Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Η γοητευτική και συχνά σκοτεινή μαγεία της μουσικής!

H μουσική είναι ένα είδος μαγείας. Είναι τα ''μαγικά" που επιστρατεύει και χειρίζεται επιδέξια ο καλλιτέχνης-μουσικός. Κατεβάζοντας τα χρώματα και τις συχνότητες των ήχων από τους αιθέρες στη γη για να δώσει μορφή και να εμφυσήσει ενέργεια στην τέχνη του. Ανακατεύοντάς τα "συστατικά του μαγικού φίλτρου" του με μαεστρία και έμπνευση, που ακόμη και αυτός ο ίδιος συχνά δεν μπορεί να εξηγήσει πώς συνέβη αυτό και μπορεί και να το αποδίδει στη ρευστή ουσία διαχρονικών και αέναων ιδεών του συλλογικού ασυνείδητου ή "ακασικών αρχείων" στα οποία απέκτησε πρόσβαση.

Όπως και να'χει, οι κανόνες εφευρίσκονται στη μουσική και γενικά στην τέχνη -και τηρούνται ευλαβικά ίσως για ένα διάστημα- απλώς για να ξεπεραστούν όταν έρθει η ώρα τους. Γιατί οι κατηγοριοποιήσεις οι στυλίστικες και οι "ετικετοποιήσεις", κι όχι μόνο στη μουσική, φτάνουν να αποτελούν στο τέλος περιοριστικούς για την έμπνευση ορισμούς και καταντούν μονολιθικές και αποπροσανατολιστικές.

Ρεύματα, τεχνικές, ιδιαίτερα προσδιοριστικά στοιχεία "σχολών" και "ειδών", επιρροές από άλλες μορφές τέχνης όπως ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία ή και η "ένατη τέχνη" των κόμικς, μπορούν κάλλιστα να συνδυαστούν αρμονικά και συμπληρωματικά μέσα σε ένα "χορταστικό μείγμα", με αποτελέσματα που δεν επιδέχονται οπωσδήποτε ταξινόμηση σε κάποιο συγκεκριμένο είδος, ακόμη και νέο, γιατί απλώς το σύνολο παύει να δεσμεύεται και να οριοθετείται από τα συστατικά που το συνέθεσαν. Και γι'αυτό αποτελεί και μια μη συνηθισμένη ευχάριστη έκπληξη για όλους αυτούς στους οποίους απευθύνεται, είτε έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με τις δονήσεις του είτε όχι. Καλώντας τους να αποδεσμευτούν από "σημεία αναφοράς" και οπαδικής φύσης στεγανοποιήσεις -"φανς" ενός καλλιτέχνη ή γκρουπ ή συγκεκριμένων σχημάτων που κινούνται σε απόλυτα συγκεκριμένους μουσικούς χώρους και ανάλογες αισθητικές- και να ακολουθήσουν τους ιδιαίτερους ρυθμούς που το συνθέτουν και τις ιστορίες που αυτοί αφηγούνται.

Με αυτό το σκεπτικό, παρουσιάζουμε ένα ασυνήθιστο μουσικό σχήμα, τους Ghoultown από το Texas των ΗΠΑ. Μια μπάντα που ξέρει να συνδυάζει πολύ πειστικά το punk rock, το λεγόμενο rockabilly, την country του αμερικανικού νότου, τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του gothic παντρεμένη με μια "western" αισθητική και στίχους θα'λεγε κανείς βγαλμένους από κάποια "cult" ταινία τρόμου. Παράγοντας ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα! Με χαρακτηριστικό δείγμα το παρακάτω τραγούδι και βίντεο.


Καλή ακρόαση, λοιπόν. Σε όποια "μουσική φυλή" κι αν θεωρείτε ότι ανήκετε. Αν και ο άνθρωπος που μοιάζει με τρεχούμενο ορμητικό νερό, το οποίο αποφεύγει με κάθε τρόπο να λιμνάζει, δεν μπορεί να ανήκει πουθενά. Ούτε καν στις συνήθειές του και τις βεβαιότητες της "κοινής λογικής" και τις συναινετικές δομές κι εκάστοτε δημοφιλείς αισθητικές του κόσμου, που τον καθηλώνουν και τον αυτοματοποιούν.

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου