Μια ιδιότυπη κοινωνία μέσα στην κοινωνία της συναίνεσης

(  Πρωτοδημοσιευθέν στο Ενάντια στην "επιπεδούπολη" )



Eικόνες από έναν άλλο κόσμο που κινείται σαν αποκομμένη σκιά των συνηθισμένων (ή...συμφωνημένων) βημάτων και ρυθμών της πόλης.
Μια κοινωνία μέσα στην κοινωνία, ιδιότυπη και με δικούς της κανόνες και κώδικες. Που μοιάζει με τρύπα στο πέπλο της καθημερινής ρουτίνας και της πορείας απώλειας του εαυτού μέσα στις συναινετικές περιφράξεις του αστικού καθωσπρεπισμού και της κανονικότητας του ασπρόμαυρου. Εικόνες πολύ σκληρές, που ματώνεις βλέποντάς τες, σαν τρύπημα από σουγιά στο στομάχι, ανεξαρτήτως αν νομίζεις πως έχεις βαρεθεί να ακούς γι'αυτές ή καμιά φορά σκοντάφτεις στο δρόμο τυχαία πάνω τους και έντρομος ανοίγεις το βήμα να απομακρυνθείς. Βλέποντας το βίντεο και εισπράττοντας την ειλικρίνεια της απλότητας των στίχων και την αφήγησή τους να υλοποιείται μέσα στο μυαλό σου, δεν μπορείς παρά να μουδιάσεις.
Και να αναρωτηθείς εύλογα: "δεν θα λυθεί ποτέ αυτό το φοβερό πρόβλημα; πώς είναι δυνατόν να
μην έχει τέλος και κανείς να μην μπορεί να κάνει τίποτα;"
Την απάντηση δεν θέλει και πολυ μυαλό να τη δώσεις μόνος/η σου: Δεν είναι ότι δεν μπορεί να νικηθεί αυτή η ανθρωποκτόνα μάστιγα, αλλά ότι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ! Ποιοι; Μα...αυτοί!
Που θεωρούν εαυτούς μικρούς θεούς και τους ανθρώπους αναλώσιμο υλικό. Που θεωρούν τις αφεντιές τους ιδιοκτήτες και τους πληθυσμούς ιδιοκτησίες. Που τρέφονται και δυναμώνουν και βασιλεύουν και θησαυρίζουν από την κοινωνική δυστοπία, τη δυστυχία, τη δυσαρμονία, το μίσος μεταξύ των διαιρεμένων και κατηγοριοποιημένων πληθυσμών. Και η δύναμή τους συντηρείται και η ισχύς τους αυγατίζει από την παρακμή και τον εκφυλισμό, τα τραύματα, τις ανασφάλειες και τους φόβους των ανθρώπων.
Όσο τους υπερτιμούμε, τους αποδίδουμε κύρος, τους ατενίζουμε όπως τα εκπαιδευμένα σκυλάκια  τους κυρίους τους, τους εμπιστευόμαστε ή απλώς τους φοβόμαστε...

Μόνος με συντροφιά...

Δύσμοιρα πλάσματα χθες βράδυ

χώθηκαν στην κάμαρά του.

Δραπέτες από ιστορίες χιλιοειπωμένες.

Και είχαν όψη θλιβερή

τον οίκτο τού ξυπνούσαν!

Έτσι βουβά κι έρημα όπως στέκονταν

μαζεμένα γύρω του σα να τον πολιορκούσαν.

Τι διάβολο γύρευαν;

Συμπόνοια; Παρηγοριά;

Κάποια λυτρωτική απάντηση;

Τι;

Η κοκκινοσκουφίτσα απ'το λύκο βιασμένη.

Ο δον Κιχώτης ράκος από του ονείρου το ναυάγιο.

Ο Ορφέας τρέμοντας δίχως την Ευριδίκη.

Κι ο Κύκλωπας με το μοναδικό του μάτι βάναυσα βγαλμένο.

Μα πιο τραγική η φιγούρα του Χριστού

με το σταυρό αβάσταγο στις πλάτες

αλλά υποχρεωτικό υπό την πίεση ανώτερων επιταγών βάρος.

Ναι!

ήτανε όλοι μαζεμένοι εκεί!

Γεμίζανε ασφυχτικά τη μικρή ανήλιαγη κάμαρά του.

Ώσπου ένιωσε πως πνίγεται

κάτω απ'την καταλυτική δύναμη της παρουσίας τους.

Μα ήξερε πως δεν μπορούσε να ξεφύγει

καθώς τη φλέβα η βελόνα τρυπούσε αδηφάγα...

κάποιοι δικοί μου στίχοι, από την παλιότερη ανάρτησή μου "Ηρωίνη (δυο λόγια κι ένα ποίημα)"

ανιχνευτής