(Kείμενο που είχε πρωτοδημοσιευτεί στο antidras)
...και το υποδειγματικό γραπτό που ξεχώρισε (κι εννοείται πήρε 20!) απ'όλα:
(του φιλόδοξου πιτσιρικά...ανιχνευτή!)
" Όταν ήμουν λίγο πιο μικρός είχα διαβάσει ένα βιβλίο, που ακόμη δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο σημαντικά μηνύματα περιείχε για τη ζωή ενός νέου παιδιού όπως εγώ. Λεγόταν "Οι περιπέτειες του βαρώνου Μυνχάουζεν". Ο ήρωας έλεγε όλο απίθανα ψέματα και σκαρφιζόταν συνέχεια φανταστικές ιστορίες. Βέβαια, εγώ κατάλαβα ότι το έκανε για να κερδίζει το θαυμασμό των άλλων, αλλά ο δάσκαλός μου που ρώτησα τη γνώμη του μού είπε ότι o ήρωας ένιωθε κι όμορφα να κάνει τους άλλους να διασκεδάζουν. Κουραφέξαλα!
Εγώ δεν δίνω δεκάρα για τους άλλους! Έχω μάθει να αξιολογώ σωστά τις εντυπώσεις που αποτελούν τον κανόνα στην εποχή μας, αμέ!
Απ'όσο έχω καταλάβει, γιατί δεν είμαι χαζός, το μυστικό της επιτυχίας των καιρών μας είναι ο καθένας
για την πάρτη του, το τομάρι του, την θεσούλα του στην ανταγωνιστική αγορά εργασίας. Αν δεν ήταν έτσι, τότε γιατί έχουμε συνέχεια και παντού εξετάσεις, όπου άλλοι κόβονται και άλλοι περνάνε; Κι όχι μόνο στα σχολεία, εδώ ολόκληρες χώρες περνούν από εξετάσεις και αυστηρές αξιολογήσεις από τους βαθμολογητές των επιδόσεών τους. Ασχέτως αν αυτές οι επιδόσεις, κάτι σαν το τρελαμένο κυνήγι και πιάσιμο με την απόχη ιπτάμενων πρωτογενών πλεονασμάτων και δεικτών ανάπτυξης, δεν σημαίνουν και την επιτυχία όλων των κατοίκων και την εξασφάλιση του μέλλοντός τους. Έτσι είναι όμως η ζωή: ένας ανταγωνιστικός και άκαρδος τραπεζίτης! Ή όπως λένε και στις πιο cool ταινίες του Χόλυγουντ " Life is a bitch!".
Και έχω μάθει καλά πως τα ψέματα είναι για τους έξυπνους και η αλήθεια για τα κορόιδα. Μόνο κερδισμένος βγαίνεις! Άλλωστε, όλοι όσοι κάνουν καριέρα στην πολιτική είναι σπουδαίοι ψεύτες! Κι ό,τι κι αν κάνουν, στο τέλος πάντα τη γλιτώνουν. Από το νόμο που σε αυτή τη χώρα που ζω φαίνεται ότι κάνει μονίμως διακρίσεις σε παιδιά και αποπαίδια, οι δεύτεροι είναι και η μεγάλη βέβαια πλειοψηφία. Οι πολλοί ανεπάγγελτοι στη ζωή τους προ δημόσιων αξιωμάτων πολιτικοί μας βγάζουν κι ένα σκασμό λεφτά χωρίς να ιδρώνουν και να ξημεροβραδιάζονται στη δουλειά όπως οι ψηφοφόροι, που δεν πληρώνονται κιόλας πάντοτε για τη δουλειά που βγάζουν, το αντίθετο μάλιστα! Κι έχουν ακριβά αυτοκίνητα και τσάμπα κινητά και εισιτήρια για ταξίδια και σωματοφύλακες να τους φυλάνε. Ούτε σε ταινία να ζούσαν τέτοια μεγαλεία! Πολιτικός λοιπόν είναι μία σοβαρή σκέψη ως επαγγελματική επιλογή!
Ένα επάγγελμα που με ελκύει επίσης είναι αυτό του τραπεζίτη. Όχι φυσικά του ταμία, αλλά του
διευθυντή. Κι ακόμα περισσότερο προτιμώ το επάγγελμα του υψηλού στελέχους κάποιας μεγάλης εταιρείας, με παραρτήματα σε όλο τον κόσμο. Γιατί αυτοί έχουν περισσότερα λούσα από τους πολιτικούς και βγάζουν πολύ περισσότερα λεφτά και με τρελά bonus! Είναι κάτι σαν το Ρομπέν των δασών από την ανάποδη: παίρνουν χρήματα και πόρους από τους φτωχούς και τα δίνουν στους πλούσιους και αμείβονται και με το παραπάνω γι'αυτό!
Βέβαια ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο να τα καταφέρω, αλλά έχω τις φιλοδοξίες μου κι εγώ σα νέο παιδί! Όχι σαν το ξάδελφό μου, που τον βαράνε συχνά στο σχολείο και λέει πως θέλει να γίνει ματατζής, για να βγάζει δέρνοντας το άχτι του και να πληρώνεται κι από πάνω γι'αυτό. Και με πολλές υπερωρίες.
Εγώ έχω πιο προχωρημένες φιλοδοξίες!
Αν και ο πατέρας μου είναι άνεργος πια, δούλευε χρόνια σε μια εταιρεία και τον απέλυσαν, εγώ σκοπεύω να φτάσω ψηλά. Θυμάμαι μια φορά που ο πατέρας μου, λίγο καιρό μετά την απόλυσή του, είχε πει ότι θα κατέβαινε σε διαδήλωση στο Σύνταγμα, για πρώτη φορά στη ζωή του. Τότε, η μάνα μου έβαλε τα κλάματα και του είπε κάτι για τον κόσμο που νομίζει ότι θ'αλλάξει αυτός. Απ'ότι κατάλαβα, όταν μιλούσε γι'αυτούς που νομίζουν ότι θ'αλλάξουν τον κόσμο, εννοούσε τα κορόιδα που τρώνε στα μούτρα χημικά και μπόλικο ξύλο από αυτούς που θέλει να τους μοιάσει ο ξάδελφός μου. Ευτυχώς ο πατέρας το ξανασκέφτηκε και συμφώνησε ότι ο κόσμος αλλάζει μόνο στις ταινίες.
Κι ευτυχώς που δουλεύει ακόμα η μάνα μου, κι ας της μείωσαν στο μισό και πιο κάτω ακόμα τα λεφτά κι έχουμε και τη σύνταξη της γιαγιάς. Επειδή η γιαγιά, όμως, έχει πολλά προβλήματα υγείας, ο πατέρας λέει πως αν αυτή πεθάνει εμείς θα τη βαλσαμώσουμε για να μοιάζει ακόμα ζωντανή. Κάτι σαν "το τρελό γουήκεντ στου Μπέρνυ", μια παλιά αστεία ταινία. Tώρα όμως με τα νέα μέτρα που φέρνει στη χώρα μας, με το χαμόγελο όπως πάντα το συνηθίζει ο πρωθυπουργός μας, φαίνεται ότι και αυτή η σύνταξη θα πετάξει σαν την πεταλούδα, που όσο και να την κυνηγάς με την απόχη αυτή διαρκώς σού ξεφεύγει, οπότε πάει περίπατο και αυτή η καβάτζα.
Τελοσπάντων, ελπίζω να περάσω στη σχολή που θέλω και συνδέεται και με τις επαγγελματικές μου φιλοδοξίες και να βρω τους τρόπους και τις κατάλληλες γνωριμίες για να γίνουν οι υψηλοί μου στόχοι πραγματικότητα. Σκοπεύω να χρησιμοποιήσω κάθε μέσο, γιατί μια κουβέντα που έχω ακούσει και ακούω συνέχεια, ακόμη και στην TV άρα μετράει, είναι το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!" Τώρα αν αυτά τα μέσα είναι και λιγάκι σκληρά, ανελέητα ή έστω άδικα και πονηρά, δείξτε μου κάποιον διάσημο και πλούσιο που πρόκοψε στις μέρες μας με την τιμιότητα σαν σταυρό στο χέρι! Ούτε σε ταινία δεν το'χω δει, τουλάχιστον όχι σε αυτές που μου αρέσουν.
Και όπως είχε πει και ο παλιός διευθυντής του μπαμπά, που του είχαμε κάνει κάποτε το τραπέζι στο σπίτι και τον βομβαρδίσαμε και με φιλοφρονήσεις και με άφθονες κρυάδες ως αστεία (κι αυτός ο αχάριστος αργότερα τον απέλυσε!):
"ο καπιταλισμός δεν είναι τέλειος, αλλά τουλάχιστον σου δίνει δυνατότητες ανέλιξης. Έστω και για να τις φαντάζεσαι".
Κι εγώ έχω πλούσια φαντασία! "
Τώρα που πλησιάζουν ξανά οι πανελλαδικές εξετάσεις, σαν το στοιχειό που ζητάει φόρο σε ψυχική ενέργεια και σάρκα νεανικών υπάρξεων...
ΘΕΜΑ: " Με ποιους τρόπους οι φιλοδοξίες ενός νέου παιδιού μπορούν να πραγματοποιηθούν στις μέρες που ζούμε; "
ΘΕΜΑ: " Με ποιους τρόπους οι φιλοδοξίες ενός νέου παιδιού μπορούν να πραγματοποιηθούν στις μέρες που ζούμε; "
...και το υποδειγματικό γραπτό που ξεχώρισε (κι εννοείται πήρε 20!) απ'όλα:
(του φιλόδοξου πιτσιρικά...ανιχνευτή!)
" Όταν ήμουν λίγο πιο μικρός είχα διαβάσει ένα βιβλίο, που ακόμη δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο σημαντικά μηνύματα περιείχε για τη ζωή ενός νέου παιδιού όπως εγώ. Λεγόταν "Οι περιπέτειες του βαρώνου Μυνχάουζεν". Ο ήρωας έλεγε όλο απίθανα ψέματα και σκαρφιζόταν συνέχεια φανταστικές ιστορίες. Βέβαια, εγώ κατάλαβα ότι το έκανε για να κερδίζει το θαυμασμό των άλλων, αλλά ο δάσκαλός μου που ρώτησα τη γνώμη του μού είπε ότι o ήρωας ένιωθε κι όμορφα να κάνει τους άλλους να διασκεδάζουν. Κουραφέξαλα!
Εγώ δεν δίνω δεκάρα για τους άλλους! Έχω μάθει να αξιολογώ σωστά τις εντυπώσεις που αποτελούν τον κανόνα στην εποχή μας, αμέ!
Απ'όσο έχω καταλάβει, γιατί δεν είμαι χαζός, το μυστικό της επιτυχίας των καιρών μας είναι ο καθένας
για την πάρτη του, το τομάρι του, την θεσούλα του στην ανταγωνιστική αγορά εργασίας. Αν δεν ήταν έτσι, τότε γιατί έχουμε συνέχεια και παντού εξετάσεις, όπου άλλοι κόβονται και άλλοι περνάνε; Κι όχι μόνο στα σχολεία, εδώ ολόκληρες χώρες περνούν από εξετάσεις και αυστηρές αξιολογήσεις από τους βαθμολογητές των επιδόσεών τους. Ασχέτως αν αυτές οι επιδόσεις, κάτι σαν το τρελαμένο κυνήγι και πιάσιμο με την απόχη ιπτάμενων πρωτογενών πλεονασμάτων και δεικτών ανάπτυξης, δεν σημαίνουν και την επιτυχία όλων των κατοίκων και την εξασφάλιση του μέλλοντός τους. Έτσι είναι όμως η ζωή: ένας ανταγωνιστικός και άκαρδος τραπεζίτης! Ή όπως λένε και στις πιο cool ταινίες του Χόλυγουντ " Life is a bitch!".
Και έχω μάθει καλά πως τα ψέματα είναι για τους έξυπνους και η αλήθεια για τα κορόιδα. Μόνο κερδισμένος βγαίνεις! Άλλωστε, όλοι όσοι κάνουν καριέρα στην πολιτική είναι σπουδαίοι ψεύτες! Κι ό,τι κι αν κάνουν, στο τέλος πάντα τη γλιτώνουν. Από το νόμο που σε αυτή τη χώρα που ζω φαίνεται ότι κάνει μονίμως διακρίσεις σε παιδιά και αποπαίδια, οι δεύτεροι είναι και η μεγάλη βέβαια πλειοψηφία. Οι πολλοί ανεπάγγελτοι στη ζωή τους προ δημόσιων αξιωμάτων πολιτικοί μας βγάζουν κι ένα σκασμό λεφτά χωρίς να ιδρώνουν και να ξημεροβραδιάζονται στη δουλειά όπως οι ψηφοφόροι, που δεν πληρώνονται κιόλας πάντοτε για τη δουλειά που βγάζουν, το αντίθετο μάλιστα! Κι έχουν ακριβά αυτοκίνητα και τσάμπα κινητά και εισιτήρια για ταξίδια και σωματοφύλακες να τους φυλάνε. Ούτε σε ταινία να ζούσαν τέτοια μεγαλεία! Πολιτικός λοιπόν είναι μία σοβαρή σκέψη ως επαγγελματική επιλογή!
Ένα επάγγελμα που με ελκύει επίσης είναι αυτό του τραπεζίτη. Όχι φυσικά του ταμία, αλλά του
διευθυντή. Κι ακόμα περισσότερο προτιμώ το επάγγελμα του υψηλού στελέχους κάποιας μεγάλης εταιρείας, με παραρτήματα σε όλο τον κόσμο. Γιατί αυτοί έχουν περισσότερα λούσα από τους πολιτικούς και βγάζουν πολύ περισσότερα λεφτά και με τρελά bonus! Είναι κάτι σαν το Ρομπέν των δασών από την ανάποδη: παίρνουν χρήματα και πόρους από τους φτωχούς και τα δίνουν στους πλούσιους και αμείβονται και με το παραπάνω γι'αυτό!
Βέβαια ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο να τα καταφέρω, αλλά έχω τις φιλοδοξίες μου κι εγώ σα νέο παιδί! Όχι σαν το ξάδελφό μου, που τον βαράνε συχνά στο σχολείο και λέει πως θέλει να γίνει ματατζής, για να βγάζει δέρνοντας το άχτι του και να πληρώνεται κι από πάνω γι'αυτό. Και με πολλές υπερωρίες.
Εγώ έχω πιο προχωρημένες φιλοδοξίες!
Αν και ο πατέρας μου είναι άνεργος πια, δούλευε χρόνια σε μια εταιρεία και τον απέλυσαν, εγώ σκοπεύω να φτάσω ψηλά. Θυμάμαι μια φορά που ο πατέρας μου, λίγο καιρό μετά την απόλυσή του, είχε πει ότι θα κατέβαινε σε διαδήλωση στο Σύνταγμα, για πρώτη φορά στη ζωή του. Τότε, η μάνα μου έβαλε τα κλάματα και του είπε κάτι για τον κόσμο που νομίζει ότι θ'αλλάξει αυτός. Απ'ότι κατάλαβα, όταν μιλούσε γι'αυτούς που νομίζουν ότι θ'αλλάξουν τον κόσμο, εννοούσε τα κορόιδα που τρώνε στα μούτρα χημικά και μπόλικο ξύλο από αυτούς που θέλει να τους μοιάσει ο ξάδελφός μου. Ευτυχώς ο πατέρας το ξανασκέφτηκε και συμφώνησε ότι ο κόσμος αλλάζει μόνο στις ταινίες.
Κι ευτυχώς που δουλεύει ακόμα η μάνα μου, κι ας της μείωσαν στο μισό και πιο κάτω ακόμα τα λεφτά κι έχουμε και τη σύνταξη της γιαγιάς. Επειδή η γιαγιά, όμως, έχει πολλά προβλήματα υγείας, ο πατέρας λέει πως αν αυτή πεθάνει εμείς θα τη βαλσαμώσουμε για να μοιάζει ακόμα ζωντανή. Κάτι σαν "το τρελό γουήκεντ στου Μπέρνυ", μια παλιά αστεία ταινία. Tώρα όμως με τα νέα μέτρα που φέρνει στη χώρα μας, με το χαμόγελο όπως πάντα το συνηθίζει ο πρωθυπουργός μας, φαίνεται ότι και αυτή η σύνταξη θα πετάξει σαν την πεταλούδα, που όσο και να την κυνηγάς με την απόχη αυτή διαρκώς σού ξεφεύγει, οπότε πάει περίπατο και αυτή η καβάτζα.
Τελοσπάντων, ελπίζω να περάσω στη σχολή που θέλω και συνδέεται και με τις επαγγελματικές μου φιλοδοξίες και να βρω τους τρόπους και τις κατάλληλες γνωριμίες για να γίνουν οι υψηλοί μου στόχοι πραγματικότητα. Σκοπεύω να χρησιμοποιήσω κάθε μέσο, γιατί μια κουβέντα που έχω ακούσει και ακούω συνέχεια, ακόμη και στην TV άρα μετράει, είναι το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!" Τώρα αν αυτά τα μέσα είναι και λιγάκι σκληρά, ανελέητα ή έστω άδικα και πονηρά, δείξτε μου κάποιον διάσημο και πλούσιο που πρόκοψε στις μέρες μας με την τιμιότητα σαν σταυρό στο χέρι! Ούτε σε ταινία δεν το'χω δει, τουλάχιστον όχι σε αυτές που μου αρέσουν.
Και όπως είχε πει και ο παλιός διευθυντής του μπαμπά, που του είχαμε κάνει κάποτε το τραπέζι στο σπίτι και τον βομβαρδίσαμε και με φιλοφρονήσεις και με άφθονες κρυάδες ως αστεία (κι αυτός ο αχάριστος αργότερα τον απέλυσε!):
"ο καπιταλισμός δεν είναι τέλειος, αλλά τουλάχιστον σου δίνει δυνατότητες ανέλιξης. Έστω και για να τις φαντάζεσαι".
Κι εγώ έχω πλούσια φαντασία! "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου