Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

τι σου κάνω ρομποτοκάβλα μου!


πω πω πω! Τι horny plastic baby είν'αυτό!
 
Βρήκα τον τρόπο να ξεγελάσω την αιμόφυρτη μοναξιά μου, την ψυχοπαθολογική σχεδόν φοβία μου να σιμώσω το αντίθετο φύλο με αυθορμητισμό και δίχως την ανομολόγητη εξάρτηση από τις ψυχαναγκαστικές χαζοχαρούμενες και πομπώδεις τηλε-επιρροές και τις α-νόητες εμφυτεύσεις ενός "γκλάμορους"  life style. Βρήκα τη λύση για να τη βγω στη δειλία μου να φλερτάρω, να ξελογιαστώ από τη ζάλη της σεξουαλικότητας και της διέγερσης των αισθήσεων, ακόμη και να πληγωθώ, ίσως γιατί αυτό συμβαίνει όταν τα συναισθήματα άγουν και φέρουν τον άνθρωπο αντί να έχουν μάθει να υποτάσσονται, έστω και σε ένα βαθμό, σε μια μεστή και λελογισμένη εποπτεία του φορέα τους. Αλλά ποιος νοιάζεται πια; βρήκα την ιδανική περίπτωση για να παραμυθιάσω τον μανιώδη αυνανιστή μέσα μου, που προτιμά τη φαντασίωση από το γλυκό και πικρό συνάμα ρίσκο της κάθε πραγματικής επαφής και του σμιξίματος με τον εραστή/ερωμένη και άνθρωπο συνάμα. Γιατί πλέον η πάνσοφη τεχνολογία μεριμνά για τα πλήθη των μοναχικών περιφερόμενων απωθημένων και ανεκπλήρωτων πόθων όπως εγώ και... ναι! Μου εξασφάλισε τον ιδανικό ερωτικό σύντροφο!

Σιλικονάτο, τσιπαρισμένο, αυτοματοποιημένο, προγραμματισμένο ίσως να βογγάει (ελπίζω με κάποια διακύμανση και ποικιλία στο ρυθμό και την ένταση του ήχου στις sexy κραυγούλες), ίσως να λέει και πεντ-έξι "καβλωτικές ατάκες" (ελπίζω όχι όμως να μιλάει και πολύ γιατί, μεταξύ μας, ποτέ η συζήτηση δεν  ήταν το καλύτερό μου, έστω και στην πιο απλή μορφή της με κανα-δυο αμπελοφιλοσοφίες για επίφαση "νοήματος"). Σε διάφορες εκδόσεις φυλετικών χαρακτηριστικών και αναλογιών που σκανδαλίζουν, αν και σε τιμές κάπως τσουχτερές ακόμη. Αλλά είναι αρχή και αυτή η πρωτοποριακή "αγορά" που έρχεται να αντικαταστήσει και αυτή την παραδοσιακή "αγορά του έρωτα" (αυτή δηλαδή με ζωντανούς και τους δυο συμμετέχοντες ή έστω όλους τους εμπλεκόμενους σε περίπτωση "πολλών συμμετεχόντων"), έχει εξασφαλισμένη και πιθανότατα φανατική και σύντομα πολυάριθμη πελατεία. Οπότε ίσως οι τιμές να γίνουν πιο δελεαστικές για τους μαλάκες! Γιατί ναι! Σε κάποιες στιγμές, έστω και παροδικής διαύγειας, καταλαβαίνω ότι στην ουσία αυτό δεν έχει να κάνει με συνουσία, αλλά με... αυνανισμό..! Ωστόσο ποιος νοιάζεται. Αρκεί που θα μπορώ να λέω "τι σου κάνω ρομποτοκάβλα μου!" και να φτιάχνομαι πιο πολύ ακούγοντας τις προγραμματισμένες κραυγούλες (ελπίζω να μη χρειαστεί να πατάω κάνα κουμπί γι'αυτό διότι μπορεί να αποβεί ίσως αγχωτικό μέχρι και δυσλειτουργικό για τη στύση μου) και να κοιτάω τα υπέροχα άψυχα  μάτια της πανέμορφης ανεκτικής μηχανικής ή πλαστικής μου ερωμένης, συντρόφου, μέχρι ίσως και...συζύγου (Ο πρώτος γάμος μεταξύ ανθρώπου και ρομπότ είναι γεγονός στην Κίνα)! Και αλίμονό μου αν ξαφνικά σκεφτώ (προκαλώντας ίσως και πάλι θέματα στην πολυπόθητη στύση) ότι ζούμε(;) σε πολύ αλλόκοτες ημέρες:οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε ρομπότ ("αυτόματα" κατά το ελληνικό) και τα ρομπότ σε ανθρώπους...

Το παραπάνω αποτελούσε μια μικρή ιστορία του ανιχνευτή ως εισαγωγή στα παρακάτω βίντεο και links:
 
 

(απ'όπου και το απόσπασμα:) Ο Ντέιβιντ Λέβι, συγγραφέας του βιβλίου «Έρωτας και σεξ με ρομπότ» (2007), το οποίο και έδωσε τον τίτλο στο συμπόσιο του Λονδίνου, το προχωρά ακόμη περισσότερο και προβλέπει ότι ο άνθρωπος θα μπορεί να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο γάμου με ρομπότ ήδη από το 2050.
Τα ρομπότ του μέλλοντος θα είναι «υπομονετικά, ευγενικά, προστατευτικά, θα μπορούν να αγαπούν», δεν θα είναι «ποτέ ζηλιάρικα, καυχησιάρικα, αλαζονικά, βίαια... εκτός βέβαια εάν το επιθυμείτε», λέει ο Βρετανός παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι, που οραματίζεται γονείς ρομπότ που θα μπορούσαν να γίνουν κοινωνική νόρμα, στο πλαίσιο ενός νομοθετικού πλαισίου με αντικείμενο την «ρομποτική ταυτότητα».


Συνδέστε και με αυτά: 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου