H " τιμωρία " του κιοτή..!
Κάπου από σπόντα είχες διαβάσει
ότι μια ιδέα δεν υπάρχει πραγματικά,
είτε καλή κι αν είναι είτε κακή είτε αλλόκοτη,
αν κάποιος δεν τη θέσει σε εφαρμογή.
Και τώρα σε κατατρέχει μία σκέψη να κάνεις πράξη
που 'χεις ξεχάσει αν κτήμα σου ήταν ή εμφύτευμα
και μεταλάσσεται πια σε παρόρμηση επίμονη.
Να τινάξεις
τα υποταγμένα, μικροαστικά, καταθλιπτικά σου μυαλά
στο πνιγηρό το τίποτα της ανυπαρξίας των υλιστών.
Αυτό όμως που σε τρομάζει και σε κωλύει
έτσι που ως εκ θαύματος σε σπρώχνει
σε σκέψεις που μοιάζουνε σε λαθρεπιβάτισσες
και οδηγούν ίσια στις αγκάλες μιας ύπαρξης πιο τολμηρής
είναι ότι ο δακρύβρεχτος ο θάνατός σου
θα'θελες να είναι γρήγορος και πλήρως ανώδυνος.
Βόλεψη ως το τέλος νοσηρή!
Να μην πονέσεις!
λες και ποτέ ως τα τώρα δεν σε κέντρισε ο πόνος.
Φτου σου, κιοτή!
θέλεις στο θάνατό σου να τη βγάλεις καθαρή;
Δεν έχεις λοιπόν
παρά να τιμωρήσεις την αφεντιά σου
με την επιλογή του ρίσκου μιας επανεκκίνησης!
Και την ανακατεύθυνση προς τις συχνότητες μιας θαυμαστής ζωής...
Αντέχεις;
ανιχνευτής
Σύνδεση με αυτό: Συνήθειες (ή ρομποτικές βδέλλες)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου