κάνει ό,τι είναι ανάγκη να γίνεται κάθε φορά και θα αντλεί χαρά από αυτό"...

Ως εισαγωγή:

Ο σοφός επιστήμονας της Φυσικής Σεβέκ, φορέας μιας επαναστατικής θεωρίας που ανοίγει εκπληκτικούς συμπαντικούς ορίζοντες αλλά και ελκύει δυνάμεις που την εποφθαλμιούν προς ίδιο όφελος, είναι ο κεντρικός ήρωας του αριστουργηματικού μυθιστορήματος της πολύ αξιόλογης Ursula K. Le Guin (1929 - ), με τίτλο "ο αναρχικός των δύο κόσμων" (εκδόσεις PARSEC , πρωτότυπος τίτλος "THE DISPOSSESSED"). Το βιβλίο αυτό, που ανήκει στο είδος της λογοτεχνίας του Φανταστικού, αποτελεί στην ουσία μια σπουδαία πολιτική και κοινωνική πραγματεία εντυπωσιακής έμπνευσης και διαύγειας πνεύματος καθώς και ιδιαίτερης φιλοσοφικής αξίας.

Ο ήρωας του μυθιστορήματος αυτού προέρχεται από έναν κόσμο ξερό, πνιγμένο στη σκόνη και γεμάτο αντίξοες συνθήκες όσον αφορά την επιβίωση των κατοίκων, που ζούνε σε πλήρως αυτοοργανωμένες κοινότητες-συγκοινωνούντα δοχεία, όπου κυριαρχεί ένας λειτουργικός και αποδοτικός καταμερισμός εργασίας κι από τον οποίο ουδείς εξαιρείται. Μια προσφορά εργασίας που αποτελεί αυτονόητη, εθελοντικού χαρακτήρα πρωτίστως, κι αναγκαία συνθήκη τηρουμένων των ιδιαιτεροτήτων και δυσκολιών. Ένας πλανήτης που διαπνέεται από τις αρχές και τα ιδανικά μιας αναρχικής ουτοπίας κι όπου η ταύτιση ατομικού και συλλογικού συμφέροντος αποτελεί και την κινητήρια κοινωνική δύναμη. Μια κοινωνική συνθήκη, στη σελήνη με το όνομα "Ανάρες", που έχει καταργήσει τους νόμους και την ιεραρχία και έχει ξανοιχτεί σε ελευθεριακή ουτοπία, με το πνεύμα μιας συγκινητικής αλληλεγγύης κι έλλειψης εγωτισμού να διέπει την κοινωνική συνύπαρξη.  Εκεί όπου έχει εκλείψει παντελώς το δίκαιο του ισχυροτέρου μέσα σε μια κοινωνία ζούγκλα. Εκεί όπου αγνοούνται παντελώς έννοιες όπως θρησκείες (οι οποίες υποτάσσουν διανοητικά και υλικά τους ανθρώπους σε ανύπαρκτους ουράνιους και ισοπεδωτικά υπαρκτούς γήινους αφεντάδες), σημαίες, ιεραρχική οργάνωση, στρατός και αστυνομία, κλοπή, συσσώρευση αγαθών και ιδιοκτησιακό καθεστώς (οι κάτοικοι δεν έχουν συνήθως μόνιμες κατοικίες μια και ποτέ δεν μένουν για πάντα στο ίδιο μέρος ανάλογα με τις ανάγκες τις οποίες καλούνται να καλύψουν μετακινούμενοι σε διάφορες τοποθεσίες και  παίρνουν ό,τι κάθε φορά χρειάζονται από κοινόχρηστες αποθήκες, εμφορούμενοι από μια νοοτροπία σεμνής λιτότητας), όπως και αγνοούνται κάθε λογής κουσούρια, εγκλήματα και συρράξεις που σχετίζονται με όλα τα προηγούμενα. Ωστόσο δεν λείπουν κι εκείνες οι πλευρές, οι οποίες προβληματίζουν τα πλέον ελεύθερα και ασυμβίβαστα μυαλά αυτής της ελευθεριακής κοινωνίας κι επισημαίνονται στοχαστικά από τη συγγραφέα.

"ΑΠΟΔΡΑΣΗ"

ΑΠΟΔΡΑΣΗ

του Παντελή Γιαννουλάκη

Οι πολλοί πρόδωσαν τα ευγενή πρότυπα του Ανθρώπου και μας δέσμευσαν σε αυτήν την κατάντια στην οποία ζούμε. Οι προδότες του ανθρώπινου πνεύματος, που συνωμότησαν συγχρονικά με τις άδικες συγκυρίες, τις αναπάντεχες διαστρεβλώσεις και παρακμές, τους εκβιαστικούς τυράννους και την ανοησία. Η Ελπίδα είναι στους λίγους. Πρέπει να φανταστούμε ότι μπορούμε να βγούμε έξω από τον βούρκο τους, να εκπαιδευτούμε μυστικά για να μπορέσουμε να το πετύχουμε στ' αλήθεια. Να ατενίσουμε αληθινά τον παράξενο κόσμο μας, να τον κατανοήσουμε με νέες ερμηνείες και με νέες προσδοκίες. Να αποφασίσουμε να ζήσουμε στ' αλήθεια, να προσεγγίσουμε το Θαυμαστό και να υπερβούμε τον μικρό δειλό εαυτό μας, να πολεμήσουμε τον κόσμο και την κατάντια μας και τους δεσμοφύλακές μας, να εξερευνήσουμε το Άγνωστο, να αναζητήσουμε την Ουτοπία, να εκφράσουμε την ομορφιά και τις πολυπλοκότητές μας και να υλοποιήσουμε το Όνειρο. Να φωτιστούμε μέσα στο σκοτάδι μας, να αποδράσουμε από την καθημερινή φυλακή μας, να συνωμοτήσουμε μεταξύ μας αν χρειαστεί, ενάντια στη δεδομένη πραγματικότητα, για να τα καταφέρουμε. Η ευκαιρία είναι τώρα!... Πρέπει να αρχίσουμε να αναλύουμε νέες μεθοδολογίες προσεγγίσεων, προς το απερίγραπτο, το ακατονόμαστο, το ανεκδιήγητο και το άπιαστο. Να αφυπνιστούμε. Να συνεχίσουμε τα βήματα που οδηγούν μακριά… Γνωρίζω πως αυτό ακούγεται τρελό –ακριβώς γι’ αυτό η Ελπίδα είναι στους λίγους. Θα τα καταφέρουμε. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...


το διαβάσαμε στο μπλογκ του συγγραφέα Παντελή Γιαννουλάκη 

...και σαν σχόλιο από εμάς:

...αλλά και αυτοί οι δικοί μας στίχοι:

 Είναι η Φωνή που συνεφέρνει το χρόνο από τη λήθη.
Είναι η Φωνή που η αδικία της Ιστορίας δεν γονάτισε.
Είναι η Φωνή που κανένα φίμωτρο δεν εμποδίζει να ακουστεί.
Είναι η Φωνή που όταν μας πλακώνει η φοβέρα και μας πνίγει η σιωπή
εκείνη μας δίνει λαλιά και γίνεται ένα με τη δική μας.

Είναι οι Φωνές που σκουντάνε όσο χρειάζεται τα πράγματα
για να σταματήσει η αρνητική ροή.
Είναι οι Φωνές που αντηχούν σε διαδοχικούς ουρανούς. 
Είναι οι Φωνές που τις πύλες ανοίγουν των θαυμάτων.

Μία εκστατική επιθυμία...

Ο Ραούλ Βανεγκέμ έγραφε στην "Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής" (Στοχασμοί από το "τότε" που βγήκαν από το "τώρα"....)τα παρακάτω που θα έκαναν να φρίξει τον οποιοδήποτε καθοδηγητή που επιβεβαιώνει την προπαγανδιστική στράτευσή του με την κατήχηση των ρομποτικών του υποχείριων που αποκαλεί "συντρόφους". Και τον οποιοδήποτε μαρξιστή που σέβεται την ιδεολογική του θρησκεία και το επαναστατικό όραμα σύμφωνα με το δικό του "αλάνθαστο" σχέδιο και που δεν έχει ενδοιασμό να καταφύγει μετά σε ολοκληρωτκές μεθόδους για να προστατέψει τις ιδέες της επανάστασης, η οποία αναλαμβάνει τα ηνία της κοινωνίας. Και τον οποιοδήποτε τύραννο που υπερασπίζεται το "δικαίωμά του" στον έλεγχο των ανθρώπινων αντικειμένων της αυθαιρεσίας του. Και την οποιαδήποτε αστική τάξη πραγμάτων που ονομάζει "πολίτες" τα αντικείμενα της δικής της αυθαιρεσίας.

" Αυτό που με συνδέει με τους άλλους, πρέπει να εμφανίζεται μέσα απ'αυτό που με συνδέει μετην πλουσιότερη και απαιτητικότερη μεριά της θέλησής μου για ζωή (να προσθέσουμε και της επιθυμίας για τη δημιουργική χαρά της ζωής και όχι για το "καθήκον" της προπαγανδιστικής εργασίας: Η σημασία της αφύπνισης της ποιητικής δύναμης της ζωής!). Κι όχι τ'αντίστροφο. Στους άλλους αναζητάω πάντοτε εμένα και το πλούτισμά μου και την πραγμάτωσή μου. Ας το συνειδητοποιήσει αυτό ο καθένας και το "καθένας για τον εαυτό του", φτασμένο στις έσχατες συνέπειές του,θα ξανοιχτεί στο "όλοι για τον καθένα". Η ελευθερία του ενός θα'ναι η ελευθερία ολονών. Η κοινότητα που δεν θεμελιώνεται πάνω στις ατομικές απαιτήσεις και στη διαλεκτική τους, δεν μπορεί παρά να ενισχύει την καταπιεστική βία της εξουσίας. Ο Άλλος που δε με βοηθάει να βρω τον εαυτό μου, είν'ένα πράμα - κι ο αλτρουισμός με καλεί ν'αγαπήσω πράματα, ν'αγαπήσω την απομόνωσή μου.
[...] (ζούμε και αλληλοσπαρασσόμαστε σε)...μια κοινωνία που με μεγάλη προσοχή αποκαλεί "πολιτισμένο ό,τι η σαφήνεια των γεγονότων επιμένει να μεταφράζει αστυνομικό
(Να προσθέσουμε εδώ κάποια επιπλέον στοιχεία, σύμφωνα και με την πιο σύγχρονη εικόνα μια και το βιβλίο γράφτηκε πριν μισό περίπου αιώνα, σε αυτή την ωμή "μετάφραση": κι ακόμη αστυνομοκρατούμενο, τρομοκρατημένο, υποταγμένο, φοβικό, κατακερματισμένο, αλλοτριωμένο, αποξενωμένο από τις χαρές της ζωής και τα πιο υγιή νοήματά της, εννοιολογικά διαστρεβλωμένο...)
[...] Η ιεραρχική αρχή είναι η μαγική αρχή που αντιστάθηκε στη χειραφέτηση των ανθρώπων και στους ιστορικούς τους αγώνες για την ελευθερία. Καμία επανάσταση δεν θα αξίζει πια το όνομά της αν δεν συνεπάγεται τουλάχιστον τον ριζικό αφανισμό κάθε ιεραρχίας (να τρέμετε λοιπόν κι εσείς ω ειδικευμένοι επαναστάτες και ινστρούχτορες που μόλις, όπως επισημαίνει και ο Βάνεγκεμ, "μεταλλαχτείτε σε διευθυντές, η αρχή της ιεραρχίας σώζει το τομάρι της και η επανάσταση στρογγυλοκάθεται για να κατευθύνει τη σφαγή των επαναστατών"..!) "

Θυμηθείτε και αυτά από εμάς:
α) Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...(: " Oι λύσεις που επηρεάζουν μεταμορφωτικά ακόμη κι ολάκερο τον κόσμο, τόσο σε πνευματικό, επιστημονικό, όσο και σε κοινωνικο-πολιτικό πεδίο, ξεκινούν από το άτομο. Όχι από την ομάδα, άσχετα αν αυτή διαπνέεται κι εμπνέεται από ιδέες ατομικές (ή κάποια ιδέα ατομική), τις οποίες και οφείλει να εξελίσσει και να χρησιμοποιεί προς όφελος των μελών που την απαρτίζουν. Η ανεξαρτησία της ατομικότητας επενδύει με ενσυνειδησία και πραγματική υπευθυνότητα μια συλλογικότητα, δεν την αναιρεί ή καταργεί.")
β) Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου (: καμία σχετική αντίληψη όπως τα "ιδανικά" και τα ηθικά κριτήρια (που άλλωστε παραλάσσουν από τόπο σε τόπο κι από λαό σε λαό, μέσα στις δίνες του ιστορικού χρόνου), κανένας όρκος, καμία "ιερή υποχρέωση", κανένα ιδεολογικό καθήκον, καμία προπαγανδιστική εργασία, καμία πίστη, καμία ομοφωνία της "πλειοψηφίας" ή της παρέας, δεν μπορούν να υποχρεώσουν σε υποταγή έναν άνθρωπο με θέληση και ανεξαρτησία αντίληψης. Και κανένας κρατισμός, καμία κοινωνική δομή ή κοινωνικό συμβόλαιο, καμία διαβεβαίωση ή νουθεσία οποιασδήποτε "αυθεντίας", δεν μπορεί να του στερήσει τη σπουδαιότερη ιδιοκτησία του: Την εξουσία του εαυτού του! Η οποία και προλειαίνει και προετοιμάζει το έδαφος για τη διερεύνηση από τον ίδιο της συνείδησής του και της προέκτασης των ανθρώπινων ιδιοτήτων του...)

Και συνεχίζουμε. Παίρνοντας τους στοχασμούς του Βανεγκέμ, ακόμη κι αν αυτό για κάποιον μπορεί και να φανεί μετέωρο ως προς τη συνδετική του χρησιμότητα, για να τους αξιοποιήσουμε ως πολύτιμους προβληματισμούς. Που ανοίγουν το δρόμο σε ακόμη πιο κρίσιμα και τόσο βαθιά όσο και αποκαρδιωτικά συμπεράσματα. Με κινητήριο όχημα (κάτι σαν τον φανταστικό "Τρόμο" του Ιουλίου Βερν, που κινούνταν σε στεριά, νερό και αέρα) την τριπαρισμένη και συνάμα εντυπωσιακά διαυγή ματιά του πολύ μεγάλου συγγραφέα Γουίλλιαμ Μπάροουζ. Αυτού του ταξιδευτή του εσωτερικού διαστήματος, του starman πάνω στη γη, του αντίπαλου δέους κάθε κατεστημένου, φορμαλιστικού περιορισμού, μικρόνοου status και καθωσπρέπει τέλματος, του περιπλανώμενου πρεζάκια, αλητοδιανοούμενου κι ονειροπόλου, σοφού ανθρώπου και μοναδικής αξίας λόγιου.
Γράφει λοιπόν ο Μπάροουζ για την εξελικτική κατάσταση ή πιο σωστά αντιεξελικτική καθήλωση των ανθρώπινων όντων. Η οποία για να ξεπεραστεί απαιτεί απόθεμα ενέργειας για την αναγκαία διανοητική υπέρβαση, την αφύπνιση που ξυπνάει συχνά με ιδιαίτερα επώδυνο μα θεραπευτικό σοκ από το βαρύ λήθαργο, το ξύπνημα από την μαζική ύπνωση...κακά τα ψέματα:
"...αχανής και ακατανόητη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις άπειρες δυνατότητες που έχει στο δυναμικό του ο άνθρωπος και στο πολύ μικρό ποσοστό τους που χρησιμοποιεί καθημερινά. Οι δυνατότητές του βρίσκονται σε νάρκωση. Είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό το τι μπορεί να κάνει ο οργανισμός και ο νους του ανθρώπου και το τι τελικά κάνει. Κανένα άλλο είδος ζωής στον κόσμο μας δεν παραμένει τόσο πεισματικά ηλίθιο, όσο το ανθρώπινο είδος.
Αν θεωρήσουμε τον άνθρωπο σαν ένα κατασκεύασμα - ένα τεχνούργημα - που εξελίσσει τον εαυτό του...Ο βιολογικός μας σχεδιασμός δεν ορίζει ότι πρέπει να παραμείνουμε κι άλλο στο σημερινό μας εξελικτικό στάδιο, για τον ίδιο λόγο που ένας γυρίνος δεν είναι σχεδιασμένος να παραμένει για πάντα γυρίνος, αλλά μια μέρα να γίνει βάτραχος (και κατά προτίμηση όχι σαν το βατραχο που τσουρουφλίζεται στην κατσαρόλα και δεν λέει να πηδήξει έξω). Ο άνθρωπος έχει κολλήσει σ'ένα στάδιο Νεοτονίας - είναι δηλαδή ένας οργανισμός που έχει προσκολληθεί ανώριμα, στο προνυμφιακό στάδιο της ζωής του, το οποίο και θα έπρεπε να είναι καθαρά μεταβατικό".

Κλείνουμε με το παρακάτω βίντεο. Πόσο σχετικό είναι με όλα όσα προηγήθηκαν; Τόσο όσο και μια παράξενη, μαγική, εκστατική επιθυμία που στοιχειώνει τα όνειρά μας. Να αιωρηθούμε και να πεταξουμε πάνω και μακριά από όλη τη στενοκεφαλιά, τη μικροψυχία, την κοντόφθαλμη οπτική και τους φαύλους κύκλους. Αυτού του απελπιστικά μονόπλευρα ερμηνευμένου, αλυσοδεμένου και  γεμάτου σαδιστικές αγκυλώσεις κόσμου. Αυτής της "επιπεδούπολης"...

(Άδραξε και άνοιξε πρώτα τα δικά σου φτερά...)