Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2018

Παράδοξα


" Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, το να υπερασπίζεσαι την ανεκτικότητα απαιτεί να μην ανέχεσαι τον μη ανεκτικό" ΚΑΡΛ ΠΟΠΠΕΡ

Ακολουθώντας ένα τέτοιο "weird" μονοπάτι σκέψης δεν αργείς να σκοντάψεις και σε άλλα παράδοξα σημεία. Ή διαπιστώσεις.

Όπως το εξής: ο αντιφασισμός, ειδικά στην πλέον στρατευμένη και "ορκισμένη" εκδοχή του, είναι πολύ πιθανό να καταλήξει σε ένα λανθάνον μεν καθ'όλα υπαρκτό δε είδος φασισμού. Υιοθετώντας τις στρεβλές αντιλήψεις και το καταλυτικό σκοτάδι που χαρακτηρίζει την τυφλότητα του φασισμού!
-Μήπως ο αντιφασισμός στην πιο φανατισμένη και στρατευμένη μορφή του κατρακυλάει σ'ένα μερικές φορές λανθάνον είδος φασισμού;-

Ή και αυτό: Η λογική όταν ακολουθεί μια άκαμπτη και γεμάτη δογματικές αγκυλώσεις αντιμετώπιση του καθορισμού ή ερμηνειών, συμβάντων ή φαινομένων, αυτού που αντιλαμβάνεται ως "πραγματικότητα", ή ορθότερα αυτού που κατά την άποψή της "οφείλει να είναι η πραγματικότητα", τότε μετατρέπεται σε ένα είδος τρέλας. Ή διανοητικού και ψυχολογικού μπλοκαρίσματος. Των εν είδει "θεματοφυλάκων εκλεκτών" της ή των πολλών δυναστευόμενων από αυτήν.

Αλλά μήπως και η ίδια η ζωή δεν είναι ένα παράδοξο; Που από τη στιγμή του ξεκινήματός της αρχίζει την πορεία προς το τέλος της. Οπότε ο φόβος του θανάτου φαίνεται να είναι η κινητήρια δύναμη της κατασκευής αυτού που ονομάζουμε θρησκεία. Η οποία όταν, στην ουσία, προκρίνει την ανταμοιβή του ανθρώπου για την επιθυμητή -από ποιους;- στάση ζωής του στον.. θάνατο, τότε στρέφεται, στην ουσία της και πάλι,  κατά της ζωής.


Κι εφόσον ο άνθρωπος δημιούργησε τεχνολογία, όπως την περίφημη τεχνητή νοημοσύνη, όταν αυτή φτάσει στο σημείο να τον ξεπεράσει ή προσπεράσει μην έχοντάς τον πια ανάγκη, όπως ήδη επισημαίνουν και προειδοποιούν αρκετοί επιστήμονες, τότε ποιος ο λόγος να συνεχίζεται με αυτοκαταστροφική συνέπεια και ξέφρενους ρυθμούς η διαρκής εξέλιξή της τεχνολογίας από τον άνθρωπο;

Κατά πόσο η "ψυχική ασθένεια" ή η "παραξενιά" ή "αλλοκοτιά" , τελικά, μπορεί να είναι μια υγιής αντίδραση ενός ανθρώπου; Όταν, σε κατάσταση παράδοξης διαύγειας για την εικόνα που έχουν σχηματίσει οι άλλοι γι'αυτόν, καταφέρνει να αναγνωρίσει και προσπαθεί να κατανοήσει τους παράξενους και ανατρεπτικούς για τη "φυσιολογικότητα" τρόπους ή μηχανισμούς της πανταχού παρούσας παραδοξότητας..



Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου