It's all right, brother...

 

Μονολογείς πως σβήνουμε, πώς πέφτουμε...

 Σ' ακούω να μουρμουρίζεις σαν μοιρολογίστρα...

Δεν σου πάει, δεν σου πρέπει, αδελφέ μου!

Μη λησμονείς ν' αφουγκράζεσαι τους ψιθύρους 

που κουβαλάνε απρόβλεπτοι αγέρηδες

και να θωρείς τις εικόνες 

πίσω απ' την επιφάνεια των εικόνων...

Η αδυναμία κυοφορεί τη Δύναμη

και οι άνθρωποι γίνονται αυτό που όλοι γύρω τους τούς έλεγαν πως δεν είναι

με το να κάνουνε όλα εκείνα που όλοι νόμιζαν (πρωτίστως οι ίδιοι) 

πως δεν μπορούσαν ποτέ να γίνουν...

Κάποτε υπήρξαμε παιδιά.

Δεν αμφιβάλλουμε και γι'αυτό, 

όσο κι αν θέλουν μέσα στις αβύσσους τους 

να μας κατακρημνίζουνε ψυχή και μυαλό.

Υπήρχαν εποχές που το κουκί γυρεύαμε και τ' αδράχτι.

Τις αναπολούμε πού και πού με θλίψη.

Συχνά και με νοσταλγία.

Γιατί η ενηλικίωση δεν μας ξεγέλασε.

Γευτήκαμε τα δώρα της κανονικότητάς της:

μικροψυχία, υπουλία, σωρεία από συμβάσεις, αλυσίδες και υψωμένα τείχη.

Πλέον γνωρίσαμε καλά  και την παράνοια της ευγονικής της,

τους "ειδικούς", τους μάνατζερ και τα υγειονομικά της εκτελεστικά αποσπάσματα...

Μας ρίχνανε τα βέλη τους τα παραιτημένα φρικιά της ..."ασφάλειας",

μας καταριόντουσαν οι ζωντανοί-νεκροί από τη νεκρική τους κλίνη...

Και στρέψαμε για πολλοστή φορά με σιχαμάρα το κεφάλι.

Από παλιά κρατάει η κόντρα μας 

με τα σαπρόφυτα και τα παράσιτα αυτής της ιστορίας...

Πάντα μας απωθούσαν τα χρυσόψαρα μέσα σε γυάλες, 

δεν ξεπερνιέται αυτό αδελφέ μου...

Θυμήσου:

από μικροί γουστάραμε τους πειρατές 

και τους "ρομαντικούς παρανόμους".

Αυτούς που αρνούνταν τη θεσούλα στα λιμνάζοντα της ύπαρξης ύδατα,

αυτούς που αρνούνταν τη σκλαβιά του ίδιου του χρόνου,

αυτούς που ενάντια στις λογικές του πλήθους

καβαλικεύανε μια ιδέα που γινότανε σφαίρα και δόνηση...

Αυτούς που εισέπνεαν με όλους τους πόρους τους

μια ανάσα ελευθερίας που γινότανε τυφώνας και ενίοτε θηλειά...

Από μικροί νιώθαμε οικειότητα με τους "καταραμένους",

αυτούς που βάζανε φωτιές στα αγελαία μυαλά

και κατέληγαν οι ίδιοι στην πυρά, 

στις αγχόνες, σε ανήλιαγα κελιά, σε έρημα νησιά...

Διόλου σπάνια με την αίσθηση του ανικανοποίητου 

ακόμη ζεστή στα γεμάτα πληγές κορμιά...

Μα το νου σου, αδελφέ μου, μη γίνουμε σαν εκείνους

που συνευρίσκονται όμοιοι στην αναπόληση τη δίχως συνέχεια...

Ξορκίζοντας με δικαιολογίες, με υποσχέσεις, με γρυλλίσματα ή ουρλιαχτά,

όλες εκείνες τις απαριθμούμενες αιτίες και ατυχίες

που τους καθήλωσαν στις δαγκάνες του γραμμικού χρόνου...

Έγκλειστους σε πνιγηρά κελιά κλειδοκράτορων και δεσμοφυλάκων...

To νου σου αδελφέ μου...

Να κρατηθούμε μακριά κι αλάργα

από την εγκεφαλική Χιροσίμα της ιδρυματοποίησης,

απ' την τύφλωση της στρατευμένης άγνοιας,

απ' την εθελούσια υποταγή σ' έναν θάνατο εν ζωή...

Μονολογείς πως σβήνουμε, brother...

Στεγνοί, διψασμένοι, άγνωστοι μέσα σε αγνώστους,

κατηφείς, συκοφαντημένοι, ανολοκλήρωτοι, δαιμονοποιημένοι.

Παρασυρόμενοι από στροβίλους κλάψας πως οι καιροί παραζόρισαν, 

πως τα κεφάλια που σηκώνονται θα κόβονται ποικιλοτρόπως.

Όπως λέμε δηλαδή πρώτη φορά θα μας...ξανα-συμβεί...

Στην πραγματικότητα όμως δεν αλλάζουν οι καιροί,

αδελφέ μου...

Aλλάζει μόνο η αντίληψή μας σε σχέση με αυτούς.

Το πώς  βλέπουμε κι εκπαιδεύουμε την αφεντιά μας

 τώρα σε σχέση με το τότε...

Πάμε να το φωνάξουμε μαζί, τρελαμένοι μέσα στο Χάος: 

Ιστορία, δεν θα μας ξεφορτωθείς έτσι απλά!

Είσαι δικό μας γέννημα κι όχι ο δημιουργός μας..!

Η δικιά μας η "κατάρα"

είναι πώς δεν βάζουμε μυαλό...

...γιατί ίσως ποτέ δεν το χάσαμε...

Ακόμη κι αν νιώθεις πως λυγίζεις

φρόντισε να μην σπάσεις αδελφέ!

 ανιχνευτής