Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2019

Ο φόβος της χαράς και η λαγνεία της λύπης


( μερικές ερωτήσεις που ζητάνε απαντήσεις και κάποιες σκέψεις)

Πόσες φορές ένιωσες χαρά, ένιωσες την ομορφιά να σε πλημμυρίζει
... και ντράπηκες για αυτό;
Πόσες φορές θέλησες να εκφράσεις κάτι όμορφο και αντί να πεις αυτό που σκέφτεσαι δεν το είπες καθόλου ή διάλεξες πιο απαξιωτικές λέξεις από τις αρχικές;
Πόσες φορές θαύμασες έναν άνθρωπο μα δε του το είπες;
Πόσο συχνά εκφράζεις τα θετικά σου συναισθήματα και σκέψεις σε κάποιον;
Με  πόση ευκολία μπορούμε να κριτικάρουμε και να να βρίσκουμε τα αρνητικά κάποιου και να εστιάζουμε σε αυτά; Μιλώντας του  με ειρωνικό διπλωματικό τρόπο και λέγοντας πως αστειευόμαστε...
Ποιος μας έχει εμφυτεύσει την ιδέα πως οι συζητήσεις μας είναι σοβαρές όταν μιλάμε για αρνητικές καταστάσεις , ενώ όταν είναι ευχάριστες χαρακτηρίζονται "ελαφριές"; 
Ποια απειλή βλέπουμε να ξεφυτρώνει μπροστά μας αποδεχόμενοι ότι κάποιος είναι καλύτερος σε κάτι από εμάς;
Ποιοι ευνοούν τη μιζέρια και υποδαυλίζουν το αίσθημα-σύμπλεγμα κατωτερότητας;
Ποιοι είναι εκείνοι που μας έχουν εμφυσήσει τη λύπη , μας έχουν κλέψει τη χαρά και μας θέλουν να έχουμε και υποταγμένη ενοχή όταν τη βιώνουμε;
Και τέλος, τί μας έχει οδηγήσει να νιώθουμε πιο βολικά (!) μέχρι και λαγνεία για τη λύπη;

Μα φυσικά ο εξαίρετος πολιτισμός μας!
Ο οποίος εμβαπτιζόμενος στην "αγία" κολυμπήθρα των εξουσιαστών μας , μας θέλει καθωσπρέπει, σοβαροφανείς και κακομοίρηδες. Μας θέλει σκεπτικούς και καχύποπτους προς τους άλλους ανθρώπους.(Να μη ξεχνάμε και τη θρησκεία που από τη μία μιλάει για ταπεινότητα κι αγάπη  και από την άλλη αποτελεί την απόλυτη στρέβλωση της ανθρώπινης έκφρασης, με ηθικούς κανόνες και εντολές). Που έχει μετακυλήσει στην κοινωνία τις επίπλαστες επιβολές του κι εκείνη τις ακολουθεί πιστά.
Μία κοινωνία που πιστεύει στον ατομικισμό και πως η πρόοδος θα έρθει μέσω του ανταγωνισμού!
Και όλα αυτά χάρη της εξουσίας και της επικρατούσας ιεραρχίας.
Γιατί πως αλλιώς θα διατηρηθούν οι σχέσεις ιδιοκτησίας (σε ανθρώπους και ακίνητα!) ώστε να διατηρηθεί ο καπιταλισμός;
Μόνο με κατακερματισμένες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και κάνοντάς τους να είναι σκυθρωποί και μίζεροι, δηλαδή βαθιά υποταγμένοι , μπορούν οι εξουσιαστές να συνεχίσουν να ασχημονούν.
"Άσχημοι" άνθρωποι αναπαράγουν και δημιουργούν ασχήμια.
"Όμορφοι" άνθρωποι αναπαράγουν και δημιουργούν ομορφιά.
   
Γιατί...
Αν τη δεις την ομορφιά και την αναγνωρίσεις, την ξεχωρίσεις θα συνδεθείς οριστικά μαζί της.
Και πάντα θα την αναζητάς.
Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου...
Και τότε ό,τι άσχημο υπάρχει θα καταργηθεί.
Θα το έχεις καταργήσει εσύ!



της νάμα

(Είχε πρωτοδημοσιευθεί στο Ενάντια στην "επιπεδούπολη")

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου