Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

"Οι Επικυρίαρχοι" (Άρθουρ Κλαρκ)



 Αποσπάσματα από το βιβλίο του Sir Arthur Charles Clarke «Οι Επικυρίαρχοι – Childhood’s End»

"Η επιχείρηση ήταν φυσικά από την άποψη των Επικυριάρχων πολύ μικρή, αλλά για την γη ήταν το πιο μεγάλο γεγονός που είχε συμβεί ποτέ. Χωρίς καμιά προειδοποίηση τα μεγάλα πλοία έφθασαν σαν χείμαρρος από τα άγνωστα βάθη του διαστήματος. Αναρίθμητες φορές μυθιστορήματα είχαν περιγράψει μια τέτοια μέρα, αλλά κανείς ποτέ δεν πίστεψε ότι θα συνέβαινε κάποτε στην πραγματικότητα.

Τώρα είχε επιτέλους συμβεί. Οι σιωπηλές λαμπερές σιλουέτες που αιωρούνται πάνω από κάθε χώρα ήταν το σύμβολο μιας επιστήμης που ο Άνθρωπος δεν είχε ελπίδες να φτάσει για αιώνες. Για έξι μέρες έπλεαν ακίνητες πάνω από τις πόλεις του, χωρίς να δείχνουν ότι ήξεραν την ύπαρξή του. Δεν ήταν όμως ανάγκη να το δείξουν. Δεν ήταν δυνατόν να ήταν απόλυτα τυχαίο το γεγονός ότι είχαν σταματήσει επάνω ακριβώς από τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Μόσχα, την Ρώμη, το Καίηπ Τάουν, το Τόκιο, την Καμπέρα...

Πριν ακόμη περάσουν αυτές οι μέρες που πάγωσαν την καρδιά, αρκετοί άνθρωποι είχαν ανακαλύψει την αλήθεια. Αυτή δεν ήταν η πρώτη, δειλή επαφή μιας φυλής που δεν ήξερε τίποτε για τον Άνθρωπο. Μέσα σ' αυτά τα σιωπηλά, ακίνητα πλοία, αυθεντίες της ψυχολογίας μελετούσαν τις αντιδράσεις της ανθρωπότητας. Όταν η καμπύλη της έντασης θα έφτανε στο αποκορύφωμά της, θα ενεργούσαν.

Και την έκτη ημέρα, ο Καρέλλεν, ο επόπτης της γης, ανακοίνωσε την ύπαρξή του στη Γη με μια ραδιοφωνική εκπομπή που εκάλυψε κάθε ραδιοφωνική συχνότητα. Μίλησε αγγλικά τόσο τέλεια, ώστε η συζήτηση που προκάλεσε στις δύο πλευρές του Ατλαντικού κράτησε μια ολόκληρη γενιά. Το περιεχόμενο όμως του λόγου ήταν πιο συγκλονιστικό από τον τρόπο που εκφράσθηκε. Με οποιαδήποτε κριτήρια κι αν τον έκρινε κανείς, ήταν έργο υπέρτατης μεγαλοφυΐας, που έδειχνε πλήρη και απόλυτη κατοχή των ανθρωπίνων πραγμάτων.

Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι η ευρυμάθεια και η δεξιοτεχνία του, οι δελεαστικές ενδείξεις μιας γνώσεως που ήταν ακόμη απρόσιτη, ήταν όλα προμελετημένα για να πείσουν την ανθρωπότητα ότι βρισκόταν εμπρός σε μια ακαταμάχητη πνευματική δύναμη. Όταν τελείωσε ο Καρέλλεν, τα κράτη της Γης κατάλαβαν ότι η αβέβαιη ανεξαρτησία τους είχε τελειώσει. Οι τοπικές, εσωτερικές κυβερνήσεις, θα διατηρούσαν τις εξουσίες τους, αλλά στο ευρύτερο πεδίο των διεθνών σχέσεων η πρωτοβουλία των τελικών αποφάσεων είχε ξεφύγει από τα ανθρώπινα χέρια. Οι αντιρρήσεις – οι διαμαρτυρίες – όλα ήταν μάταια.

Ήταν δύσκολο να περιμένει κανείς ότι όλα τα κράτη του κόσμου θα υποτάσσονταν χωρίς αντίσταση σε μια τέτοια μείωση των εξουσιών τους.
Κι όμως η ενεργητική αντίσταση παρουσίαζε σοβαρές δυσχέρειες, γιατί η καταστροφή των σκαφών των Επικυριάρχων, στην περίπτωση που θα ήταν δυνατή, θα εξαφάνιζε και τις πόλεις που βρίσκονταν κάτω τους. Παρ' όλα αυτά μια μεγάλη δύναμη έκανε την απόπειρα. Ίσως οι υπεύθυνοι είχαν την ελπίδα ότι θα «πετύχαιναν μ' ένα σμπάρο δύο τρυγόνια» γιατί ο στόχος του ατομικού βλήματός τους βρισκόταν πάνω από την πρωτεύουσα ενός γειτονικού αλλά όχι φιλικού κράτους.

Καθώς το είδωλο του μεγάλου πλοίου γέμιζε την οθόνη της τηλεοράσεως στο μυστικό δωμάτιο ελέγχου, ο μικρός όμιλος αξιωματικών και τεχνικών που παρακολουθούσε ια πρέπει να αισθάνθηκε πολλές δυνατές συγκινήσεις. Αν πετύχαιναν, ποιές θα ήταν οι ενέργειες των υπολοίπων πλοίων; θα μπορούσαν να καταστραφούν κι αυτά και ν' αφήσουν έτσι την ανθρωπότητα ν' ακολουθήσει ξανά τον δρόμο της μόνη; Ή ο Καρέλλεν θα έπαιρνε μια τρομερή εκδίκηση απ' αυτούς που του επιτέθηκαν;

Η οθόνη έμεινε απότομα κενή καθώς το βλήμα καταστράφηκε μόλις ήλθε σε επαφή. Αμέσως η προβολή συνεχίσθηκε από μια εναέρια μηχανή λήψεως που βρισκόταν πολλά μίλια μακριά. Στο κλάσμα του δευτερολέπτου που μεσολάβησε, η πύρινη σφαίρα θα έπρεπε να είχε κιόλας σχηματισθεί και να γέμιζε τον ουρανό με την ηλιακή φλόγα της.

Κι όμως δεν έγινε τίποτε απολύτως. Το μεγάλο πλοίο παρέμεινε ακίνητο, άθικτο, λουσμένο στο φως του ήλιου, εκεί στην άκρη του διαστήματος. Όχι μόνον, δεν μπόρεσε η βόμβα να το αγγίξει, αλλά ούτε κανείς μπόρεσε ποτέ να αντιληφθεί τι ακριβώς συνέβη στο βλήμα. Εκτός απ' αυτό, ο Καρέλλεν δεν έκανε τίποτε εναντίον των υπευθύνων, ούτε καν έδειξε ότι κατάλαβε την επίθεση. Τους αγνόησε περιφρονητικά, και τους άφησε να αγωνιούν για μια εκδίκηση που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε. Ήταν μια συμπεριφορά πολύ περισσότερο αποτελεσματική και αποκαρδιωτική από κάθε άλλη πράξη αντιποίνων. Η υπεύθυνη κυβέρνηση κατέρρευσε τελείως μέσα σε λίγες εβδομάδες κι ύστερα από ένα ξέσπασμα αμοιβαίων κατηγοριών.

Παρουσιάστηκαν επίσης και μερικές περιπτώσεις παθητικής αντιστάσεως στην πολιτική των Επικυρίαρχων. Συνήθως ο Καρέλλεν τις αντιμετώπιζε με το ν' αφήνει τους ενδιαφερόμενους να κάνουν ό,τι ήθελαν μέχρι να ανακαλύψουν οι ίδιοι ότι το μόνο που κατάφερναν ήταν να βλάπτουν τους εαυτούς των με την άρνησή τους για συνεργασία. Μόνο μια φορά έλαβε άμεσα μέτρα εναντίον μιας κυβερνήσεως που αντιδρούσε.

Για περισσότερα από εκατό χρόνια, η Δημοκρατία της Νοτίου Αφρικής ήταν το κέντρο κοινωνικών αναταραχών. Πολλοί καλοπροαίρετοι και από τις δύο πλευρές, προσπάθησαν να επιτύχουν μια προσέγγιση, αλλά μάταια – οι φόβοι και οι προκαταλήψεις ήταν πολύ βαθειά ριζωμένες για να επιτρέψουν την συνεργασία. Οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις διέφεραν μόνο ως προς τον βαθμό της αδιαλλαξίας τους. Η χώρα ήταν διαποτισμένη με το δηλητήριο του μίσους και τις συνέπειες ενός εμφυλίου πολέμου.

Όταν φάνηκε πια καθαρά ότι δεν μπορούσε να γίνει καμιά προσπάθεια να τελειώσουν οι διακρίσεις, ο Καρέλλεν έκανε μια προειδοποίηση. Απλώς προσδιόρισε μια ημέρα και ώρα – τίποτε άλλο. Επεκράτησε ανησυχία, όχι όμως φόβος ή πανικός γιατί κανείς δεν πίστευε ότι οι Επικυρίαρχοι θα έκαναν καμιά ενέργεια βίας ή καταστροφής που θα στρεφόταν χωρίς διάκριση εναντίον αθώων και ενόχων.

Και είχαν δίκιο. Το μόνο που συνέβη ήταν ότι μόλις ο ήλιος διέσχισε τον μεσημβρινό του Κέιπ Τάουν – έσβησε. Το μόνο που έμεινε ορατό ήταν ένα χλωμό, πορφυρό ίχνος που δεν έδινε ούτε φως ούτε ζέστη. Έξω στο διάστημα, το φως του ήλιου είχε πολωθεί κάπως από δύο διασταυρούμενα πεδία, ώστε να μη περνά καμιά ακτινοβολία. Η περιοχή που καλύπτονταν έτσι είχε διάμετρο πεντακόσια χιλιόμετρα και ήταν ένας τέλειος κύκλος.

Η επίδειξη κράτησε τριάντα λεπτά. Ήταν αρκετά. Την επόμενη ημέρα η κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής ανακοίνωσε ότι θα αποδίδονταν πάλι πλήρη πολιτικά δικαιώματα στη λευκή μειονότητα.

Εκτός από αυτά τα μεμονωμένα περιστατικά, η ανθρώπινη φυλή είχε δεχθεί τους Επικυρίαρχους σαν κάτι φυσικό. Σ' ένα εκπληκτικά σύντομο χρονικό διάστημα, το αρχικό σοκ είχε περάσει και ο κόσμος συνέχισε την ζωή του ξανά. Η μεγαλύτερη αλλαγή που θα μπορούσε να παρατηρήσει ένας σύγχρονος Ριπ Βαν Γουίνκλ θα ήταν μια κρυφή αναμονή, καθώς η Ανθρωπότητα περίμενε να φανερωθούν οι Επικυρίαρχοι και να βγουν από τα γυαλιστερά πλοία τους."

Και αλλού:
"Αυτή ήταν η μόνη φορά που ο Καρέλλεν θύμωσε: «μπορείτε να σκοτώνετε ο ένας τον άλλον αν το θέλετε» - έλεγε η διαταγή- «κι αυτό είναι υπόθεση δική σας. Αν όμως σκοτώσετε τα ζώα με τα οποία μοιράζεστε τον κόσμο αυτό, τότε θα δώσετε λόγο σε μένα.».

Κανείς δεν ήξερε τι θα έκανε ο Καρέλλεν για να επιβάλει τη διαταγή του. Δεν χρειάστηκε να περιμένουν για πολύ.

Η Πλάζα ντε Τόρος ήταν γεμάτη, όταν οι ταυρομάχοι και οι συνοδοί τους έκαναν την επίσημη είσοδό τους στην αρένα. Το πλήθος χαιρετούσε τους ευνοούμενους όπως είχε κάνει εκατοντάδες φορές. Κι όμως, εδώ και εκεί υπήρχαν πρόσωπα ανήσυχα στραμμένα στον ουρανό, στο ασημένιο σκάφος του Καρέλλεν που ήταν 50 χιλμ. πάνω από τη Μαδρίτη.

Οι πικαντόρες πήραν τις θέσεις τους και ο ταύρος μπήκε ρουθουνίζοντας στην αρένα. Τα τρομαγμένα άλογα βγήκαν στο φως, καθώς οι καβαλάρηδες τα κέντρισαν να συναντήσουν τον ταύρο. Η πρώτη λόγχη έλαμψε στον ήλιο- χώθηκε στο κρέας του ταύρου- και τότε την ίδιαστιγμή ακούστηκε ένας ήχος που δεν είχε ξανακουσθεί ποτέ πριν στη Γη. Ήταν ο ήχος που έκαναν δέκα χιλιάδες άτομα που ούρλιαζαν από τον πόνο της ίδιας πληγής με αυτήν που είχε ο ταύρος- δέκα χιλιάδες άτομα, που όταν συνήλθαν από το σοκ βρήκαν ότι δεν είχαν πάθει απολύτως τίποτα. Αυτό όμως ήταν το τέλος αυτής της ταυρομαχίας, αλλά και το τέλος όλων των ταυρομαχιών."

Προς το τέλος όταν η ανθρωπότητα μετά από 80 χρόνια είναι ήδη πολύ ανεβασμένη υπό την επιτήρηση και την εποπτεία, των Επικυρίαρχων. Οι άνθρωποι της πραγματικότητας των «Επικυρίαρχων» αφημένοι -αν και κάποιοι απ’ αυτούς ενοχλημένοι- σ’ αυτό το κλίμα της απόλυτης μη-δράσης, έρχονται αντιμέτωποι με το τέλος της φύσης τους όπως την αντιλαμβάνονταν ως τότε. Κάποιοι απ’ αυτούς στρέφονται στην μεταφυσική για να βιώσουν μια διαφορετική διάσταση του πληκτικού τους κόσμου, κάποιοι λιγότεροι αναγνωρίζουν στο πρόσωπο των Επικυρίαρχων έναν αρχέτυπο φόβο που όμως δεν μπορούν να προσεγγίσουν με τη λογική, και κάποιοι λιγότεροι αντιστέκονται στην απόλυτη ησυχία αποφασίζοντας να αποτραβηχτούν μακριά από τον έλεγχο των εισβολέων.

Κι ένας μέσα σε όλους αρνείται να παραδώσει το ζωογόνο μικρόβιο της ανθρώπινης περιέργειας και αποφασίζει να επισκεφθεί κρυφά τον πλανήτη των Επικυρίαρχων. Μέχρι να επιστρέψει, η «παιδική ηλικία» της ανθρωπότητας έχει ήδη φτάσει στο τέλος της. "

[Χαιρόταν που γύριζε στην πατρίδα του, παρά τον κόπο που είχε κάνει για να ξεφύγει απ αυτήν. Μέσα σε αυτούς τους λίγους μήνες είχε ωριμάσει. Είχε δει τόσα πολλά, είχε ταξιδέψει τόσο μακριά και τώρα ήταν κουρασμένος και ήθελε τον δικό του γνωστό κόσμο. Καταλάβαινε τώρα γιατί οι Επικυρίαρχοι, είχαν αποκλείσει την Γη από τα άστρα. Η ανθρωπότητα είχε ακόμη να προοδεύσει πάρα πολύ πριν μπορέσει να παίξει κάποιο ρόλο στον πολιτισμό που μερικές εικόνες του είχε δει.

Πιθανώς –κι αυτό αρνιόταν να το παραδεχτεί- η ανθρωπότητα να μη μπορούσε ποτέ να γίνει κάτι περισσότερο από ένα κατώτερο είδος, που το διατηρούσαν σε έναν απόμερο Ζωολογικό Κήπομε τους Επικυρίαρχους σαν φύλακες.]





Παλιότερο άρθρο του terra papers

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου