Το τρομαχτικό του έρωτα

Ρενέ Μαγκρίτ: οι ερωτευμένοι

"Ο Ρενέ Μαγκρίτ ήταν ένας αριστοτεχνικός ζωγράφος και υπήρξε μία από τις πιο ιδιότυπες και χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες του ευρωπαϊκού σουρεαλισμού.

Πίστευε απόλυτα ότι το “μη πραγματικό είναι το κέλυφος του πραγματικού” και πάνω σε αυτή την πεποίθηση ύφανε τη ζωή και την τέχνη του. Αναζητούσε πάντα το παράξενο και το ασύνηθες, συνδυάζοντας απίθανα μεταξύ τους πράγματα τα οποία απέδιδε με ρεαλιστικό τρόπο.

Στους πίνακές του επιδίωκε να αποκαλύψει τις πολλαπλές όψεις της πραγματικότητας δημιουργώντας εξωπραγματική ατμόσφαιρα με την χρήση ονειρικών και υπερλογικών στοιχείων"

από την παρουσίαση της Λίλιαν Σίμου 

Ο Λουίς Αραγκόν είχε πει ότι  "Υπάρχει ένα σουρεαλιστικό φως, το φως που λάμπει στα θύματα των δολοφονιών και στην αγάπη".

Βλέποντας τον παραπάνω αινιγματικό πίνακα του Μαγκρίτ, δεν μπορώ να μη σκεφτώ αυτά τα λόγια του Αραγκόν.

Γιατί, ίσως ο έρωτας είναι ένα είδος τύφλωσης του εαυτού του ερωτευμένου. Που προβάλλει συχνά στο πρόσωπο που τον γεμίζει με αυτό το μούδιασμα σε όλες τις αισθήσεις και τον εμπνέει με διαθέσεις υπερβατικές και συγχρόνως βασανιστικές για τη λογική του, όλα εκείνα τα στοιχεία που επιθυμεί ο ίδιος ή ίδια να έχει ο άλλος. Χωρίς  απαραίτητα να συμβαίνει στην πραγματικότητα αυτό και όταν η διαπίστωση αυτή έρθει αναπόφευκτα και γίνει τελικά αποδεκτή ως πραγματικότητα, τα αποτελέσματα είναι οδυνηρά. Όπως ισχύει για έναν τυφλό τις πρώτες στιγμές που ξαναβρίσκει το φως του και οφείλει -στον εαυτό του- να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα, καθόλου εύκολη στις αρχές, αφήνοντας πίσω την οικειότητα της ανυπαρξίας όρασης. Όποια σημασία μπορεί να υιοθετήσει αυτός ο τελευταίος όρος.

 Αλλά ο έρωτας είναι κι ένα είδος δολοφονίας, συχνότατα, του εαυτού, με βάση και τις προηγούμενες σκέψεις. Ένας φόνος, με θύτη και θύμα. Με αφέντη που δολοφονεί σιγά σιγά τον υπηρέτη του. Μια παράξενη ιδιότυπη τυραννία, περιορισμένη στον μικρόκοσμο δύο ανθρώπων. Μια σχέση απώλειας του εαυτού ενός εκ των δύο ή και των δύο. Όταν η αρχική τρέλα του έρωτα μοιάζει με τρένο με πειραγμένα φρένα που πορεύεται προς ένα απειλητικό αδιέξοδο κι ένα χάσμα στο οποίο παραμονεύει  η επώδυνη πτώση στο πιο σκοτεινό κενό της ύπαρξης.

Αυτό το υπερρεαλιστικό φως πάντα συνόδευε τα βλέμματα εκείνων που οδηγούνται στην απώλεια του εαυτού τους ή που ακροβατούν ανάμεσα στους κόσμους. Και γιατί όχι να εξακολουθεί να συνοδεύει και στο δίχως επιστροφή πέρασμα σε έναν από αυτούς. Πραγματικό ή όχι δεν έχει σημασία. Άλλωστε ίσως και ο θάνατος να μην είναι αυτή η μη-πραγματικότητα που νομίζουμε ότι είναι. Όπως κι ο έρωτας δεν είναι αυτό που νομίζουμε ότι είναι. Δεν είναι δικός μας, δεν μας ανήκει, εμείς του ανήκουμε ολοκληρωτικά! Κι αυτό ίσως να είναι και κάπως τρομαχτικό, δεν συμφωνείτε;

Ο Ένοικος...

ΥΓ: Όσο για την αγάπη; Αυτή δεν συνδέεται σώνει και καλά με τον έρωτα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..