Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2023

" δύο ειδών αντιδράσεις "



Όσο περνάει ο καιρός και το μέλλον γίνεται περισσότερο αβέβαιο, διακρίνουμε δύο ειδών αντιδράσεις. Η μία είναι η απογοήτευση, γιατί τα πράγματα “τρέχουν” πέρα από τον έλεγχό όσων την νιώθουν, πιστεύοντας πως είναι ανίκανοι να αντιδράσουν, άρα…. χαμένοι από χέρι.

Η άλλη είναι η ενεργή αποφασιστικότητα. Αυτό το είδος αντίδρασης το έχουν όσοι αφυπνίστηκαν πρόσφατα ή όσοι «έβραζαν στο ζουμί τους» χρόνια τώρα, περιμένοντας τους άλλους να προσέξουν τι συμβαίνει.

Όσα συμβαίνουν δεν είναι κάτι νέο. Απλά, τα κρύβαμε κάτω από το χαλί. Μόνο ορισμένες οι περιπτώσεις, μετρημένες στα δάχτυλα του χεριού, που πέσαμε από τα ροζ συννεφάκια μας.

Όσοι είναι απογοητευμένοι σήμερα δεν είναι επειδή ο ολοκληρωτισμός πετυχαίνει. Είναι γιατί ξέρουν πόσo σκληρή δουλειά θα χρειαστεί για να βυθιστεί όλο αυτό το κακό μια και για πάντα.

Εκφοβιστικό είναι το μέγεθος της τεράστιας αποστολής που έχουμε μπροστά μας, όχι η πίστη σε βέβαιη ήττα.

Όπως συμβαίνει με πολλές προκλήσεις που αξίζει να επιδιώξουμε, το πιο δύσκολο πρώτο βήμα είναι η αλλαγή της νοοτροπίας κάποιου, σε εκείνη ενός πολεμιστή.

Χρειάζεται χρόνος, υπομονή και προθυμία να εγκαταλείψουμε αυτό που κάποτε θεωρούσαμε βέβαιο όταν η νέα γνώση ανατρέπει βαθιές αλήθειες.

Προτού μπορέσουμε να κατανοήσουμε την πονηρή εξαπάτηση, πρέπει πρώτα να εξαπατηθούμε πλήρως.

Όπως συμβαίνει με τον έρωτα. Προτού μπορέσουμε να νιώσουμε την αληθινή αγάπη, πρέπει πρώτα να υπομείνουμε τον πιθανό πόνο.

Η εμπειρία, μας βοηθά να δούμε τα ψέματα με μεγάλο προσωπικό κόστος, αλλά τελικά μας προετοιμάζει να αναλογιστούμε κάποτε κρυμμένες αλήθειες.

Όπου κι αν κοιτάξετε, εκείνοι που είναι πιο πιθανό να πουν: «Εμπιστευτείτε μας, πίστεψέ μας, μιμηθείτε μας», είναι ακριβώς αυτοί που προβάλλουν τα ψέματα ως αλήθειες.

Οι κυβερνήσεις λένε, «Εμπιστευτείτε μας», αλλά στη συνέχεια οι ίδιοι παραδέχονται εύκολα ότι λένε ψέματα για να ζήσουν.

Οι πολιτικοί ισχυρίζονται ότι είναι «δημόσιοι υπάλληλοι», αλλά στη συνέχεια απαιτούν από το κοινό να υπακούει σε κάθε κυβερνητική εντολή αδιαμαρτύρητα.

Τα ΜΜΕ διατρανώνουν ότι επιδιώκουν την αντικειμενική αλήθεια, αλλά στη συνέχεια παπαγαλίζουν ό,τι τους γράφουν να πουν οι κυβερνητικοί σύμμαχοι των αφεντικών τους.

Οι γιατροί ισχυρίζονται ότι «ακολουθούν την επιστήμη για το καλό του ανθρώπου», αλλά μετά τους βλέπουμε να πουλάνε πειραματικά σκευάσματα απλώς και μόνο επειδή οι κυβερνητικοί γραφειοκράτες υγείας το απαιτούν.

Μη μας εκπλήσσει λοιπόν γιατί ο κόσμος αισθάνεται έτσι σήμερα. Όλοι μας μιμούμαστε συμπεριφορές. Ακόμα και οι εμπειρίες μας, μας κάνουν να νιώθουμε εξαπατημένοι και «κακοποιημένοι».

Χρειάζεται πρώτα να κατανοούμε τις περιστάσεις με ειλικρίνεια, μετά να βρίσκουμε τη σωστή απάντηση και, τέλος, να εκτελούμε αυτήν την απάντηση πιστά.

Το καλύτερο όπλο μας είναι ένας… φακός.

Κάθε κατάσταση μπορεί να μετατραπεί σε πλεονέκτημα.

Πάντα υπάρχει μια απόδραση.

Είναι ο δρόμος του πολεμιστή προς τη νίκη.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου