Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Δευτέρα 17 Ιουλίου 2017

Egyptian headdress and human brain




The external features of the brain best seen on its Ventral surface are shown. Extending along the inferior surface of the frontal lobe near the midline are the olfactory tracts(Smell), which arise from enlargements at their anterior ends called the olfactory bulbs. The olfactory bulbs receive input from neurons in the epithelial lining of the nasal cavity whose axons make up the first cranial nerve (cranial nerve I is therefore called the olfactory nerve. On the ventromedial surface of the TemporalLobe, the parahippocampal gyrus conceals the hippocampus, a highly convoluted cortical structure that figures importantly in memory. Slightly more medial to the parahippocampal gyrus is the uncus, a slightly conical protrusion that includes the pyriform cortex. The pyriform cortex is the target of the lateral olfactory tractand processes olfactory information. At the most central aspect of the ventral surface of theforebrain is the optic chiasm, and immediately posterior, the ventral surface of thehypothalamus, including the infundibular stalk(the base of pituitary gland) and the mammillary bodies. Posterior to the hypothalamus are two large tracts, oriented roughly rostral/caudally, called the cerebral peduncles. These tracts contain axons from the cerebral hemispheres that project to the #MotorNeurons in the brainstem and into the lateral and ventral columns of the spinal cord. Finally, the ventral surfaces of the pons, medulla, and cerebellar hemispheres can be seen on the ventral surface of the brain.
Davinci rediscovered what the ancients already knew about the human anatomy.
That’s 4biddenknowledge

Πηγή:  http://4biddnknowledge.tumblr.com/page/2
 

Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

Τime to shine!



«Στη ζωή, το θέμα δεν είναι να κρατάς καλά χαρτιά, αλλά να παίζεις καλά ένα άσχημο φύλλο» Robert Louis Stevenson, 1850-1894, Σκωτσέζος συγγραφέας

«Χωρίς εργασία, η ζωή σαπίζει, αλλά όταν η εργασία γίνεται δουλειά και είναι άψυχη, η ζωή εκφυλίζεται και ξεψυχάει» Albert Camus, 1913-1960, Γάλλος συγγραφέας, Νόμπελ 1957

«Το να ζεις είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι απλά υπάρχουν, αυτό είναι όλο» Oscar Wilde, 1854-1900, Ιρλανδός συγγραφέας

«Μην προσπαθείς να προσθέσεις χρόνια στη ζωή σου. Καλύτερα πρόσθεσε ζωή στα χρόνια σου.» Blaise Pascal, 1623-1662, Γάλλος στοχαστής



Χμ!  Kι όταν έρθει η ώρα να λάμψεις...ας μην είσαι και ο πιο λαμπερός! Αρκεί να λάμψεις!
Οι παραπάνω ρήσεις και το βίντεο πάρθηκαν από μια διόλου βαρετή ανάρτηση του businesslife με τίτλο "Πράξε τώρα" 


Σίγουρα η τελευταία ρήση, του Pascal, έχει μεγάλη σχέση με τον εκπληκτικό "παππού" του βίντεο που προηγήθηκε. Αυτό τον θαυμαστό άνθρωπο, τον αεικίνητο, ανήσυχο στο πνεύμα και κάτι παραπάνω από υγιή στο σώμα, τον ανικανοποίητο και δημιουργικότατο όσον αφορά τα πράγματα που θέλει (και ξέρει πως μπορεί) ακόμη να πετύχει παρά την "προχωρημένη ηλικία" του συμφωνα με την "κοινή λογική". Αλλά αν διαθέτεις μια χαλύβδινη θέληση κι ένα πολύστροφο μυαλό, τότε μπορείς ακόμη και τον "πανδαμάτορα χρόνο" να δαμάσεις και να τον χειριστείς υπέρ του σκοπού που κάθε φορά θέτεις (=ΚΙΝΗΣΗ!) όσον αφορά αυτή τη ζωή. Που συνήθως γονατίζει κάτω από το ασήκωτο τοξικό βάρος της διαρκούς μιζέριας και αρνητίλαςη οποία διαβρώνει και εκφυλίζει την ύπαρξη των περισσότερων ανθρώπων, ασχέτως αν σαν δικαιολογία μπορεί κανείς να επικαλεστεί την απαράδεκτη κοινωνική κατάσταση και τις δυσμενείς εξωτερικές (πχ. πολιτικές, οικονομικές) συνθήκες. Αλλά ακόμη και αυτό είναι η φυσική ροή των πραγμάτων όταν ο άνθρωπος υιοθετεί στερεότυπα. Τα οποία τον ενδύουν με ρόλους, όπως αυτόν του "θύματος",  που δεν έχουν σχέση με την αυθεντική ζωή. Ακόμη και η αρνητική ροή των πραγμάτων μπορεί να ανατραπεί και να μεταμορφωθεί σε Δύναμη και Ουσία, όταν ο άνθρωπος επιλέγει να επιλέγει, να διεκδικεί το πιο ταιριαστό, τόσο για τον ίδιο όσο και γα τον Άλλον με τον οποίο ζει σε διαρκή αλληλεπίδραση (που υφαίνει μια ευρύτερη ζωτικότατη σχέση ισορροπίας ή ανισορροπίας) και να προσεγγίζει την εσώτερη θαυμαστή φύση του απαλλαγμένος από την τυραννία του Φόβου και την κατάντια του αυτοματισμού.
Και όπως είχε γράψει και ο Βέλγος στοχαστής Ραούλ Βάνεγκεμ: " Η μη αυθεντική ζωή τρέφεται από μη αυθεντικές σκέψεις. Κι όσο για τα στερεότυπα, αυτά αποτελούν εκφυλισμένες μορφές αρχαίων ηθικών κατηγοριών: ο ήρωας, ο ιππότης, ο άγιος, ο αμαρτωλός, ο προδότης, ο έμπιστος ακόλουθος, ο τίμιος άνθρωπος (ή σκυφτός, υπάκουος, φοβισμένος, ανθρωπάκος;)..."
 Αυτά όμως τι σχέση έχουν με...ζωή; και όλες τις ανεξάντλητες δυνατότητες που η ανθρώπινη φύση είναι προικισμένη; Κι αν θέλουμε,όπως συχνά πιάνουμε τον εαυτό μας να κομπάζει, "να αλλάξουμε τον κόσμο"...ε! ας κοιτάξει ο καθένας τι παίζεται με τον εαυτό του πρωτίστως, διότι όπως είχε επισημάνει και ο Νίτσε: "το μεγαλύτερο βάρος του ανθρώπου είναι ο εαυτός του, γιατί κουβαλάει πολλά άχρηστα πράγματα στην πλάτη του"!

ανιχνευτής


Το μυστήριο της Μεγάλης Λευκής Πυραμίδας στην Κίνα, καθώς και των υπόλοιπων εκεί, τις οποίες αγνοούν τόσο οι Δυτικοί όσο και οι περισσότεροι Κινέζοι..

Το παρακάτω κείμενο είναι σε μετάφραση από εμένα. Το πρωτότυπο βρίσκεται εδώ:
Mysterious Great Pyramid Of China: Almost Totally Unknown Even To Most Chinese
Τα σχόλια με χρώμα μέσα σε παρενθέσεις είναι επίσης από εμένα. 
Κι αφού διαβάσετε το παρακάτω, μπορείτε στη συνέχεια να επισκεφτείτε, είτε για πρώτη φορά είτε με δεύτερη, ανανεωμένη, ματιά την ανάρτηση  Η αφήγηση της πραγματικής ανθρώπινης Ιστορίας πρέπει να ξαναειπωθεί; Και να περιηγηθείτε στους συμπληρωματικούς και θέλω να πιστεύω πολύ ενδιαφέροντες συνδέσμους που περιέχει.

Ο Ένοικος...


" Βρίσκεται περίπου 40 μίλια νοτιοδυτικά της κινέζικης πόλης Xian, πρωτεύουσας της επαρχίας Shaanxi, η μεγαλύτερη από τις δεκαέξι πυραμίδες, οι οποίες έχουν εντοπιστεί σε μια περιοχή που αποκαλείται "Shensi" ή "η περιοχή όπου απαγορεύεται η πρόσβαση", μια απαγορευμένη ζώνη από τις κομμουνιστικές αρχές της χώρας. Αυτοί οι περιορισμοί καθιστούν εξαιρετικά δύσκολο για τους Δυτικούς να επισκεφθούν την πυραμίδα και να την φωτογραφήσουν. Ωστόσο, κάποια άτομα προερχόμενα από τη Δύση κατάφεραν πραγματικά να βρουν έναν τρόπο ώστε να δουν αυτό το εντυπωσιακό οικοδόμημα.

Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς υψώθηκε η "Μεγάλη Πυραμίδα" της Κίνας -σημείωση: αρκετά μεγαλύτερη από την περίφημη Μεγάλη Πυραμίδα στην Γκίζα της Αιγύπτου, κάτι που καθιστά ακόμα πιο ενδιαφέρον αυτό το αρχαιολογικό μυστήριο, που σαφώς οι προεκτάσεις του έχουν να κάνουν με την πραγματική Ιστορία του πλανήτη μας-Σύμφωνα με κάποιους Κινέζους αρχαιολόγους, η πυραμίδα χτίστηκε κατά τη διάρκεια της δυναστείας των "Χsia", που διήρκησε από το 2205 μεχρι το 1767 πριν την -υποτιθέμενη- γέννηση του Χριστού. Τα αρχαία αρχεία που σώζονται σε ένα παλιό μοναστήρι κοντά στα σύνορα με τη Μογγολία περιγράφουν την πυραμίδα της Xian.  
 Το οικοδόμημα λέγεται ότι έχει ύψος 1.000 ποδιών που το καθιστά ως την υψηλότερη πυραμίδα στον κόσμο (η Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου είναι 450 πόδια σε ύψος).

Σύμφωνα λοιπόν με τα μοναστηριακά στοιχεία η πυραμίδα θεωρούνταν ήδη εξαιρετικά παλιά την εποχή που φτιάχτηκαν αυτά τα αρχεία.

Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017

Αργύρης Χιόνης, Ποιήματα



ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΑΡΦΙΑ ΓΙΑ ΜΑΛΑΚΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ, ΙΙΙ

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλους
Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΖΟΝΤΑΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥΣ

Θα’ ρθει μια μέρα που οι άνθρωποι θα μισήσουν τόσο τον
εαυτό τους, ώστε θα σφίγγουν με τα χέρια το λαιμό τους
και θα στραγγαλίζονται μονάχοι τους. Λίγο πριν απ’ το τέλος,
θα παραλύουν και θα λύνονται τα χέρια τους. Θα συνέρχονται
και θα ξαναρχίζουν. Αυτό θα γίνεται επ’ άπειρον και θα ‘ναι η
κόλαση που κανείς δεν προφήτεψε ως τώρα.

© 2006, Αργύρης Χιόνης, “Η φωνή της σιωπής”, Εκδόσεις Νεφέλη.



τα διαβάσαμε ΕΔΩ

" O Μυστικός Κώδικας των Τροβαδούρων "

{ σαν σύντομο σχόλιο: ένα συναρπαστικό αφηγηματικό ταξίδι, από τα μυστήρια των τροβαδούρων (με το στοιχείο του παγανισμού και των "άλλων" καταστάσεων συνείδησης να αποτελούν αναπόσπαστο και υποβόσκον στοιχείο τους) και της αίρεσης των "Καθαρών" (τους οποίους και εξόντωσε η ρωμαιοκαθολική εκκλησία με απίστευτη ωμότητα) μέχρι τα βήματα προς μια διαφορετική στάση ζωής. Ιδιαίτερα χρήσιμης στη σύγχρονη κοινωνία της νεύρωσης, της μαζικής ζάλης, της μονολιθικότητας, της απονοηματοδότησης των αξιών και της κατεστημένης προπαγάνδας σε όλα τα επίπεδα...}



O Μυστικός Κώδικας των Τροβαδούρων 
 
του Νικήτα Κόραλη

( Eνότητες: ΟΙ ΡΑΨΩΔΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΒΗΓΚΙΑΣ - Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ -  ΕΝΑ ΑΒΕΒΑΙΟ ΤΕΛΟΣ - ΟΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ - ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ )

«Είσαι το αληθινό ζαφείρι που κάθε πόνο θεραπεύει, το σμαράγδι που φέρνει χαρά, το ρουμπίνι που φωτίζει και παρηγορά την καρδιά. Με κάνεις να απεχθάνομαι το κακό και να επιθυμώ την αρετή».
Όταν ο Guillaume de Machaut, τροβαδούρος του 14ου αιώνα, συνέθετε την παραπάνω ωδή με τίτλο Πίστη, το ακροατήριό του στο Παρίσι ήξερε πως έπρεπε να διαβάσει τα λόγια του με δυο τρόπους: για τους πολλούς ο de Machaut τραγουδούσε τον έρωτά του για μια απόμακρη Κυρία, για κάποιους άλλους όμως, μιλούσε κωδικοποιημένα για μια πολύ βαθύτερη ανθρώπινη λαχτάρα.
Οι τροβαδούροι, βλέπετε, δεν ήταν συνηθισμένοι τραγουδιστές και συνθέτες ερωτικών ασμάτων, αλλά χρησιμοποιούσαν τις συνθέσεις τους σαν ένα είδος μυστικού κώδικα, που αναφερόταν σε μια άλλη, απόκρυφη αγάπη – ένας κώδικας που έκανε την εμφάνισή του στην πιο μυστηριακή περιοχή της Ευρώπης, στο νότο της Γαλλίας, στο προπύργιο της σέκτας των Καθαρών, στην Προβηγκία…

ΟΙ ΡΑΨΩΔΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΒΗΓΚΙΑΣ

Η κουλτούρα της Προβηγκίας άνθισε ανάμεσα στο 1100 και στο 1300 μ.Χ., σε μια περίοδο όπου ο Γαλλικός Νότος διαχωριζόταν από το Βορρά όχι μόνο πολιτικά αλλά και σε επίπεδο γλώσσας.
Η κοινωνία των ανθρώπων που ζούσαν εκεί, αφομοιώνοντας λατινικές, μαυριτανικές και εβραϊκές επιρροές, φημιζόταν σε όλη την Ευρώπη για τον πλούτο και το υψηλό βιοτικό της επίπεδο, ενώ η περιοχή ήταν γνωστή για τα υπέροχα κάστρα και τις ωραίες γυναίκες της.
Οι γυναίκες ήταν το κεντρικό μοτίβο της Ευγενούς Αγάπης των τροβαδούρων. Για την κοινή γνώμη, οι τροβαδούροι (από το ρήμα trobar που σημαίνει «βρίσκω» ή «εφευρίσκω») ήταν απλώς περιπλανώμενοι ραψωδοί, που τραγουδούσαν στο όνομα της τέχνης και του έρωτα.
Ο τροβαδούρος ήταν συνήθως αριστοκράτης, ο οποίος συνέθετε τραγούδια που τα αφιέρωνε σε μια όμορφη Κυρία. Τα τραγούδια συνοδεύονταν με μουσική από έναν μαθητευόμενο (jongleur), που τα παρουσίαζε στο κοινό, ενώ μόνο κάποιες φορές ο ίδιος ο ποιητής έπαιζε τα τραγούδια.
Ο πυρήνας όμως της λατρείας τους ήταν ο ανεξάντλητος και πανίσχυρος πόθος, καθώς ο τροβαδούρος δεν είχε ποτέ πρόσβαση στη γυναίκα την οποία υμνούσε, που ήταν αγέρωχη και συνήθως η γυναίκα κάποιου άλλου.
Αλλά ακόμα κι αν την κατακτούσε, η γαμήλια ένωση ήταν και πάλι ανέφικτη λόγω ταξικών δεσμεύσεων. Εντέλει, αυτή η κατάσταση, η γλυκιά σκλαβιά, ο μεθυστικός πόνος του ανικανοποίητου, ήταν που έτρεφε την πένα του ποιητή και αυτήν εξυμνούσε.
Ωστόσο, υπήρχε και η άποψη ότι η ποίηση των τροβαδούρων αναφερόταν κωδικοποιημένα σε λατρείες και πρακτικές μιας απαγορευμένης θρησκευτικής σέκτας.
Η άποψη αυτή υιοθετήθηκε σε κάποιο βαθμό αφενός από την Εκκλησία που κατηγόρησε τους τροβαδούρους για βλασφημία, αφετέρου από μυστικιστές, σαν τον Dante Gabriel Rosetti και τον G. R. S. Mead, και αργότερα, στις αρχές του 20ού αιώνα από τον σπουδαίο ποιητή Έζρα Πάουντ, με αποτέλεσμα πολλοί να αρχίσουν να αναζητούν ίχνη αυτής της μυστικής λατρείας και στοιχεία από το χαμένο πολιτισμό του Γαλλικού Νότου.

Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

Η "τιμωρία" του κιοτή...

H " τιμωρία " του κιοτή..!


Κάπου από σπόντα είχες διαβάσει
ότι μια ιδέα δεν υπάρχει πραγματικά,
είτε καλή κι αν είναι είτε κακή είτε αλλόκοτη,
αν κάποιος δεν τη θέσει σε εφαρμογή.

Και τώρα σε κατατρέχει μία σκέψη να κάνεις πράξη
που 'χεις ξεχάσει αν κτήμα σου ήταν ή εμφύτευμα
και μεταλάσσεται πια σε παρόρμηση επίμονη.
Να τινάξεις
τα υποταγμένα, μικροαστικά, καταθλιπτικά σου μυαλά
στο πνιγηρό το τίποτα της ανυπαρξίας των υλιστών.

Αυτό όμως που σε τρομάζει και σε κωλύει
έτσι που ως εκ θαύματος σε σπρώχνει
σε σκέψεις που μοιάζουνε σε λαθρεπιβάτισσες
και οδηγούν ίσια στις αγκάλες μιας ύπαρξης πιο τολμηρής
είναι ότι ο δακρύβρεχτος ο θάνατός σου
θα'θελες να είναι γρήγορος και πλήρως ανώδυνος.
Βόλεψη ως το τέλος νοσηρή!
Να μην πονέσεις!
λες και ποτέ ως τα τώρα δεν σε κέντρισε ο πόνος.

Φτου σου, κιοτή!
θέλεις στο θάνατό σου να τη βγάλεις καθαρή;

Δεν έχεις λοιπόν
παρά να τιμωρήσεις την αφεντιά σου
με την επιλογή του ρίσκου μιας επανεκκίνησης!
Και την ανακατεύθυνση προς τις συχνότητες μιας θαυμαστής ζωής...

Αντέχεις;


ανιχνευτής