Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Πέμπτη 2 Μαΐου 2019

Τι; δεν είναι τελικά αυτό;


Ένα παλιό ανέκδοτο, κάπως παραλλαγμένο για τις ανάγκες αυτής της ανάρτησης, αν και θα μπορούσε να θεωρηθεί κι ως μία μικρή αλλά δυνατή παραβολή, με ένα ιδιαίτερο μήνυμα για όσους ψάχνουν την α-λήθεια = στερητικό μόριο α + "λήθη", δηλαδή να μην ξεχνάς όλα αυτά που ξέρεις ή και πάντοτε  ήξερες. Και τη γυρεύουν, μαζί με όλες τις γνώσεις που αυτή συνεπάγεται, όσοι βέβαια έχουν τέτοιες ανησυχίες, σαν υπνωτισμένοι ή τυφλοί, οπουδήποτε και σε οποιονδήποτε έξω από τον εαυτό τους. Αγνοώντας πεισματικά τη διαίσθηση και τα ένστικτά τους και χωρίς να ασχολούνται καθόλου πραγματικά και ειλικρινά με τον εσωτερικό τους κόσμο :


Κάποτε ένας τύπος, που έψαχνε εναγωνίως σε όλο τον κόσμο να μάθει ποιο είναι το νόημα της ζωής, έφτασε ως τη μακρινή Ανατολή, όπου οι φήμες έλεγαν ότι κάπου σε ένα δύσβατο βουνό ζούσε ο πιο σοφός άνθρωπος που υπάρχει. Ρωτώντας επίμονα τους χωρικούς της περιοχής που βρέθηκε,
κατάφερε να μάθει πού ακριβώς ζούσε αποτραβηγμένος από τους θορύβους και τις έγνοιες του υπόλοιπου κόσμου ο μέγας σοφός και κίνησε να τον βρει. Αφού πέρασε πολλές δυσκολίες και κακουχίες για να φτάσει στην κοιλάδα όπου ζούσε ο μοναχικός σοφός, τον βρήκε αραχτό και πλήρως ατάραχο δίπλα σε ένα ποταμάκι. Τον πλησίασε με λαχτάρα χαιρετώντας τον και εκείνος ανταπέδωσε με ευγενική διάθεση το χαιρετισμό. Και του είπε ότι ερχόταν από την άλλη άκρη του κόσμου για να τον συναντήσει με σκοπό να τον ρωτήσει ποιο είναι το νόημα της ζωής. Τότε ο σοφός χαμογέλασε και του απάντησε: "μα το νόημα της ζωής βρίσκεται στα κελαρυστά νερά αυτού του ποταμού, έτσι όπως κυλάνε άλλοτε ήρεμα άλλοτε αγριεμένα, μα πάντα σε αρμονία με το φυσικό τοπίο". Ο άνθρωπός μας απογοητεύτηκε πολύ με αυτή την απάντηση -που πάντως δεν στερούνταν σοφίας- και δεν άργησε να στραβώσει άσχημα και να αγριέψει: "Τι λες τώρα ρε μαλάκα; Εγώ πέρασα τόσες δοκιμασίες και απογοητεύσεις, τόσα και τόσα για να αποκτήσω την σπουδαιότερη γνώση που υπάρχει, δεν το έβαλα όμως κάτω κι εναπόθεσα τις ελπίδες μου στη δική σου ξακουστή σοφία και για να σε βρω είδα κι έπαθα, κόντεψα να τσακιστώ ανεβαίνοντας σε αυτό το βουνό και τώρα εσύ μου λες ότι το νόημα της ζωής είναι..αυτό το παλιοπόταμο;"
 Τότε ο σοφός μας τον κοίταξε σοκαρισμένος και ψέλισε: "Τι; δεν είναι αυτό τελικά;"

Το παραπάνω μπορεί να αναγνωσθεί κι ως γλαφυρή συμπληρωματική πινελιά σε αυτό το κείμενο: Το Το νόημα, η επανάσταση και η ανάσταση
Κι όπως έχουμε δηλώσει στο χώρο των μόνιμων κειμένων του antidras, ως πρώτη επαφή του επισκέπτη με τη φιλοσοφία μας ,  " η ζωή δεν κρύβει μία μόνο έκπληξη για τον καθένα. Υποπτευόμαστε πως ούτε ένα, μονάχα, νόημα"   Ή ένα νόημα που υπάρχουν πάρα πολλοί δρόμοι και τρόποι για να το προσεγγίσεις και να το ερμηνεύσεις.
 Όλοι όμως καταλήγουν μέσα στα "ανάκτορα" των κυττάρων σου.


Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου