Eκείνοι η ίδια
Ήταν άραγε η ερημιά, όπως καποτε την γνώρισα,
με δυο ψεύτικα μάτια κι ένα σώμα άγνωστο
πια; Ήταν άραγε ερημιά; Καθώς υπήρχε ένας
μονόφθαλμος κόσμος στο χάος γινόταν ακόμα
πιο ώριμη. Καθώς είχε ένα ποτήρι να κοιμάται
κρύωνε περισσότερο τις μέρες του χειμώνα.
καθώς χειμώνας λεγόταν οι μόνες νύχτες.
Απαγορευμένη σαν την πιο αβυσσαλέα ζωή,
ξημέρωνε πρώτη ένα φως καθαρό που διέγραφε
κάθε μελάνι στο χαρτί. Ήταν το κρυμμένο της
δέρμα από σάπια φύλλα και αλάτι. Θησαυρός
σε σεντούκι σφραγισμένο. Ομίχλη όμορφη και
θάλασσα δίχως πυθμένα. Κάποτε είπαν πως θα
την κάψουν για να φύγει το κακό. Ένα κακό
βαθύ μέσα τους που έλεγχε τα πάντα. Πιο πικρό
από τις τύψεις, πιο δυνατό στο χρόνο. Είπαν
όχι στα γραμμένα πρόσωπά τους πάνω στον
καθρέπτη. Έτσι σκάλισαν ένα κομμάτι καινούργιο
που έβγαινε σαν φύτρο μοναχικό κι απελπισμένο.
Αυτό που ονόμασαν παιδί της. Αναπόφευκτα
ήταν αυτό, το παιδί της. Μια δημιουργία από
σκοτωμένο φόβο.
του Αργύρη Ευαγγελούλη
το διαβάσαμε στο φανζίν chimeres
(σαν σχόλιο: "για να βγεις από μια έρημο, πρέπει να τη διασχίσεις...")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου