Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Ένα διαφορετικό ξύπνημα..!





Eκείνο το πρωινό της Κυριακής που ξύπνησα, είπα να με ξαφνιάσω, να με πιάσω εξαπίνης.

Και δεν αναψα τσιγάρο, ούτε έβαλα καφέ. Κανένα σχέδιο ή πρόγραμμα δεν κατέστρωσα. Την πόρτα άνοιξα μοναχά και γλίστρησα έξω, στους δρόμους. Βαστάτε πόδια μου λοιπόν!

Βέβαια, μια στρατιά από λογής σκέψεις άρχισαν να πολιορκούν το κεφάλι μου. Συνηθισμένες, άσχετες, ξέμπαρκες, φλύαρες, αυτάρεσκες. Τους αρνήθηκα ωστόσο επίμονα τις απόπειρες κατάληψης. Και προχώρησα άδειος. Ανεπηρέαστος. Με το κεφάλι στητό και τα μάτια ανοιχτά. Για πού; Όπου με βγάλει.

Να σουλατσάρω σε πλατιούς πολύβουους δρόμους. Να αφουγκραστώ τα μουγγρητά της πόλης. Να σεργιανίσω σε απόμερα σοκάκια και να ξετρυπώσω δρομάκια με πολύτιμα μυστικά. Να τραγουδήσω τραγούδια που δε μου'μαθε ποτέ κανείς. Να σφυρίξω σκοπούς που συνέθεσα εντός μου.

Να σταθώ λιγάκι παραπάνω εκεί όπου άνοιγα το βήμα. Στο πέταγμα ενός αλήτικου πουλιού, σ'ένα ξερό φύλλο που το χορεύει ο αέρας, σε πιτσιρίκια που κυλιούνται στο γρασίδι ευτυχισμένα, σε πρόσωπα να κρατιούνται με χαμόγελο απ΄το χέρι κόντρα στην επιδρομή της κατήφειας, σε παππούδες και γιαγιάδες αραχτούς στα παγκάκια ν'αφηγούνται περασμένα και να παραπονιούνται για τωρινά.

Ολόγυρα ν'ανιχνεύσω όλα τα θαύματα εκείνα που γύρω διαρκώς συμβαίνουν κι ως συνήθως αγνοούμε. Να εστιάσω σε όλα εκείνα που συνήθιζα να προσπερνώ άστοχα, βιαστικά. Να πέσω πάνω σε παράξενες συντροφιές που εκπέμπουν κύματα & δονήσεις σε αλλόκοτες συχνότητες για όλες τις ρεπλίκες ανθρώπων και τη ρουτίνα τους.

Εκείνο το πρωί είπα να ζητήσω ρεπό από εκείνον που σαν τον εαυτό μου σύστηνα (σ'εμένα, κυρίως).

Κάτι όμορφο, κάτι διαφορετικό, κάτι μαγευτικά απλό και γι'αυτό δυσεύρετο, κάτι με ένα σημαντικό και παραγνωρισμένο νόημα, κάτι που σφύζει από τη δύναμη και τη μεθυστική χαρά του "θεού των μικρών πραγμάτων", κάτι με/μας περιμένει να το αδράξουμε εκεί έξω. Και σίγουρα θα το γυρεύουν κι άλλοι.

Μήπως κι ανταμώσουμε για να συνθέσουμε έναν καινούργιο ορίζοντα πάνω απ'τα κεφάλια μας και μες στα σωθικά μας. Με νιόβγαλτα χρώματα και μπόλικο φως να ξαποστείλει μια και καλή τους καταραμένους αυτοματισμούς, τη μιζέρια και την καταχνιά.


ανιχνευτής 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου