Η αίθουσα ήταν σκοτεινή.
Εγώ ήμουν ακόμη πολύ μικρός και φοβόμουν το σκοτάδι.
(Δεν ήξερα ακόμη ότι το σκοτάδι δεν μπορούσε να με πειράξει, κι ότι απλά θα έπρεπε να φοβάμαι τους ανθρώπους).
Στο βάθος μπροστά μου υπήρχε μια μεγάλη οθόνη, και τα καθίσματα δίπλα μου και μπροστά μου ήταν άδεια.
Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα σε μια εναλλακτική πραγματικότητα.
Όταν βλέπεις προσηλωμένα μια καλή ταινία στο σκοτάδι, μπαίνεις σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, ο εγκέφαλος δεν καταλαβαίνει την διαφορά, νομίζει ότι είναι αλήθεια, μπαίνεις μέσα στην ταινία.
Ένα μικρό κοριτσάκι που το έλεγαν Ντόροθυ, είχε παρασυρθεί από έναν ανεμοστρόβιλο μαζί με το σκυλάκι της (τον Ντόντο) από τα ασπρόμαυρα λιβάδια του Κάνσας, και είχε μεταφερθεί στην τεχνικολόρ μαγική Χώρα του Οζ.
Εκεί, η Ντόροθυ (μαζί της κι εγώ ο μικρούλης) συνάντησε κακές μάγισσες, καλές νεράιδες, νάνους, ένα σκιάχτρο, ένα δειλό λιοντάρι, έναν τενεκεδένιο άνθρωπο, ακολούθησε γενναία το Yellow Brick Road και, μέσα από πολλές δυσκολίες, αναζήτησε τον Μάγο του Οζ. Μια πολύ κακιά μάγισσα την κυνηγούσε παντού…
Με μεγάλη αγωνία και ελπίδα παρακολουθούσα τις περιπέτειες της Ντόροθυ (“You are not in Kansas anymore”) σε εκείνη την παράξενη χώρα που βρεθήκαμε. Η Ντόροθυ και οι φίλοι της έκαναν τα πάντα για να ανακαλύψουν τον Μάγο του Οζ. Για να τον παρακαλέσουν να μετατρέψει σε αληθινούς ανθρώπους το σκιάχτρο, το δειλό λιοντάρι, και τον τενεκεδένιο άνθρωπο, και να βοηθήσει την Ντόροθυ να επιστρέψει στην χαμένη πατρίδα της.
Η ταινία ήταν αληθινή για μένα. Άλλωστε, κι η ζωή μας είναι μια ταινία, και δεν είναι λιγότερο αληθινή.
Μια σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου είναι το καλύτερο μέρος για να καταλάβεις το αληθινό νόημα της παραβολής του Πλάτωνα με το σκοτεινό σπήλαιο και τους φυλακισμένους του, που αποδέχονται τις σκιές ως την μόνη πραγματικότητα…
Είμαστε όλοι μας παγιδευμένοι μέσα σε μια ταινία, κι αυτή η ταινία είναι Ο Μάγος του Οζ. Δεν το γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι αυτό. Είναι μυστικό.
Προς το τέλος της ταινίας, υπήρχε μια σκηνή στην οποία η Κακιά Μάγισσα της Δύσης (The Wicked Witch of the West), καθώς πετούσε καβάλα στο σκουπόξυλό της, έγραψε στον ουρανό μια φράση, στα σύννεφα, όπως το κάνουν εκείνα τα αεροπλάνα με τα Chemtrails… Η κακιά μάγισσα είχε γράψει κάτι πάρα πολύ τρομακτικό, κάτι που με φόβισε πολύ. Είχε γράψει στον ουρανό :
SURRENDER DOROTHY
(Παραδόσου Ντόροθυ!)
Στην αρχή τρόμαξα πολύ, σχεδόν έβαλα τα κλάμματα. Αλλά μετά θύμωσα.
Φώναξα μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας: «Μην Παραδίνεσαι Ντόροθυ!»
Ο πατέρας μου προσπάθησε να με καθησυχάσει.
«Παντελή, ταινία είναι, αγόρι μου, μην κάνεις έτσι…»
Μάταια. Έβλεπα ήδη την Κακιά Μάγισσα της Δύσης να ξεπροβάλλει μπροστά μου μέσα από το σκοτάδι, γελώντας τσιριχτά, θέλοντας να με αρπάξει.
Πάλεψα με νύχια και με δόντια για να της ξεφύγω, κι όταν γυρίσαμε σπίτι εκείνη την νύχτα ήρθε στο όνειρό μου και μας κυνηγούσε –εμένα και την Ντόροθυ και τους φίλους μας– μέχρι το πρωί.
Δεν ξέρω αν ποτέ ξύπνησα από εκείνο το όνειρο, ή, τώρα που το σκέφτομαι, αν βγήκα ποτέ από εκείνη την σκοτεινή αίθουσα.
Δεν ξέρω αν τα κατάφερε ποτέ η Ντόροθυ να γυρίσει στην πατρίδα της. Δεν ξέρω καν αν μεγάλωσα. Και, η Κακιά Μάγισσα της Δύσης μάς μισεί τόσο πολύ!…
Από τότε πολεμώ εναντίον της κι εκείνη με κυνηγάει παντού.
Επειδή θελήσαμε, η Ντόροθυ κι εγώ και όλοι οι φίλοι μας να ανακαλύψουμε τον Μάγο του Οζ…
Τι κακό είχαμε κάνει;
Νομίζω πως ήταν το ότι θελήσαμε να βγούμε έξω από την ταινία.
Ή, μήπως, ότι θελήσαμε να μπούμε μέσα σε αυτήν;
Όπως κι αν έχει, η Κακιά Μάγισσα της Δύσης μάς κυνηγούσε και μας κυνηγάει ακόμη παντού, την Ντόροθυ, εμένα, και όλους τους φίλους και συμπολεμιστές μας ενάντια στην ασχήμια της Μάγισσας που την σπέρνει σε όλον τον κόσμο… Κι επίσης κατατρέχει όλους εκείνους που θέλουν να βρουν μια καλή καρδιά, ένα καλό μυαλό, ένα γενναίο κουράγιο, και μια αληθινή ανθρώπινη υπόσταση, όπως εκείνοι οι φίλοι της Ντόροθυ, ο δειλός Λιονταρής, ο Τενεκεδένιος Άνθρωπος και το Σκιάχτρο.
Αργά ή γρήγορα, καταφέραμε να μπούμε στα παρασκήνια του κόσμου και είδαμε τους μηχανισμούς που είναι στημένοι εκεί, τους μηχανισμούς που κυβερνούν με τρικ και ψευδαισθήσεις τον κόσμο μας, όπως και το Bασίλειο του Οζ.
(“Pay no attention to the Man Behind the Curtain…”)
Κι ακόμη ψάχνουμε να βρούμε τον μεγάλο Μάγο, για να του ζητήσουμε να μας βοηθήσει.
Ο Kίτρινος Mαγικός Δρόμος, το Yellow Brick Road, δεν υπάρχει πια, τον έχουν καταστρέψει για να μην μπορείς να βρεις την σωστή κατεύθυνση προς τα θαύματα.
Ουράνια τόξα δεν βγαίνουν πια στον ουρανό (εκτός από κάποιες φευγαλέες στιγμές). Οι νάνοι δεν υπάρχουν πουθενά, και πρόσφατα βρήκαμε απλά τους κατακρεουργημένους σκελετούς τους. Τα χωριά τους έχουν καεί και ισοπεδωθεί.
Τα βιβλία με τις αληθινές μαγικές ιστορίες δεν κυκλοφορούν πια, δεν μπορείς να τα βρεις. Είτε τα έκαψε όλα ο εχθρός, είτε έφτιαξε κακές άκυρες απομιμήσεις τους, είτε, όταν υπάρχουν, πηγαίνουν από χέρι σε χέρι, κρυφά, μυστικά, σαν επικίνδυνη αντιστασιακή δραστηριότητα. Αν σε ανακαλύψουν ότι τα έχεις και τα διαβάζεις, θα σε χλευάσουν, θα σε εξευτελίσουν, θα σου επιτεθούν, θα σε βασανίσουν, θα σε εξορίσουν.
Μαγεία δεν υπάρχει πια, ούτε παράξενα πράγματα, ούτε μυστήρια, ούτε περιπέτειες, ούτε θαύματα, ούτε μυστικά, πάει και τέλειωσε, κι αν πεις το αντίθετο είσαι ή τρελλός ή ψεύτης ή χαζός ή μόνιμα ύποπτος.
Και, η Κακιά Μάγισσα της Δύσης πετάει πάνω από τις πόλεις, μας ψάχνει, προσπαθεί να μας εντοπίσει… Κι έτσι, εμείς βγαίνουμε έξω μόνο τις νύχτες, γλιστράμε από σκιά σε σκιά, μιλάμε ψιθυριστά για τα παράξενα πράγματα που εξερευνούμε.
Υπάρχουν στιγμές που, μέσα στην συντροφική μοναξιά μας, ανακαλύπτουμε πράγματα συγκλονιστικά, οι καρδιές μας πλημμυρίζουν από μια πρωτόγνωρη έκσταση, το μυαλό μας δέχεται μεγάλη έμπνευση από αλλού κι ένα σωρό νέα μηνύματα, κι αυτό μεγαλώνει τις ικανότητες συνδυασμού και επεξεργασίας του, και νιώθουμε όλο και πιο άνθρωποι, αισθανόμενοι την τραγωδία του Ανθρώπου, της Ανθρωπότητας, που έχει βρεθεί σε αυτό το παράξενο μέρος χωρίς εφόδια, χωρίς ελπίδες, χωρίς νόημα, χωρίς πολύ χρόνο, ενάντια σε όλα τα βάσανα του κόσμου.
Είδαμε τί κάνει η Κακιά Μάγισσα της Δύσης μαζί με τους βρυκόλακες και τους σκοτεινούς στρατούς της στον κόσμο μας : υπνωτίζει τους πάντες!
Πλέον, το μόνο που θέλουν όλοι είναι να κοιμηθούν, όλοι νυστάζουν, δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους, σέρνονται από ‘δω κι από ‘κει, βουτηγμένοι στις υποχρεώσεις, κουρασμένοι, απελπισμένοι, ανόητοι, χασμουριούνται, κάθονται αποσβολωμένοι μπροστά σε μια τηλεόραση ώσπου τελικά να τους πάρει πάλι ο ύπνος. Και, το πρωί, δεν μπορούν να ξυπνήσουν, κοιμούνται όρθιοι στους δρόμους, ξεχνάνε αμέσως ακόμη και τα όνειρα που είδαν, τρακάρουν ο ένας με τον άλλον, και, όταν συνέρχονται για λίγο, το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ή να κατακρίνουν ή να βλάψουν ο ένας τον άλλον.
Κι εκεί, ψηλά, πάνω στο σκουπόξυλό της, η δαιμονική μάγισσα γελάει δυνατά, αλλά μόνο εμείς ακούμε το μοχθηρό γέλιο της να αντηχεί γύρω μας, καθώς όλοι οι άλλοι είναι παγιδευμένοι στον λήθαργο που αυτή στέλνει παντού.
Τί παράξενη ταινία!…
Είναι στιγμές που κοιτώ στον ουρανό, και βλέπω πάλι εκείνο το φριχτό απειλητικό μήνυμα γραμμένο στα σύννεφα :
«Surrender Dorothy!»
Σφίγγω τα δόντια, υψώνω το δεξί μου χέρι σε γροθιά, και κάνω μια χειρονομία με το μεσαίο δάχτυλο τεντωμένο προς τον ουρανό.
«Δεν θα παραδοθούμε ποτέ!» λέω μέσα από τα χείλη.
Κι ακούω πάλι το γέλιο της.
Αλλά, σε κάποιες στιγμές, να, μέσα από τα σύννεφα, βλέπω το Ουράνιο Τόξο, και…πέρα από αυτό…μια μαγική χώρα σε κάθε καρδιά…
Παντελής Β. Γιαννουλάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου