THERAPY ?

 Μη λυπάσαι...

Να ελπίζεις μόνο ότι δεν θα μείνει τίποτα πίσω από όλους εμάς. Κανένα ίχνος της απόλυτης παρακμής, του νοσηρού εκφυλισμού, της ξεχειλίζουσας πένθιμες δικαιολογίες παθητικότητας, της επονείδιστης κατάντιας...

Και το ίδιο μας το σπίτι, ο ζωντανός και νοήμων οργανισμός που μας φιλοξενεί μέσα στις δίνες του κοσμικού χάους, δεν μας ανέχεται πια. Με ένα απότομο τίναγμα, με ένα βροντερό

φλεγόμενο βήξιμο, δύναται να τινάξει τα παράσιτα από το δέρμα του. Ή ο ζωοδότης ήλιος με μια καυτή ριπή σωματιδίων να στείλει τα αμετροεπή, παρασιτικά και συνάμα μοιρολατρικά "μικρόβια" στο ησυχαστήριο της υλικής ανυπαρξίας...

 Και...μετά από τις μυριάδες επουλωτικές ανάσες του χρόνου πάνω στις πληγές του πλανήτη, τις φυσικές και τις νοητικές που λάβωσαν το αιθερικό του σώμα και υποβάθμισαν βάναυσα τη νοόσφαιρά του...Μετά το πέρας ενός αποτυχημένου είδους, όλων των χαμένων ευκαιριών εξέλιξης, όλων των επιλογών γενναιοψυχίας και μεγαλοσύνης που δεν πάρθηκαν, όλων των υπερβάσεων και διευρύνσεων που είδαν τις πλάτες των άνοων ανθρώπινων ζώων...Πολύ πολύ μετά το τέλος του "σιδηρού γένους", της υπερφίαλης ανωτερότητας και υπέρτατης αναλγησίας, της εθελόδουλης κατωτερότητας και υπέρτατης μωρίας...αν ένα άλλο είδος βρεθεί εδώ...Έχοντας σπαρθεί, βλαστήσει κι ανθίσει ή κατεβεί για να αποικίσει ένα  ξανανιωμένο σύστημα, στην άκρη του γαλαξία...

Ας μην γνωρίσει ποτέ ότι περάσαμε κι εμείς από εδώ, ένα χείριστο παράδειγμα για κάθε νοήμονα ύπαρξη...Κι ότι επιλέξαμε τη βύθιση στην αντιεξέλιξη, την πτώση σε σκοτεινές αβύσσους, μέσα στα πιο σκοτεινά βάθη του εσωτερικού μας αποσυντιθέμενου σύμπαντος...Παρά τη σωρεία των σημαδιών ... 

Ότι μας έλκυσαν και μας έπεισαν οι σειρήνες του χαμού μας. Της υποδούλωσης στα χειρότερα ένστικτα, στις πιο ποταπές διαστροφές κι αποδοχές, στην πιο θανατηφόρα τυφλότητα...

Μη γενούμε εμείς και τα απομεινάρια μας ο ιός που θα μολύνει την όποια νέα ζωή του μέλλοντος...