Η μοναξιά μας μέσα σε όλη τη βαβούρα και τις κραυγές του κόσμου

H μοναξιά μας τριγυρνάει μέσα στο μπετόν που συνθέτει τη δομική εικόνα και τη νοητική υπόσταση της μεγαλούπολης, σύμβολο των σύγχρονων καιρών του παγκόσμιου ελέγχου των μαζών.  Προσπαθεί να μην ακολουθεί συνηθισμένες διαδρομές, συνήθειες και αυτοματισμούς μιας καθημερινότητας που θυμίζει το νεκροζώντανο, συμφωνημένο κυκλικό, εσώκλειστο περίπατο των φυλακισμένων μέσα στις τούρκικες φυλακές του "Εξπρές του Μεσονυχτίου". Γιατί η μοναξιά μας, το πιο αυθεντικό και χειροπιαστό από τα έτσι κι αλλιώς λιγοστά υπάρχοντά μας, νιώθει φυλακισμένη από τότε που άρχισε να προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό της μέσα στις συνθήκες εγκλεισμού του. Στα ιδρύματα του "πολιτισμένου κόσμου".

Η μοναξιά μας τυχαίνει να παρευρίσκεται και σε παρέες ή μαζώξεις μετά από κάποιες πορείες στο κέντρο της πόλης, που συχνά της θυμίζουν τον παραπάνω κυκλικό περίπατο. Συντροφιές που εκπέμπουν σε αριστερές συχνότητες και με υποτιθέμενο αγωνιστικό προσανατολισμό σε αυτούς τους υποδουλωμένους καιρούς από πληθώρα αφεντάδων, υλικών και διανοητικών. Εκεί  όπου η μοναξιά μας αναγνωρίζει και κάποιους ως φιλικά της πρόσωπα,  κι ας μην έχει και πολύ στενές σχέσεις μαζί τους, ή έστω κάποια άτομα με τα οποία θεωρεί πως έχει κάτι να πει. Κι ας μη συμφωνεί συχνά μαζί τους, αυτό άλλωστε ποτέ δεν την ενοχλούσε, το αντίθετο: της έδινε ενδιαφέρουσες υποσχέσεις αλληλεπίδρασης.
 Ώσπου ακούει τα φιλικά αυτά πρόσωπα και τους γνωστούς και φίλους τους να αναφέρουν πάνω σε μια κρίση αυτοκριτικής, ότι "φταίνε και αυτοί που ο κόσμος είναι επιφυλακτικός έως και αποστασιοποιημένος απ'όλους" -εννοώντας πολιτικούς φορείς και συνδικάτα- παρά τους πολύ χαλεπούς καιρούς για τους εργαζόμενους και κοινωνικά μη προνομιούχους. Προβάλλοντας την αιτιολόγηση ότι και αυτοί, ως πρώην ή νυν εκπρόσωποι του συνδικαλιστικού κινήματος ή έστω ενεργά άτομα του γενικότερου κινήματος "ανατροπής" του παλαιού και κατεστημένου, "δεν είπαν στον κόσμο όλη την αλήθεια". Και τότε η μοναξιά μας νιώθει να γίνεται η αλήθεια που για κάποιους ωφελιμιστικούς ή συντεχνιακούς ή εκ του πονηρού λόγους δεν ειπώθηκε ποτέ ολόκληρη ή ακόμη και η μισή και γλιστράει από την αγανάκτηση το ποτήρι με το "κρασί της παρέας" από το χέρι της, γιατί δεν θέλει πια να λένε γι'αυτήν ότι "ήπιαν κι ένα κρασί μαζί της". Και γίνεται στριφνή, γκρινιάρα, δυσάρεστη με τους έστω και χαλαρά φίλους της και τους φίλους τους και σηκώνεται να φύγει και να τραβήξει το δρόμο της, καθώς αυτοί την κοιτούν ως κάτι σαν απροσάρμοστο φρικιό και αποφασίζει να ψάξει γι'αυτή την αλήθεια που η δυναμική της φοβίζει τόσο τον μαζάνθρωπο όσο και τους ποιμένες του. Αυτή την "πρωτόγονη", ανόθευτη αλήθεια που απλοποιεί τα πράγματα, που μιλάει τη γλώσσα των αναγκών της καρδιάς και του σώματος, που διαλύει εις τα εξ ων συνετέθη κάθε απάτη και χυδαιότητα η οποία επιθυμεί να παγιωθεί ως κανονικότητα. Και θυμάται και κάποια λόγια του Όργουελ: "σε εποχές παγκόσμιας εξαπάτησης το να λες την αλήθεια είναι επαναστατική πράξη".

