no Gravity Zone

Για όσους απεχθάνονται τον τις περισσότερες φορές εθελούσιο εγκλεισμό σε δογματικά, ιδεολογικά, μεσσιανικά κελιά. Που γυρνάνε την πλάτη σε συναινετικές παλινωδίες κι αιωρούνται πάνω από "στέρεα τέλματα", γυρεύοντας ν'αδράξουν το ανέφικτο, το Παράξενο, τα ίδια τα άστρα..!

Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!
Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)

Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

"Τα πάντα ρει!" Κι εμείς μαζί τους!

Ήμασταν ο Αδάμ. Ήμασταν η Εύα. Γίναμε και το φίδι.
Ήμασταν οι καταστροφείς. Ήμασταν και οι διατηρητές. Ήμασταν οι δημαγωγοί, ήμασταν και οι αναχωρητές.
Ήμασταν δεξαμενές άντλησης ιδεών κι οι φορείς της αποδόμησής τους. Ήμασταν η μήτρα των γεγονότων και τα θύματά τους. Η βία της Ιστορίας. Οι στυλοβάτες των καινοτομιών. Και συνάμα η τρικλοποδιά τους. Γίναμε το όραμα των μοιραίων.

Ήμασταν πολλά ονόματα και ρόλοι. Μία πληθώρα ερμηνειών.
Η συλλογή ήμασταν των δεδομένων για επεξεργασία στον κεντρικό υπολογιστή.

Και είμαστε το επόμενο βήμα της Εξέλιξης!

Οι αρνητές των Σειρήνων και των αθυρμάτων. Οι περιφρονητές κλειστών λεσχών. Οι εξολοθρευτές των εγκεφαλοσκώληκων. Τα μη προβλέψιμα κι ελεγχόμενα δεδομένα που κουρελιάζουν τεφτέρια καταχωρήσεων.

Κι ερχόμαστε με τη φόρα πολλών χαμένων αιώνων!

Ο Ένοικος...

ΔΙΑΛΕΞΕ ΤΗ ΖΩΗ!

Η ζωή ασφαλώς και δεν συντίθεται μόνο από το μαύρο και το άσπρο ή διάφορες πιασάρικες αποχρώσεις του γκρι. Ας σκεφτούμε τη ζωή σαν ένα καμβά που επιδέχεται όλα εκείνα τα χρώματα που μας φωτίζουν την καρδιά κι αναδεικνύουν την άποψή μας περί αισθητικής. Ίσως μίας από τις πιο κρίσιμες και πολύπλευρα σημαντικές έννοιες. Όπως και να'χει, αυτό μας κάνει καλλιτέχνες, τη ζωή το φωτεινό, ζωηρόχρωμο ή σκοτεινό, θλιβερό και μίζερο έργο μας, ενώ τα πινέλα μας είναι οι επιλογές που κάνουμε κάθε μοναδική στιγμή μας. Που είναι ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτουμε. Στη ζωή.

Κι αν πολλές φορές νιώθουμε ότι έχουμε βρεθεί μέσα σε μία μεγάλη, άνυδρη, τρομαχτική έρημο, είτε ατομικά είτε συλλογικά , έστω και χωρίς κάποιες φορές να το καταλάβουμε ή με δική μας ευθύνη (όπως σχεδόν πάντα ισχύει), τότε ο καλύτερος τρόπος για να βγούμε είναι να τη διασχίσουμε. Αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες και τις προκλήσεις , μαθαίνοντας από τα λάθη και όχι μυξοκλαίγοντας και χωμένοι μέσα στο χώμα, νομίζοντας ότι έτσι θα αποφύγουμε τις καταστάσεις, με το...να θάψουμε τον εαυτό μας. Γιατί το βασικό συστατικό μιας θαυμαστής πορείας στη ζωή είναι το θάρρος και κύριο συστατικό του θάρρους η αυτοπειθαρχία.

Σωστά;

Διάλεξε τη ζωή...που θες να ζήσεις και σου ταιριάζει!

ανιχνευτής

Ξέρουμε ότι η ζωή δεν είναι στρωμένη με ρόδα αλλά αγαπάμε τα ροδοπέταλα..

Ξέρουμε ότι δεν είναι τόσο απλό. Ή μάλλον είναι τόσο απλό που γίνεται περίπλοκο στην προσπάθεια να το κατανοήσεις σε βάθος και να ξεφύγεις από τα -ψυχικά πρωτίστως- δεσμά της επιρροής του.

Να κατανοήσεις ότι ο φόβος της θνητότητας δεν επιτρέπεται να σε κάνει να φέρεσαι σα να'σαι αθάνατος. Ότι στο απρόβλεπτο, συχνά επικίνδυνο και γεμάτο παγίδες και προκλήσεις ταξίδι της ζωής, αυτό που χρειάζεται για να πιαστεί ο καθένας δεν είναι εξωτερικά σύμβολα. Που αντιπροσωπεύονται από εθνικά, θρησκευτικά κι όχι μόνο ιερατεία, δόγματα, αυθαίρετες επιστημονικές θεωρίες ως θέσφατες αλήθειες, γκουρού και ψυχαναλυτές. Ότι αυτό που χρειάζεται ο καθένας, στο ταξίδι της ζωής του και την αναπόφευκτη πορεία προς την υλική του φθορά, είναι εσωτερικευμένο και ατομικό. Η διαφύλαξη της ακεραιότητας, της ατομικότητας, της φαντασίας του, της ροπής στη νοητική εξέλιξη και αντιληπτική διεύρυνση.

Ξέρουμε ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν έχουν όλοι τον ίδιο βαθμό ευφυίας, τις ίδιες δεξιότητες, τα ίδια ταλέντα, τις ίδιες ανησυχίες. Πάντα θα υπάρχουν μερικοί από εμάς "που κοιτούν προς τα άστρα", που έλεγε κι ο Όσκαρ Γουάιλντ ξεκινώντας από τη διαπίστωση "πως όλοι μας ζούμε στο βούρκο". Όπως κι ότι είναι περιοριστικό κι απονεκρωτικό να επιμένεις να βλέπεις διαφορετικά πράγματα με τον ίδιο "φλατ" τρόπο. Και να ερμηνεύεις πολύπλοκα συστήματα -όπως ο άνθρωπος και ο μηχανισμός της συνείδησής του και της ψυχικής του ισορροπίας- με μονολιθικότητα και στενοκεφαλιά. Όμως όλοι έχουν το δικαίωμα να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για να κάνουν τις διαφορετικές τους επιλογές και να εξελιχτούν διανοητικά, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο κι άλλος ίσως καθόλου.

Δεν είναι φυσιολογικό μια κοινωνία να χτίζεται αποκλειστικά και μόνο πάνω σε οικονομικές σχέσεις ως βασικό κανόνα λειτουργίας της, δημιουργώντας έτσι φαινόμενα σώρευσης και μεγάλων έως προκλητικών ανισοτήτων που διαταράσσουν βαθιά την ευρυθμία της. Και υπονομεύουν το βασικότερο συστατικό της πολυτραγουδισμένης και πολυδιαφημισμένης ελευθερίας: την αυτονομία των μελών της.

Ξέρουμε ότι, όσο κι αν το θέλουν κάποιοι, πάρα πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να υπερβούν το θεοκεντρικό τρόπο αντίληψης της ζωής και της κοινωνίας, με όλα τα κουσούρια που αυτό συνεπάγεται. Ούτε να αποκτήσουν αυξημένη κοινωνική και πολιτική συνείδηση, ακόμα κι αν ζουν μέσα στην πιο βαριά εκμετάλλευση και υποταγή στην οποία κι έχουν εθιστεί. Οι άνθρωποι δυστυχώς χρειάζονται -ή νομίζουν πιο σωστά πως χρειάζονται- τα εξωτερικά και υποτιθέμενα αντικειμενικά σύμβολα και είδωλα για να πιαστούν μέσα στις αβύσσους και τα χάσματα της ύπαρξης. Θέλουν τους θεούς που θα ανταμείψουν τη δουλεία τους προς αυτούς και τους επίγειους "θεόπνευστους" επιστάτες τους. Θέλουν τους αφέντες με το μαστίγιο και τα υλικά ή και ψυχικά καρότα που τους διοχετεύουν για τη δημιουργία των απαραίτητων ψευδαισθήσεων. Θέλουν ψέματα ακόμα κι αν αισθάνονται τη συχνά επώδυνα απελευθερωτική δύναμη της αλήθειας, θέλουν υποσχέσεις και ξηλωμένα λόγια σαν τα παιδιά που είναι πρόθυμα να πιστέψουν οτιδήποτε τους ξεφουρνίζουν οι κηδεμόνες. Και θέλουν ασφάλεια: αυτή του μίζερου και πνιγηρού κελιού, στενά οριοθετημένου, κατηγοριοποιημένου, γεμάτο σκιές από ευσεβείς πόθους και φρούδες, άσφαιρες ελπίδες ότι δεν είναι φυλακή και στατικότητα αλλά ανοιχτό πεδίο και κίνηση. Από τον ένα τοίχο πάνω στον άλλο. Είτε ο περιορισμός έχει ολοκληρωτικές δικλείδες ασφαλείας των κρατούμενων, είτε ελευθεριακούς μανδύες που ζητούν ψυχαναγκαστικά να καλύψουν και να απελευθερώσουν συνειδήσεις και καρδιές με το ζόρι. Ακόμα κι αυτών που δεν το επιθυμούν κι ούτε εκδήλωσαν ποτέ τέτοια λαχτάρα, γιατί δεν τους έμαθε ποτέ κανείς στις "κουλτούρες" του σκοταδισμού που ζούσαν για αυτή και δυστυχώς ουκ ολίγοι έχουν γίνει ανεπίδεκτοι πια μαθήσεως.

Ξέρουμε πως δεν είναι σημάδι ευφυίας να τρέφουμε αυταπάτες. Ξέρουμε πως δεν επιθυμούμε ν'αλλάξουμε τον κόσμο σύμφωνα με το δικό μας σχέδιο, γιατί οι σωτηριολογικού τύπου εμμονές και σχεδιασμοί μπορεί να γίνουν από αδιάλλακτοι έως πολλοί επικίνδυνοι. Πρώτα απ'όλα για εμάς τους ίδιους και για τη συνέπεια της εντιμότητας των αρχικών μας καλών προθέσεων. Ξέρουμε όμως πως θέλουμε τουλάχιστον το δικό μας χώρο για να αναπνέουμε χωρίς να μας πνίγει η μπόχα και δυσωδία μιας κοινωνίας που ηδονίζεται με την ομοιομορφία και επικροτεί τη μετριότητα και -χωρίς να το ομολογεί φανερά- την ευάρεστη σε θεούς κι αφεντάδες ιεραρχική διαστρωμάτωση κι ανάλογη ερμηνεία των σχέσεων που τη διέπουν σε κάθε της σάλεμα..

Ξέρουμε πότε να μιλάμε και πότε να σωπαίνουμε. Όχι γιατί μας αρέσει ο χρυσός, αυτός είναι για τους μαυραγορίτες, τους τραπεζίτες και τα "χρυσά αγόρια" τους. Αλλά γιατί δεν μας αρέσει το αποδεδειγμένο χάσιμο χρόνου.

Και ξέρουμε καλά πως αυτά τα κυβικά εκατοστά ελεύθερου αέρα, όσα κι αν είναι, είναι η μεγαλύτερη περιουσία μας και το πιο ιερό δικαίωμά μας. Δεν μας αναλογούν απλώς..

Ο Ένοικος...

Διασχίζοντας τα βασίλεια του Φόβου και των κλώνων του...

Ένα μανιφέστο ενάντια στην αποτρόπαια κοινωνική μηχανική καταστολής συνειδήσεων, στον πνευματικό εκχυδαϊσμό, στην επιδημική βλακεία, στην ισοπεδωτική ομοιομορφία, στη δουλικότητα!

του ανιχνευτή

> Φοβάσαι να αφεθείς σε μια ομαλή κι αρμονική ζωή και θεσπίζεις αυστηρούς καταναγκαστικούς νόμους. Για να σε προστατεύουν από τους εγκληματίες, τους βιαστές και σαδιστές, τους απατεώνες και λωποδύτες. Και είσαι γεμάτος δολοφονικές ενορμήσεις, μίση, διαστροφές, βρώμικες φαντασιώσεις, ψυχωτικούς πόθους για εύκολο και με κάθε τρόπο πλουτισμό, ακόμα κι αν αρπάξεις απ'τον άλλο, ακόμα κι αν πατήσεις επί σειράς πτωμάτων.

> Φοβάσαι το βάθος και μεγαλείο της απλότητας και γίνεσαι όλο και πιο πολύπλοκα κούφιος, όλο και πιο μπερδεμένος, μεγαλομανής κι εξεζητημένος ή κατρακυλάς μέσα σε μια άβυσσο μηδενισμού ή παραίτησης από τη διεκδίκηση του δικαιώματος να υπάρχεις και να ζεις σύμφωνα με τις επιλογές σου. Κι έτσι ή αλλιώς, γίνεσαι ανήμπορος να εκφράσεις καθαρά τις συγκινήσεις σου, αν σου έχει απομείνει κάτι.

> Φοβάσαι τα ανόθευτα ακόμη ένστικτα, αισθητήρια και παρορμήσεις των παιδιών, τις φυσιολογικές και ζωτικές ανάγκες τους, τις ζωντανές λειτουργίες τους και, για να τα προσγειώσεις στο δικό σου επίπεδο, τα εκπαιδεύεις στην προσποίηση, στην υποκρισία, στον εξοντωτικό ανταγωνισμό, στον καταναγκασμό, στον ευνουχισμό της Φύσης μέσα τους, στην ενοχοποίηση της σεξουαλικότητας, στη στατικότητα και την ενσωμάτωση στην αρρώστια της υλιστικής αυτής πτώσης που, εσύ και οι όμοιοί σου, ονομάζετε πολιτισμό!

> Φοβάσαι την έντονα μεταβλητή ελευθερία των φυσικών διαδικασιών κι αγχώνεσαι πασχίζοντας να τα έχεις όλα υπό έλεγχο, υπό την παγωμένη "τάξη" σου, υπό τον παραλογισμό που, εσύ και οι όμοιοί σου, αποκαλείτε λογική!

> Φοβάσαι, τρέμεις το αυθεντικό, το ερωτικό, το παράφορο και τα βαφτίζεις ιδιορρυθμία, ξετσιπωσιά, ασέβεια και τα ποινικοποιείς για να τα τιμωρείς εκδικητικά και να τα απωθείς (εσύ, ο παραγωγός και εθισμένος πελάτης της πορνείας και πορνογραφίας και επινοητής πρωτοκόλλων και κανόνων μιας αλυσοδεμένης ορθότητας). Εσύ και οι όμοιοί σου.

> Φοβάσαι να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, γιατί δεν είσαι ψυχικά και πνευματικά σε θέση να εγκαθιδρύσεις και να διατηρήσεις μια τέτοιου είδους δονητική επαφή, χωρίς να τη δηλητηριάσεις, να την ευτελίσεις, να την παραμορφώσεις και να τη μετατρέψεις, στο τέλος, σε χολή μίσους! Εσύ και οι τόσο πολλοί όμοιοί σου.

> Φοβάσαι μην τύχει και παραβιάσω το φράχτη σε κάποια γωνιά της περίφραξης σας, εσένα και των ομοίων σου, και γλιστρήσω έξω. Και περιπλανηθώ μ'ένα αρχέγονο δέος και μια πρωτόγνωρη χαρά στα ελεύθερα, ανοιχτά κι εύπλαστα πεδία, αυτά που εσύ και όλοι οι όμοιοί σου δεν αντέχετε. Κι έτσι με τραβάτε έντρομοι μέσα, άλλοτε με γαβγίσματα κι απειλές, άλλοτε με υποσχέσεις και δωράκια, άλλοτε για να με εξαλείψετε. Και με φυλακίζετε σε θρησκείες για αποκτηνωμένους πιστούς, σε ιδεολογίες, οργανώσεις, αδελφότητες, μυστικές λέσχες για μυστικοπαθείς αρουραίους που κορδώνονται ως μύστες, συνωμοτικά σε βάρος των μαζών κλειστά κλαμπ, παρατάξεις, σέχτες με απελευθερωτική φρασεολογία που απλώς ενισχύει τη μεγάλη πλάνη, σε ρεύματα άψυχης, άνευρης, αποδομητικής, μανιοκαταθλιπτικής, πομπώδους, ψυχοπαθητικής, ατάλαντης τέχνης (οι πραγματικοί καλλιτέχνες πληρώνουν ακριβό τίμημα ή απλώς επιλέγουν την απομόνωση), σε πόστα ελέγχου των άλλων έγκλειστων, σε καριέρες, σε κενόδοξες φιλοδοξίες, σε ψυχικές διαταραχές, σε άσυλα ανιάτων.

Και μας μαρκάρουν, μέσα στην περιφραγμένη φάρμα εκτροφής των παραλίγο ανθρώπινων όντων, με στάμπες κατηγοριοποίησης και φρονημάτων, δυνατοτήτων και προοπτικών.
Και μας "κουρδίζουν" να αλληλοσπαρασσόμαστε για κατασκευασμένα κι άδεια σαν κελύφη ιδανικά και ιδεολογήματα.
Και τους βολεύει να φοράμε, κάμποσοι, τις μαύρες προβιές, για να βαυκαλιζόμαστε πως εμείς διαφέρουμε και αυτοί να υπερθεματίζουν την ανάγκη περί τάξης και ασφάλειας της κουστωδίας τους που αρέσκονται να προσδιορίζουν ως κοινωνία (τους).

Και ξέρω:

Φοβάστε, τρέμετε εσύ, οι όμοιοί σου και οι "προγραμματιστές" σας αυτούς που δεν μπορείτε να προβλέψετε τις κινήσεις τους, να τους μετατρέψετε σε ελεγχόμενη στατιστική, να τους αναγνωρίσετε ως ομοϊδεάτες, ως απέναντί σας, ως θύματα, ως άβουλους υποτελείς, ως οποιονδήποτε ρόλο θα θέλατε να έχουν ασπαστεί μέσα σε αυτό το γλοιώδες κι εξευτελιστικά μεγάλο θέατρο παραλόγου και σκλαβιάς.
Προς τέρψη εκείνων που το σχεδίασαν κι έστησαν, με κάθε λεπτομέρεια και μεγάλου χρονικού βάθους εκτιμήσεων του σχεδιασμού και προβλέψεων για αποκλίσεις, από παλιά.

Όσο όμως κι αν φοβάσαι, όσο κι αν σε διαμόρφωσαν, σ'έπεισαν, σ'έπλασαν να φοβάσαι και να φοβίζεις και να τρομοκρατείς (ή απλώς ν'ανέχεσαι αυτούς που το κάνουν συστηματικά) και μετά, με περίσσια υποκρισία κι εξόφθαλμο θράσος, να δαχτυλοδείχνεις ως τρομοκράτες εκείνους που επιχειρούν να αμυνθούν...
...όσο αν εσύ, οι όμοιοί σου και οι "προγραμματιστές" σας δημιουργείτε, κλωνοποιείτε και διαιωνίζετε περιφερόμενα ατομικά και μαζικά βασίλεια φόβου, μνησικακίας, εθελοτυφλίας και ανοησίας...

...να ξέρετε πως εγώ και οι ανόμοιοί μου (γιατί, όσο κι αν συγκλίνουμε, αναγνωρίζουμε κι αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα του καθενός μας) θέλουμε και προσπαθούμε με όλο μας το είναι να είμαστε όλα όσα σας φοβίζουν!

Γιατί εμείς Δεν σας φοβόμαστε!

Ακολουθώντας συχνά τις δονήσεις και τα ίχνη που αφήνουν πίσω τους εκείνοι (κι ας έχουν χαθεί πια) που χαράσσουν τις δικές τους διάφανες, μαγικές πορείες μέσα στους νοσηρούς, σκοτεινούς λαβύρινθούς σας, φωτίζοντας τις οάσεις κι εξόδους για όσους λαχταρούν να τις γυρέψουν. Και στη διαδρομή να μετατραπούν σε σκαπανείς και δημιουργούς ενός άλλου κόσμου, άξιο για πραγματικά ανθρώπινα όντα!

Μέσα στη μεγάλη νύχτα ας λάμψει το βλέμμα του πειρατή κι ας σπινθηρίσει η μαγιά του ονειροπόλου...

Τα σύννεφα αυτά βρέχουν οξύ και μέταλλο κάτω στη ρημαγμένη γη. Μανιτάρια φωτιάς, αέρια και δηλητήρια μετάλλαξης, συχνότητες παράλυσης, ραδιενεργά μοιρολόγια αντικαθιστούν τα τραγούδια και τα θροΐσματα των ανέμων, των φύλλων, των πουλιών και των παιδιών. Οι ερινύες, από μισάνθρωπα ιερατεία πληρωμένες κι ορμηνεμένες, χιμάνε πάνω στον άνθρωπο. Τα φίδια έχουν ξεχυθεί στους δρόμους με κροταλίσματα υπουλίας και συρίγματα μίσους, ουδείς θα μείνει αλώβητος!

Οι σφαίρες των robocops σφυρίζουν απαίσια κι εξοστρακίζονται από σώμα σε σώμα. Μια ψυχρόαιμη παγωμένη φοβέρα, σαν απροσπέλαστη τάφρος γεμάτη έχιδνες και σκορπιούς, απλώνεται απειλητικά ανάμεσα στα βήματα και τους πιο αληθινούς πόθους των ανθρώπων. Μια ανέραστη γεροντοκόρη-δεσμοφύλακας κοινωνία, όλο βρώμικα κόλπα και τα ιερά αντικείμενα και γραφές της στα χέρια, αλυσοδένει και μαστιγώνει παραδειγματικά κάθε αυθεντικό σκίρτημα. Τα ίδια τα ένστικτα, τις χαρές, τους λογισμούς, την αρμονία, την αρμονία με τη φύση.

Μια ταλαντούχα σκοτεινή Μηχανή. Γεμάτη τεχνολογικά λαμπιόνια, οφθαλμολάγνες οθόνες και υψηλής ευκρίνειας μάτια και ακόμα και στους τοίχους στημένα αυτιά. Θωπεύει, ρουφιανεύει, οσμίζεται, δικάζει και καταδικάζει, κατασκευάζει ενόχους κι αποδιοπομπαίους τράγους.

Μια επιδημία πυορραγουσών αληθειών και μοχθηρής λήθης, με κίβδηλες εξηγήσεις κι ερμηνείες, που δηλητηριάζει το μυαλό και την ψυχή από την πρώιμη ηλικία ως τον τάφο. Και μέσα στους κουρελήδες μύθους της θάβει κάθε μνήμη του γενναίου και θαυμαστού της ανθρώπινης φύσης.

Πολυεθνικοί δράκοι καταβροχθίζουν βουλιμικά τις σάρκες της φύσης κι αρρωσταίνουν τα δώρα της προς τα παιδιά της, μετατρέποντας ό,τι βάζουν στο χέρι και στα σαγόνια σε ξόρκια αποδόμησης και υβρίδια καταστροφής.

Σιχαμεροί άρπαγες-αφέντες με γαμψά νύχια και με ορδές από βουλιμικά γουρούνια κι αρουραίους των πιο βρωμερών ανήλιαγων στοών και υπογείων, επιδράμουν στη ζωή και το βιος των ανθρώπων. Και τους στραγγίζουν το αίμα, τους απομυζούν από κάθε ζωτικό χυμό, τους παρατάνε ζωντανούς-νεκρούς με το βλέμμα, το μυαλό και το κορμί άδειο, απλανές, σκεβρωμένο.

Κι εγώ; Εγώ...Δεν το κρύβω πως φοβάμαι. Κι όταν φοβάμαι, βρίσκω καταφύγιο και θαλπωρή μέσα σε μια αρυτίδωτη, απερίσπαστη στιγμή.

Όπου της πληρώνω το νοίκι για μια απάνεμη ευκαιρία να δω! Να καταλάβω. Να πετάξω. Να δω και να πετάξω μέσα και πάνω από την ομίχλη της μεγάλης νύχτας και πέρα από τις γαμημένες νόρμες και τα τείχη των γιγάντων με τα πήλινα πόδια και των τεράτων με την ηλίθια θωριά. Κι αυτό που βλέπω, που ψυχανεμίζομαι, που κάνει ό,τι νόμιζα πως μου απέμεινε απ'το χαμόγελό μου να ανθίζει ξανά, είναι τούτο:

Το σπινθήρισμα της γνώσης που πασχίζει να τραφεί από την τόλμη του πιο ευγενούς πειρατή, του πιο θαρραλέα κατεργάρη-φόβητρο για τους αμετροεπείς κατεργάρηδες βασιλιάδες, φεουδάρχες και βαρώνους. Και την αστρική μαγιά των πιο ζωντανών ονείρων του πιο αμετανόητου ονειροπόλου.

Η γνώση πως μέσα απ'όλα τα υπολείμματα και μνήματα της πιο μεγαλεπήβολης φτήνειας...θα γεννηθεί και θα φωτίσει εκείνη η μέρα!

Θα έρθει αδέλφι μου εκείνη η μέρα, θα έρθει, θα έρθει, θα έρθει!

Που οι άνθρωποι θα κοιτιούνται στα μάτια σαν αδέλφια κι όχι σαν αιμοβόρα σκυλιά.

Που τα φριχτά στοιχειά και οι αλαζόνες δράκοι της συμφοράς θα σκούζουν σαν ψωριάρικα κουτάβια στα τάρταρα, εξόριστοι από το φως, γεμάτοι πληγές, ξεχασμένοι από κάθε ζωντανό πλάσμα.

Που οι απαντήσεις δεν θα ξεγελούν και θα ντροπιάζουν τις ερωτήσεις αλλά θα τις τιμούν.

Που όλοι οι θεοί θα φαντάζουν μικρότατοι νάνοι μπροστά στη μεγαλοσύνη του ανθρώπου.

Που η Κατανόηση θα καταστήσει άχρηστο βάρος κάθε δόγμα.

Και η ελευθερία κάθε ανθρώπινου πόρου θα βρίσκεται σε αγαπημένη συμφωνία με τη Φύση και συνάμα θα γενεί η γέφυρα για τα άστρα.

Θα'ρθει εκείνη η μέρα, πίστεψέ με! Κι ας χρειαστεί εκείνοι να ματώσουν, να γείρουν στο χώμα με λαβωμένα τα φτερά, να χάσει η ανάσα την πνοή της.

Γιατί οι δονήσεις, είτε των πιο ευγενών πειρατών είτε των πιο φευγάτων ονειροπόλων, είναι αλεξίσφαιρες! Και ταξιδιάρες μέσα στις δίνες του χρόνου.

Ακόμα κι όταν εκείνοι πετιούνται και θάβονται κάτω από μπάζα ψεμάτων και παραχάραξης, ακόμα κι αν βρεθούν με κλειστά τα μάτια στο χώμα...

Θα έρθει εκείνη η μέρα αδέλφι μου! Και όλη η ύπαρξη σαν ένα πρώην μαραμένο αγριολούλουδο θα ορθωθεί στο μίσχο της ξανά.

ανιχνευτής

..σε κόσμους

Λένε οι επαγγελματίες σοφοί ότι όλα έχουν ειπωθεί από καιρό.

Μπορεί να είναι κι έτσι. Μπορεί όμως να είναι κι αλλιώς.

Άλλωστε όλα όσα έχουν ειπωθεί αφορούν τον κόσμο αυτόν μοναχά

και ίσως κάποιες από τις αισθητές πτυχές του.

Αλλά οι άλλοι κόσμοι έχουνε κι αυτοί τις δικές τους ιστορίες να διηγηθούν.

Που ίσως να'ναι πολύ πιο πραγματικές από το ονείρεμά μας.

Κόσμοι μέσα σε κόσμους μέσα σε κόσμους..!

Διπλώνουν ή καταργούν το χωρόχρονο για να ακουστούν απ'όσους ξέρουν να ακούνε.

Ο Ένοικος...

"ΓΡΑΜΜΑ" ΑΠΟ ΤΟΥΣ "ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ" ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Σας παρατηρούμε να συνωστίζεστε, σαν ανθρωπόμορφα ανδροειδή, που δεν επιφυλάττουν καμιά έκπληξη, καμιά παρέκκλιση από τους κώδικες προγραμματισμένης συμπεριφοράς των προγραμματιστών τους.

