In a wide open space...

 O κόσμος που ζούμε ΔΕΝ είναι μια τεχνητή λίμνη, ιδιόκτητη, με ρηχά γλιτσιασμένα νερά, ένα ημιθανές και δύσοσμο οικοσύστημα. Ο κόσμος ο πραγματικός είναι ένας αχανής ωκεανός, που παρά τα πολλά σημεία με ρηχά νερά, τους ναυάρχους, τους εμπόρους και τις δουλεμπορικές γαλέρες τους, τις ξέρες και τους σκοπέλους του, εντούτοις βρίθει από θαυμαστά και συναρπαστικά μέρη τα οποία μας περιμένουν να ανακαλύψουμε, να χαρτογραφήσουμε, να αδράξουμε και να μοιραστούμε με τους συνοδοιπόρους μας. Μέρη που πρώτα εδράζονται μέσα μας. Με οδηγό την όραση, την πραγματική αυτή που βλέπει όσα δεν θέλουν να δούνε οι ναυαγοί και δεν θέλουν να μας επιτρέπουν να θωρήσουμε οι αρχικαπεταναίοι.

 Ξεκινάει σαν κάτι παράξενο και δονητικό από μέσα μας. Στην αρχή κάτι σαν σιωπηλό ουρλιαχτό, σαν πνιχτή κραυγή, σαν ερωτήσεις που μας έλεγαν από τα μικράτα μας να μην κάνουμε αλλά πάντα μας κέντριζαν και μας άφηναν άυπνους τα βράδια, μέσα στις αρένες των τσιμεντουπόλεων που οφείλαμε να επιβώσουμε σαν μονομάχοι προς τέρψη διαταραγμένων θεατών. Και μετά ερχόταν η απόπειρα για κατανόηση. Του εαυτού και των άλλων. Της συνθήκης και της συναίνεσης ή της συμφωνίας που οδήγησε σε αυτήν. Των αστείρευτων προοπτικών και δυνατοτήτων που διψούσαν για αντιλήψεις εχθρικές απέναντι σε κάθε είδους φραγμό και στράτευση. Της έκφρασης και του αυτοπροσδιορισμού που ανθίζει σαν λουλούδι μέσα από τη σχισμή στον τοίχο ή την ρωγμή στο τσιμέντο.

Αναδημοσιεύουμε, λοιπόν, ένα παλιότερο σχεδίασμά μας. Γιατί η κραυγή παύει να είναι σιωπηλή και γίνεται φωνή, λόγος, δημιουργία και ρήξη συνάμα, απαλή και θορυβώδης όταν χρειάζεται. Ανακαλύπτοντας το δικό της τρόπο έκφρασης και κίνησης εξόδου από τα λιμνάζοντα ύδατα προς το ζωογόνο ρίσκο των ανοιχτών πελάγων...

(Το παρακάτω είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας ή ένωσης, θα μπορούσε και να πει κάποιος, των δυνάμεων του  Ένοικου... και του ανιχνευτή )

Η Φωνή που δίνει λαλιά στις φωνές μας!

Είναι η Φωνή που μου χαρίστηκε όταν τον κόσμο πρωτοάδραξα.

Είναι η Φωνή που υψώνεται πολύ πιο πάνω απ'τα συρματοπλέγματα

τα συσσωρευμένα εν μέσω των αιώνων.

Είναι η Φωνή που όταν λυγίζω με πείθει να μη σπάσω.

Είναι η Φωνή που μου περιθάλπει τα ματωμένα σωθικά.

Είναι η Φωνή που μεταφέρει την ίαση.

Είναι η Φωνή που συνεφέρνει το χρόνο από τη λήθη.

Είναι η Φωνή που η αδικία της Ιστορίας δεν γονάτισε.

Είναι η Φωνή που κανένα φίμωτρο δεν εμποδίζει να ακουστεί.

Είναι η Φωνή που όταν μας πλακώνει η φοβέρα και μας πνίγει η σιωπή

εκείνη μας δίνει λαλιά και γίνεται ένα με τη δική μας.

Είναι οι Φωνές που σκουντάνε όσο χρειάζεται τα πράγματα

για να σταματήσει η αρνητική ροή.

Είναι οι Φωνές που αντηχούν σε διαδοχικούς ουρανούς. 

Είναι οι Φωνές που τις πύλες ανοίγουν των θαυμάτων.

Είναι οι Φωνές της πιο ζαλιστικής μέθης.

Για ελευθερία!