Γράμμα στη μάνα...

Θυμάμαι κάποια λόγια που διάβασα κάπου ότι τα έγραψε ο Μπόρχες: "Οι καθρέφτες και η πατρότητα είναι τα απεχθέστερα πράγματα γιατί πολλαπλασιάζουν τον απογοητευτικό μας κόσμο"

Ξέρεις, όποτε υπάρχουν λόγοι (και πάντοτε υπάρχουν οι γαμημένοι, δεν σταματούνε ποτέ!) να τα ανασύρω στην επιφάνεια της εγρήγορσης του ύπνου με ανοιχτά μάτια που βιώνουμε η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, τότε παγώνω! Από τη σκοτεινή και συνάμα διαυγή τους δύναμη!

Και με ξαναβάζουν σε ένα πλαίσιο σκέψης που δεν θέλω να χάνω ποτέ μέσα στα λαγούμια του μυαλού, παρασυρόμενος από τις σκοτοδίνες της ζωής:

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΑΡΣΑ!

Κάποτε προσπαθούσες να με πείσεις για το αντίθετο μάνα... Για να "μεγαλώσω σωστά", να εθελοτυφλώ με αξιοπρέπεια, να αμφισβητώ και να αμφιβάλλω με μέτρο; Λυπάμαι μάνα, τώρα που γέρασες και λες πως είσαι έτοιμη να αποχωρήσεις (με τόση αληθινή αξιοπρέπεια και συνάμα απογοήτευση από αυτή τη φάρσα), λυπάμαι και δεν χαίρομαι καθόλου. Όταν μου λες ότι βαρέθηκες τους πάντες και τα πάντα. Δεν έχω το κουράγιο να σου το κοπανήσω με ικανοποίηση: "εγώ σου τα'λεγα!"
 Πως όλα είναι μια φάρσα, ένα παράξενο και ανελέητο παιχνίδι που παίζουν σε βάρος μας κάποιοι απαίσιοι πίσω από κάποιους γελοίους που μας βυθίζουν στη γελοιότητα και υμνούν τη φαιδρότητα και θρέφουν τις ψευδαισθήσεις μας και επαινούν τη μετριότητα και ευνοούν κι επιβραβεύουν την τιποτοσύνη, τη χυδαιότητα, τη μηχανορραφία και την κακότητα! Κάνοντάς μας κι εμάς γελοίους. Και απαίσιους...

  Και στο'λεγα και στο ξαναλέω:

 πώς το μόνο που μας μένει είναι η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ: ξεσηκωμός, αντάρτικο, περιφρόνηση στη θεωρία και στην πράξη μας ενάντια στη ΜΕΓΑΛΗ ΦΑΡΣΑ, στο ΜΑΤΡΙΞ, στην ΥΠΝΩΣΗ των εγκεφαλικών μας κυττάρων, στην ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ και ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ που καλύπτουν σαν σάβανο τις πιο γενναίες και συνάμα αγνές πτυχές μας και διαφθείρουν την ΥΠΟΣΤΑΣΗ μας! Κωλοδάχτυλο με όλο το είναι μας ορθωμένο προς όλους όσους μας θέλουν κακομοίρηδες ιθαγενείς που ικανοποιούνται με καθρεφτάκια και χάντρες σαν δωράκια, προς όλα αυτά τα "ρεαλιστικά" μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς που μας μαθαίνουν να είμαστε σερνάμενοι σαν σκουλήκια στο χώμα και τα σκατά αντί να περπατάμε κοιτώντας με λαχτάρα τα αστέρια! Από το ίδιο υλικό με εκείνα δεν είμαστε φτιαγμένοι; Είμαστε φτιαγμένοι για υπερβάσεις, εξελικτικά άλματα και θαύματα και όχι για τάματα, κλάψα, βράσιμο μέσα σε ζεματιστό νερό σαν το βατραχο που τσουρουφλίζεται στην κατσαρόλα και δεν λέει να πηδήξει έξω, υπακοή σε σιχάματα, εγκλεισμό σε στρατόπεδα εργασίας, φόβο ακόμη και για τα θαύματα και για τους επικυρηγμένους φορείς τους. Αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους του θαυμαστού, που χλευάζονται, διώκονται με μανία, που καίγονται σαν μυθικά κεριά, πασχίζοντας να διαρήξουν το σκοτάδι που καλύπτει τον απογοητευτικό κόσμο μας με τις "πολιτισμένες" προκαταλήψεις του...

Μην λυπάσαι μάνα. Έκανες ό,τι μπορούσες για να δεις τον κόσμο μέσα από το βλέμμα μιας ευγενικής, καλοσυνάτης, καλόβουλης ματιάς. Κάνοντας τη φάρσα λιγάκι πιο υποφερτή, πιο ανθρώπινη, πιο ανεκτή...

 Μα θα το ξαναπώ, συγχώρα με κι εσύ και όλοι όσοι εκπέμπουν τη δική σου ευωδιά, αλλά το ξαναλέω για να το ξορκίσω ετούτο το κακό, να βρω τη δύναμη να το αντιμετωπίσω όπως του αξίζει:
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΑΡΣΑ!

Η ζωή που θέλουν να ζούμε χωρίς να πάρουμε καν χαμπάρι τι σημαίνει ζωή! Τι είναι η ζωή; Μια ΠΕΡΑΤΖΑΔΑ μου έλεγες πάντα, θυμάσαι ρε μάνα; Τι είδους όμως περατζάδα; Αυτό το παρέλειψες:

Από αντιερωτικά σχολεία και ιδρύματα "προγραμματισμού", σημαδεμένων ή μισών γνώσεων και από διαρκείς, σαν κατάρα που δεν παίρνεται πίσω, ψυχοκτόνες εξετάσεις για απόκτηση πτυχίων, εφοδίων, διαπιστευτηρίων, δουλοπρεπών τουρλωμάτων οπισθίων εισόδου και παραμονής στην αγορά της μισθωτής σκλαβιάς; Από εργοδοτικά ή πολιτικά γραφεία για παρακάλια ή ρουσφετοκατάσταση με το απαραίτητο γλοιώδες στυλ; Από την εφορία ή άλλες ιδιωτικές υπηρεσίες προς τον υπήκοο ("πολίτη" νομίζω τον αποκαλούν αλλιώς οι μπάσταρδοι και το πιστεύουν οι από κάτω συνμαλάκες ότι "έχουμε δημοκρατία"...) για να πετύχω διακανονισμό; Από στασίδια μέσα σε θεοφοβούμενες ή κομματικές εκκλησίες και συναγωγές; Από το ένδοξο στράτευμα για να πληροφορηθώ ότι είναι καθήκον μου να σκοτώσω και να σκοτωθώ, αμελώντας να προσθέσουν ότι αυτός ήταν πάντα ο υπερεπιτυχημένος τρόπος  ώστε να αυγατίζουν και να εκτοξεύονται στα ύψη τα κέρδη των μεγαλοτραπεζιτών και συγκεκριμένων πολυεθνικών ομίλων; Από όρκους θυσίας του εαυτού σε ιδεολογίες που απαιτούν να θάψεις την προσωπικότητα και να κλειδώσεις σε ένα αραχνιασμένο μπουντρούμι την αντίληψη, ακόμη κι όταν αυτή στα κλεφτά διαπιστώνει κάποια στιγμούλα ότι όλα ήταν στημένα, σημαδεμένα και λάθος τελικά; Από ινστιτούντα επιμόρφωσης και κέντρα ομορφιάς, από σχολές αυτο-βελτίωσης, από εξέδρες κοπαδοποίησης, από παρεάκια αποχαύνωσης, από θεαματικές αρένες και συγκεντρώσεις αυτοματοποίησης; Από σχέσεις που θάβουν ή διαλύουν έναν ανασφαλή στην ουσία εαυτό που "δεν θέλει να μένει μόνος" διότι δεν έχει μάθει να κάνει καλή έως και συναρπαστική παρέα στον εαυτό του;  Από τον doctor να μου γράψει τα πιαχά για να μπορέσω να κοιμάμαι τα βράδια, για να μην κόψω τις φλέβες ή για να διατηρώ τα λιγοστά ψύγματα λογικής που έμειναν μέσα σε μια περριρέουσα ατμόσφαιρα συλλογικής παράνοιας;  Τρέλα είναι η λογική των πολλών! τ 'ακούς doctor; (The Crazy One ) Από μαγαζιά για αγορά καινούργιου γκάτζετ, κάποιας καινούργιας κονσόλας εικονικής δραπέτευσης, άλλης μιας καινούργιας έξυπνης συσκευής για βλακώδη χρήση; Από σέκτες και μυστικοπαθή τάγματα και οργανώσεις, όπου τα μυστικά γίνονται πιο σημαντικά τελικά από την άρθρωση και υπεράσπιση της αλήθειας έξω στον κόσμο και τα εμπόδιά του; Από κώδικες  που ναρκώνουν την δυνατότητα της αυτοπραγμάτωσης κι αυτοεπίγνωσης κι από ξεδιάντροπα ψέματα μεταμφιεσμένα σε αδιαμφισβήτητες αλήθειες και στομφώδεις βεβαιότητες;



