Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017

Άλλος ένας ψυχοπαθής, λοιπόν;

Είχαμε κάτι ακούσει και ίσως και λιγάκι κάτι διαβάσει - χωρίς όμως να ασχοληθούμε σε βάθος - για το σκοτεινό πρόσωπο του διάσημου αγαπημένου της παιδικής ηλικίας Walt Disney. Για συμμετοχή, και μάλιστα σε υψηλές βαθμίδες, σε μυστικές σέκτες - ή "μυστικές εταιρείες" όπως αποκαλούνται αλλιώς- που, με αποκρυφιστικό και μασονικό υπόβαθρο, έχουν σαν στόχο την ύπνωση και τον εξουσιασμό των ανθρώπινων μαζών. Για υποσυνείδητα μηνύματα, τρυπωμένα επιδέξια μέσα στα καρέ των κινηματογραφικών δημιουργημάτων, εκείνου και της εταιρείας κολοσσού, με τους ήρωες που όλοι -ή σχεδόν όλοι- αγάπησαν ως παιδιά. Μηνύματα τα οποία έχουν αρκετοί υποστηρίξει ότι προωθούν την παιδοφιλία, το σαδισμό, σεξουαλικά υπονοούμενα κ.ά. Για ύπουλη χρήση της υπό διαμόρφωση παιδικής προσωπικότητας με στόχο την εσωτερική παγίωση προτύπων αντικοινωνικών, ανισόρροπων, διεστραμμένων.

 Ομολογούμε ότι δεν το'χαμε πολυψάξει, μάλλον είχαμε άλλες προτεραιότητες.

 Πρόσφατα, σε σχετική συζήτηση που ξεκίνησε από αλλού για να αλλάξει όπως συχνά συμβαίνει ρότα, ένας φίλος μού είχε επισημάνει το παράδειγμα των τριών σκανδαλιάρικων ανηψιών του ξενέρωτου και αντιπαθέστατου Ντόναλντ Ντακ, των Χιούι-Λιούι-Ντιούι. Τα οποία όντως είναι αγνώστου πατρός και μητρός και ζουν κάθε άλλο παρά αρμονικά με τον προβληματικό θείο τους.
Άρα η οικογένεια, ως πρωταρχικό και ουσιαστικότατο σχολείο και ως υγιής πηγή ερεθισμάτων για τον άνθρωπο σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη ηλικία, που η σταθερότητα και η αίσθηση ασφάλειας είναι μείζονος σημασίας -κι ας μην έχει να κάνει με τους φυσικούς γονείς και κηδεμόνες ενός παιδιού- δεν ήταν μέσα στην "παιδική ατζέντα" του μακαρίτη Disney.
 Ο ίδιος φίλος με παρότρυνε να δω ένα από τα πρώτα cartoon του "μάστορα" της παιδικής ηλικίας, το οποίο πιθανότατα προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες της εποχής. Και απευθυνόταν σε παιδιά, που συνοδεύονταν από γονείς που αναμφιβόλως και θα ενδιαφέρονταν για την ψυχική υγεία των βλασταριών τους. Κι εγώ το έκανα. Και πραγματικά δεν περίμενα με τίποτε αυτού του είδους την εμπειρία:
Τον γνωστό-γνωστότατο Micky Mouse, ασπρόμαυρο, να διασχίζει σκεφτικός τους δρόμους μιας πόλης. Όπου τα κτίρια σιγά σιγά, κι όλο το ευρύτερο τοπίο, αρχίζουν να αλλοιώνονται, να αποδομούνται, να καταρρέουν. Η δε έκφραση του διάσημου ποντικιού..; Είναι, πώς να το θέσω; αξιοπρόσεχτη όπως σταδιακά μεταβάλλεται σε αυτή την ανατριχιαστική πορεία του χαμού και της κλιμακούμενης φρίκης, μέχρι την τελική πτώση και το σώριασμα. Αλλά αυτό που είναι αναμφισβήτητα εφιαλτικό -"spookie"- έχει να κάνει με τη μουσική επένδυση και τη δική της ανάλογη κλιμάκωση- απ'το 5ο λεπτό και ύστερα αρχίζει το "ρεσιτάλ". Μουσική που θα τη ζήλευε μια αρρωστημένα φιλόδοξη horror movie για "πειραγμένους" ενήλικες!
 Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι θέλω να πω πρεπει να το υπομείνει το παρακάτω βίντεο ως το τέλος του.



 Αυτό το "masterpiece" του  1931, και ειδικά σε μεγάλη οθόνη μέσα στο σκοτεινό κινηματογραφικό περιβάλλον, δεν μπορεί να μην λειτουργήσει ως μικρό αλλά έντονης ισχύος εγκεφαλικό ρήγμα, ως παλμικό ερέθισμα έστω και προσωρινού νευρικού κλονισμού. Που ωστόσο στοχεύει να ριζώσει στο παιδικό υποσυνείδητο ως σκοτεινή τραυματική επιρροή. Ή, με άλλα λόγια, "να κάψει παιδικές και νεανικές -ή και όχι μόνο- φλάτζες", να αποτελέσει ακόμη και δομικό υλικό για το πλάσιμο ενός πιθανού serial killer. Σε έναν κόσμο όπου το "να τον διασχίζεις" αποτελεί εμπειρία διαρκούς και ανελέητης έντασης, αβάσταχτης ψυχικής οδύνης και αθεράπευτης τρέλας, διάλυσης κάθε στέρεου εδάφους πάνω στο οποίο μπορεί να πατήσει και να χτίσει ο άνθρωπος ένα υγιές περιβάλλον. Κι οπότε, ο θάνατος μπορει να μοιάζει ως η μόνη διέξοδος ή - αν πρόκειται για το θάνατο του άλλου- ως εκτόνωση του ατομικού αδιεξόδου και οξέος εσωτερικού πόνου.

Walt Disney, άλλος ένας ψυχάκιας στο "κατάλληλο", νευραλγικό πόστο;
 Αυτό, γενικά, πολυδιαπιστωμένα και πολυεπίπεδα,  είναι ένα είδος "μαύρης τέχνης", από τα πάνω, το παραδεχόμαστε. Και ναι, φέρνει επιθυμητά αποτελέσματα!

Ο Ένοικος...



ΥΓ: στο youtube, ψάχνοντας, βρήκα ανάμεσα σε άλλα και αυτό: suicidemouse.avi - original version, ως την αυθεντική, πρώτη εκδοχή του 1930. Αλλά ακόμα κι έτσι, η ανησυχητικά σκοτεινή και καταρρέουσα ατμόσφαιρα -σαν bad trip από χρήση παραισθησιογόνων ουσιών- με την ανάλογη επίδραση στην εικόνα του ήρωα, η ιδιαίτερα ενοχλητική, ανατριχιαστική μουσική και η "αινιγματική φιλοσοφία" του δημιουργού εξακολουθούν να είναι εκεί, με ελάχιστες διαφορές.

1 σχόλιο: