Όταν ο άνθρωπος βελάζει...

Oι λύσεις  που επηρεάζουν μεταμορφωτικά ακόμη κι ολάκερο τον κόσμο, τόσο σε πνευματικό, επιστημονικό, όσο και σε κοινωνικο-πολιτικό πεδίο, ξεκινούν από το άτομο. Όχι από την ομάδα, άσχετα αν αυτή διαπνέεται κι εμπνέεται από ιδέες ατομικές (ή κάποια ιδέα ατομική), τις οποίες και οφείλει να εξελίσσει και να χρησιμοποιεί προς όφελος των μελών που την απαρτίζουν. Η ανεξαρτησία της ατομικότητας επενδύει με ενσυνειδησία και πραγματική υπευθυνότητα μια συλλογικότητα, δεν την αναιρεί ή καταργεί. Όπως έμμεσα αφήνουν να εννοηθεί (όταν δεν αντιδρούν βίαια σε βάρος της ατομικής διαφοροποίησης και διαφορετικότητας) οι στρατευμένοι δημαγωγοί κι επαγγελματίες καθοδηγητές. Ώστε τα μέλη μιας συλλογικότητας να μαρκαριστούν σαν ιδιόκτητα μοσχάρια και ν'αποτελέσουν μια αγελαία ιλαροτραγωδία.
Ο καθένας, σε όποια συλλογικότητα κι αν επιλέξει να συμμετέχει (ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι "να ανήκει", μόνο το κορμί μας μάς ανήκει κι αυτό όχι προς βάρβαρη μεταχείριση ή εκμετάλλευση), είναι ζωτικό να μην ξεχνά. Να διαφυλάττει ως κόρη οφθαλμού την ακεραιότητά του, ώστε "να έχει μάτια για να βλέπει" ό,τι συμβαίνει γύρω και μέσα του κι άρα τον αφορά. Και να ενισχύει ένα από τα πιο στρατηγικά οχυρά της υπόστασής του, τη φαντασία του.

από την ανάρτηση με τίτλο:  Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...

Γεμάτο αγκυλώσεις, αστοχίες, ακαθαρσίες, τραύματα και μονίμως κακοφορμισμένες πληγές...Κουβαλάνε ως ανυπόφορο φορτίο οι αιώνες χλωμοί στις πλάτες τους τη διαχρονική πτώση του ανθρώπινου είδους και το ιστορικά παγιωμένο συμβόλαιο που επικυρώνει την αντιεξελιχτική πορεία του ανθρώπινου ζώου: τον αγελαίο μαζάνθρωπο.
[...]Γιατί ο αγελαίος μαζάνθρωπος δεν μπορεί να νιώσει ποτέ ολοκληρωμένη οντότητα και προπαντός ανεξάρτητο άτομο. Έξω από τον "κλοιό ασφαλείας" στον οποίο συναίνεσε ο ίδιος να βρίσκεται και να προσφέρει θυσία στο βωμό του "ανήκειν" την ανεξαρτησία της αντίληψής του και τη ζωτική πολυτιμότητα της ενέργειάς του. Ακόμα κι αν νομίζει ότι κάνει το καθήκον του απέναντι στην έννοια της αντίστασης με μια κριτική, προς τα "πράγματα" της "στάνης" που ανήκει, άδεια σαν κέλυφος από έμπρακτη απόπειρα νοηματοδότησής της. Ακόμα και αυτός που νομίζει ότι έσπασε αυτόν τον κύκλο με το να ενταχθεί μέσα σε μια ομάδα "μαύρων προβάτων", άρα και να αποδεχτεί χωρίς σοβαρή κριτική σκέψη τα πρωτόκολλά τους και να ασπαστεί τους κώδικες μιας υποταγής έστω κι από την ανάποδη. Μιας "εναλλακτικής συνθήκης" που διόλου σπάνια (και συχνά καθόλου ασυνείδητα) λειτουργεί ως πράκτορας ενίσχυσης της αναγκαιότητας της εξουσίας των δυναστών των μαζών.

από το " Η διαχρονική πτώση του μαζάνθρωπου"

Όταν ο άνθρωπος αγελοποιείται, μέσα στα στενά και προκαθορισμένα όρια του "κοινωνικού του εγκλεισμού" (Η φυλακή από την ελευθερία διαφέρουν στην αντίληψη του καθενός, όπως και η δουλειά από τη δουλεία διαφέρουν μόνο στον τόνο...), της "κανονικότητας" και της "συμμόρφωσης-πειθάρχησης" στις "αλήθειες", στις διδαχές "εκείνων που ξέρουν καλύτερα από αυτόν και μεριμνούν για αυτόν", στα δόγματα, στους "κανόνες" της "πλειοψηφίας", στις επίσημες διαβεβαιώσεις των "ειδικών" και "αυθεντιών", τότε η αντίληψή του συρρικνώνεται και μετατρέπεται σε δίποδη άβουλη οντότητα που ψηλαφίζει στα τυφλά. Και προσφέρεται για κάθε είδους ασέλγεια σε βάρος του (για να το πούμε εκλεπτυσμένα), κακοποίηση, εκμετάλλευση, προπαγάνδα, εξαπάτηση, αμετροέπεια, περιφρόνηση, συνωμοσία, εξάλειψη.
Και το χειρότερο; Ενίοτε και διόλου σπάνια, το αγελαίο, βελάζον σε ομόφωνους κακόηχους ρυθμούς, στρατευμένο "ψυχή τε και σώματι" σε κάθε είδους -ισμούς, δίποδο ον, μετατρέπεται στον πιο φανατισμένο, θανάσιμο, χειρότερο εχθρό των ανεξάρτητων διανοητικά, πειθαρχημένων εσωτερικά, αυτόνομων διανοητικά, ενσυνείδητων, αφυπνισμένων, αληθινά αγωνιστών συνανθρώπων του. Που δεν κιοτεύουν, δεν κρύβονται, δεν παύουν να επισημαίνουν, να καταδεικνύουν, να καταγγέλουν και να αποκαλύπτουν την πλεκτάνη, την παραχάραξη, το μεγάλο ψέμα και πασχίζουν να σπάσουν αυτή την επονείδιστη συνθήκη...

ανιχνευτής

Κι από τον Ένοικο: Οι στρατευμένοι και οι εξεγερμένοι..