 Όχι! όχι όχι! Θέλω όλα τα αντίθετα, θέλω "να μην έχω το θάρρος της γνώμης μου αλλά το θάρρος να επιτίθεμαι στη γνώμη μου", που έλεγε ο Νίτσε, σε όλες τις δημοφιλείς γνώμες, τις παγ-ι-ωμένες απόψεις. Θέλω να φαντάζομαι φωτιές κι ας καώ από τα κάρβουνα! Ίσως ακόμη κι αυτό να είναι μέρος της φάρσας, δεν ξέρω πια μάνα, μερικές φορές μπερδεύομαι σε έναν κόσμο που σε κάνει καχύποπτο για να φυλάς τα νώτα σου ή τον κώλο σου ή τα λογικά σου ή την ακεραιότητα της ίδιας της ψυχής σου. Αν έχεις...

Αυτό όμως που μπορώ και ξέρω καλά να κάνω είναι να γελάω! Χε χε! Να γελάω, να ξεκαρδίζομαι και ενίοτε να βλαστημάω δακρυσμένος από τα γέλια, σε κάθε εκδήλωση της φάρσας που στήνεται από εκείνη την φοβερή ΜΗΧΑΝΗ , γρανάζια...γρανάζια μέσα σε γρανάζια μέσα σε γρανάζια...Τη "ΜΗΧΑΝΗ" που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αυτοματικές οντότητες και συνάμα πειραματόζωα: μαϊμούδες, κουνέλια, χάμστερ, αρουραίους!
Ναι, γέλιο ως όπλο, μέσα από την καρδιά μας και με όλη την περιφρόνησή μας! Είναι μια καλή αρχή αυτό! Είναι οι δικοί μας κώδικες και το παιχνίδι με τους δικούς μας πια όρους.
{ Η "διάφανη" παρέα των "ΔΕΝ" και  Διασχίζοντας τα βασίλεια του Φόβου και των κλώνων του... και  " Σπάσε την πραγματικότητα!" Και Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου : καμία σχετική αντίληψη όπως τα "ιδανικά" και τα ηθικά κριτήρια (που άλλωστε παραλάσσουν από τόπο σε τόπο κι από λαό σε λαό, μέσα στις δίνες του ιστορικού χρόνου), κανένας όρκος, καμία "ιερή υποχρέωση", κανένα ιδεολογικό καθήκον, καμία προπαγανδιστική εργασία, καμία πίστη, καμία ομοφωνία της "πλειοψηφίας" ή της παρέας, δεν μπορούν να υποχρεώσουν σε υποταγή έναν άνθρωπο με θέληση και ανεξαρτησία αντίληψης. Και κανένας κρατισμός, καμία κοινωνική δομή ή κοινωνικό συμβόλαιο, καμία διαβεβαίωση ή νουθεσία οποιασδήποτε "αυθεντίας", δεν μπορεί να του στερήσει τη σπουδαιότερη ιδιοκτησία του: Την εξουσία του εαυτού του! Η οποία και προλειαίνει και προετοιμάζει το έδαφος για τη διερεύνηση από τον ίδιο της συνείδησής του και της προέκτασης των ανθρώπινων ιδιοτήτων του...}

Δεν θέλω μάνα να προλάβω εγώ τον κόσμο κι αδιαφορώ αν γυρέψει αυτός να με προλάβει σε καμιά γωνιά. Του την έχω εγώ στημένη από τότε που κατάλαβα τι κουμάσια είναι οι κοσμοκράτορες και τι σαπρόφυτα είναι οι στρατιές των υποτακτικών τους...
Και ποτέ δεν θέλω να βγάλω μέσα από το μυαλό μου ή πιο σωστά την καρδιά μου, τα λόγια του Emile Armand: "Αυτός που σκύβει μπροστά στο μαστίγιο δεν αξίζει παραπάνω απ'αυτόν που το κρατάει!"

Ξέρω πως μόνο εσύ και κάποιοι άλλοι με νιώθετε. Κι αυτό με γεμίζει με επιπλέον δύναμη, να το ξέρεις!

ανιχνευτής