Η μοναξιά μας καθώς περπατάει στο δρόμο σκοντάφτει πάνω σε παρέες πιτσιρικάδων, που βρίζονται άσχημα και χωρίς ουσιαστικό λόγο, που μιλάνε ο ένας πάνω στα λόγια του άλλου λέγοντας τα ίδια ο ένας με τον άλλο. Και απειλώντας να ξυλοφορτώσει ο πιο "ετοιμόλογος" ή γεροδεμένος τον λιγότερο τσαούση ή τσαούσα στις blockbuster ατάκες ή τον/την σε πιο μειονεκτική θέση από άποψη κορμοστασιάς ή μυών. Και τότε η μοναξιά μας θυμάται κάποια λόγια του Bertrand Russel: περνώντας έξω από ένα σχολείο είδα ένα μεγαλύτερο παιδί να χτυπάει ένα μικρότερο. Κι όταν το ρώτησα γιατί, εκείνο μου απάντησε: "με χυπούν οι μεγαλύτεροι κι εγώ χτυπώ τους μικρότερους. Είναι δίκαιο". Με αυτά τα λόγια εκείνο το παιδί συνόψισε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία.

Η μοναξιά μας εισπράττει σαν μυγοχέσματα που εκτοξεύονται προς το κεφάλι της τα παραληρήματα τρόμου και αγωνίας για το μέλλον που ξερνάνε οθόνες-ιδιοκτησία κάποιων πολύ λίγων οικογενειών που τρέφουν τις φιλοδοξίες τους και τα σκοτεινά τους πλάνα με το φόβο, την εισπνοή κοινωνικών, πολιτικών και πολιτισμικών μιμιδίων και την κατευθυνόμενη ενσωμάτωση σε συγκεκριμένες νόρμες των πολλών, μα στρατηγικά "ζαλισμένων". Και θυμάται αυτή τη φορά κάποια λόγια του Μπρεχτ: "οι χορτάτοι μιλούν στους πεινασμένους για τις δύσκολες εποχές που έρχονται".

Η μοναξιά μας παραείναι πολύτιμη για να την παραδώσουμε σαν κουρσεμένο κάστρο στα χέρια της "ωρίμανσης", της κανονικότητας, της οποιασδήποτε στράτευσης, της ενσωμάτωσης σε κουλτούρες θανάτου ή αντι-κουλτούρες που ξεπέφτουν στην αντιδραστικότητα και τη στείρωση τελικά της ανθρώπινης διάνοιας και της αρχέγονα ελεύθερης φύσης της.


Η μοναξιά μας αγαπάει τους ανοιχτούς ορίζοντες. Και ελκύεται από τους ανθρώπους που κατανοούν και σέβονται τις βαθύτερες ανάγκες της μοναξιάς κάθε ανθρώπινου όντος και που συγχρόνως ξέρουν να τη διαχειρίζονται αρμονικά και δημιουργικά στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους.

Η μοναξιά μας είναι από χώμα και λάσπη. Αλλά και από αστερόσκονη μαζί!

 -μια ομολογουμένως αγαπημένη μας πολυχρησιμοποιημένη εικόνα-  

Ο Ένοικος...