FLAT LINERS ΚΑΙ FINAL FRONTIER FLEETΣύμφωνα με τους ψυχεδελικούς flat-liners Stanislav και Christina Grof, που περιέγραφαν εμπειρίες θανάτου πειραματιζόμενοι με LSD (κάτω από αυστηρή ιατρική παρακολούθηση), η εμπειρία αποκορυφώνονταν σε ένα αίσθημα υπερβατικής ειρήνης, με οράματα υπερφυσικής ομορφιάς και τον ήχο μιας ουράνιας μουσικής. Εκστατικά συναισθήματα απουσίας χρόνου, απουσίας βαρύτητας, ηρεμίας και γαληνής. Σύμφωνα με τους Grof, πολλοί σχιζοφρενείς αναφέρουν παρόμοιες εμπειρίες θανάτου. Αυτοί οι ασθενείς, που υφίστανται ισχυρά ψυχωσικά επεισόδια, αναφέρουν δραματικές εμπειρίες θανάτου και επαναγέννησης, που συχνά περιλαμβάνουν την καταστροφή και την αναδημιουργία ολόκληρων κόσμων.
Ο Timothy Leary έγραψε το τελευταίο του καταπληκτικό βιβλίο Σχεδιασμός Θανάτου γνωρίζοντας πως έχει καρκίνο και πως θα πεθάνει. Εξερευνώντας νέους τρόπους για το πως μπορεί να πεθάνει κανείς και να σκέφτεται το θάνατο όσο ζει ακόμη, διδάσκει πως να πάρουμε το θάνατο στα χέρια μας και να τον κάνουμε, το λιγότερο, την αποκορύφωση της ζωής μας. Επίσης γράφει ότι, όταν το σώμα
έρχεται αντιμέτωπο με μια απειλή για τη ζωή ανάβουν σήματα συναγερμού σε ολόκληρο το νευρικό δίκτυο. Όταν αυτά τα μηνύματα δείχνουν ότι ο θάνατος επίκειται «το νευρικό σύστημα διακόπτει τις χωρικές εγγραφές και εγκαταλείπει τα απομακρυσμένα αισθητηριακά και σωματικά κέντρα πρόσληψης. Η νευρική αυτοκτονία αρχίζει».
Σύμφωνα με τον ψυχεδελικό «γκουρού» Leary, που πολύ σύντομα μετά από τη δημοσίευση του βιβλίου του πέθανε, η νευρολογική έκσταση του θνήσκειν δεν διαρκεί περισσότερο από δεκαπέντε λεπτά με ωρολογιακό χρόνο, αλλά υποκειμενικά μπορεί να βιωθεί σαν εκατομμύρια χρόνια: «Φαίνεται πολύ πιθανό ότι το τελικό σας ταξίδι θα διαρκέσει μια υποκειμενική αιωνιότητα, και το πως οδηγείται αυτό το τελικό σας ταξίδι θα καθορίσει αν θα έχετε μια εκστατική ή μια κολασμένη εμπειρία. Φαίνεται επίσης πολύ πιθανό ότι το τελικό ταξίδι είναι εξαιρετικά όμοιο με τις εμπειρίες των ψυχεδελικών φαρμάκων…»
Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο ένας πραγματικός θάνατος, δηλαδή ένα ταξίδι της συνείδησης πέρα από το «Final Frontier» και χωρίς την επιστροφή στο σώμα, μοιάζει αληθινά με τις εξωσωματικές εμπειρίες διάφορων θανατοναυτών, αλλά θα έλεγα ότι αξίζει να το ερευνήσουμε και να προετοιμαστούμε χωρίς φόβο και προκατάληψη για την ώρα του. Θα συμφωνήσω απόλυτα με την Alice Bailey, που εύχεται να υπάρχει στο μέλλον μια πιο λογική προσέγγιση στο θάνατο, όπου όταν εξαντληθεί ο πόνος και επικρατήσει η εξάντληση, να επιτραπεί στον ετοιμοθάνατο να προετοιμαστεί για το μεγάλο πέρασμα, έστω κι αν φαίνεται ότι δεν έχει πια τις αισθήσεις του: «Είναι άραγε αδύνατον να υπάρξει μια μέρα, όπου η πράξη του θανάτου θα είναι ένα θριαμβευτικό τέλος της ζωής; Είναι αδύνατο να οραματιστεί κανείς μια εποχή που οι ώρες στο κρεβάτι του θανάτου δεν θα είναι παρά μια υπέροχη εισαγωγή σε μία ενσυνείδητη έξοδο; Όταν το γεγονός ότι ήρθε η ώρα ο άνθρωπος να πετάξει το υλικό περίβλημα θα είναι για αυτόν και για τους γύρω μία χαρούμενη ολοκλήρωση, όπου δεν υπάρχουν φόβος, άρνηση και δάκρυα;»
απόσπασμα από το άρθρο της Μιλιτσα Κοσανοβιτς "Θανατοναύτες"
Διαβάστε επίσης: " Oι νεκροί έχουν πόλεις! "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου