Έχετε νιώσει ποτέ ότι πέφτετε σε χρονικό κενό; Να αισθάνεστε ότι για κάποια δευτερόλεπτα αποσύρεστε σε μια άλλη χρονική (ή μάλλον αχρονική) διάσταση, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος γύρω σας μάλλον βιώνει "φυσιολογικά" αυτό το κενό; Περίεργα όλα αυτά; Κι όμως, σε μένα έχει συμβεί... Είναι λίγο δύσκολο να το περιγράψω και, κυρίως, να μεταφέρω αυτό το βίωμα έτσι ώστε να γίνει κάπως αντιληπτό (αφού και εγώ, όντας καθαρόαιμο λογικό όν, δυσκολεύτηκα να το αποδεχτώ), όμως αποφάσισα να το προσπαθήσω.
Ήταν περίπου ένα χρόνο πριν, καλοκαίρι, μεσημέρι προς απόγευμα. Ο σύντροφος μου κι εγώ ξεκινήσαμε για ένα μικρό ταξίδι με το μετρό. Ακολουθούσαμε μία διαδρομή γνώριμη και επαναλαμβανόμενη τακτικά, τουλάχιστον εκείνο τον καιρό. Το ταξίδι αυτό το περιμέναμε πάντα με λαχτάρα. Ανυπομονούσαμε να φθάσουμε στον προορισμό μας. Εκεί, στο τέλος του ταξιδιού, μας περίμενε πάντα κάτι πολύ όμορφο. Η συνάντηση μαζί του γέμιζε με κάποιον τρόπο όλο το μεσοδιάστημα μέχρι την επόμενη φορά που θα το επισκεπτόμασταν ξανά.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Στο μετρό οι στάσεις ήταν τόσο γνωστές! Η ακολουθία τους είχε γίνει και αυτή μέρος της ιεροτελεστίας του ταξιδιού.. 1η, 2η, 3η, 4η, 5η, 6η. Στην 6η πάντα κατεβαίναμε και αλλάζαμε συρμό. Όλα γίνονταν σχεδόν μηχανικά, χωρίς σκέψη. Ήμασταν "προγραμματισμένοι" γι' αυτή τη διαδρομή. Το ταξίδι δεν είχε παρεκκλίνει καμία φορά ..μέχρι τότε.. Γιατί εκείνο το μεσημέρι προς απόγευμα, κάτι άλλαξε. Κάτι πολύ περίεργο συνέβη...
Στο ξεκίνημα, τίποτα δε φαινόταν περίεργο ή διαφορετικό. Καθίσαμε στη θέση μας –πάντα την ίδια–, αυτή που μας επέτρεπε να έχουμε μπροστά μας όλο το βαγόνι, και να παρατηρούμε ανενόχλητοι τον κόσμο. Ήμασταν χαρούμενοι και ανυπόμονοι, όπως κάθε φορά. Ο συρμός ξεκίνησε κι εγώ άρχισα να μετράω σταθμούς : 1ος, 2ος, 3ος, 4ος, ..." Ωραία, πλησιάζουμε", σκέφτηκα. Ένας ακόμη και κατεβαίνουμε, αλλάζουμε συρμό, ΦΤΑΝΟΥΜΕ ! Αυτή η σκέψη. Πόσο χρόνο καταλαμβάνει αυτή η σκέψη; Κι όμως, αμέσως μετά ακούστηκε η αναγγελία του 7ου σταθμού. Εμείς έπρεπε να είχαμε κατέβει στον 6ο. Κοιταχτήκαμε. Η ίδια τεράστια έκπληξη. Είχαμε χάσει δύο σταθμούς! Πεταχτήκαμε από τις θέσεις μας σχεδόν αντανακλαστικά. Έπρεπε να κατέβουμε άμεσα και να επιστρέψουμε στον προηγούμενο σταθμό. Δεν έπρεπε να καθυστερήσουμε. Τρέξαμε χωρίς να ανταλλάξουμε λέξη. Όταν πλέον καθίσαμε ξανά, προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι είχε συμβεί. Ξεκίνησα να περιγράφω αυτό που έζησα, τις σκέψεις που έκανα, το "ξύπνημά" μου και την επάνοδό μου στη χρονική πραγματικότητα. Ούτως ή άλλως, ήταν όλα για μένα πολύ περίεργα και, πολύ περισσότερο, δυσεξήγητα. Περίμενα όμως ότι ο σύντροφος μου θα μπορούσε κάτι να μου πει, να μου εξηγήσει... Τον κοίταξα σχεδόν παρακλητικά. Η ανταπόκριση στο βλέμμα μου κάθε άλλο παρά καθησυχαστική ήταν. Ήταν η σειρά του να μιλήσει. Τον άκουγα να μου λέει ότι και αυτός θυμόταν την αναγγελία του 4ου σταθμού, ότι τότε ακριβώς σκέφθηκε ότι πλησιάζαμε στο σταθμό όπου θα έπρεπε να κατέβουμε για να αλλάξουμε συρμό και ότι το αμέσως επόμενο που μπορούσε να θυμηθεί, μετά από εκείνη τη σκέψη, ήταν η αναγγελία του 7ου σταθμού. Η έκπληξή μας, μετά και από αυτή τη διασταύρωση βιωμάτων, ήταν τεράστια. Τι στο καλό μας είχε συμβεί; Δεν ήταν μόνο ότι καθένας μας είχε βιώσει κάτι τόσο περίεργο, αλλά ότι αυτό ήταν και ένα κοινό βίωμα, που καταγράφηκε ταυτόχρονα και από τους δύο. Και οι δύο, ταυτόχρονα, κάναμε την ίδια σκέψη στον ίδιο ακριβώς σταθμό, χάσαμε έναν πολύ αγαπημένο και για τους δύο σταθμό, καθώς και έναν κεντρικότατο σταθμό, για να "ξυπνήσουμε" ταυτόχρονα σε ένα σταθμό που απείχε από τον προορισμό μας. Ήμασταν και οι δύο έκπληκτοι, εμβρόντητοι. Τι συνέβη; Και πώς συνέβη ταυτόχρονα και στους δύο; Ήταν τόσο περίεργη η αίσθηση, ώστε αποφασίσαμε να βάλουμε τα πράγματα σε μία "τάξη". "Δεν είναι δυνατόν", σκεφτήκαμε. "Κάτι έχει γίνει εδώ πέρα. Μάλλον έχει κατασκευαστεί νέα γραμμή που παρακάμπτει τους σταθμούς που χάσαμε". Ε, λοιπόν, εκείνη τη στιγμή, αυτή η εντελώς παράλογη ερμηνεία του βιώματός μας φάνταζε στο μυαλό και των δύο ως η μόνη λογική εξήγηση. Τόσο λογική μάλιστα, που ήμασταν αποφασισμένοι να ρωτήσουμε κάποιον υπεύθυνο για επιβεβαίωση. Ευτυχώς δεν το κάναμε, γιατί ίσως να είχαμε καταλήξει σε καμιά ψυχιατρική μονάδα παρακολούθησης.
Αποφασίσαμε να το αποδεχτούμε ως κάτι μοναδικό που μας συνέβη, χωρίς εκλογικεύσεις, αφού μάλλον, τελικά, αυτές δε χωρούν παντού. Νιώθαμε άλλωστε τυχεροί γι' αυτό που ζήσαμε. Ξέραμε ότι θα έμενε για πάντα μέσα μας ως ένα πολύτιμο και ξεχωριστό δώρο, ένα λαμπερό παιχνιδιάρικο φωτάκι, που θα αναβόσβηνε πονηρά όποτε εμείς θα προσπαθούσαμε επίμονα να βρούμε λογικές εξηγήσεις... Τελικά είναι συναρπαστικό να μην πατάς πάντα στη Γη!
To δανειστήκαμε από το ΙΡΑΝΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου