Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

Για αυτούς που αντέχουν την Σιωπή……


Για αυτούς που αντέχουν την Σιωπή……



Σιωπή………….πάνε δυο χρόνια ίσως και περισσότερα που απαρνήθηκα την αγαπημένη μου έκφραση, αυτήν που με πάει σ΄άλλους φανταστικούς κόσμους. Απαρνήθηκα τα ταξίδια της και όλα εκείνα που μου δίνανε το θάρρος να κατέβω σε κάτι μονοπάτια δύσβατα και σκοτεινά.
Και όμως μέσα σε όλη την οχλαγωγία του κόσμου άκουγα από την απέναντι μεριά να με φωνάζει η σιωπή, να με τραβάει μέσα στην χαοτική της αγκαλιά και να βάζει φωτιά σε ότι πήγαινε να γράψει η ψυχή.
Μου άφησε μόνο μάτια να βλέπω και λίγες νότες να παίζω για να μην τρελαθώ από τις εικόνες που κατέγραφαν τα μάτια μου.

Λίγες νότες για να απαλύνω τον πόνο και την θλίψη που μου προκαλούσε η κατάντια των καιρών.

Λίγες μόνο νότες για να χαλινέψω την οργή που με βασάνιζε κάθε βράδυ μέσα στα όνειρα της ψυχής μου.
Κάθε φορά που προσπαθούσα να δραπετεύσω από τις εικόνες των ματιών μου εμφανιζόταν η σιωπή άλλοτε σαν άγγελος και άλλοτε σαν δαίμονας καταφέρνοντας πάντα να με κρατάει με τα μάτια ανοιχτά.
Κοίτα μου έλεγε σαν παρηγοριά. Κοίτα καθαρά με πρόσταζε την άλλη. Μα τα μάτια μου την μια ήταν θολά από τα δάκρυα της θλίψης, την άλλη σκοτεινά από τα δάκρυα της οργής μα πάντα κάτι βλέπανε, κάτι σαν σκιές κάτι σαν φιγούρες από ασπρόμαυρη ταινία.
Και να που σιγά σιγά άρχισα να βλέπω λίγα χρώματα, μπορούσα δειλά δειλά να κοιτάξω τον ουρανό, μπορούσα να χαθώ μέσα στους ήχους την θάλασσας, μπορούσα να κοιτάξω το πιο ψηλό βουνό χωρίς να έχω τα μάτια ανοιχτά, χωρίς λέξη μπορούσα να μοιραστώ όλα μου τα συναισθήματα και ας τ΄άκουγε μόνο η σιωπή και ας τα ένιωθε μόνο το πρώτο όνειρο της μέρας.

Κοίτα πιο μακρυά μου έλεγε η σιωπή και μ΄ έσφιγγε στην αγκαλιά της, πιο μακρυά μου φώναζε, κοίτα μέχρι να στεγνώσει και το τελευταίο δάκρυ σου και καθώς έσβηνε ο ήχος της φωνής της τα μάτια μου δακρύζανε.
Σκούπιζα το δάκρυ και ξεκουραζόμουν μέσα σ΄ένα όνειρο, έπαιζα μια νότα μπας και μπορέσω να σωθώ από τον αόρατο εχθρό που βάραινε το μυαλό μου, ναι αυτόν τον αόρατο εχθρό που έχασα όλες τις μάχες που έδωσα απέναντί του.
Με έπαιρνε ο ύπνος στην αγκαλιά του και ήθελα να μείνω εκεί για αιώνες, ήθελα να μείνω στην αγκαλιά του και να μην ξανακούσω ποτέ την σιωπή να μου μιλάει, να χαθώ μέσα στην βουή του κόσμου και να σβήσω μέσα σε μια λέξη.
Και πάνω που δεν ένιωθα τίποτα με ξυπνούσε το όνειρο της μέρας ρίχνοντας τις καυτές ακτίνες του ήλιου στα μάτια μου και σκόρπιζε την φωνή της σιωπής σε όλο μου το είναι.
Κοίτα πιο μακρυά μου φώναξε, μα δεν μπορούσα να δω πάνω από δέκα μέτρα μακρυά, μόνο κάτι ψυχές να χορεύουν πάνω στο χορτάρι που χάρισε η άνοιξη μπορούσα να δω, κάτι ψυχές με σώματα από γάτες έβλεπα, μα άκουγα την σιωπή να αγριεύει μέσα μου και τα μάτια μου να δακρύζουν ανήμπορα να αντιδράσουν μπροστά στις εικόνες που σαν αρχαίο δράμα σκάλιζαν την ψυχή μου. Έβλεπα δυο γατάκια να παίζουν ανέμελα και αδιάφορα απέναντι στο μέλλον τους, να μυρίζουν τον αέρα και να νιώθουν αυτά που η φύση θέλει να τους πει, να ζούνε την στιγμή της ζωής τους χωρίς να τους νοιάζει ο θάνατος, μα πάνω από όλα έβλεπα τον σεβασμό απέναντι στον πλανήτη που του φιλοξενεί. Σε μια στιγμή τους μόνο είδα όλους τους λόγους και τις αιτίες που η ψυχή μου νιώθει βασανισμένη. Είναι η στιγμή που στέγνωσε το δάκρυ, μα η φωνή της σιωπής είναι εδώ. Κοίτα……. και προτού τελειώσει την φράση της η σιωπή, βγήκε μια κραυγή που έσπασε την σιωπή μου, μια κραυγή από τον πιο αληθινό μου κόσμο σκέπασε όλο το είναι μου και φανέρωσε τον μεγαλύτερο εχθρό μου.

Καθρέφτες γέμισε ο κόσμος γύρω μου, καθρέφτες που παίζανε ολοζώντανες σαν ταινίες θρίλερ τις ζωές που ζούμε. Τις ζωές που κλείσαμε σε κάτι κελιά γεμάτα από φόβους αόρατους και πλάνες ευτυχίας. Τις ζωές που πετάξαμε στους κάδους απορριμάτων για να τα συλλέξουν τα σκουπιδιάρικα ψυχών και να τις παραδώσουν στις τραπεζικές καταθέσεις.
Καθρέφτες που δείχνουν τα ανταλλάγματα που πήραμε για να κοιμίσουμε την συνείδησή μας και να ταΐσουμε το αχόρταγο εγώ, ένα εγώ που σαν Θεός καταστρέφει τα πάντα γύρω του και σκοτώνει ότι του αντισταθεί. Ιδιοκτήτες γέμισαν οι καθρέφτες που νομίζουν πως τους ανήκει κάτι που δεν κατανοούν, που θέλουν να πουλήσουν κάτι που δεν τους ανήκει και όμως βρίσκουν αγοραστές που αγοράζουν αυτό που δεν θα έχουν ποτέ.
Και όμως αυτός ο κενός πολιτισμός θέλει να σωθεί για να σώσει λέει τον πλανήτη που τον φιλοξενεί.
Και όμως αυτό το κενό δίποδο ζώο θεωρείται το πιο έξυπνο στον πλανήτη γιατί κατάφερε να κάνει την ζωή του λαβύρινθο χωρίς να μπορεί να βγει έξω.
Ναι καταφέραμε όλοι μαζί να γίνουμε μια αρρώστια που με κάνει να αναρωτιέμαι τελικά αξίζουμε αυτό που απλόχερα μας δόθηκε;

ε ναι θα το συνεχίσω…..


πάρθηκε από την Υπόγεια Τάξη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου