Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

" Ένας διαφορετικός άνθρωπος", παγιδευμένος ανάμεσα σε μηχανικά παγόβουνα!


" Ένας διαφορετικός άνθρωπος" - DEN BRYSOMME MANNEN
 Νορβηγική ταινία του 2006 σε σκηνοθεσία Γιενς Λίεν, που προσφέρεται για σινεφίλ θεατές αλλά κι όχι μονάχα γι' αυτούς.

Μία ταινία-έκπληξη από την παγωμένη Νορβηγία. Μια κοινωνική και πολιτισμική καταγγελία, ενίοτε με άφθονα "ηλεκτροσόκ" στη συνείδηση του θεατή, μια αλληγορία που λειτουργεί ως κόλαφος για το σύγχρονο μηχανικό τρόπο ζωής του "ανεπτυγμένου κόσμου". Που μετατρέπεται ολοένα και πιο πολύ σε αυτοματοποιημένο "αντίκοσμο", εκεί όπου οι άνθρωποι με ζωντανή τη φλόγα μέσα τους νιώθουν όλο και περισσότερο άβολα, σαν παρείσακτοι περιθωριακοί. Εκεί όπου η αντίληψη συρρικνώνεται σε παθητική αποδοχή όλων των "φροντίδων" μιας αποστειρωμένης και ολοκληρωτικής "ασφάλειας" που παρέχουν οι Αρχές. Εκεί όπου οι άνθρωποι χάνουν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους και ξεπέφτουν σε άβουλα, άψυχα, προβλέψιμα, χειραγωγήσιμα ανθρωποειδή μέσα σε απατηλής λάμψης περιτυλίγματα "προόδου". Μέσα στα τεχνολογικά κάτεργα και εθισμένοι στα πολιτισμικά δηλητήρια και στα μεταλλαγμένα τοξικά σκουπίδια μιας βελούδινης μοχθηρής σκλαβιάς.
 Όπως συμβαίνει και στην "πραγματικότητά μας", μετά και από τις πολύ εξυπηρετικές για τα σχέδιά των κυρίαρχων ελίτ "τρομοκρατικών" επιθέσεων στις καρδιές των δυτικών μητροπόλεων, επιχειρήσεων γεμάτων από σκοτεινά σημεία. Τα οποία δεν κολλάνε πουθενά μέσα στο κακοφτιαγμένο storytelling των επίσημων εκδοχών.

Με λίγα λόγια η υπόθεση της ταινίας: ο Αντρέας μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας, οδηγείται σε έναν απροσδιόριστης ταυτότητας τόπο, μια αστραφτερή πολιτεία, όπου τον περιμένει η "αποκατάσταση" και η νέα, πολλά υποσχόμενη αρχή. Μια δουλειά ρουτίνας, ένα άνετο διαμέρισμα, μια όμορφη ερωμένη, μία συμβατική ομήγυρη υποτιθέμενων φίλων και κοινωνικών επαφών. Πόσο τέλειο ωστόσο για να είναι αληθινό! Γιατί σύντομα ο αρχικά σαστισμένος και στη συνέχεια υποψιασμένος ήρωας ανακαλύπτει ότι αυτός ο "ιδανικός κόσμος" στερείται ψυχής: δεν υπάρχουν ούτε συναισθήματα στις σχέσεις των ανθρώπων, ούτε μυρωδιές και γεύσεις, ούτε όλες εκείνες οι "ατέλειες" που νοηματοδοτούν τη ζωή των ανθρώπινων όντων. Ένας ζωντανός εφιάλτης, μια αυτοματοποιημένη δυστοπία του Όργουελ από την ανάποδη, όπου δεν υπάρχει καμία διαφυγή όπως σύντομα διαπιστώνει ο ήρωας. Ούτε καν αυτή του θανάτου που επιλέγεις εσύ, αφού όσες απόπειρες αυτοκτονίας κι αν κάνει ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να πεθάνει και να δραπετεύσει έστω και με αυτό τον τρόπο από την "καλή" και ήσυχη σαν νεκροταφείο νέα "ζωή" που του πρόσφεραν! Και όταν κάποια στιγμή βρίσκει μια "τρύπα στο σύστημα", μια μυστική ρωγμή στα τείχη -το αγαπημένο μου σημείο στην ταινία- που οδηγεί αλλού, σε μέρη με χρώματα, φως, γεύσεις σπιτικού ζεστού φαγητού και οσμές ανθρώπινων δονήσεων και επιχειρεί να δραπετεύσει, το σύστημα γίνεται εχθρικό και τιμωρητικό απέναντί του.

Μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές στην ταινία για εμένα ήταν μία σκηνή στις αρχές όπου ένα ζευγάρι ανταλάσσει για ώρα φιλιά, μόνο που διαπιστώνεις ότι κάτι καθοριστικά κρίσιμο απουσιάζει: η σπίθα της ζωής! Το παλλόμενο πάθος, η ζεστασιά και η αυθεντικότητα της ανθρώπινης επαφής, καθώς τα μάτια των δυο νέων είναι απλανή και άδεια κι αυτό που κάνουν γίνεται τελείως μηχανικά, σαν κάποιος να τους είχε απλώς κουρδίσει.

Ο σκηνοθέτης διαπραγματεύεται πειστικά και με επιδεξιότητα την αφήγηση της ιστορίας του, εκπλήσσοντας και σοκάροντας συχνά τον θεατή, αν και στη ροή της ίσως μπορούσε να αποφύγει κάποιες επαναλήψεις. Πρόκειται για μια μεταμοντέρνα κόλαση με παραδείσιο περιτύλιγμα, μια παράκρουση και πτώση συγχρόνως της ανθρώπινης φύσης σε σκοτεινά κι εκφυλιστικά κελιά.
Πόσο αυτό ομοιάζει με τη σύγχρονη ψεκασμένη, γενετικά τροποποιημένη, τρομολάγνα και τρομοκρατημένη, μηχανοποιημένη και τεχνολογικά ανεπτυγμένη,  πραγματικότητά μας; 



Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου