Άλλος ένας ψυχοπαθής, λοιπόν;

Είχαμε κάτι ακούσει και ίσως και λιγάκι κάτι διαβάσει - χωρίς όμως να ασχοληθούμε σε βάθος - για το σκοτεινό πρόσωπο του διάσημου αγαπημένου της παιδικής ηλικίας Walt Disney. Για συμμετοχή, και μάλιστα σε υψηλές βαθμίδες, σε μυστικές σέκτες - ή "μυστικές εταιρείες" όπως αποκαλούνται αλλιώς- που, με αποκρυφιστικό και μασονικό υπόβαθρο, έχουν σαν στόχο την ύπνωση και τον εξουσιασμό των ανθρώπινων μαζών. Για υποσυνείδητα μηνύματα, τρυπωμένα επιδέξια μέσα στα καρέ των κινηματογραφικών δημιουργημάτων, εκείνου και της εταιρείας κολοσσού, με τους ήρωες που όλοι -ή σχεδόν όλοι- αγάπησαν ως παιδιά. Μηνύματα τα οποία έχουν αρκετοί υποστηρίξει ότι προωθούν την παιδοφιλία, το σαδισμό, σεξουαλικά υπονοούμενα κ.ά. Για ύπουλη χρήση της υπό διαμόρφωση παιδικής προσωπικότητας με στόχο την εσωτερική παγίωση προτύπων αντικοινωνικών, ανισόρροπων, διεστραμμένων.

 Ομολογούμε ότι δεν το'χαμε πολυψάξει, μάλλον είχαμε άλλες προτεραιότητες.

 Πρόσφατα, σε σχετική συζήτηση που ξεκίνησε από αλλού για να αλλάξει όπως συχνά συμβαίνει ρότα, ένας φίλος μού είχε επισημάνει το παράδειγμα των τριών σκανδαλιάρικων ανηψιών του ξενέρωτου και αντιπαθέστατου Ντόναλντ Ντακ, των Χιούι-Λιούι-Ντιούι. Τα οποία όντως είναι αγνώστου πατρός και μητρός και ζουν κάθε άλλο παρά αρμονικά με τον προβληματικό θείο τους.
Άρα η οικογένεια, ως πρωταρχικό και ουσιαστικότατο σχολείο και ως υγιής πηγή ερεθισμάτων για τον άνθρωπο σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη ηλικία, που η σταθερότητα και η αίσθηση ασφάλειας είναι μείζονος σημασίας -κι ας μην έχει να κάνει με τους φυσικούς γονείς και κηδεμόνες ενός παιδιού- δεν ήταν μέσα στην "παιδική ατζέντα" του μακαρίτη Disney.
 Ο ίδιος φίλος με παρότρυνε να δω ένα από τα πρώτα cartoon του "μάστορα" της παιδικής ηλικίας, το οποίο πιθανότατα προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες της εποχής. Και απευθυνόταν σε παιδιά, που συνοδεύονταν από γονείς που αναμφιβόλως και θα ενδιαφέρονταν για την ψυχική υγεία των βλασταριών τους. Κι εγώ το έκανα. Και πραγματικά δεν περίμενα με τίποτε αυτού του είδους την εμπειρία:
Τον γνωστό-γνωστότατο Micky Mouse, ασπρόμαυρο, να διασχίζει σκεφτικός τους δρόμους μιας πόλης. Όπου τα κτίρια σιγά σιγά, κι όλο το ευρύτερο τοπίο, αρχίζουν να αλλοιώνονται, να αποδομούνται, να καταρρέουν. Η δε έκφραση του διάσημου ποντικιού..; Είναι, πώς να το θέσω; αξιοπρόσεχτη όπως σταδιακά μεταβάλλεται σε αυτή την ανατριχιαστική πορεία του χαμού και της κλιμακούμενης φρίκης, μέχρι την τελική πτώση και το σώριασμα. Αλλά αυτό που είναι αναμφισβήτητα εφιαλτικό -"spookie"- έχει να κάνει με τη μουσική επένδυση και τη δική της ανάλογη κλιμάκωση- απ'το 5ο λεπτό και ύστερα αρχίζει το "ρεσιτάλ". Μουσική που θα τη ζήλευε μια αρρωστημένα φιλόδοξη horror movie για "πειραγμένους" ενήλικες!
 Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι θέλω να πω πρεπει να το υπομείνει το παρακάτω βίντεο ως το τέλος του.



 Αυτό το "masterpiece" του  1931, και ειδικά σε μεγάλη οθόνη μέσα στο σκοτεινό κινηματογραφικό περιβάλλον, δεν μπορεί να μην λειτουργήσει ως μικρό αλλά έντονης ισχύος εγκεφαλικό ρήγμα, ως παλμικό ερέθισμα έστω και προσωρινού νευρικού κλονισμού. Που ωστόσο στοχεύει να ριζώσει στο παιδικό υποσυνείδητο ως σκοτεινή τραυματική επιρροή. Ή, με άλλα λόγια, "να κάψει παιδικές και νεανικές -ή και όχι μόνο- φλάτζες", να αποτελέσει ακόμη και δομικό υλικό για το πλάσιμο ενός πιθανού serial killer. Σε έναν κόσμο όπου το "να τον διασχίζεις" αποτελεί εμπειρία διαρκούς και ανελέητης έντασης, αβάσταχτης ψυχικής οδύνης και αθεράπευτης τρέλας, διάλυσης κάθε στέρεου εδάφους πάνω στο οποίο μπορεί να πατήσει και να χτίσει ο άνθρωπος ένα υγιές περιβάλλον. Κι οπότε, ο θάνατος μπορει να μοιάζει ως η μόνη διέξοδος ή - αν πρόκειται για το θάνατο του άλλου- ως εκτόνωση του ατομικού αδιεξόδου και οξέος εσωτερικού πόνου.

Walt Disney, άλλος ένας ψυχάκιας στο "κατάλληλο", νευραλγικό πόστο;
 Αυτό, γενικά, πολυδιαπιστωμένα και πολυεπίπεδα,  είναι ένα είδος "μαύρης τέχνης", από τα πάνω, το παραδεχόμαστε. Και ναι, φέρνει επιθυμητά αποτελέσματα!

Ο Ένοικος...

ΥΓ: στο youtube, ψάχνοντας, βρήκα ανάμεσα σε άλλα και αυτό: suicidemouse.avi - original version, ως την αυθεντική, πρώτη εκδοχή του 1930. Αλλά ακόμα κι έτσι, η ανησυχητικά σκοτεινή και καταρρέουσα ατμόσφαιρα -σαν bad trip από χρήση παραισθησιογόνων ουσιών- με την ανάλογη επίδραση στην εικόνα του ήρωα, η ιδιαίτερα ενοχλητική, ανατριχιαστική μουσική και η "αινιγματική φιλοσοφία" του δημιουργού εξακολουθούν να είναι εκεί, με ελάχιστες διαφορές.