" ΠΩΣ ΟΙ ΝΑΖΙ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΤΟΝ 3o ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ "

 "Aπαγορευμένη Ιστορία"

Ενότητες του πολύ ενδιαφέροντος, και γεμάτου από σημαντικά στοιχεία, παρακάτω άρθρου:  
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΩΝ Η.Π.Α. - ΡΑΪΝΧΑΡΝΤ ΓΚΕΛΕΝ:Ο ΝΑΖΙ «ΥΠΕΡΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ» (ή: πώς ξεκίνησε η κατάληψη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών από τους πρώην Ναζί εγκληματίες πολέμου…) - ΝΑΖΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ CIA - ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ CIA - CIA: CONSPIRACIES IN AMERICA; - ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ:ΕΝΑ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ «ΔΩΡΟ» ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ - ΤΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

H Αμερική θα είναι ανάμεσα σε όλα τα έθνη το ευκολότερο για να κατακτηθεί. Διαιρεμένες από μόνες τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα φέρουν ελάχιστη αντίδραση στην ιδεολογία μας όταν θα έρθει η ώρα. (Δρ. Γιόζεφ Γκέμπελς, Υπουργός Προπαγάνδας του 3ου Ράιχ)

 «Θα έσκυβα μπροστά στον ίδιο τον Διάβολο, αν αυτό θα με βοηθούσε να δω καθαρότερα το τι συμβαίνει στην Κόλαση»  (Ο πρώτος πολιτικός διευθυντής της CIA Άλεν Ντάλες)


ΠΩΣ ΟΙ ΝΑΖΙ ΚΕΡΔΙΣΑΝ ΤΟΝ 3o ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Σύμφωνα με τη συμβατική Ιστορία, οι Nαζί έχασαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι κυριότεροι από τους αρχηγούς τους καταδικάστηκαν ως εγκληματίες πολέμου και εκτελέστηκαν ή φυλακίστηκαν ισοβίως. Με αυτό τον τρόπο η κληρονομιά των σκοτεινών «ιδανικών» του Nαζισμού χάθηκε και μπήκε για πάντα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Συνέβη όμως πράγματι έτσι;

Γεγονότα και έγραφα που ήρθαν στο φως, δείχνουν ότι αρκετοί υψηλόβαθμοι Nαζί όχι μόνο διέφυγαν από τη σύλληψη και την καταδίκη, αλλά ότι η διαφυγή τους υποστηρίχθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α.! Αυτές όχι μόνο τους βοήθησαν να διαφύγουν τη σύλληψη, αλλά τους έθεσαν υπό την προστασία τους –ουσιαστικά τους «προσέλαβαν»– για να λάβουν ως αντάλλαγμα τα μυστικά που οι Nαζί κατείχαν για τη Σοβιετική Ένωση, τα οποία θα βοηθούσαν της Η.Π.Α. να κερδίσουν στον επερχόμενο «Ψυχρό Πόλεμο»!

Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία οι Ναζί βοήθησαν, μέσα από τις Μυστικές Υπηρεσίες των Η.Π.Α., να καταπολεμηθεί η  Σοβιετική Ένωση, αλλά δεν ξέχασαν τις βρώμικες τεχνικές της συνωμοσίας και του χειρισμού των αδυναμιών της κοινής γνώμης, τις οποίες είχαν χρησιμοποιήσει για να ανέλθουν στην εξουσία της Γερμανίας, για να επιβληθούν τις ίδιες τις Η.Π.Α.  Μεταμφιεσμένοι σε Αμερικανούς πολίτες, με την ανοχή διαφόρων φιλοναζιστικών κέντρων των Η.Π.Α., κατέλαβαν σημαντικές θέσεις δύναμης μέσα σε όλες σχεδόν τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες –ειδικά στη CIA– απέκτησαν πολιτική και οικονομική δύναμη, και απέκτησαν σημαντικές θέσεις μέχρι και μέσα στον Λευκό Οίκο! Σήμερα, οι απόγονοι των πρώην Ναζί ελέγχουν τις μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. και κρατούν δέσμιό τους σχεδόν ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο της Δύσης! Μπορεί οι Ναζί να έχασαν επίσημα των 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά στην πραγματικότητα κατάφεραν να κατακτήσουν και να θέσουν υπό την εξουσία τους, υπόγεια, τη μεγαλύτερη υπερδύναμη του κόσμου!

Κέρδισαν τελικά οι Ναζί τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Μήπως αυτή τη στιγμή ζούμε κάτω από τον κεκαλυμμένο μεν αλλά πανίσχυρο έλεγχό τους – και μας επιφυλάσσουν πολλές και δυσάρεστες εκπλήξεις για το μέλλον;

 

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΩΝ Η.Π.Α.

Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η επίσημη θέση της κυβέρνησης των Η.Π.Α. ήταν ότι ο «μεγάλος εχθρός» ήταν ο Άξονας, που αποτελούνταν κυρίως από την αυτοκρατορική Ιαπωνία και τη ναζιστική Γερμανία. Οι Αμερικανοί πολίτες βομβαρδίζονταν από προπαγάνδα, στην οποία οι Ιάπωνες και οι Γερμανοί Ναζί παρουσιάζονταν ως ανθρωπόμορφα τέρατα, ως δαίμονες επί της Γης, οι οποίοι έπρεπε πάση θυσία να καταπολεμηθούν και να εξοντωθούν χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Όμως, αυτή η εχθρική στάση απέναντι στους Ναζί δεν ήταν παρά ένα αναγκαστικό προσωπείο που φορούσε η κυβέρνηση των Η.Π.Α., με σκοπό να αυξήσει τον αριθμό των στρατιωτών που θα κατατάσσονταν στον αμερικανικό στρατό.

Η αμερικανική κυβέρνηση, που ελεγχόταν από τους κεφαλαιοκράτες και τους πλούσιους βιομηχάνους και εξυπηρετούσε μονάχα τα συμφέροντά τους, δεν έβλεπε ως σημαντικότερο εχθρό στην Ευρώπη τη Γερμανία, αλλά τη Σοβιετική Ένωση. Η δεύτερη ήταν που απειλούσε τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών, αφού προωθούσε τον κομμουνισμό, δηλαδή την κατάργηση της προσωπικής ιδιοκτησίας και την εξουδετέρωση της αστικής τάξης.

Πολλοί ήταν οι ισχυροί Αμερικανοί που δήλωναν ανοιχτά την εχθρότητά τους προς την Ε.Σ.Σ.Δ., και τη συμπάθειά τους προς τον Χίτλερ και τους Ναζί, αφού και οι Ναζί υποστήριζαν τον καπιταλισμό και δήλωναν απόλυτη εχθρότητα προς τον κομμουνισμό. Ανάμεσα στους ισχυρούς Αμερικανούς που ήταν φανατικοί εχθροί του κομμουνισμού και φανεροί υποστηρικτές του Χίτλερ, βρίσκονταν και διάσημα πρόσωπα, όπως ο φανατικός αντισημίτης βιομήχανος Χένρι Φορντ και ο βαρόνος των media και του «κίτρινου τύπου» Γουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ.

Ο πρώτος χρηματοδοτούσε το ναζιστικό κόμμα και ο δεύτερος ήταν τόσο φανατικός υποστηρικτής του Χίτλερ, που όταν ο Χιρστ ταξίδεψε στη Γερμανία, ο Χίτλερ τον φιλοξένησε στο σπίτι του! Υποστηρικτές του Χίτλερ και προσωπικοί του φίλοι και συνέταιροι, όπως θα δούμε παρακάτω, ήταν και οι οικογένειες Ντάλες και Μπους, από τις οποίες προήλθαν ο δημιουργός και πρώτος πολιτικός διευθυντής της πανίσχυρης υπηρεσίας πληροφοριών των Η.Π.Α., της C.I.A., Άλεν Ντάλες, και o πρώην πρόεδρος της Αμερικής, Τζωρτζ Μπους!

Το πρόβλημα που είχε η αμερικανική κυβέρνηση ήταν ότι η Σοβιετική Ένωση τότε δεν είχε την αρνητική εικόνα που έχουμε σήμερα στο μυαλό μας, και η οποία είναι σε ένα βαθμό δημιούργημα της ανελέητης προπαγάνδας που δημιουργήθηκε εναντίον της την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Ο φτωχός εργάτης του δυτικού κόσμου, όσο περισσότερο άκουγε να γαβγίζουν εναντίον της Ε.Σ.Σ.Δ. οι βιομήχανοι που τον έστυβαν καθημερινά, τόσο περισσότερο υποψιαζόταν ότι ήταν αληθινές οι φήμες και η προπαγάνδα των αριστερών Αμερικανών συναδέλφων του, που την ήθελαν ως ένα δίκαιο κράτος που υπάκουε σε ανώτερα ιδανικά. Σε καμία περίπτωση η Σοβιετική Ένωση που διαφήμιζε ιδέες όπως η «παγκόσμια αδελφότητα των λαών» και η απόρριψη των ρατσιστικών ιδεών, δεν φαινόταν ως μια Αυτοκρατορία του Κακού στα μάτια του πλήθους.

Η κυβέρνηση των Η.Π.Α., για να πείσει τον λαό της να καταταχθεί για να πολεμήσει ενάντια στην Ιαπωνική επέκταση αλλά και για να στηρίξει τα ευρωπαϊκά συμφέροντά της (τα οποία απαιτούσαν να υποστηρίξει τους ιστορικούς συμμάχους της, την Αγγλία και τη Γαλλία, δύο κράτη που απειλούνταν από τους Γερμανούς), δεν είχε άλλη επιλογή από το να σιγάσει το μένος της ενάντια στους κομμουνιστές και να στρέψει την προπαγάνδα της ενάντια στο φανερό «κακό» των Ναζί. Μόνο στη διάρκεια του πολέμου οι Ρώσοι έγιναν «σύμμαχοι», μια συμμαχία που αμέσως μετά τον πόλεμο ξεχάστηκε τόσο απότομα όσο απότομα δημιουργήθηκε.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε τη στάση της αμερικανικής εξουσίας πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου απέναντι στους Ναζί. Δεν ήταν σε καμιά περίπτωση αυτή που βλέπουμε στις αμερικανικές ταινίες προπαγάνδας που απευθύνονταν μονάχα προς τον απλό λαό. Πολλοί ισχυροί Αμερικανοί συμπαθούσαν τους Ναζί και τους ήθελαν συμμάχους τους ενάντια στην επέλαση του διεθνούς κομμουνισμού. Και έτσι μετά τον πόλεμο συνωμότησαν ώστε να τους πάρουν με το μέρος τους, στρώνοντας χωρίς να το καταλαβαίνουν τον δρόμο για την κατάκτηση της «Χώρας των Γενναίων και των Ελεύθερων» («Home of the Brave, Land of the Free») από εκείνους που την ελευθερία την θεωρούν ένα σύμπτωμα παρακμής του πολιτισμού…

ΡΑΪΝΧΑΡΝΤ ΓΚΕΛΕΝ:
Ο ΝΑΖΙ «ΥΠΕΡΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ»

Ο πιο πονηρός ίσως από τους Ναζί, αποδείχτηκε ο συνταγματάρχης της Βέρμαχτ Ράινχαρντ Γκέλεν (Reinhard Ghelen), ο οποίος σήμερα αναφέρεται συνήθως ως «ο υπερκατάσκοπος του Χίτλερ». Ήταν επικεφαλής μιας υπηρεσίας του γερμανικού στρατού, της Fremde Heere Ost (Ξένες Στρατιές Ανατολικά) που είχε την αποστολή να συλλέγει πληροφορίες σχετικά με τον Κόκκινο Στρατό και το ανατολικό μέτωπο. Όταν ο Γκέλεν άρχισε να καταλαβαίνει ότι ο Κόκκινος Στρατός της Σοβιετικής Ένωσης ήταν πολύ ισχυρότερος από ό,τι ήθελαν να παραδεχτούν ο Χίτλερ και το επιτελείο των κολάκων του, άρχισε να αποφεύγει να παραδίνει όλες τις αναφορές και τα στοιχεία που περνούσαν από τα χέρια του στους ανωτέρους του στο Βερολίνο. Ούτως ή άλλως, οι αναφορές της υπηρεσίας του προς το Βερολίνο για τη δύναμη του Κόκκινου Στρατού, είχαν συχνά ως μόνο αποτέλεσμα τη δυσαρέσκεια των ανωτέρων του, οι οποίοι προτιμούσαν να κλείνουν τα αυτιά τους στην αλήθεια…

Στα χέρια του ο Γκέλεν είχε λοιπόν τις πληροφορίες εκατοντάδων χιλιάδων Ρώσων κρατουμένων, τις οποίες είχε αντλήσει με τις γνωστές ναζιστικές μεθόδους της βίαιης ανάκρισης και των βασανιστηρίων. Η συμπεριφορά του Γκέλεν δεν ήταν ακριβώς σύμφωνη με τα …ιπποτικά ιδεώδη, αν και ήταν μέλος του μυστικού τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας. Εκτελούσε τους κρατούμενους ή τους άφηνε να πεθάνουν από την πείνα, ακόμη κι αν εκείνοι τελικά του έδιναν τις πληροφορίες που ζητούσε. Δεν δίσταζε να χρησιμοποιεί τις πολεμικές πληροφορίες για δικό του, προσωπικό όφελος, ούτε δίσταζε να τις παραλλάσσει όπως ήθελε, ώστε να δείχνουν στους ανωτέρους του Γκέλεν αυτό που συνέφερε στον ίδιο.

Βλέποντας το τέλος του Τρίτου Ράιχ να πλησιάζει, ο Γκέλεν αποφάσισε ότι οι πληροφορίες που είχε στα χέρια του για τη Σοβιετική Ένωση ήταν ένα δυνατό διαπραγματευτικό χαρτί που δεν υπήρχε κανένας λόγος να το «κάψει» στους Γερμανούς ανωτέρους του, αφού μπορούσε να το χρησιμοποιήσει για να κερδίσει μια συμφωνία με τους Αμερικανούς.

Διέταξε τους υφισταμένους του να φωτογραφήσουν μυστικά ολόκληρη την τεράστια βιβλιοθήκη των πληροφοριών που είχε συλλέξει από τους Ρώσους και να μεταφερθούν όλες οι φωτογραφίες σε μικροφίλμ. Τα χιλιάδες μικροφίλμ τα έκλεισαν στη συνέχεια σε ειδικά αδιάβροχα ατσάλινα βαρέλια, τα οποία μεταφέρθηκαν κάτω από απόλυτη μυστικότητα στις Αυστριακές Άλπεις, σε τοποθεσίες που γνώριζε μονάχα ο Γκέλεν και επιλεγμένοι έμπιστοί του αξιωματικοί. Φυσικά, καθώς ο Γκέλεν ήταν υψηλόβαθμος αξιωματούχος της γερμανικής κατασκοπίας, είναι πιθανό ότι σχεδόν κανένας, ακόμη και από τους υφισταμένους του, δεν τόλμησε να ρωτήσει ή έστω να υποψιαστεί τι περιείχαν τα βαρέλια. Ο Γκέλεν πολύ πιθανώς να έλεγε ότι περιείχαν επικίνδυνα χημικά ή εκρηκτικές ύλες. Ίσως μάλιστα να φρόντισε όλοι εκείνοι που γνώριζαν που θάφτηκαν τα βαρέλια, να έχασαν γρήγορα την ικανότητά τους να μιλούν…

Όταν το 1945, τις τελευταίες μέρες του πολέμου, ο Κόκκινος Στρατός πλησίασε επικίνδυνα στο Βερολίνο από τα ανατολικά, ο Γκέλεν φρόντισε να βρεθεί όσο το δυνατόν πιο δυτικά, στις τοποθεσίες όπου κινούνταν ο αμερικανικός στρατός. Εκεί «συνελήφθη» (στην πραγματικότητα παραδόθηκε μόνος του) από τον αμερικανικό στρατό, κάνοντας όσο το δυνατό πιο φανερό με τη στάση του και τη στολή του ότι ήταν ένας σημαντικός αξιωματικός του γερμανικού στρατού που γνώριζε πολλές πληροφορίες.

Όταν τον οδήγησαν στην ανάκριση, χειρίστηκε την κατάσταση επιδέξια και γρήγορα οι ανακριτές του τον μετέφεραν στις Η.Π.Α., στο Fort Hunt, και τον έφεραν σε επαφή με ανώτερους αξιωματικούς του αμερικανικού στρατού. Ισχυριζόταν ότι δεν ήταν ποτέ ένας πραγματικός Nαζί, αλλά ήταν μονάχα φανατικός εχθρός του κομμουνισμού, και άφηνε να εννοηθεί ότι ήταν «υπερκατάσκοπος» με τεράστια πείρα και ικανότητα, που είχε ανελιχθεί στα ναζιστικά κλιμάκια εξαιτίας της φοβερής κατασκοπικής ικανότητάς του.

Ο τελευταίος βέβαια ισχυρισμός ήταν ψέμα, γιατί είναι διαπιστωμένο ιστορικά ότι οι Nαζί κατάσκοποι, ειδικά της υπηρεσίας του Γκέλεν, είχαν «μαύρα μεσάνυχτα» για διάφορες καταστάσεις στο ανατολικό μέτωπο, συλλαμβάνονταν πάρα πολύ εύκολα, και γενικά ήταν ανίσχυροι, σε αντίθεση με τους Άγγλους που είχαν πάντοτε άψογη κατασκοπεία. Παρόλα αυτά, ο Γκέλεν, αν και στον πόλεμο δεν είχε διαπρέψει ως πράκτορας, μετά από τον πόλεμο χειρίστηκε τόσο έξυπνα τις καταστάσεις που θα τον ζήλευε και ο φανταστικός Τζέιμς Μποντ…

Έχοντας στα χέρια του το χαρτί των θαμμένων βαρελιών με τα μικροφίλμ, άρχισε να διαπραγματεύεται με τους Αμερικανούς. Τους εξήγησε ότι μέσα στα βαρέλια υπήρχαν χάρτες που έδειχναν τις θέσεις του ρωσικού στρατού και τις οχυρωματικές θέσεις της Ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας, κα περιείχαν επίσης εσωτερικά μυστικά της σοβιετικής κυβέρνησης, ακόμη και γερμανικά μυστικά που είχε συλλέξει ο ίδιος. Οι σημαντικές πληροφορίες του Γκέλεν θα έδιναν στους Αμερικανούς το στρατηγικό προβάδισμα στην Ευρώπη για πολλές από τις δεκαετίες που θα ακολουθούσαν και θα ήταν πολύτιμες σε περίπτωση που οι Η.Π.Α. θα έρχονταν κάποτε σε σύγκρουση με τη Σοβιετική Ένωση, κάτι που ο Γκέλεν είχε αρκετή εξυπνάδα για να προβλέψει ότι ήταν μοιραίο να γίνει. Όλα αυτά θα τα είχαν στα χέρια τους, τους υποσχέθηκε, με «μοναδικό όρο» να τον θεωρήσουν σύμμαχο και συνεργάτη τους!

Φυσικά, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι έτριψαν τα χέρια τους μόλις άκουσαν όλες αυτές τις υποσχέσεις. Κανονικά έπρεπε να παραδώσουν τον Γκέλεν στον Ρωσικό Στρατό, όπως όριζε η συνθήκη της Γιάλτας. Αυτή η συνθήκη, που είχαν υπογράψει εκείνες μάλιστα τις μέρες, όριζε ότι όλοι οι Γερμανοί αξιωματικοί που είχαν πολεμήσει στο ανατολικό μέτωπο έπρεπε να παραδοθούν στα χέρια των Σοβιετικών, άσχετα με το ποιος στρατός τους είχε συλλάβει.

Για να αποφύγουν όμως να χάσουν από τα χέρια τους το «κελεπούρι», οι Αμερικανοί φρόντισαν το όνομα του Γκέλεν να σβηστεί από όλες τις λίστες των κρατουμένων του αμερικανικού στρατού. Έτσι, ουσιαστικά ελεύθερος πλέον, ο Γκέλεν οδηγήθηκε τον Αύγουστο του 1945 στην Ουάσινγκτον φορώντας στολή Αμερικανού στρατηγού(!), με το προσωπικό αεροσκάφος του στρατηγού Γουόλτερ Μπέντελ, και ήρθε σε επαφή με τους αρχηγούς του κεντρικού γραφείου των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών (OSS), Άλεν Ντάλες και Μπιλ Ντόνοβαν…

ΝΑΖΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ CIA

Ο Γκέλεν υποσχέθηκε στους Αμερικανούς ότι θα έθετε υπό τον έλεγχο των Η.Π.Α. ολόκληρο το γερμανικό κατασκοπικό δίκτυο(!) για να «καταπολεμηθεί η απειλή του κομμουνισμού». Ως αντάλλαγμα ζήτησε τα ακόλουθα:

1) Να του δοθεί η άδεια να χρησιμοποιήσει παλιούς Nαζί συνεργάτες του, οι οποίοι θα έμπαιναν κι αυτή κάτω από την ίδια προστασία των Αμερικανών που απολάμβανε και ο ίδιος,

2) Να έχει τον απόλυτο έλεγχο του δικτύου κατασκοπίας που θα δημιουργούταν,

3) Να επιλέγει ο ίδιος(!) τους Αμερικανούς πράκτορες που θα συνεργάζονταν μαζί του και

4) το κατασκοπικό δίκτυο να μη χρησιμοποιηθεί ποτέ ενάντια σε γερμανικά συμφέροντα και να γίνει η βάση πάνω στην οποία θα δημιουργούταν οι μελλοντικές υπηρεσίες πληροφοριών και αντικατασκοπίας του κράτους της Δυτικής Γερμανίας! Ως αντάλλαγμα σε όλες αυτές τις απαιτήσεις, ο Γκέλεν υποσχέθηκε ότι το δίκτυό του δεν θα κινούνταν ποτέ ενάντια σε άλλη χώρα, παρά μόνο ενάντια στις κομμουνιστικές.

Οι απίστευτες αυτές απαιτήσεις, αν και μοιάζουν με παραλογισμό ενός ανθρώπου που δεν καταλαβαίνει τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται, ήταν στην ουσία το σημαντικότερο κομμάτι της τέλεια στημένης παράστασης που έπαιξε ο Γκέλεν. Με αυτές τις απαιτήσεις έπεισε τους αντικομμουνιστές Αμερικανούς ότι δεν υπήρχε καμιά ιδεολογική διαφορά ανάμεσα σε εκείνους και σ’ αυτόν και ότι δεν ήταν ένας επικίνδυνος οπορτουνιστής δοσίλογος και προδότης της πατρίδας του, αλλά ένας αγνός πατριώτης, πραγματικός εχθρός του κομμουνισμού, που θα τους βοηθούσε να καταπολεμήσουν τον «κόκκινο κίνδυνο»!

Οι Αμερικανοί δάγκωσαν το δόλωμα – όχι βέβαια γιατί τους κορόιδεψε ο Γκέλεν, αλλά γιατί συνειδητοποίησαν ότι με τη βοήθεια του, θα μπορούσαν να κερδίσουν πολλά. Ο πανέξυπνος Άλεν Ντάλες διαισθάνθηκε ότι με τον Γερμανό κατάσκοπο/προδότη θα μπορούσε να κερδίσει μέχρι και τον απόλυτο έλεγχο των αμερικανικών υπηρεσιών, και έτσι παρουσίασε τον Γκέλεν σε διάφορες σημαντικές κυβερνητικές επιτροπές, όπου εγγυήθηκε για αυτόν και τη στάση του. Με την εγγύηση του Ντάλες, γρήγορα δόθηκαν τα «ΟΚ» και οι επιθυμίες του Γκέλεν εκπληρώθηκαν. Σύντομα, άρχισε να δημιουργεί την «Οργάνωσή» του (Ghelen Org) διασώζοντας δεκάδες ναζί, τους οποίους μετέφερε στις Η.Π.Α. και τους έδινε αμερικανικές ταυτότητες, για να πολεμήσουν κι αυτοί, υποτίθεται, ενάντια στη σοβιετική απειλή.

Οι Αμερικανοί αποδέχονταν χωρίς καμιά αμφιβολία τις αναφορές του Γκέλεν για την τεράστια δύναμη του Κόκκινου Στρατού, για τις επιθετικές τάσεις της Ε.Σ.Σ.Δ. απέναντι στην Ευρώπη και για τις στρατιωτικές τεχνολογίες που ανέπτυσσαν.

Οι αναφορές του Γκέλεν, όμως, που πήγαιναν κατευθείαν στα αμερικανικά επιτελεία χωρίς να γίνει η παραμικρή προσπάθεια επιβεβαίωσής τους, ήταν γραμμένες –παραχαραγμένες– με ακριβώς τον ίδιο τρόπο με εκείνες που πήγαιναν παλιότερα στο γερμανικό επιτελείο: Η μόνη τους διαφορά ήταν ότι ενώ τότε προσπαθούσαν να δείξουν τον ρωσικό στρατό μικρότερο για να μην προσβάλλουν την εγωιστική παράνοια του Χίτλερ, οι καινούργιες παρουσίαζαν τον ρωσικό στρατό σαν να ήταν παντοδύναμος, με τεράστιο αριθμό ανδρών και οχημάτων – και ικανοποιούσαν έτσι το αμερικανικό στρατιωτικό επιτελείο που ήθελε να παρουσιάζει τέτοιες αναφορές στην αμερικανική κυβέρνηση για να αντλεί τεράστια κεφάλαια για πολεμικές προετοιμασίες και εξοπλισμούς!

Υπάρχουν περιπτώσεις που ο Γκέλεν ανάφερε ότι σε μια περιοχή κοντά στα σύνορα της Ανατολικής Γερμανίας, είχαν μαζευτεί δεκάδες χιλιάδες άνδρες με εκατοντάδες τανκ τελευταίας τεχνολογίας, ενώ στην πραγματικότητα στη συγκεκριμένη περιοχή οι Σοβιετικοί είχαν μόνο μερικές δεκάδες εξαθλιωμένους στρατιώτες και μερικά κάρα τα οποία τραβούσαν άλογα!

Οι κατασκοπικές απάτες του Γκέλεν συνδυάστηκαν –όχι τυχαία– με το «Σχέδιο Paperclip», με το οποίο χιλιάδες Γερμανοί επιστήμονες και στρατιωτικοί μεταφέρθηκαν στις Η.Π.Α. με τη βοήθεια των «rat-lines» που έστησαν η Οργάνωση του Γκέλεν και το Βατικανό (που κι αυτό είχε τάσεις συμπάθειας προς τους Ναζί)! Έτσι ο Γκέλεν βρέθηκε γρήγορα να έχει κοντά του χιλιάδες Γερμανούς συνεργάτες, με τους οποίους μπορούσε άνετα να συνεννοηθεί και να συνωμοτήσει. Έτσι ξεκίνησε η κατάληψη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών από τους πρώην Ναζί εγκληματίες πολέμου…

Ο Γκέλεν, μέλος πλέον των αμερικανικών υπηρεσιών και ιδρυτικός σύμβουλος της νεοσύστατης CIA που φτιάχτηκε το 1947, άρχισε να ταξιδεύει υπό κάλυψη στη Δυτική Γερμανία, όπου δημιούργησε ένα πανίσχυρο δίκτυο πρακτόρων, το οποίο βασιζόταν σε πρώην μέλη της Γκεστάπο και των Ες Ες! Επίσημα φυσικά κανείς δεν παραδεχόταν ότι οι συνεργάτες του Γκέλεν ήταν πρώην Ναζί, όμως στη CIA ήταν κοινό μυστικό που κανείς δεν αρνιόταν…

Ανάμεσα στους συνεργάτες του Γκέλεν ήταν οι δρ. Φραντζ Σιξ και Έμιλ Άουγκσπουργκ, «διάσημα» μέλη και οι δύο των SS, όπως και οι αρχηγοί της Γκεστάπο που έδρασαν στη Γερμανία, στη Γαλλία, και στην νοτιοανατολική Ευρώπη, όπως ο υποδιοικητής της Γκεστάπο Βίλι Κριχμπάουμ. Αυτοί και άλλοι πολλοί, όχι απλώς διέφυγαν τη σύλληψη και τη δίκη ως εγκληματίες πολέμου, αλλά έγιναν υπάλληλοι και προστατευόμενοι της CIA!

Γρήγορα οι ρόλοι ανατράπηκαν μέσα στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Οι Γερμανοί δεν ήταν πλέον κρατούμενοι των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, αλλά «έκοβαν και έραβαν» μέσα τους. Η απειλή της αποκάλυψης της εμπλοκής τους στο αμερικανικό κοινό, που εξαιτίας της έντονης προπαγάνδας του μεσοπολέμου θεωρούσε τους Ναζί ως δαίμονες, ήταν αρκετή για να κάνει τους περισσότερους Αμερικανούς πράκτορες της CIA να κρατούν το στόμα τους κλειστό. Γνώριζαν ότι αν μαθευόταν ότι η CIA είχε ως υπαλλήλους περίπου 20.000 ανθρώπους του Γκέλεν, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν πρώην Ναζί, η υπηρεσία θα κατέρρεε την επόμενη μέρα, αφού σίγουρα οι Αμερικανοί πολίτες δεν θα το δέχονταν και θα απαιτούσαν από την κυβέρνησή τους το κλείσιμο της!

Δεν είναι ίσως πολύ μακριά από την αλήθεια αν υποψιαστούμε ότι ο Γκέλεν και η οργάνωσή του ήταν μια από τις αιτίες που οδήγησαν στον Ψυχρό Πόλεμο. Αν δεν υπήρχε αυτός, ίσως η Αμερική να μη τολμούσε ποτέ μια τόσο έντονη αντιπαράθεση με τη Σοβιετική Ένωση, όπως αυτή που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950 και οδήγησε στην κατάρρευση της τελευταίας το 1991. Αν ο Ψυχρός Πόλεμος και η κούρσα των εξοπλισμών δεν είχαν εξελιχθεί με τόσο ένταση, ίσως η Σοβιετική Ένωση δεν θα είχε αντιμετωπίσει ποτέ τα οικονομικά προβλήματα που την έκαναν να καταρρεύσει. Με άλλα λόγια, αν πραγματικά ο στόχος ήταν η κατάρρευση του κομμουνισμού, τότε οι ισχυροί των Η.Π.Α. έπραξαν πολύ καλά με την «πρόσληψη» του Γκέλεν. Και έτσι σήμερα ζούμε υπό το ζυγό ενός άκρατου καπιταλισμού χωρίς κανένα «αντίπαλο δέος»…

Όμως, αν ο Γκέλεν δεν είχε ποτέ μπει κάτω από τη σκέπη της CIA, δεν θα είχε ποτέ δημιουργηθεί επίσης η μάστιγα της παγκόσμιας τρομοκρατίας, αφού αυτή, όπως ξέρουμε, είναι σε μεγάλο ποσοστό δημιούργημα της εμπλοκής των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών στα εσωτερικά διαφόρων χωρών…

Το 1956, η CIA βοήθησε τον Γκέλεν να δημιουργήσει την BND (Bundesnachrichtendienst), την επίσημη Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών της Δυτικής Γερμανίας. Η BND έγινε το κυριότερο εργαλείο συλλογής πληροφοριών των Η.Π.Α. από την Ανατολική Ευρώπη. Όμως η κατάσταση από εκείνη την εποχή και έπειτα, έγινε πολύ περίπλοκη στην Ευρώπη. Ενδεικτικά, σκεφτείτε ότι είναι διαπιστωμένο ότι το 90% των πρακτόρων της BND στην Ανατολική Ευρώπη ήταν διπλοί πράκτορες της Stasi, της θρυλικής –και τρομακτικής για πολλούς– υπηρεσίας πληροφοριών της Ανατολικής Γερμανίας…

Ο Έλι Ρόζενμπαουμ, γνωστός εβραίος «κυνηγός ναζί» και διευθυντής του Γραφείου Ερευνών του Υπουργείου Δικαιοσύνης των Η.Π.Α., δήλωσε σχετικά με όλα αυτά: «Οι πραγματικοί κερδισμένοι του Ψυχρού Πολέμου ήταν οι ναζί εγκληματίες πολέμου, πολλοί από τους οποίους διέφυγαν τη δικαιοσύνη, γιατί η Δύση και η Ανατολή επικεντρώθηκαν μονάχα στον πόλεμο ανάμεσά τους…»

 

ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ CIA

Ο πρώτος πολιτικός διευθυντής της CIA, ο Άλεν Ντάλες, έχει μείνει στην ιστορία για την ακόλουθη δήλωσή του: «Θα έσκυβα μπροστά στον ίδιο τον Διάβολο, αν αυτό θα με βοηθούσε να δω καθαρότερα το τι συμβαίνει στην Κόλαση». Αυτή η φράση θεωρείται από πολλούς ως το απόλυτο ρητό του κατασκόπου, που αδιαφορεί για όλους τους πιθανούς κινδύνους φτάνει να συλλέξει τις πληροφορίες που θέλει. Όμως ο Ντάλες δεν χρησιμοποίησε αυτή τη φράση για να διαφημίσει τη ατολμία του, αλλά για να δικαιολογήσει το ότι αυτός και οι συνάδελφοί του εμπιστεύτηκαν έναν Ναζί για να δημιουργήσουν με τη βοήθεια του την ισχυρότερη υπηρεσία πληροφοριών της Ιστορίας: τη CIA.

Ας μη βιαστούμε όμως να ρίξουμε όλη την ευθύνη στον Γκέλεν και στην ναζιστική παρέα του για τις ναζί αποχρώσεις της CIA. Ας κοιτάξουμε και το προφίλ των ανθρώπων που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία της.

Η CIA δημιουργήθηκε το 1947 από τον στρατηγό «Άγριο» Μπιλ Ντόνοβαν και από τον Άλεν Ντάλες, με τη συμβουλευτική συνδρομή του Ράινχαρντ Γκέλεν. Θεωρητικά ήταν ο επαναπροσδιορισμός του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών (Office of Strategic Services – OSS) του αμερικανικού στρατού, το οποίο δρούσε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Πρώτος της διευθυντής ήταν ο στρατηγός Ρόσκο Χίλενκοτερ, όμως η CIA ουσιαστικά κατευθυνόταν κυρίως από τον Ντάλες και τον Γκέλεν.

Ο Χάρυ Τρούμαν, ο αμερικανός πρόεδρος, αρχικά δεν ήθελε να εγκρίνει τη δημιουργία της CIA, αλλά τον έπεισαν οι δημιουργοί της, λέγοντάς του ότι τα δεδομένα που είχαν στα χέρια τους μέσω του Γκέλεν (που, βέβαια, όπως είδαμε ήταν στο μεγαλύτερο ποσοστό τους «σκηνοθετημένα») επέβαλαν την ύπαρξη μιας μυστικής οργάνωσης στρατιωτικού τύπου που θα δρούσε σε καιρό ειρήνης για να αντιμετωπίσει την «κόκκινη απειλή».

Ο Τρούμαν έδωσε τελικά την άδεια του για τη ίδρυση της CIA, με «απαράβατους» όμως όρους αυτή να μην δράσει ποτέ μέσα στις Η.Π.Α. και, δεύτερον, να μη προσλάβει ούτε έναν πρώην Ναζί! Ο Τρούμαν το όριζε ξεκάθαρα: Δεν ήθελε η CIA να χρησιμοποιήσει μέσα στις Η.Π.Α. τεχνικές προπαγάνδας και ψυχολογικού πολέμου, ούτε να κατασκοπεύσει ποτέ οποιονδήποτε αμερικανό πολίτη, αλλά να εργάζεται μόνο στο εξωτερικό, για συλλογή πληροφοριών και τίποτε άλλο.

Όπως ξέρουμε, αυτοί οι όροι καταπατήθηκαν σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Η CIA έδρασε αμέτρητες φορές μέσα στις Η.Π.Α., χρησιμοποίησε όλες τις θεμιτές ή αθέμιτες τεχνικές προπαγάνδας και κατασκόπευσε εκατομμύρια αμερικανούς πολίτες. Ο Τρούμαν μάλλον δεν πρόλαβε να το καταλάβει, ενώ οι επόμενοι πρόεδροι δεν είχαν τη δύναμη να αντιδράσουν. Η CIA είχε ήδη μαζέψει αρκετή δύναμη για να μπορεί αυτή να ελέγχει τους προέδρους, και όχι εκείνοι την CIA!

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η όλη κατάσταση δεν ήταν απλώς πολιτική ή στρατιωτική, αλλά υπήρχε και ένα μεγάλο ποσοστό οικονομικής απάτης στο όλο θέμα. Η CIA, αν και διαφήμιζε πάντοτε τον εαυτό της ως αυτοσυντηρούμενη (δηλαδή ότι έχει προγράμματα μέσα από τα οποία κερδίζει χρήματα, και έτσι δεν επιβαρύνει τον αμερικανό φορολογούμενο), αντλούσε πάντοτε τεράστια ποσά από την αμερικανική κυβέρνηση. Έχει υπολογιστεί ότι μονάχα η οργάνωση του Γκέλεν (Org) για να στηθεί, στοίχισε στους Αμερικανούς φορολογούμενους πάνω από 200 εκατομμύρια δολάρια (τα οποία είχαν την εποχή εκείνη αξία 100πλάσια από τη σημερινή) – και συνολικά άντλησε από τα ταμεία των Η.Π.Α. σε όλη τη διάρκεια της ζωής της (μέχρι το 1957), περίπου 8 τρισεκατομμύρια δολάρια!

Αυτά τα χρήματα φυσικά δεν ξοδεύτηκαν στα εισιτήρια των τρένων και στα μυστικά όπλα των πρακτόρων, αλλά έγιναν «μίζες», δωροδοκίες, κλεισίματα στομάτων, είτε μπήκαν απλώς σε τσέπες διάφορων αετονύχηδων. Ένα ολόκληρο δίκτυο πρακτόρων με το πρόσχημα του Ψυχρού Πολέμου άρχισε να ρουφάει τεράστια ποσά από τα ταμεία των Η.Π.Α. και πολλοί εγκληματίες πολέμου και πρώην Ναζί, όχι μόνο διέφυγαν την τιμωρία, άλλα έγιναν και πάμπλουτοι, όπως π.χ. ο διάσημος «κομάντο του Χίτλερ» Ότο Σκορτσένι, ο οποίος πέθανε πολυεκατομμυριούχος το 1975, αφού είχε αναλάβει δεκάδες αποστολές (ως «εξωτερικός συνεργάτης») για λογαριασμό της CIA.

Το ίδιο πολυεκατομμυριούχος έγινε και Τζορτζ Μπους (πατέρας) ο οποίος είχε οικογενειακές σχέσεις με τους Ναζί, έγινε διευθυντής της CIA για δύο χρόνια, αργότερα έγινε πρόεδρος των Η.Π.Α. και τοποθέτησε το 2001 τον γιο του στην Προεδρία…

CIA: CONSPIRACIES IN AMERICA;

    Ο Όττο Σκορτσένυ

Το 1949, στις Η.Π.Α. πέρασε ένας απίστευτος νόμος, σύμφωνα με τον οποίο η CIA εξαιρούταν από την υποχρέωση να λογοδοτεί στην αμερικανική κυβέρνηση σχετικά με «την οργάνωση, τις λειτουργίες της, τους αξιωματούχους της, την ιδιοκτησία της, τους μισθούς της, ή τον αριθμό των πρακτόρων της»! Αν και κάποιοι ιστορικοί λένε ότι η CIA απέκτησε τόση ανεξαρτησία και δύναμη εξαιτίας του φόβου των Αμερικανών απέναντι στη σοβιετική KGB (που δημιουργήθηκε όμως το 1953, τέσσερα χρόνια μετά), νομίζω ότι μόνο με έναν τρόπο περνάει ένας τέτοιος νόμος: Η CIA είχε στα χέρια της σημαντικά μυστικά με τα οποία εκβίαζε τους πάντες, κυβέρνηση και στρατό! Ίσως να μην είχε ιπτάμενους δίσκους και σώματα εξωγήινων (αν και αυτό είναι πιθανό), σίγουρα πάντως κατείχε βρώμικα μυστικά πολιτικών προσώπων, αλλιώς δεν θα είχε καταφέρει να κερδίσει τόσο μεγάλη ανεξαρτησία…

Η CIA με τη βοήθεια των ναζί πρακτόρων που απέκτησε μέσω του Γκέλεν και με τους Γερμανούς επιστήμονες που απέκτησε μέσα από το «Σχέδιο Paperclip», άρχισε να εμπλέκεται σε καταστάσεις που μοιάζουν να είναι απλώς οι συνέχειες διάφορων ναζιστικών πειραμάτων, που σταμάτησαν με την πτώση της Γερμανίας. Το 1950 η CIA ξεκίνησε π.χ. το πρόγραμμα Bluebird, το οποίο ήταν το πρώτο πρόγραμμα «ελέγχου της συμπεριφοράς», δηλαδή το πρώτο πρόγραμμα Mind Control, το οποίο δεν θα μπορούσε να έχει άλλη χρήση, πέρα από το να στραφεί κατά των Αμερικανών πολιτών. Αυτό το πρόγραμμα εξελίχθηκε αργότερα στο γνωστό MK-ULTRA.

Η CIA δεν σταμάτησε εκεί. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της εμπλεκόταν πάντοτε σε καταστάσεις που ήταν προφανώς αντίθετες με τα αμερικανικά ιδεώδη της αυτοδιάθεσης των πολιτών, της δημοκρατίας και του φιλειρηνισμού. Πέρα από το MK-ULTRA, η CIA (κάτω από την «εμπνευσμένη καθοδήγηση» του διευθυντή της Άλεν Ντάλες) ενεπλάκη ή φαίνεται να σχετίζεται με:

1) Την προσπάθεια να δημιουργηθεί τεχνητή κρίση με την Κούβα (που οδήγησε στο φιάσκο του Πολέμου του Κόλπου των Χοίρων),

2) Με τη δολοφονία του προέδρου Κένεντι (ο οποίος μερικές βδομάδες πριν δολοφονηθεί είχε δηλώσει «Θα διαλύσω την CIA σε χίλια κομμάτια και θα τη σκορπίσω στον άνεμο» και απομάκρυνε τον Ντάλες από τη διεύθυνσή της),

3) με την συγκάλυψη της αλήθειας για τη δολοφονία του Κένεντι (ο Ντάλες πήρε μέρος –παραδόξως– στην επιτροπή Γουόρεν, η οποία «διερεύνησε» τη δολοφονία και κατέληξε ότι «δεν κρύβεται καμία συνωμοσία πίσω της»)

4) Με τη δημιουργία δικτατοριών και ανατροπής δημοκρατικών καθεστώτων σε δεκάδες χώρες του πλανήτη, ανάμεσα σ’ αυτές και στην Ελλάδα.

Η CIA παρακολουθούσε επίσης χιλιάδες μέλη των φιλειρηνικών κινημάτων μέσα στις Η.Π.Α. («Επιχείρηση Χάος»), ενεπλάκη στη δολοφονία πολιτικών αρχηγών στο εξωτερικό και σε βρώμικες υποθέσεις και σκάνδαλα, όπως στο σκάνδαλο Ιράν-Κόντρα, στο σκάνδαλο Γουοτεργκέιτ κ.ά., πάντοτε με σκοπούς επηρεασμού της κοινής γνώμης στις Η.Π.Α., ώστε να προωθηθούν κάποιοι πολιτικοί και να βγούνε από τη μέση άλλοι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο πρόεδρος Μπους (πατέρας) διετέλεσε διευθυντής της CIA, και σήμερα, ο γιος του βρίσκεται στην προεδρική θέση των Η.Π.Α..

Σύμφωνα με κάποιους συνωμοσιολόγους, η δύναμη της οικογένειας Μπους προέρχεται από τη συνεργασία της με τους ναζί, τα συμφέροντα των οποίων ουσιαστικά συνεχίζει να προστατεύει σήμερα.

Πράγματι, ο προπάππος του πρώην προέδρου Μπους, Τζορτζ Χ. Γουόκερ (George Herbert Walker) ήταν βασικό στέλεχος της εταιρείας Union Banking, η οποία συγκέντρωνε χρήματα για τους ναζί (και η οποία δημεύτηκε το 1942 από το αμερικανικό κράτος γιατί «συνεργαζόταν με τον εχθρό»). Δεν ήταν μόνο όμως αυτή η περίπτωση.

Ο Μπους εμπλέκεται σε αρκετές καταστάσεις με τους Ναζί. Ένας πρώην Ναζί που ενεπλάκη σε ύποπτες συνεργασίες της CIA με τους Μπους, ήταν ο πιλότος της Λουφτβάφε Χάινριχ Ρουπ (Heinrich Rupp), ο οποίος «ειδικευόταν» στις τραπεζικές απάτες και αναμίχθηκε σε πολλά οικονομικά σκάνδαλα στις Η.Π.Α. Σύμφωνα με την έρευνα ενός ομοσπονδιακού δικαστή των Η.Π.Α., ο Ρουπ συνεργάστηκε το 1980 με τον πρώην διευθυντή της CIA Γουίλιαμ Κέισι (ο οποίος ήταν τότε επικεφαλής της καμπάνιας για την προώθηση του ψυχροπολεμικού Ρόναλντ Ρέιγκαν στην προεδρική θέση) και τον Αμερικανό πρέσβη στη Νότια Κορέα Ντόναλντ Γκρεγκ, με σκοπό να σαμποτάρουν την επανεκλογή του δημοκρατικού προέδρου Τζίμι Κάρτερ και να προωθήσουν στη θέση του τον Ρέιγκαν και ως αντιπρόεδρο τον Τζορτζ Μπους (πατέρα).

Το σαμποτάζ ξεκίνησε με την εκμετάλλευση μιας κατάστασης που είχε δημιουργηθεί στο Ιράν στα τέλη του 1979. Κάποιοι Ιρανοί φοιτητές συνέλαβαν και κράτησαν όμηρους 66 εργαζόμενους της αμερικανικής πρεσβείας του Ιράν και για την απελευθέρωσή τους ζήτησαν κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Ο Δημοκρατικός πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ διέταξε να εκπληρωθούν αυτές οι απαιτήσεις και οι Ιρανοί αποφάσισαν να ελευθερώσουν τους Αμερικανούς χωρίς να δημιουργηθεί κανένα άλλο πρόβλημα.

Το όλο περιστατικό θα ήταν μια μεγάλη επιτυχία του Κάρτερ, που θα τον βοηθούσε να επανεκλεγεί πανηγυρικά ως πρόεδρος στις εκλογές του 1980. Όμως ο Ρουπ, ο Κέισι και ο Γκρεγκ, όλοι εργαζόμενοι στη CIA, έκαναν την εξής απίστευτη βρωμοδουλειά: Ήρθαν σε μυστική συμφωνία με τους Ιρανούς απαγωγείς δίνοντάς τους χρήματα και όπλα, για να μην ελευθερώσουν τους ομήρους μέχρι τις εκλογές, και να μη καταλογιστεί έτσι η λύση του προβλήματος στον Τζίμι Κάρτερ! Έτσι ο Κάρτερ έχασε τις εκλογές και ανέβηκε στην εξουσία ο ηθοποιός Ρέιγκαν και ως αντιπρόεδρος ο πατέρας Μπους. (Αυτή η κατάσταση ήταν και η αρχή του σκανδάλου Ιράν-Κόντρα, που όταν αποκαλύφθηκε τη δεκαετία του 1980, συντάραξε την Αμερική…)

Ας επιστρέψουμε στην περίπτωση του Άλεν Ντάλες, δημιουργού της CIA, και στην ιστορία του πριν από την αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο αδελφός του Άλεν Ντάλες, ο δικηγόρος Τζον Φόστερ Ντάλες, που στη διάρκεια της κυβέρνησης του προέδρου Αϊζενχάουερ έγινε Υπουργός Εσωτερικών, εργαζόταν ως αμερικανός νομικός εκπρόσωπος της μεγάλης γερμανικής εταιρίας χημικών I.G. Farben, η οποία κατασκεύαζε το αέριο Zyklon-B που χρησιμοποιήθηκε αργότερα στους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς. Η εταιρεία αυτή είχε μάλιστα εργοστάσιο στο Άουσβιτς, στο οποίο στη διάρκεια του πολέμου εργάζονταν οι κρατούμενοι του στρατοπέδου. Ο Τζον Φόστερ Ντάλες ήταν ένθερμος υποστηρικτής του ναζιστικού κόμματος, και λέγεται ότι τα μηνύματα που έστελνε στην Farben ξεκινούσαν πάντα με το χαιρετισμό «Χάιλ Χίτλερ». Ο Άλεν Ντάλες, ο οποίος εργαζόταν τότε μαζί με τον αδελφό του στο μεγάλο νομικό γραφείο Sullivan & Cromwell, δεν αρκέστηκε μονάχα στους ναζιστικούς χαιρετισμούς, αλλά ταξίδεψε στη Γερμανία πριν τον πόλεμο και συναντήθηκε προσωπικά με τον Χίτλερ. Τα δύο αδέλφια είχαν εργαστεί με κορυφαίους ναζί βιομηχάνους με σκοπό να δημιουργήσουν ισχυρές σχέσεις μαζί τους. Το πιο ενδιαφέρον όμως, ήταν ότι οι Ντάλες συνεργάζονταν και με την οικογένεια Μπους, στις ίδιες επιχειρήσεις μέσα από τις οποίες χρηματοδοτούνταν οι ναζί με αμερικανικά κεφάλαια.

Με άλλα λόγια, βλέπουμε ότι οι διευθυντές της CIA ήταν γενικά γνωστοί αναμεταξύ τους πριν τη δημιουργία της CIA, και είχαν όλοι σχεδόν σχέσεις και με τους ναζί. Αυτό μας κάνει να αναρωτιόμαστε για τη σύμπτωση που έστειλε τον Ράινχαρντ Γκέλεν στα χέρια του Άλεν Ντάλες. Μήπως η όλη κατάσταση ήταν τελικά προσχεδιασμένη;

Ο πρόεδρος Ρούσβελτ, υπέθετε ότι ο Ντάλες ήταν προδότης, και είχε διατάξει να παρακολουθείται το γραφείο του κατά τη διάρκεια του πολέμου. Σχεδίαζε από ό,τι ξέρουμε να τον κατηγορήσει για προδοσία, αλλά, πολύ βολικά, πέθανε το 1945 πριν προλάβει να κάνει κάτι τέτοιο. Έτσι ο δρόμος έμεινε ανοιχτός για τη συνωμοτική κατάκτηση των Η.Π.Α., από τους ναζί και τους αμερικανούς φίλους τους…

Παρόμοιοι «βολικοί» θάνατοι συνέβησαν σε χιλιάδες –κυριολεκτικά– ανθρώπους που έτυχε να μάθουν πολλές λεπτομέρειες για όλα αυτά. Εκατοντάδες φόνοι δημοσιογράφων και ερευνητών, δικαστικών και πολιτικών, απέτρεψαν στο να βγούνε στη φόρα τα βρώμικα μυστικά των υπηρεσιών πληροφοριών και των σκοτεινών εγκεφάλων που κρύβονται πίσω τους…

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ:
ΕΝΑ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ «ΔΩΡΟ»
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Ένας διάσημος ναζί που διέφυγε τη σύλληψη και τη δίκη, αν και όλοι σχεδόν γνώριζαν τον όνομά του –και την ιδιομορφία του προσώπου του, αφού ήταν σημαδεμένος με μια τεράστια ουλή– στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ήταν ο ταγματάρχης των SS, Ότο Σκορτσένι (Otto Skorzeny).

Ο Σκορτσένι συνελήφθη από τους Αμερικανούς αλλά αφέθηκε σχεδόν αμέσως ελεύθερος, προφανώς γιατί οι Αμερικανοί δεν ήθελαν να διακινδυνεύσουν τη δημόσια εικόνα τους καταδικάζοντας και διασύροντας έναν πραγματικό ήρωα των Γερμανών, που στη διάρκεια του πολέμου το όνομά του είχε συνδεθεί με μια σειρά εντυπωσιακών κατορθωμάτων (ανάμεσα στις οποίες ήταν η απελευθέρωση του Μουσολίνι από τη φυλακή όπου κρατούνταν χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός, η θρυλική απόπειρα σύλληψης του γιουγκοσλάβου αρχηγού των παρτιζάνων Τίτο στην οποία ο Σκορτσένι με μερικούς άνδρες του αντιμετώπισαν εκατοντάδες παρτιζάνους –δεν κατάφεραν όμως να φτάσουν στον Τίτο– και μια θρυλική κατάσταση μάχης στην οποία ο Σκορτσένι πολέμησε ασταμάτητα επί 36 ώρες χωρίς να ξεκουραστεί ούτε δευτερόλεπτο!).

Ο Σκορτσένι, όμως, δεν ήταν ο αγαθός τεύτονας ιππότης του παραμυθιού που όλοι ήθελαν να δούνε πίσω από τις ουλές του προσώπου του, αλλά ένας φανατικός ακροδεξιός που χρησιμοποιούσε κάθε μέσο για να βοηθήσει τους πρώην ναζί συνεργάτες του και να αυξήσει την προσωπική του δύναμη. Παρόλα αυτά η CIA δεν τον άφησε να πάει χαμένος και συνεργάστηκε πολλές φορές μαζί του, για να έρθει σε επαφή μέσα από αυτόν με μια μεγάλη σειρά νέο-φασιστικών οργανώσεων σε όλο τον κόσμο, ανάμεσα στις οποίες ήταν τα τρομακτικά «τάγματα θανάτου» που έδρασαν στη Λατινική Αμερική, αλλά και διάφορες ομάδες στον υπόλοιπο κόσμο που είχαν σκοπό την ανατροπή αριστερών καθεστώτων και τη δολοφονία των αρχηγών τους.

Ο «υπερ-κομάντο του Χίτλερ» ενεπλάκη με το διεθνές εμπόριο όπλων και με την …διοργάνωση δολοφονικών συνωμοσιών, ανάμεσα στις οποίες ήταν οι προσπάθειες της δολοφονίας του Φιντέλ Κάστρο και του Τσαρλς Ντε Γκολ. Ο Σκορτσένι βρέθηκε το 1956 και στη Μέση Ανατολή, όπου ενεπλάκη στον πόλεμο ανάμεσα στην Αίγυπτο και το Ισραήλ για τον έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ, εργαζόμενος για λογαριασμό του… Ισραήλ. Όμως, το αντιεβραϊκό του παρελθόν, του επέτρεψε να παίξει διπλό παιχνίδι, και ο Σκορτσένι φαίνεται να εκπαίδευσε και να όπλισε κρυφά τις πρώτες ομάδες παλαιστίνιων τρομοκρατών, με σκοπό να αποδιοργανωθεί η κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Αυτή είναι μια από τις πρώτες αναφορές που έχουμε για την εμπλοκή υπαλλήλων της CIA με τις τρομοκρατικές οργανώσεις, τις ίδιες που υποτίθεται ότι πολεμά η CIA.

Ο Σκορτσένι, όπως αναφέραμε προηγουμένως, πέθανε το 1975 έχοντας δημιουργήσει τεράστια προσωπική περιουσία…

ΤΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Μέσα από τα προηγούμενα φαίνεται ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο της CIA και του παρασκηνίου των μυστικών υπηρεσιών από εκείνο που έχουμε συνηθίσει να παραδεχόμαστε. Αν ισχύουν έστω και τα μισά από όσα αναφέρθηκαν σ’ αυτό το κείμενο –και μάλλον ισχύουν, γιατί υποστηρίζονται από άφθονα ιστορικά στοιχεία– η CIA είναι μια οργάνωση «σάπια» ως το κόκαλο, διαβρωμένη από τους πιο χαρακτηριστικούς εχθρούς της δημοκρατίας και της ελευθερίας, δηλαδή από τους Ναζί, και τα πλοκάμια της μέσα στον πολιτικό κόσμο και στην αμερικανική κυβέρνηση μεταφέρουν αυτή τη σήψη σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.

Ίσως για αυτό ο κόσμος μας να είναι αυτός που είναι. Ίσως για αυτό κυβερνούν οι ισχυροί, χρησιμοποιώντας τις πιο βρώμικες μεθόδους, την τρομοκρατία, τη βία, την πλύση εγκεφάλου του πληθυσμού, και προωθούνται στην Εξουσία μόνο οι πιο αδίστακτοι. Ίσως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί κρυφά, χωρίς να το καταλάβουν παρά ελάχιστοι, τον έλεγχο της πραγματικότητάς μας τον ανέλαβε η σκοτεινή Αυτοκρατορία των εραστών του πολέμου, του χάους και της Δύναμης, η Αυτοκρατορία των σκληροπυρηνικών «υπερανθρώπων» του ναζισμού και του φασισμού, που πιστεύουν μονάχα στην επιβίωση του ισχυρότερου.

Ίσως τελικά στον ψυχρό και αόρατο Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο να έχασαν οι «καλοί». Και δεν εννοούμε τη Σοβιετική Ένωση, αλλά τις δυνάμεις εκείνες στον κόσμο που πιστεύουν στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην ειρήνη, στη συναδέλφωση των λαών, στη δυνατότητα του ανθρώπου να ξεπεράσει τις αδυναμίες του.

Ελπίζουμε οι δυνάμεις του Καλού να έχουν κάνει κι αυτές κάποια συνωμοσία, ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν και να καταλάβουν κάποια μέρα ξανά τον αιματοβαμμένο και αδικημένο κόσμο μας…

 

Πηγές:

Operation Paperclip, Clare Lasby, Athenaeum
U.S. Cover-up of Nazi Scientists, Linda Hunt, Bulletin of Atomic Scientists
Blowback, America’s Recruitment of Nazis and its Effects on the Cold War, Christopher Simpson
The Great Heroin Coup, Drug’s, Intelligence & International Fascism, Henrik Kruger
The Nazi Legacy, Magnus Linklater, Isabel Hilton, Neal Ascherson
The CIA and Nazi War Criminals, National Security Archive Posts
Forging and Intelligence Partnership: CIA and the Origins of the BND, 1945-49, Kevin C. Ruffner
The CIA’s Worst-Kept Secret, San Francisco Bay Guardian, 7-5-2001
Nazis in the Attic, http://emperors-clothes.com/articles/randy/swas1.htm
The Cat is Out of the Bag, Jared Israel, http://emperors-clothes.com/news/ciaaided.htm

το δανειστήκαμε από το antidogma