..Είμαστε κάτι σαν απρόσκλητοι παρατηρητές, μπορεί και να μας προσδιορίσετε και ως χρονοταξιδιώτες. Και όχι οι μοναδικοί που σας έχουν επισκεφτεί, κατά τους ιστορικούς και μη καιρούς σας, από διάφορες και διαφορετικές "φυσαλίδες" του υπερσύμπαντος. 'Εχουμε αφιχθεί στη σκοτεινή τεχνοκρατική εποχή σας -κάτι ανάλογο με αυτό που εσείς ονομάσατε μεσαίωνα- ερχόμενοι από το χωρόχρονο μιας άλλης, παράλληλης γης. Είμαστε οι ταξιδιώτες από ένα άλλο κόσμο, πιθανόν κι από μια κρυσταλλωμένη εκδοχή του δικού σας μέλλοντος, εκδιαμέτρου αντίθετο από το παρόν σας και τις κυρίαρχες ατζέντες για το μέλλον του.

........

"Γράμμα" από τους"παρατηρητές" ενός άλλου κόσμου

TI EINAI TEΛΙΚΑ Η ΦΥΣΗ;

H Φύση!

Δεν είναι μόνο τα ζώα και τα πετούμενα, μύκητες, βακτήρια και ιοί σε αναζήτηση ξενιστών. Οι πέτρες, οι κάμποι, τα βουνά, οι λίμνες και τα ποτάμια, οι θάλασσες. Ατμόσφαιρες πυκνές κι αραιές, οι "ουράνιες σφαίρες" που πάλλονται σε κοσμικές χορδές, τα νεφελώματα, οι τύποι αστεριών και η σκόνη η αστρική και οι αστεροειδείς οι αλητόβιοι.

Είναι όλα αυτά, είναι και άλλα πολλά περισσότερα.

Αισθήσεις κι εμπνεύσεις αναπάντεχες. Οράσεις και οράματα. Η γλώσσα των πουλιών. Τα ανεμοτράγουδα των φύλλων. Διάβρωση, αποσάρθρωση, αναδημιουργία. Αποσύνθεση κι επαναγέννηση. Οι πολλαπλές κατευθύνσεις. Παράλληλες πλευρές. Οι ένοικοί τους. Βαθμίδες συνειδητότητας.

Ο αιθέρας που μέσα του κολυμπάμε. Ωκεανοί και ρεύματα παλλόμενης κραδασμικής Ενέργειας. Φρακταλικές αλυσίδες που φτάνουν ως τα αχανή βάθη του κοσμικού γίγνεσθαι. Η καθαρότητα των μαθηματικών στις μορφές και τα σχήματα, στις ακολουθίες και τα αποτυπώματα.

Και σαφώς η Φύση δεν υπάρχει για χάρη κανενός ανθρώπου!
Όπως το χώμα κάτω στη γη δεν φτιάχτηκε μόνο για μυρμήγκια. Αλλά και για μυρμηγκοφάγους...

Η Φύση!

Ένα υπέροχο αρπαχτικό!

Ένα σύστημα μέσα σε σύστημα. Μέσα σε σύστημα.
Με τους δικούς του κώδικες, ρήγματα κι επανεκκινήσεις...

Ο Ένοικος...

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ "ΑΛΛΩΝ"...

(...και του ανιχνευτή)

Είμαστε η πρωινή αύρα που πάνω στα νερά του ποταμού γλιστράει.
Είμαστε το ανάλαφρο περπάτημα που ανατριχιάζει το δέρμα της λίμνης.
Είμαστε ο αόρατος χορός
που τη σκόνη σηκώνει στις όχθες και ολόγυρα τη σκορπάει.
Αέρινα είμαστε παιχνιδιάρικα χάδια που καλοπιάνουν τις φυλλωσιές.
Είμαστε του δάσους τα ύποπτα σουρσίματα
και τα απότομα από το πουθενά τριξίματα
που προειδοποιούν τους καταπατητές.
Είμαστε οι φύλακες των ανθέων και οι ένοικοι των κορμών.
Της πληρότητας και της πολυχρωμίας είμαστε οι τιμητές
και οι αέναοι ψίθυροι των μύθων.
Άλλοτε οι φιλήσυχοι και κάποτε ζαβολιάρηδες γείτονες
κι άλλοτε της ασέβειας οι οργισμένοι τιμωροί.
Τα θαυμαστά είμαστε παιδιά της Μεγάλης Μητέρας.
Που θρηνούν με λυγμούς
για το βιασμό και τις χαρακιές πάνω στο σώμα της
για τη χυμένη τοξική χολή μέσα στο αίμα της
για τα δηλητήρια που την ανάσα της βαραίνουν.

Είμαστε αυτοί που για τη χαμένη ισορροπία πενθούν...

ΦΛΥΑΡΙΑ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ...

Μη με ρωτάς

αν το είδος ετούτο χρήζει σωτηρίας.

Τι να σου πω κι εγώ;

Μα εσύ συνεχίζεις!

Και τα συμπτώματα μού απαριθμείς:

Για το ευμετάβλητο του θυμικού του.

Για την παθολογική αμνησία του.

Για το ανεπούλωτο των πληγών του.

Για το περιγέλαστο της βοσκής του.

Για την τραγωδία της υποδούλωσης.

Για την αρρώστια του κατακερματισμού.

Για το αναπόφευκτο του πρώιμου θανάτου.

Και το ξέρω!

Ετοιμάζεσαι να μου τρίξεις τα δόντια

πως είμαι χρεωμένος στην πτώση κι εγώ.

Όμως σώπα και άκου! Άκου!

Καθώς μια πλέον ταλαντούχα κι ανεμπόδιστη ίριδα

πέρα ως πέρα μπογιατίζει τον ορίζοντα

με νιόβγαλτα χρώματα αβάσταχτης ομορφιάς,

κάποιες σταγονίτσες πιτσιλούν και χρωματίζουν

και τη δική μου στεγνή καρδιά.

Και περιχαρής σωπαίνω

για ν'ακούσω τον χτύπο των φτερών.

Σσσστ!

Είναι η ώρα που κοιμούνται με ροχαλητά

όλοι οι αφέντες και οι σκλάβοι!

Και ίσως συνενοχικά

ένας διωγμένος από κολάσεις και παραδείσους άγγελος

χαμογελάει με νόημα πάνω από το κεφάλι..!

ανιχνευτής

Η "ρυθμιστική παράμετρος"

Ο Γάλλος ερευνητής Ζακ Μπεργκιερ, στο δυσεύρετο σήμερα βιβλίο Visa Pour Une Autre Terre (1974, αγγλικός τίτλος: Secret Doors Of the Earth), αναφέρει ότι κάποιος ανταποκριτής του μέσα από Κέντρο Διαστημικών Ερευνών της Αμερικής, το Μάιο του 1970, του έκανε μια συναρπαστική αποκάλυψη. Από 250,000 φωτογραφίες της Γης που πάρθηκαν σε μια συγκεκριμένη περίοδο από δορυφόρο, μόλις σε …μία απεικονίζονταν ίχνη ανθρώπινης δραστηριότητας!!!
Το ίδιο γεγονός κάπου αλλού επιβεβαιώνει κι ο Άρθουρ Κλαρκ, αλλά ούτε η NASA το αρνήθηκε, που μάλιστα κυκλοφόρησε σχετικό έντυπο με τον τίτλο Are There Traces of Life on Earth? Αυτές οι φωτογραφίες, είναι αναμφισβήτητα πραγματικές και ούτε λίγο, ούτε πολύ, φαίνεται ότι απλά αποκαλύπτουν έναν άλλο γήινο κόσμο, όπως παρουσιάζεται από ένα άλλο οπτικό πεδίο, μέσα από μια άλλη ίσως διάσταση! Για να εξηγήσει ο Μπέργκιέρ το φαινόμενο, μας παραπέμπει στο μοτίβο που μαθηματικοί ονομάζουν «επιφάνειες Ρήμαν» (Riemann Surfaces). Πρόκεται για επιφάνειες που εμφανίζονται σε πολλά στρώματα, που δεν βρίσκονται το ένα πάνω ή κάτω απ’ το άλλο, αλλά καταλαμβάνουν τον ίδιο ακριβώς χώρο, με την θέση της κάθε επιφάνειας να καθορίζεται από κάποιες κοινές σταθερές και μια πολύπλοκη μεταβλητή.

Ας πούμε τώρα ότι ο χρόνος είναι επίσης μια σταθερή, ότι δηλαδή οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν συνεχόμενα και με αμελητέα διαφορά η μια με την άλλη (όπως άλλωστε συνέβη το Μάιο του 1970), κι ωστόσο οι δύο –ή περισσότερες- επιφάνειες, αν και εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, εξακολουθούν φαινομενικά να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο (η Γη που ξέρουμε και η Γη-2, που εμφανίστηκε στις 249.999 φωτογραφίες)…Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κάποια άλλη άγνωστη διάσταση, που λειτούργησε και λειτουργεί ως ρυθμιστική παράμετρος! ("κάποια άλλη άγνωστη διάσταση ")

Σπάσε τον μαύρο καθρέφτη...

O μαύρος καθρέφτης είναι μπροστά σου, τον κρατάς στο μυαλό και φοβάσαι ν' ανοίξεις τα μάτια...Επιμένεις...; κράτα τα κι άλλο κλειστά...Επιμένεις..;
... να ταυτίζεσαι μ' ένα είδωλο που ακόμα του επιτρέπεις να συστήνεται ως δικό σου...
Γίνεσαι ένα με τον κατακερματισμένο εαυτό σου και τον θόρυβο του κόσμου, γεμάτου είδωλα, χορούς και φριχτές κραυγές ειδώλων...συριγμούς μοχθηρίας... ψευδαισθήσεις...
Ενός αντίκοσμου στοιχειωμένου από τα όνειρα ψυχοπαθών κι από σκοτεινές σκιές και τις μαύρες τους τελετές...
Δισυπόστατα λόγια, θανάτου λαγνεία, σκουληκιασμένη αποσύνθεση...πλοκάμια των Παλαιών...
Μια κάλτα θανάτου.

Η Στιγμή η Αέναη... θαμμένη κάτω από βδελυρές επικλήσεις, θέατρο των θεών του παραλόγου...εκπομπές λήθαργου και συχνότητες βραχυκυκλώματος της ορμής της ζωής...ριπές διαστροφής και αποκοπής από τη Θέληση.
Σπίθα που σβήνει κι αποστεώνεται.

Ο μαύρος καθρέφτης...ραγισμένα κομμάτια μέσα στο κατηλειμμένο γητεμένο μυαλό σου...που χαζεύει την άβυσσο...που κοιτάει εσένα...

Ποτέ δεν ήσουν ελεύθερος ! Μα ούτε σκλάβος για πάντα θα παραμείνεις.
Σπάσε τον μαύρο καθρέφτη...
Κερί που ανάβει μοναχό του...
Η Θέληση. H πραγματικότερη των πραγματικοτήτων.

Το πρώτο φως της αυγής και η σοφία του δεν ήταν ποτέ ο εχθρός σου..!

ανιχνευτής

ΜΥΘΟΣ

" Μύθος είναι ένα γεγονός που συνέβη στην αρχέγονη εποχή, τη θρυλική εποχή της απαρχής του κόσμου με την επίδραση υπερφυσικών όντων, που οι πράξεις τους έγιναν πρότυπα για όλες τις σημαντικές ανθρώπινες δραστηριότητες. Το να γνωρίζει κανείς το μύθο, σημαίνει ότι μαθαίνει το μυστικό των πραγμάτων. Με την επέμβαση των υπερφυσικών όντων ο άνθρωπος έγινε αυτό που είναι σήμερα: ένα θνητό, πολιτισμένο ον. Ο μύθος είναι επομένως ουσιαστικό στοιχείο του ανθρώπινου πολιτισμού. Απέχει πολύ από το να είναι ένα κενό αποκύημα της φαντασίας, αντίθετα, είναι μια ζωντανή πραγματικότητα.
Κάθε μύθος για την προέλευση είναι μια αφήγηση και συνάμα απόδειξη ενός νέου πολιτισμού."
Μircea Eliade

Γιατί πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για την ψυχή;

« Γιατί πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για την ψυχή; Παρ’ όλα όσα λέει η σχετική λαϊκή κουλτούρα, η ψυχή δεν είναι μία παχύσαρκη τραγουδίστρια ναϊτκλάμπ που βασανίζεται από κάποιον έρωτα στο Ντιτρόιτ. Η ψυχή δεν τριγυρίζει σε κάποιο κουρείο του Μέμφις, δεν τρώει γατόψαρα για βραδινό και δεν έχει ένα τριανταοχτάρι Σπέσιαλ στο συρτάρι με τα εσώρουχά της. Οι δοκιμασίες και η εκκεντρική ζωή μπορεί να «ψήσουν» την ψυχή, αυτό είναι αλήθεια, αλλά η μαγιά που την κάνει να φουσκώνει είναι η χαρά.

«Από την άλλη μεριά, [..] η ψυχή σαφώς δεν είναι κάποιος χλομός ατμός που αναδίνεται υπό μορφήν αναθυμιάσεων από έναν κουβά μεταφυσικού, ξηρού πάγου.

Παρ’ όλους τους εκτοπλασματικούς συνειρμούς της, διαψεύδει συστηματικά εκείνους που τη φαντάζονται σαν ένα κύμα ιερού μετεωρισμού ή ένα λαμπύρισμα αερίων του προσωπικού μας βάλτου.

Η ψυχή δεν είναι καν το Μεγάλο Τζακποτ για το οποίο μαλώνουν ο Θεός και ο Σατανάς όταν τα σκουλήκια έχουν πια γλείψει τα κόκαλά μας. Γι’ αυτό, όταν αναρωτιόμαστε—κάτι που κάνουμε όλοι μας αργά ή γρήγορα—τι ακριβώς θα’ πρεπε να κάνουμε για την ψυχή μας, η θρησκεία είναι με το συμβατικό αλλά όχι και το κατάλληλο μέρος για να στραφούμε.

Η θρησκεία δεν είναι τίποτε άλλο από μία δοσοληψία, κατά την οποία ταλαιπωρημένοι άνθρωποι εμπορεύονται την ψυχή τους για μία πρόσκαιρη ψυχολογική παρηγοριά που είναι σκέτη ψευδαίσθηση: το γνωστό σύστημα «απαρνήσου κάτι για να το σώσεις». Οι θρησκείες προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ψυχή είναι το υπέρτατο οικογενειακό κειμήλιο και ότι, με αντάλλαγμα την τυφλή υπακοή μας, μπορούν να μας το φυλάξουν στα χρηματοκιβώτιά τους ή τουλάχιστον να μας το ασφαλίσουν για φωτιά και για κλοπή. Κάνουν λάθος.

[…] «Φανταστείτε την σαν ένα τρένο. Ναι, ένα μεγάλο, μοναχικό, εμπορικό τρένο που τρέχει μουγκρίζοντας από γενιά σε γενιά, κάποιο αιώνιο βροχερό πρωινό: τα βαγόνια του είναι φορτωμένα με αναστεναγμούς και γέλια, οι αλήτες του είναι άγγελοι, ο μηχανικός του είναι η ντάμα μπαστούνι—και η ντάμα μπαστούνι είναι αχαλίνωτη! Τουουου τουουου! Ακούστε τη θεϊκή σειρήνα του.» […] «Ο προορισμός του τρένου είναι η θεότητα, αλλά σταματά στο Μπιγκ Μπανγκ, στον οργασμό και σε εκείνη την τρύπα στο φράχτη απ’ όπου μπαίνει η αλεπού, πίσω από τον στάβλο. Είναι ταυτόχρονα τοπικό και εξπρές, αλλά δεν μεταφέρει όπλα και, σίγουρα, δεν εκτελεί κάποια βαρετή αποστολή ρουτίνας.»

[…] «Μπορεί να γίνομαι υπερβολικός, ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό. Ας το δούμε ως εξής το πράγμα, φίλοι μου: κατά πάσα πιθανότητα, η ψυχή δεν είναι τίποτα περισσότερο από την αυθεντική δόνηση της βιόσφαιρας καταγεγραμμένη και ενισχυμένη μέσα στο ανθρώπινο αισθητήριο. Φανταστείτε την κάπως σαν εκείνο το άμορφο νέφος της απροσδιόριστης ενέργειας που παράγεται όταν το ανθρώπινο συναίσθημα και η ανθρώπινη νοημοσύνη αλληλεπιδρούν με το ευρύτερο σώμα της φύσης.»

«Και σε τι διαφέρει η ψυχή από το πνεύμα;» μάλλον θα αναρωτιέστε» […] «Ε, λοιπόν, η ψυχή έχει πιο σκούρο χρώμα, πιο πυκνό όγκο, πιο αλμυρή γεύση, πιο τραχιά υφή από το πνεύμα, ενώ τείνει επίσης να έχει περισσότερο μητρικό παρά πατρικό χαρακτήρα. Η ψυχή συνδέεται με τη Μητέρα Γη, όπως το πνεύμα συνδέεται με τον Πατέρα Ουρανό. Φυσικά, οι μητέρες και οι πατέρες έχουν μία προδιάθεση προς τη συνουσία, και σε αυτή την ανάμεικτη κατάσταση συχνά είναι δύσκολα να ξεχωρίσεις την ψυχή από το πνεύμα.

Γενικά αν το πνεύμα είναι ο αγωγός καθαρού αέρα και ο κρυφός φωτισμός μέσα στο σπίτι της συνειδητότητας, αν το πνεύμα είναι το ηλεκτρικό σύστημα που φωτίζει αυτό το σπίτι, τότε η ψυχή είναι το καπνισμένο τζάκι, ο μυρωδάτος φούρνος, το σκονισμένο κελάρι των κρασιών, οι παράξενοι τριγμοί που ακούμε στο πάτωμα αργά τη νύχτα.

«Είναι κάπως κλισέ να το λες, αλλά όταν σκέφτεσαι την ψυχή πρέπει να σκέφτεσαι πράγματα που είναι αυθεντικά και βαθιά. Οτιδήποτε επιφανειακό, δεν είναι της ψυχής. Οτιδήποτε τεχνητό, μιμητικό ή υπερβολικά εκλεπτυσμένο, δεν είναι της ψυχής. Το ξύλο έχει ισχυρότερη σύνδεση με την ψυχή από το πλαστικό, αν και, παραδόξως, χάρη στην ανθρώπινη παρέμβαση, ένα γραφικό ξύλινο τραπέζι ή καρέκλα μπορεί μερικές φορές να έχει περισσότερη ψυχή από την ψυχή ενός ζωντανού δέντρου.»

[..] Τελικά, ίσως θα πρέπει απλώς να φανταστούμε ένα ανέκδοτο, ένα μεγάλο ανέκδοτο που κάποιος το επαναλαμβάνει ξανά και ξανά, με μια προφορά πολύ δυσνόητη και παράξενη για να το καταλάβουμε ποτέ τελείως. Η ζωή είναι αυτό το ανέκδοτο, φίλοι μου. Η ψυχή είναι η κατακλείδα, η αστεία φράση στο τέλος του.»

[…] «Ας μη χαράξουμε αυτό το τελευταίο σχόλιο σε πέτρα, εντάξει; Μπορεί να είναι μεγάλη σοφία, μπορεί να είναι και σκέτα φούμαρα. Η διαχωριστική γραμμή συχνά είναι λεπτή.»

TOM ΡΟΜΠΙΝΣ

("Villa Incognito")

MANΙΦΕΣΤΟ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

«Είμαι εναντίον του Καρτέσιου. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος θα έπρεπε να είναι εναντίον της Καρτεσιανής Λογικής. Κατά πόσο από το γενικό μπορούμε να ορίσουμε το ειδικό, σε σχέση με το γενικό; Πρέπει να αντιλαμβανόμαστε κάθε πράγμα σαν το μεσάζοντα ενός άλλου πράγματος. Πιστεύω σε μια νέα νοητική δομή, που είναι ικανή να παίρνει σαν πραγματικές τις ενδιάμεσες φάσεις, δηλαδή, ανάμεσα στο ναι και στο όχι, ανάμεσα στο θετικό και το στο αρνητικό, στο ζεστό και στο κρύο, στο κινητό και στο ακίνητο, στο ζωντανό και στο νεκρό, στο άσπρο και στο μαύρο. Μια λογική που να προεκτείνεται πολύ πιο πέρα από το γνωστό διπολισμό. Σαν ένα τρίτο μάτι…»

«Η επιστημονική γνώση δεν είναι αντικειμενική. Όλες οι βάσεις στις οποίες είναι στηριγμένα τα θεόρατα οικοδομήματά της είναι αυθαίρετες. Είναι, όπως ακριβώς και ο πολιτισμός μας, μια συνωμοσία, ένα πονηρό συμβόλαιο, ένας εξορκισμός. Έχουμε τα γεγονότα για να μην κινδυνεύουν οι υπάρχουσες αιτιολογίες. Κατάρα σε όλα τ’ άλλα. Ζούμε υπό το καθεστώς πολύ αυστηρής έρευνας και εγκαθίδρυσης αυθαίρετων συμπερασμάτων, που επηρεάζουν άμεσα όλους τους ανθρώπους, και το όπλο που χρησιμοποιούμε πιο συχνά ενάντια σ’ αυτό το καθεστώς είναι η αμφισβήτηση και η γελοιοποίηση.

Δεν έχουμε άλλη λύση: αμφισβητείστε και γελοιοποιήστε ότι σας λένε! Πώς μπορεί να εξελιχθεί σωστά και να λειτουργήσει η γνώση, κάτω από τέτοιες συνθήκες; Πρέπει να κρατήσουμε κρυφά τα βίτσια μας, για να μη στραφεί εναντίον μας η κοινωνία, μαθαίνοντας πως αφήσαμε πολύ πίσω μας τα περισσότερα πεδία σεξουαλικότητας, εμπορίου, θρησκευτικής πίστης, συμβατικότητας και νόμιμων απολαύσεων… Λοιπόν, πρόκειται να περάσουμε από την κατάσταση των μανιακών, στην προφητεία, και από τη μυστική μοναχική ηδονή, στη διακήρυξη αρχών και μανιφέστων. Πρέπει από ‘δω και πέρα να εργαστούμε πολύ σοβαρά, δηλαδή επαναστατικά.

Το πρώτο μέλημά μας θα πρέπει να είναι να προσθέσουμε στις συνταγματικές ελευθερίες, το δικαίωμα και την ελευθερία να αμφισβητούμε την επιστήμη!…»

Charles Fort (1874-1932)

ΑΡΘΟΥΡ ΡΕΜΠΩ: Εμπρός στην πορεία!

Ποιος θα ξαναδώσει ζωή στις βίαιες δίνες της φωτιάς αν όχι
εμείς που θεωρούμαστε αδέρφια; Ελάτε λοιπόν! Νέοι σύντροφοι: αυτό θα σας αρέσει. Δε θα δουλέψουμε ποτέ, ώ δίνες της φωτιάς! Αυτός ο κόσμος μέλει να εκραγεί. Αυτό είναι το μονοπάτι του στ΄ αλήθεια. Εμπρός, στην πορεία.

ΣΑΦΗΝΕΙΑ ΚΙ ΑΣΑΦΕΙΑ

"Αν ένα παιδί μεγαλώνει σ'ένα περιβάλλον, όπου οι περισσότερες λέξεις είναι ασαφείς, θα αναπτύξει έναν χαώδη τρόπο σκέψης και μια ψυχολογία που εύκολα θα άγεται και θα φέρεται από τον κάθε λαοπλάνο πολιτικάντη ή διαφημιστή, ή προπαγανδιστή κτλ. Αντιθέτως αν μεγαλώσει σ'ένα περιβάλλον που οι περισσότερες λέξεις είναι σαφείς -και όπου ακόμη και η αναπόφευκτη ασάφεια γίνεται αποδεκτή και αναγνωρίσιμη, αλλά με σαφείς πάλι όρους- τότε το παιδί αυτό θα διαθέτει μια γερή βασική άμυνα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ξένης παρέμβασης στην εσωτερική του υπόσταση".

O συγγραφέας Γιώργος Μπαλάνος στο περιοδικό "Ανεξήγητο" του Ιουλίου 2003

ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ ΔΟΥΛΕίΑ

" Εκείνος, που έτσι σας καταδυναστεύει, έχει μόνο δυο μάτια, μόνο δυο χέρια, μόνο ένα σώμα, τίποτα παραπάνω από όσα διαθέτει και ο τελευταίος άνθρωπος ανάμεσα στους αμέτρητους που κατοικούν στις πόλεις σας, στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα παραπάνω για να σας καταστρέψει από την εξουσία που εσείς του
απονείματε.
Πού βρήκε αρκετά μάτια για να σας κατασκοπεύσει, εάν δεν του τα δώσατε οι ίδιοι; Πώς μπορεί να έχει τόσα πολλά χέρια για να σας χτυπά, εάν δεν τα δανείστηκε από σας; Τα πόδια με τα οποία ποδοπατά τις πόλεις σας, πού τα βρήκε, αν δεν είναι τα δικά σας; Πώς έχει οποιαδήποτε εξουσία πάνω σας, εκτός μέσα από σας; Πώς θα τολμούσε να σας επιτεθεί, εάν δεν είχε τη συνεργασία σας;
Τι θα μπορούσε να σας κάνει, εάν εσείς οι ίδιοι δεν συνεργούσατε με τον κλέφτη που σας ρημάζει, εάν δεν ήσασταν συνένοχοι με τον εγκληματία που σας
σκοτώνει, εάν εσείς οι ίδιοι δεν προδίδατε τους εαυτούς σας;"

Étienne de la Boétie: Πραγματεία Περί Εθελοδουλίας

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕίΑ

«ΠΛΟΥΤΙΣΑΜΕ ΟΛΟΙ με τον ΜΥΘΟ του Ιησού» Πάπας Λέων Ι΄- Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας από 11-3-1513 έως 1-12-1521

«Οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, διαπνεόμενες
από την ίδια γενεαλογική ενόρμηση θανάτου,συμμερίζονται μια σειρά πανομοιότυπα μίση: μίσος για τη λογική και την ευφυΐα, μίσος για την ελευθερία, μίσος για όλα τα βιβλία στο όνομα ενός και μοναδικού, μίσος για τη ζωή, μίσος για τη σεξουαλικότητα, τις γυναίκες και την ηδονή, μίσος για το θηλυκό, μίσος για το σώμα, τους πόθους, τις ορμές».
MICHEL ONFRAY, Πραγματεία περί αθεολογίας

Τα παλάτια και οι εκκλησίες είναι παγίδες, δίχτυα, θηλές για ναπιάνουν τις αιώνιες χαρές
ΓΟΥΙΛΛΙΑΜ ΜΠΛΕΗΚ

Όλοι, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, σκέφτονταν με όρους δουλείας. Αλλά, θα πρέπει να προσθέσουμε και με όρους θρησκείας. Θρησκεία και δουλεία είναι οι δύο κυρίαρχες εμμονές του κόσμου της ύστερης αρχαιότητας. Δεν έμενε παρά να συναντηθούν. Ο χριστιανισμός, μια θρησκεία δούλων, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη μήτρα για να κυοφορηθεί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ

" Να σε κυβερνούν σημαίνει..."

" Να σε κυβερνούν σημαίνει πως σε κάθε διαπραγμάτευση σου, σε κάθε σου κίνηση, είσαι σημειωμένος, εγγεγραμμένος, απογραμμένος, φορολογημένος, διατιμημένος, σφραγισμένος, μετρημένος, αριθμημένος, αξιολογημένος, αδειοδοτημένος, εξουσιοδοτημένος, προειδοποιημένος, περιορισμένος, αναμορφωμένος, διορθωμένος, τιμωρημένος.

Σημαίνει πως υπό το πρόσχημα της κοινής ωφέλειας και στο όνομα του κοινού συμφέροντος υποχρεώνεσαι να εκπαιδεύεσαι, να εκμεταλλεύεσαι, να εξαγοράζεσαι, να μονοπωλείσαι, να κομματιάζεσαι, να τσακίζεσαι, να ληστεύεσαι· και τότε, με την παραμικρή αντίσταση, με την ελάχιστη διαμαρτυρία, σε περιορίζουν, σε περιφρονούν, σου βάζουν πρόστιμο, σε στριμώχνουν, σε καταγράφουν, σε καταχρώνται, σε ξυλοφορτώνουν, σε αφοπλίζουν, σε πνίγουν, σε φυλακίζουν, σε δικάζουν, σε καταδικάζουν, σε πυροβολούν, σε απελαύνουν, σε θυσιάζουν, σε πουλάνε, σε προδίδουν και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, στο τέλος σε βγάζουν τρελό, σε χλευάζουν, σε περιγελούν και σε εξευτελίζουν.

Αυτό σημαίνει να σε κυβερνούν, αυτή είναι η δικαιοσύνη και η ηθική της διακυβέρνησης. "

Πιερ Ζοζέφ Προυντόν

Περί του δήθεν αναλλοίωτου της ανθρώπινης φύσης...

η Ανθρωπολογία από τον 19ο αιώνα έχει καταρρίψει τον μύθο περί υπάρξεως μιας ενιαίας και διαχρονικής ανθρώπινης φύσης. Οι ευρωπαίοι ανθρωπολόγοι είχαν μείνει κατάπληκτοι από την ακραία διαφορά και ποικιλία αντιλήψεων, τρόπου αίσθησης των πραγμάτων, ηθών, συμπεριφορών κλπ. που ανακάλυπταν στις προκρατικές (αλλά όχι πρωτόγονες) κοινωνίες, π.χ. των νησιών του Ειρηνικού, αλλά και σε "υπανάπτυκτες" περιοχές μέσα στην ίδια την Ευρώπη. Η αλληλεγγύη που ανακαλύφθηκε σε όλες ανεξαιρέτως τις προκρατικές κοινωνίες υπήρξε (και παραμένει) άλλωστε το βασικότερο επιστημονικό επιχείρημα του αναρχισμού για την μή αναγκαιότητα της εξουσίας.

Ο άνθρωπος έχει αλλάξει πολλές φορές στο παρελθόν τόσο βιολογικά (π.χ. Νεάντερταλ, Homo Sapiens κλπ) όσο και σαν ψυχική συγκρότηση ("φύση"). Οι μόνοι που θέλουν να μας πείσουν περί του δήθεν αναλλοίωτου της ανθρώπινης φύσης είναι οι εξουσίες: μας θέλουν «αναλλοίωτα» ανεπαρκείς , ατελείς και ανίκανους να ζήσουμε χωρίς την κηδεμονία τους, για απολύτως ευνόητους λόγους...

ΘΟΔΩΡΗΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΜΦΙΒΑΛΛΩ...ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ!

Σκέψου πόσο ανόητος φαίνεσαι, όταν λες -αν δεν το δω μα τα μάτια μου δεν το πιστεύω- και άλλες ανάλογες μεγαλοστομίες, ειδικά όταν όλα όσα παπαγαλίζεις είναι λόγια άλλων, που δεν είδες ποτέ και δεν μπορείς να είσαι καν σίγουρος, πως αυτοί τα είπαν, ή αν καν υπήρξαν με σιγουριά! Και αυτό το «αν δεν το δω με τα μάτια μου …» αποκλείει τους τυφλούς απ’ την γνώση; Είδες ΕΣΥ ό,τι η γη είναι στρογγυλή … με τα μάτια σου; Που το ξέρεις ό,τι είναι στρογγυλή αφού δεν την είδες;

Αν τα μάτια σου σε κοροϊδεύουν -ειδικά αν δεν έχεις καλλιεργήσεις τον εγκέφαλο σου, γιατί με τον εγκέφαλο βλέπεις και όχι με τα μάτια- σκέψου σε τι πέλαγος άγνοιας κολυμπάς όταν αυτά που καλλιεργούν το εγκέφαλο δεν είναι και τόσο σίγουρο … ό,τι είναι έτσι όπως λέγονται !

Όταν ακόμα δεν γνωρίζουμε οι άνθρωποι, τι είναι η βαρύτητα τι είναι το ηλεκτρικό φορτίο, όταν ακόμα κινούμαστε με πετρέλαιο, όταν και την πυρηνική ενεργεία την μετατρέπουμε σε ηλεκτρική με τρόπο σαν το παράδειγμα: οι δυο ενέργειες είναι δυο δωμάτια μεσοτοιχία, κι εμείς περνάμε από το ένα στ’ άλλο μέσω του άλφα Κενταύρου (spontaneous idea), όταν την τύφλα μας την καταραμένη έχουμε ακόμα για το πληροφοριακό περιεχόμενο του DNA κλπ κλπ, εντούτοις δεν μας λείπει η εγωπάθεια της σιγουριάς, για τους χαριτωμένους νόμους που «ανακαλύψαμε» !!!
Semely Lomax

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ (που βρισκόμαστε καθηλωμένοι)

Δεν είναι απλά μια οπισθοδρόμηση σε παλιότερες εποχές.

Δεν είναι απλά μια βίαιη απώλεια όλων των κατακτήσεων μέσα από επίμονους κι αιματηρούς κοινωνικούς αγώνες.

Δεν έχει μόνο να κάνει με ένα παρανοϊκό σχέδιο διατήρησης κι αέναης συσσώρευσης κέρδους πάνω σε πτώματα κοινωνιών. Πάνω σε εκατομμύρια καθημερινές ιστορίες ατομικών και συλλογικών δραμάτων, δυστυχίας, απελπισίας και ατέρμονου πόνου που κάνει και τ'αστέρια να χλωμιάζουν για την πτώση του ανθρώπου.

Δεν είναι μόνο η πιο χυδαία προδοσία όλων των δακρύων, όλων των έργων τέχνης που πηγάζουν από τα πιο αυθεντικά και υψηλά πεδία της ανθρώπινης διανόησης. Όλων των ελπίδων και οραμάτων, όλου του μόχθου και των θυσιών εν μέσω των αιώνων, για έναν ΑΛΛΟ κόσμο.

Έχει να κάνει με μια ελεύθερη πτώση στο πιο αποτρόπαιο σκοτάδι.

Είναι ένα φριχτό και θανατηφόρο πισωγύρισμα στην αθλιότητα και το τέλμα που απλωνόταν πριν την Αναγέννηση και πριν την έλευση του Διαφωτισμού. Και με αμφίβολες πιθανότητες επαναφοράς σε στάδια κάποιας προόδου και επανάκαμψης του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπινων κοινωνιών.

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ.

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΗ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΙΔΟΥΣ!

Είναι το κομβικό σημείο που αν δεν (ξανα)κερδηθεί το δικαίωμα της ανθρώπινης Ύπαρξης και δημιουργικότητας και αξιοποίησης υπέρ του ανθρώπου όλων των καινούργιων συγκλονιστικών επιτευγμάτων των επιστημών, τότε θα χαθούν διά παντός όλα!

Ο Ένοικος...

Νοήματα μέσα σε νοήματα...

Ίσως η Ύπαρξη να είναι τελικά ακατανόητα περίπλοκη.
Και ίσως η συνειδητότητα του ανθρώπου στο "κανονικό" της στάδιο και οι συνηθισμένες συναισθηματικές αντιδράσεις με τις συνηθισμένες τους εκρήξεις και την παντελή απουσία νηφάλιας κατανόησης των πραγμάτων, ίσως αυτά με τους περιορισμούς και τις στενωπούς που μεταφέρουν να προσβάλλουν την ίδια την Ύπαρξη! Την απειροσύνη της, τα θαύματα, τα μυστήριά της που μας περιβάλλουν και μας συντροφεύουν κάθε στιγμή, είτε το ξέρουμε είτε το αγνοούμε.

Περιστρεφόμενες δίνες μέσα σε δίνες. Όπου η αναζήτηση νοήματος, που μπορεί να αποδοθεί με λεκτικούς ορισμούς, μοιάζει ίσως με αναζήτηση σβησμένου σπίρτου μέσα σε αλλεπάλληλους σωρούς από άχυρα...
Ίσως θα ήταν πιο εύστοχο να μιλούσαμε για πολλά νοήματα, για αλήθειες πολυπρόσωπες που μπορούν να ιδωθούν με άπειρους τρόπους, για νέες "οπτικές" όχι μέσω των οφθαλμών ή της συνηθισμένης ακατάπαυστα φλύαρης ροής των σκέψεων.
Ίσως θα ήταν πιο συμβατό με την εξέλιξή μας, και για την αέναη ολοκλήρωσή μας, να μιλούσαμε για ένα είδος συνειδητότητας όπου όλες οι μνήμες και οι καταγραφές είναι στη διάθεσή μας και όπου τίποτε δεν φαντάζει πια μη προσβάσιμο και έξω από το φάσμα των δυνατοτήτων μας. Όπου τίποτε δεν μοιάζει συνηθισμένο ή άνεϋ νοήματος, όπου τα πάντα ακτινοβολούν σαν ολογραφικά κομμάτια που το καθένα εμπεριέχει το "Όλον". Τη μεγάλη αρχική εικόνα που ο κατακερματισμός της δεν αναιρεί την ολότητά της.

Ένα μεγάλο νόημα το οποίο ίσως και να μην έχει...νόημα καθώς ο αναζητητής (ή ο "πολεμιστής") προσεγγίζει περιοχές αιώνια ρευστές (σαν τον ίδιο), "εδάφη" που δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά και να περιγραφούν (το..."απερίγραπτο") με γλωσσικούς ανθρώπινους όρους. Όσο "αυξημένη" και διεισδυτική μπορεί να φτάσει να είναι μια ανθρώπινη διάνοια...

Αυτή όμως η απόπειρα προσέγγισης και "χαρτογράφησης" του Αγνώστου, ακόμη και "αυτού που δεν μπορεί ποτέ να γίνει γνωστό", είναι που αποδεικνύει το υπερβατικό μεγαλείο του ανθρώπινου όντος! Που τελικά δίνει ένα ιδιαίτερο, μαγικό νόημα στην επίγεια πορεία του! Και ίσως και σε ό,τι ακολουθεί μετά τη διάλυση της χονδροειδούς ύλης αλλά όχι και την απώλεια της συσσωρευμένης και μη αλόγιστα σπαταλημένης Ενέργειάς της...

Μια εκστατική διαίσθηση είναι ίσως μια απόπειρα ευθυγράμμισης με τη βαθύτερη φύση του ανθρώπου. Ή τις βαθύτερες, αέναα ρευστές, σφύζουσες από μαγεία, στρώσεις της.

ανιχνευτής

ETΣΙ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ...

Η δικιά μας πατρίδα δεν καθορίζεται από σύμβολα, ιδεοληπτικές στάμπες, ευαγγέλια και μπούρκες και σαχλαμάρες περί εκλεκτών λαών ελιτιστών θεών. Και δεν υπόκειται στα προηγούμενα εργαλεία ελέγχου μαζικών ανακλαστικών. Είναι ασύμβατη με καταθέσεις πατριωτικών και λογής ιδεολογικών φρονημάτων, ούτε τη βρίσκει με σωτηριολογικές ή θανατολάγνες (ή και τα δυο μαζί) ονειρώξεις. Που έχει αποδειχτεί ιστορικά τόσες φορές ότι λειτουργούν προς όφελος μαυραγοριτών, σαράφηδων(=ο αργυραμοιβός) και κάθε μικρού ή μεγάλου τοκογλύφου που θησαυρίζει τρελά από "παιχνίδια" μαζικού ολέθρου κι από παζάρια μεταξύ των χειραγωγών πατριωτών και πατριδοκάπηλων.

Η δικιά μας πατρίδα δεν είναι δυνατόν να αποδεχτεί ως "κανονικότητα" ροπαλοφόρους κι ένοπλους φύλακες και λογής δήμιους (σε αυτούς εντάσσουμε και τα hedge funds κι οκόκληρη τη χρηματοπιστωτική πανούκλα), να την ευτελίζουν, να τη φιμώνουν και να την κακοποιούν κάθε φορά που γυρεύει να αυτοκαθοριστεί. Και να υφάνει με χρώματα και σχήματα, που εμπνέουν την ψυχή της, το "χαλί" που πάνω του θα πατάει και το τοπίο που μέσα του θα υπάρχει. Γιατί η δικιά μας πατρίδα δεν ευδοκιμεί ούτε στο ελάχιστο μέσα σε κουτιά αφύσικου κατακερματισμού των δυνατοτήτων ανάπτυξης κάθε ικανότητας και ταλέντου. Ούτε είναι δυνατόν να αναπνεύσει μέσα σε σκοτεινά κελιά εγκλεισμού της γνώμης της, των κινήσεών της, της διαφορετικότητάς της.

Η δικιά μας πατρίδα δεν είναι δυνατόν να μισεί ή να υπονομεύει την ετερότητα, αλλά τη σέβεται και συνδιαλλέγεται μαζί της και για το δικό της και για το κοινό όφελος. Ούτε όμως ανέχεται να ξεγελιέται από κούφιες ιδιοτελείς ρητορείες περί ισοπέδωσης της ελευθερίας της υπόστασής της προς όφελος της ομοιομορφίας, δηλαδή μιας ύπουλης μορφής υλικών και πνευματικών δεσμών. Δεν κοιμάται μακάρια και δεν αφήνεται άναυδη στο έλεος πισώπλατων μαχαιρωμάτων από φίδια που μπορεί να ζεσταίνει και στον κόρφο της.

Η δικιά μας πατρίδα αγαπάει τη θαλπωρή της ανθρώπινης επαφής και των ανεκτίμητων δώρων της κι απεχθάνεται το άνεϋ όρων τάξιμο και την προπαγανδιστική εργασία υπέρ απελευθερωτικών καθηκόντων, που καταλήγουν να στραγγαλίζουν τη δημιουργική χαρά της ύπαρξης και τη ζωτική σημασία της ατομικότητας. Γιατί η δική μας πατρίδα λαχταρά ελεύθερους χώρους για να κινείται, να στοχάζεται, να μοιράζεται, να αλληλεπιδρά και να δρα. Δεν έχει καμία θέση μέσα σε απόλυτα προβλέψιμες πορείες νοικοκυρεμένης ανίας και θαψίματος της ζωής, μέσα σε αγέλες (μικρές ή μεγάλες) που στοχοποιούν την ενσυνειδησία της προσωπικότητας και το χάρισμα της ευθικρισίας υπέρ ομόφωνων κι απαρέγκλιτων βελασμάτων.

Και, φυσικά, θεωρεί ολέθρια τραγικό το να βρεθεί μέσα σε πεδία μαχών υπέρ δογμάτων και "πατρώων ιδανικών" και ιδεολογιών ενάντια στα "εχθρικά" ανάλογα ιδανικά κι "αξίες". Πάντα προς όφελος των μεγαλο-κατασκευαστών και μικρών ή μεγάλων εμπόρων, που κατασκευάζουν κι εμπορεύονται σαν κομποσχοίνια, για μαζική διανομή, ιδεολογήματα και ιδανικά. Τιμωρώντας, ραπίζοντας και μαστιγώνοντας όσους αρνούνται τα αλισβερίσια τους και την ψυχαναγκαστική κατανάλωση των πνευματικά απονεκρωτικών προϊόντων τους.

Η δική μας πατρίδα εδρεύει πρώτιστα μέσα στα ελεύθερα πεδία της καρδιάς. Και στεριώνει όπου της παρέχονται (είτε απλόχερα είτε μέσα από τη δική της επίμονη προσπάθεια) όλες οι δυνατότητες ώστε όλο το εσωτερικό δυναμικό της να εξωτερικευτεί σε διεργασίες που οδηγούν σε μια αρμονική κι ολοκληρωμένη ζωή. Που όταν νιώθει πως απειλείται από τους ορκισμένους εχθρούς της, δεν φοβάται να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της στον αυτοπροσδιορισμό και την ελευθερία έκφρασης και ύπαρξης.

Η δικιά μας πατρίδα δεν φιλοδοξεί βέβαια να επιβληθεί στις πατρίδες των άλλων. Αλλά να συνυπάρχει μαζί τους, χωρίς να επιτρέπει ούτε την αφομοίωσή της απ'αυτούς ούτε την υποτίμηση κι εκμετάλλευσή τους.

Η δικιά μας πατρίδα αρέσκεται να έχει το μυαλό της τόσο στη γη όσο και στον έναστρο ουρανό! Για να ταξιδεύει σε ανεξερεύνητες διαδρομές ως τα πέρατα των κόσμων. Μήπως και συναντήσει τους σπινθήρες κι άλλων ταξιδευτών ώστε να γίνουν συνοδοιπόροι. "Συνωμοτώντας" στο χτίσιμο μιας ου-τοπικής πραγματικότητας, όπου η έννοια πατρίδα θα είναι συνυφασμένη με αυτή της ολότητας, της αυτο-επίγνωσης και της ανεξαρτησίας της αντίληψης.

Δηλαδή με αυτό το είδος ανεξαρτησίας που θεωρούμε ως δομικό υλικό κάθε "πατρίδας".

Ατομικής ή συλλογικής.

Και βεβαίως "η δικιά μας πατρίδα" θέλει να εξελίσσεται. Mέσω και του στοχασμού και αναστοχασμού. Μαθαίνοντας απ'τα λάθη της, τις αστοχίες, λανθασμένες εκτιμήσεις και τις πάντα υπάρχουσες όποιες ευθύνες της. Έχει ειπωθεί ότι "πρέπει να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας". Όμως καλό είναι, όπως έχει επισημάνει και κάποιος άλλος, "να έχουμε το θάρρος να επιτεθούμε και στις ίδιες τις γνώμες μας". "Τα πάντα ρει". Άρα υπόκεινται σε αλλαγή!

Διαφορετικά ο άνθρωπος θα καθηλωνόταν στο στάδιο των προϊστορικών σπηλαίων.

Η ανεκτίμητη αξία της "προσπέρασης"

Ο δάσκαλος μου είπε να μην εξερευνώ νεφέλες αλλά να προσγειωθώ στη γη.

Ο ιερέας μου είπε ότι ο θεός που γυρεύω δεν έχει το θεό του.

Ο ψυχολόγος μου είπε ότι δεν πατώ γερά στο έδαφος της ωρίμανσης και πως ίσως βρίσκομαι σε σύγχυση που χρήζει αγωγής.

Ο λοχαγός μου είπε πως είναι χρέος μου να σκοτώσω για την πατρίδα και να σκοτωθώ γι'αυτήν.

Κι εγώ όταν τον ρώτησα το λόγο

κι αν για πατρίδα άξια θυσίας πιάνονται και οι ευπροσάρμοστοι σε ιδανικά "μεγάλοι":

τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές, εργολάβοι...

φουντωμένος μου'ριξε δυο χούφτες φυλακή.

Ο έμπορας είπε πως δεν κάνω για πελάτης

κι ο πελάτης πως δεν κάνω για πωλητής.

Ο πολιτικός είπε ότι οι ιδέες μου θα με κεράσουν μόνο μπελάδες και δεινά

και είναι κρίμα το παιδί.

Ο επιστήμονας αποφάνθηκε ότι οι απορίες μου δεν είναι καταχωρημένες στις επίσημες λίστες.

Ο dj μου είπε ότι οι μουσικές που ζητώ δεν είναι μοδάτες κι άρα και στο πρόγραμμά του.

Η παρέα μου είπε ότι γίνομαι παράξενος και καθόλου ρεαλιστής.

Κι ότι επιβάλλεται να χαλαρώσω και να μη στοχάζομαι πολύ.

Κι εγώ

άλλους τους ευχαρίστησα

κι σ'άλλους γρύλισα σαν ανεπίδεκτο εκπαίδευσης σκυλί.

Και τους προσπέρασα.

ανιχνευτής

no Gravity Zone

Χωρίς Βαρύτητα!

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

" Imagining the Fifth Dimension " - φαντάσου την 5η διάσταση

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου