Με Μινωίτες και Φοίνικες θαλασσόλυκους έπλεα στης Μεσογείου τη λαομάνα λεκάνη. Για να περάσουμε τις Στήλες του Ηρακλέως, μεθυσμένοι από το κάλεσμα του Αγνώστου.
Συντροφιά με Αιγύπτιους ιερείς, τον Λάο Τσε και τον Εμπεδοκλή κι άλλοτε με πυθαγόρειους, τον Πλωτίνο και τον Τζελαλεντίν Ρουμί, ξετυλίγαμε με λόγια και σκέψεις-νήματα του Αινίγματος το μεγάλο κουβάρι.
Με των Μάγιας τους σοφούς γέροντες σκοπεύαμε τα αρχαία μυστικά των αστερισμών με άγρυπνη, αλάνθαστη σχεδόν ματιά.
Από των Βίκινγκς τα ατρόμητα καράβια αντίκριζα με άγρια ικανοποίηση μια νέα θρυλική στεριά.
Με τους αδάμαστους Ντακότα στ'ανοιχτά λιβάδια του Μανιτού καλπάζαμε τη μέρα ανάμεσα στους βίσωνες. Και μαζεμένοι γύρω απ'της νύχτας τη φωτιά τραγουδούσαμε τις ιστορίες μας και με του σαμάνου τα οράματα πέφταμε σ'έκσταση. Και πέσαμε όρθιοι μέχρι ενός κι απ'τις γεμάτες μίσος σφαίρες των βαρβάρων απ'την Ανατολή.
Με τους Ινουίτ στο μεγάλο Βορρά όργωνα με έλκυθρα τον πάγο και της σελήνης τις παράξενες διηγήσεις ακούγαμε τα βράδια με δέος.
Και με των "θεών" τα ιπτάμενα πλοία είχαμε ρίξει άγκυρες από πολύ παλιά σ'ένα φιλόξενο πλανήτη σε κάποια απόμερη γωνιά του γαλαξία..
Πόσες ακόμα γυροβολιές, πόσοι κύκλοι, πόσα πισωγυρίσματα μας προσμένουν; Πόσα πειρατικά και κουρσεμένα πληρώματα του άχρονου Χρόνου;
Πόσα επικηρυγμένα πακέτα θαυμαστών αληθειών είναι για να μας προσφερθούν ακόμα; Πόσες αφηγήσεις σοφίας κι ανήκουστων ιστοριών είναι να ειπωθούν σα ψίθυροι ανέμων για όσους ξέρουν να γρικούν..
Ώσπου να στεγνώσουν τα ποτάμια αίματος της Ιστορίας, της σαλεμένης βίας να καταλαγιάσει ο αχός, να καταρρεύσουν τα αραχνιασμένα σχοινιά των μαριονετίστων, να γκρεμιστούν στις πιο ανήλιαγες αβύσσους της λήθης όλες οι παραχαράξεις του γνήσιου κι όλα τα ψυχοεργαλεία, οι σημαίες, τα οικόσημα, τα σύμβολα με τα κοπάδια από πίσω..
κι ο Άνθρωπος να συμφιλιωθεί με το προδομένο θαύμα της φύσης του!
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου