To νηπιαγωγείο στην άκρη του γαλαξία (ή το είδος των αιώνιων εφήβων)

Ο Μπέρναρντ Σω είχε τονίσει στη θεατρική του παραβολή "Επιστροφή στο Μαθουσάλα"(1922) ότι αν και οι άνθρωποι ωριμάζουν σεξουαλικώς από την εφηβεία, εντούτοις παραμένουν ανώριμοι συναισθηματικά σε όλο το υπόλοιπο διάστημα της ζωής τους. Σαν να κολλάνε στο στάδιο της εφηβείας και παραμένουν εκεί ως το θάνατο! Λες και, για να φτάσουν σε μια πλήρη συναισθηματική ωριμότητα και σε μια ανάλογη διανοητική ολοκλήρωση, θα τους ήταν απαραίτητη μια παρατεινόμενη, μια πολύ πιο μεγάλη διάρκεια ζωής. Και ο Ιρλανδός δραματουργός κατέληγε στο να προτείνει ως κατάλληλη ηλικία αυτή των...τριακοσίων ετών!

Χμ!
Ζούμε μέσα σε ένα "πλανητικό νηπιαγωγείο"  (να το πούμε κι έτσι), το οποίο βρίθει από ρομποτικούς αυτοματισμούς που κατευθύνουν αδιάκοπα την επίγεια πορεία των δίποδων νηπίων, υπερκαλύπτοντας τις ελάχιστες και παροδικές εκείνες αναλαμπές επαφής με έναν ανώτερο εαυτό ή με αυτό που θα μπορούσε και να προσδιοριστεί ως...υπερσυνείδηση! Ζούμε μέσα σε μια πλανητική γωνιά του γαλαξία που ξεχειλίζει από των ανήλικων κατοίκων της τις αγκυλώσεις, τις ιδεοληπτικές τους εμμονές, το δογματισμό και τη μυωπική τους αντίληψη, από τα παιχνίδια διαστροφών και ολέθρου, από τις αυτοκαταστροφικές τους τάσεις, από τον παθολογικό φόβο και τη φονική εχθρικότητα των "νηπίων" προς ό,τι κι όποιον δεν καταλαβαίνουν. Κι άραγε αρκούν ακόμα και τρεις αιώνες για να βγει ένα είδος από την υπερπαρατεταμένη "καυλωμένη εφηβεία" του; Αυτό το στάδιο που έχει καταντήσει αβάσταχτο βάρος στις πλάτες των αιώνων του γήινου χρόνου (διότι ο χρόνος στο διάστημα ή το σύμπαν απέχει παρασάγγας ως έννοια και πραγματικότητα από αυτό που συμφώνησαν μεταξύ τους οι περισσότεροι γήινοι ότι ισχύει)  και να απαλλαγεί από τη νηπιακή του μωρία; Ώστε στο τέλος να φτάσει σε αυτή την ρημάδα την "ενηλικίωσή του", ως είδος! Και, ως κάτι σαν happy end στο story της Εξέλιξης, να καταφέρει  να οικοδομήσει μια ολοκληρωμένη και συμπαγή συλλογική προσωπικότητα.

Και πάλι χμ!

Ο Φρουρός

Ήταν μούσκεμα, βρώμικος και γεμάτος λάσπη, και πεινούσε και κρύωνε και βρισκόταν πενήντα χιλιάδες χρόνια φωτός μακριά από το σπίτι του.

Ένας ξένος ήλιος έδινε ένα παγερό, γαλάζιο φώς και η βαρύτητα, διπλή από κείνη που ‘ξερε, μεταμόρφωνε την κά­θε του κίνηση σε αγωνία.

Όμως, ύστερα από δεκάδες χιλιάδες χρόνια, αυτή ή γωνιά του πολέμου δεν είχε αλλάξει. Hταv βολικιά για τους αεροπόρους, με τα καλογυαλισμένα διαστημόπλοιά τους και τα υπερόπλα τους. Σε τελευταία ανάλυση, όμως, πάντα έπρεπε να επέμβει ο πεζός, ο φαντάρος, να πιάσει μια θέση και να την κρατήσει με το αίμα του, σπιθαμή με σπιθαμή, όπως σ’ αυτόν τον καταραμένο πλανήτη ενός αστερισμού πού δεν ήξερε ούτε καν τ’ όνομά του ως την ήμερα που τον ξεμπαρκάρανε εκεί. Και τώρα ήταν «ιερόν έδαφος» γιατί είχε φτάσει εκεί και ο εχθρός. Ο εχθρός, ή μοναδική άλλη έξυπνη ράτσα του Γαλαξία… αιμοβόρα, σιχαμένα, αποκρουστικά τέρατα.

H πρώτη επαφή είχε γίνει κοντά στο κέντρο τού Γαλα­ξία, μετά από τον αργό και δύσκολο αποικισμό έκατοντάδων πλανητών. Και έγινε πόλεμος, αμέσως. ’Εκείνοι είχαν αρχίσει να χτυπούν χωρίς να κάνουν την παραμικρή προσπάθεια για κάποια συμφωνία, κάποια ειρηνική λύση.

Τώρα, πλανήτης με πλανήτη, έπρεπε να πολεμούν, με τα δόντια και με τα νύχια.

Ήταν μούσκεμα, βρώμικος και γεμάτος λάσπη και πει­νούσε και κρύωνε και η μέρα ήταν πελιδνή και σάρωνε τα πάντα ένας βίαιος άνεμος που του πονούσε τα μάτια. Μα οι εχθροί προσπαθούσαν να εισχωρήσουν και κάθε προχωρημένο φυλάκιο είχε ζωτική σημασία.

Καθόταν με τα νεύρα τεντωμένα, με το ντουφέκι έτοιμο. Πενήντα χιλιάδες χρόνια φωτός μακριά από την πατρίδα του, να πολεμά σ’ ένα κόσμο ξένο και ν’ αναρωτιέται αν θα τα κατάφερνε ποτέ να γυρίσει ζωντανός πίσω.

Και τότε είδε έναν από Εκείνους να σέρνεται προς το μέρος του. Σημάδεψε και πυροβόλησε. Ο εχθρός ούρλιαξε μ’ εκείνον τον ανατριχιαστικό, φρικαλέο τρόπο που ούρλιαζαν όλοι τους και δεν σάλεψε πια. Το ουρλιαχτό και το θέαμα του νεκρού τον κατατάραξαν. Πολλοί, με το πέρασμα του χρόνου είχαν συνηθίσει πια. Μα εκείνος όχι. Ητανε πλάσματα πολύ σιχαμένα, με δύο χέρια και δύο πόδια, μ’ εκείνο το δέρμα, εμετικά ασπρουλιάρικο και χωρίς λέπια.


Φρέντρικ Μπράουν «Ο Φρουρός». Πρωτότυπος τίτλος «Sentry» / Φεβρουάριος 1954


το διαβάσαμε ΕΔΩ

Colin Wilson – O ξένος (The Outsider). Περιπλανήσεις του αταίριαστου στον κόσμο των δημιουργών

Χριστούγεννα του 1954, κι ο Κόλιν Γουίλσον (Λέστερ, 1931) τα περνάει στο παγερό δωμάτιό του στο νότιο Λονδίνο, με εορταστικό δείπνο μια κονσέρβα, ενώ για εξοικονομήσει χρήματα έχει περάσει ήδη το καλοκαίρι του σ’ έναν αδιάβροχο υπνόσακο στο πάρκο Χάμπστεντ. Προσπαθεί να γράψει το μυθιστόρημα Τελετουργία στο σκοτάδι, με θέμα έναν δολοφόνο βασισμένο στον Τζακ τον Αντεροβγάλτη και κάποια στιγμή αισθάνεται πως βρίσκεται στην ίδια θέση με αγαπημένους του λογοτεχνικούς ήρωες, Ντοστογεφσκικούς, Ριλκεϊκούς, Χαμσουνικούς: εντελώς αποκομμένος από την υπόλοιπη κοινωνία. H ιδέα για ένα βιβλίο πάνω στον Ξένο στην λογοτεχνία μόλις είχε γεννηθεί.

Σύμφωνα με τον Γουίλσον οι πάντες έχουν τις επικίνδυνες, ακατονόμαστες παρορμήσεις να γίνουν Ξένοι, ενώ ο καθωσπρεπισμός, η φιλοσοφία, η θρησκεία απλώς αποπειρώνται να εξωραΐσουν αυτή τη ροπή στο βάρβαρο και το πέρα από κάθε λογική. Ο Ξένος αισθάνεται έτσι επειδή απηχεί μια διαφορετική αλήθεια. Αυτή ακριβώς η ιδιοσυγκρασία του αταίριαστου με το περιβάλλον δεν σταμάτησε ποτέ να τον απασχολεί σε μια σειρά έργων, πρώτο απ’ τα οποία ήταν αυτό εδώ: ο εντοπισμός, η παρουσίαση και η πλήρης εμβάθυνση σε κάθε είδους και μορφής Ξένου σε σημαντικά λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά έργα: στον Ξένο και τον Μύθο του Σισύφου του Καμύ, στη Ναυτία του Σαρτρ, στον Χ. Τζ. Ουέλλς (Ο νους τα όρια των δυνάμεών του), σε διηγήματα του Χέμινγουεϊ, στο Ημερολόγιο του Νιζίνσκι, στα γραπτά του Τ.Ε. Λώρενς (της Αραβίας), φυσικά στα έργα των Κάφκα, Ντοστογέφσκι, Έσσε αλλά και στους Νίτσε, Έλιοτ, Μπλέικ, Μπαρμπύς, Σω, Βαν Γκογκ, Γκουρτζίεφ κ.ά.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1956 κι ο Γουίλσον στα 24 του γινόταν το πρόσωπο της συζήτησης, μαζί με τον Τζον Όσμπορν που είχε ανεβάσει το Look back in anger (στα ελλ. Οργισμένα Νιάτα), κατατασσόμενος αυτόματα στην κατηγορία των “angry young men”, ευρύτερα δε στην γενιά των Έλβις, Άρθουρ Μίλερ, Φράνσις Μπέικον. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, θα χάσει την καθολική αποδοχή το ίδιο ακαριαία όπως την είχε κερδίσει. Ο ίδιος δήλωσε αργότερα πως εκείνη η ταχύτατη άνοδος και πτώση και η άμεση φυγή του από το Λονδίνο τον έσωσαν από το γνωστό πανηγύρι των πάρτι της ματαιοδοξίας και της αυταρέσκειας του σιναφιού. Ούτως ή άλλως η ιδιόρρυθμη και αμφιλεγόμενη, πλην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα λογοτεχνική του – και όχι μόνο – πορεία είχε ήδη αρχίσει.  Ο Γουίλσον έφτιαξε το προσωπικό του φιλοσοφικό σύστημα του «νέου υπαρξισμού» κι εξέδωσε αναρίθμητα άλλα βιβλία, με ιδιαίτερη προτίμηση σε θέματα μεταφυσικής, επιστημονικής φαντασίας, μυστηρίων, εξωγήινης ζωής, μαγείας, αλλά και τους τομείς της ψυχολογίας και της εγκληματολογίας.

 Δεν θα μπορούσα να δεχτώ τη θανατολατρεία του ρομαντικών ούτε τη στωική ηττοπάθεια του υπαρξισμού.…Δεν με διακρίνει η κατηφής και ηττημένη τάση που διέπει τόσο μεγάλο μέρος της σύγχρονης λογοτεχνίας. Αισθανόμουν ότι δεν είχα καμιά πρόθεση να ηττηθώ ή να εξολοθρευτώ Από την άλλη πλευρά, δεν έτρεφα καμιά απολύτως συμπάθεια για την οκνηρή και πνευματικά δειλή σχολή βρετανών φιλοσόφων …που διαβεβαιώνουν ότι το όλο πρόβλημα δεν έχει νόημα και ότι καλά θα κάνουμε να δεχτούμε τους μίζερους μικροπεριορισμούς μας. Μου φαινόταν επιτακτική ανάγκη να βρεθεί κάποια λύση. Εδώ, η εκ φύσεως αισιοδοξίας μου ήταν πλεονέκτημα. Γιατί όταν διάβαζα τον Σαρτρ, τον Καμύ ή τον Γκρέιαμ Γκρην, ένιωθα να απορρίπτω λόγω ιδιοσυγκρασίας τον πεσιμισμό τους…Είχα την υποψία ότι το πρόβλημα τους άφηνε ηττημένους, επειδή δεν το είχαν αντιμετωπίσει με τη δέουσα επιθετικότητα (σ. 277-278).

Εκδ. Οξύ, 2006, μτφ. Γιάννης Ανδρέου, σελ. 302, με σημειώσεις και ευρετήρια.

Πρώτη δημοσίευση: mic.gr

εμείς το διαβάσαμε στο Πανδοχείο

(σύντομα θα επανέλθουμε στον μεγάλο αυτό στοχαστή και στις "παραψυχολογικές ανησυχίες" του )

Ο Πήλινος Στρατός της Κίνας

και η θεωρία του «Έλληνα ταξιδευτή» 
Αρχαιοελληνικές επιρροές στην Κινεζική Τέχνη

Toυ Νίκου Κατσινόπουλου


Μια εντυπωσιακή θεωρία, ιστορικού και αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, παρουσίασαν τα ΜΜΕ σε ολόκληρο τον κόσμο, στα μέσα Οκτωβρίου. Αφορμή έδωσε ένα ντοκιμαντέρ του BBC, με τίτλο Ο Μεγαλοπρεπέστερος Τάφος στη Γη: Μυστικά της Αρχαίας Κίνας (The Greatest Tomb on Earth: Secrets of Ancient China), το οποίο είχε προβληθεί εκείνη την περίοδο στη Βρετανία.

Η θεωρία που παρουσιάζεται στο ντοκιμαντέρ υποστηρίζει, σε γενικές γραμμές, ότι η Κίνα είχε επαφές με πολιτισμούς και λαούς της Δύσης, νωρίτερα από τον 13ο αιώνα μ.Χ., την εποχή δηλαδή των ταξιδιών του Μάρκο Πόλο στη μακρινή Ανατολή. Το πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι «εμπλέκει» τους Αρχαίους Έλληνες στη δημιουργία του περίφημου Πήλινου Στρατού, ο ο­ποίος «προστατεύει» το ταφικό σύμπλεγ­μα του πρώτου Κινέζου αυτοκράτορα.

Ο Τσιν Σι Χουάνγκ ανέλαβε τον θρόνο του βασιλείου του το 246 π.Χ., σε ηλικία 13 ετών, και ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας το 221 π.Χ., όταν κατάφερε να υποτάξει τα έξι αντιμαχόμενα βασίλεια της περιοχής, δημιουργώντας την Αυτοκρατορία της Κίνας.

Όπως υπολογίζουν οι ειδικοί, βασισμένοι σε αρχαία κινέζικα Χρονικά, ο Τσιν άρχισε να κατασκευάζει το ταφικό συγκρότημά του λίγο καιρό αφότου ανέλαβε την εξουσία, κοντά στη σύγχρονη πόλη Ξιάν, στην επαρχία Σάανξι. Θεωρείται ένα από τα εντυπωσιακότερα και μεγαλύτερα ταφικά συγκροτήματα της Αρχαιότητας, καταλαμβάνοντας έκταση 98 τ. χιλιομέτρων, σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις των αρχαιολόγων. Η κατασκευή του διήρκεσε περίπου 37 χρόνια, και απαιτήθηκαν περισσότερα από 700.000 άτομα για να ολοκληρωθεί.

Ο Πήλινος Στρατός αποτελεί τμήμα αυτού του εντυπωσιακού έργου. Περισσότεροι από 8.000 στρατιώτες, οι στολές των οποίων έφεραν εντυπωσιακά χρώματα αρχικά, άλογα, άμαξες, διοικητικοί υπάλληλοι, ακροβάτες, κατασκευασμένοι από πηλό σε φυσικό μέγεθος, αλλά και εξωτικά ζώα από πηλό και μέταλλο, αποτελούσαν τη νεκρική συνοδεία του πρώτου Αυτοκράτορα.

Ο τεράστιος αυτός στρατός ήταν τοποθετημένος χαμηλότερα στο έδαφος, σε κτιστούς διαδρόμους και λίγες μικρές αίθουσες, και είχε καλυφθεί από χώμα και βλάστηση για περισσότερα από 2.000 χρόνια. Ανακαλύφθηκε τυχαία, το 1974, από Κινέζους αγρότες που προσπαθούσαν να ανοίξουν ένα πηγάδι. Και αυτό αποτέλεσε την αρχή όχι μόνο μιας από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις της σύγχρονης Αρχαιολογίας, αλλά φαίνεται ότι θα διαφοροποιήσει και αντιλήψεις που υπάρχουν σχετικά με τον Κινεζικό Πολιτισμό και τις σχέσεις του με τη Δύση.

Οι αρχαιολογικές ανασκαφές που διεξάγονται στην περιοχή τα τελευταία 40 χρόνια, σε συνδυασμό με ευρήματα από άλλες περιοχές της Κίνας, αναλύσεις γενετικού υλικού και αρχαίων κειμένων, έρχονται να ισχυροποιήσουν παλαιότερες, «ακραίες» πεποιθήσεις «ρομαντικών» αρχαιολόγων, ότι η Κίνα είχε επαφή με τη Δύση τουλάχιστον από τον 3ο αιώνα π.Χ., αν και κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να φθάνει ακόμη και 12 αιώνες π.Χ.

Επιρροές από Αρχαίους Έλληνες

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια των ανασκαφών στους υπόγειους διαδρόμους και της αποκάλυψης του Πήλινου Στρατού, οι αρχαιολόγοι είχαν να δώσουν εξηγήσεις σε μια σειρά «παράδοξων» δεδομένων. Επρόκειτο σίγουρα για έναν εκπληκτικά μεγάλο αριθμό αγαλμάτων (τότε οι εκτιμήσεις ήταν για 3 έως 4 χιλιάδες). Ωστόσο, ήταν «προβληματικό» το φυσικό μέγεθός τους (οι στρατιώτες έχουν ύψος 1,8 μέτρα, ενώ οι αξιωματικοί 1,90 μέτρα), η φυσική ρεαλιστική απόδοσή τους και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά προσώπου σε καθένα από αυτά.

ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΙ!

Έχω την εντύπωση ότι τα παρακάτω λόγια του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη εκφράζουν με τον πιο πικρό, εύστοχο και μεστό τρόπο το πνεύμα ή την πραγματικότητα που κάποιοι θέλουν να επιβάλλουν στις εποχές που μας ταλανίζουν - ποιοι; τοις πάσι γνωστόν, αλλά μην ξεχνάμε και αυτούς που επιμελώς παραμένουν άγνωστοι ή αθέατοι - :

" Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι. Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους "

Ξέρετε. Όλους αυτούς, τους πλείστα "δώρα φέροντας" προς όλους εμάς, από διάφορα πόστα ή βαθμίδες άσκησης εξουσίας κι ελέγχου, καθόλου αμελητέας έως καταλυτικής επιρροής και παγίωσης συγκεκριμένων status quo στην κοινωνία. Οι οποίοι όσο κι αν έχουν επιστρατεύσει κάθε είδους ξηλωμένη επιχειρηματολογία και αντιστροφή νοημάτων και εννοιών για να μας πείσουν να συμμορφωθούμε εις τας υποδείξεις και να αποδεχτούμε τις μεθοδεύσεις τους - ακόμα κι αν βγάζουν μάτια ότι είναι κατάφωρα αντίθετες τόσο ως προς τα συμφέροντα έως και ως προς την ίδια την εξέλιξή μας ως είδος- είναι αδύνατον πια να κρύψουν απ'την κοινή θέα το σημάδι με ανεξίτηλη γραφή: ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΙ! Αυτό που είναι χαραγμένο πάνω στα άδεια τους βλέμματα, στα ψεύτικα σαν τις προθέσεις τους χαμόγελα, στα προσβλητικά για τη στοιχειώδη ανθρώπινη νοημοσύνη λόγια τους. Και το οποίο ουδόλως, βέβαια, τους ταράζει.

Αλλά αν μπορούμε να δούμε τον σύγχρονο κόσμο αποστασιοποιημένα από όλες τις λειτουργίες, τις πτυχές και τις στρώσεις του, τόσο σε υλικό όσο και σε νοητικό επίπεδο, τότε ίσως και να οδηγηθούμε σε μια διαπίστωση, με επώδυνο τρόπο. Ότι, δηλαδή, ο κόσμος μας ως σύνολο ευνοεί την ανάπτυξη του κομφορμισμού, τη συνήθεια της υπακοής και υποταγής σε πιέσεις, την κυριαρχία της παραίτησης και παθητικότητας του ανθρώπινου πλάσματος, την "κανονικότητα" έλλειψης σύνδεσης του καθενός με τον ίδιο του τον εαυτό -πόσο μάλλον με τον άλλο άνθρωπο!- και την εγκατάλειψη της τέχνης άσκησης της ελευθερίας τόσο του ατόμου όσο και του συνόλου.
 Και αυτό ίσως μας κάνει όλους μας, ή τουλάχιστον -κι εδώ άραγε πόσο μετράει το επίρρημα "ευτυχώς";- τους περισσότερους, ασυγχώρητους!

Ο Ένοικος...

Το αγκυροβόλημα σ'ένα πρωτόγνωρα νέο λιμάνι

Με Μινωίτες και Φοίνικες θαλασσόλυκους έπλεα στης Μεσογείου τη λαομάνα λεκάνη. Για να περάσουμε τις Στήλες του Ηρακλέως, μεθυσμένοι από το κάλεσμα του Αγνώστου.

Συντροφιά με Αιγύπτιους ιερείς, τον Λάο Τσε και τον Εμπεδοκλή κι άλλοτε με πυθαγόρειους, τον Πλωτίνο και τον Τζελαλεντίν Ρουμί, ξετυλίγαμε με λόγια και σκέψεις-νήματα του Αινίγματος το μεγάλο κουβάρι.

Με των Μάγιας τους σοφούς γέροντες σκοπεύαμε τα αρχαία μυστικά των αστερισμών με άγρυπνη, αλάνθαστη σχεδόν ματιά. 

Από των Βίκινγκς τα ατρόμητα καράβια αντίκριζα με άγρια ικανοποίηση μια νέα θρυλική στεριά.

Με τους αδάμαστους Ντακότα στ'ανοιχτά λιβάδια του Μανιτού καλπάζαμε τη μέρα ανάμεσα στους βίσωνες. Και μαζεμένοι γύρω απ'της νύχτας τη φωτιά τραγουδούσαμε τις ιστορίες μας και με του σαμάνου τα οράματα πέφταμε σ'έκσταση. Και πέσαμε όρθιοι μέχρι ενός κι απ'τις γεμάτες μίσος σφαίρες των βαρβάρων απ'την Ανατολή.

Με τους Ινουίτ στο μεγάλο Βορρά όργωνα με έλκυθρα τον πάγο και της σελήνης τις παράξενες διηγήσεις ακούγαμε τα βράδια με δέος.

Και με των "θεών" τα ιπτάμενα πλοία είχαμε ρίξει άγκυρες από πολύ παλιά σ'ένα φιλόξενο πλανήτη σε κάποια απόμερη γωνιά του γαλαξία..

Πόσες ακόμα γυροβολιές, πόσοι κύκλοι, πόσα πισωγυρίσματα μας προσμένουν; Πόσα πειρατικά και κουρσεμένα πληρώματα του άχρονου Χρόνου; 
Πόσα επικηρυγμένα πακέτα θαυμαστών αληθειών είναι για να μας προσφερθούν ακόμα; Πόσες αφηγήσεις σοφίας κι ανήκουστων ιστοριών είναι να ειπωθούν σα ψίθυροι ανέμων για όσους ξέρουν να γρικούν..


 Ώσπου να στεγνώσουν τα ποτάμια αίματος της Ιστορίας, της σαλεμένης βίας να καταλαγιάσει ο αχός, να καταρρεύσουν τα αραχνιασμένα σχοινιά των μαριονετίστων, να γκρεμιστούν στις πιο ανήλιαγες αβύσσους της λήθης όλες οι παραχαράξεις του γνήσιου κι όλα τα ψυχοεργαλεία, οι σημαίες, τα οικόσημα, τα σύμβολα με τα κοπάδια από πίσω..

κι ο Άνθρωπος να συμφιλιωθεί με το προδομένο θαύμα της φύσης του!

Ο Ένοικος...

"Ο Μυστικός Κόσμος των Βιβλίων"

 Αν έχεις ένα κήπο και μια βιβλιοθήκη, έχεις όλα όσα σου χρειάζονται.

Κικέρων, Ρωμαίος ρήτορας και πολιτικός

 "Οι άνθρωποι στην Ελλάδα που διαβάζουν οτιδήποτε εκτός από εφημερίδες είναι 0,5%! Δηλαδή περίπου 50.000 άτομα. Και με τις εφημερίδες μαζί γίνεται περίπου 1,5 με 2%! "

 Μια ομιλία πάρα άκρως ενδιαφέρουσα, διαφωτιστική και από ιστορική άποψη, αποκαλυπτική, στοχαστική και συνάμα απολαυστική:

Ομιλία του συγγραφέα Παντελή Γιαννουλάκη, με τίτλο "Ο Μυστικός Κόσμος των Βιβλίων", στην Αθήνα, 17/3/2008, στο θέατρο "Προσκήνιο".

Το δεύτερο μέρος εδώ:
 https://youtu.be/uvZqAqUvyO4

 Διαβάστε από τον ίδιο:
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΡΟΜΟΥ
ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

" το οφείλουμε στην ανθρωπότητα την ίδια.."

Άραγε η ανθρώπινη ανάγκη για έρευνα και αποκαλύψεις είναι γενετικό χαρακτηριστικό; Αφορά τη διασφάλιση συνέχισης ύπαρξης του είδους ή μήπως, δευτερευόντως, αποτελεί ατομικό εξελικτικό πλεονέκτημα του φορέα της; Δηλαδή αφορά έμφυτη φυλετική ανάγκη ή είναι προσωπικό χαρακτηριστικό;
 Όπως και να'χει είναι το μόνο στοιχείο που μπορεί να συνοδεύσει το ανθρώπινο είδος ως το κατώφλι της αθανασίας. Ευρύτερα,σημαντικό τμήμα του πληθυσμού ήδη έχει ακούσει τα καμπανάκια κινδύνου που προειδοποιούν για την επισφαλή θέση της ανθρωπότητας στη Γη. Αφορούν επικίνδυνα συμπτώματα βιολογικής διαφοροποίησης, κοινωνικής οπισθοδρόμησης, ανθρωπογενούς περιβαλλοντικής ανισορροπίας και άλλα ποικίλα και δυσοίωνα.
 Ελάχιστοι μπορούν να κάνουν ασφαλείς προβλέψεις για την επιβίωσή μας, διότι, εκτός των άλλων, η διαδικασία αυτή εμπεριέχει κβαντικά άλματα.
Όπως ακριβώς και οι ανακαλύψεις!
 Όμως, όσο θεατές και αν είμαστετης όλης πορείας της φυλής, υπάρχουν κάποιες σχετικές κινήσεις τις οποίες μπορούμε να κάνουμε, για τη στήριξη αυτής της υπόθεσης. Συνειδητά και αποφασιστικά:

•  Είμαστε εδώ για να στηρίξουμε τους πρωτοπόρους, όταν εμείς δεν μπορούμε να πρωτοπορήσουμε.

• Εάν πρωτοπορήσουμε, δεν κλείνουμε το δρόμο στους επόμενους - το αντίθετο.

• Αν πάλι είμαστε λήπτες των ωφελημάτων τέτοιων διαδικασιών, στηρίζουμε κάθε τέτοια προσπάθεια, πηγαίνοντας κόντρα στην εντροπία που επιζητά τη στασιμότητα.

• Πηγαίνουμε κόντρα στο σκοταδισμό και στην οπισθοδρόμηση και αφού βεβαιωθούμε αν πράγματι μας ωφελεί ο νεωτερισμός, τον διαδίδουμε διακριτικά έτσι ώστε να μη γίνει στόχος του όχλου.

Το οφείλουμε στους προηγούμενους, στους επόμενους, στην ανθρωπότητα την ίδια. Διότι χωρίς αυτή την τάση, ο αφανισμός της φυλής είναι μονόδρομος. Και ποιος θέλει να είναι συνυπεύθυνος της καταστροφής;


της Χριστίνας Σαββανή (από το εισαγωγικό σημείωμα του "Nimbus" τεύχος 12, καλοκαίρι του 2016) εκδότριας του περιοδικού Nimbus, ενός "μικρού θησαυρού" για όσους επιζητούν την ικανότητα του βλέπειν, αυτού "με άλλα μάτια", και για τους ένθερμους αναζητητές της λεγόμενης αιρετικής ή "μυστικής ροής" πληροφοριών. Αυτών δηλαδή που κάνουν τη διαφορά στη διαμόρφωση της πραγματικότητας ή πραγματικοτήτων που μας περιβάλλουν, σαν νέφη πιθανοτήτων ή κυματοσυναρτήσεων που περιμένουν την κβαντική τους κατάρρευση..

Ο τίτλος αυτής της ανάρτησης είναι από εμάς.

Χρήσιμες συνδέσεις με τα παραπάνω:

•  Το ξεκίνημα της πραγματικής επιστήμης: "Το Πεδίο: Η Μυστική Δύναμη του Σύμπαντος - Η Εποχή του Μηδενικού Σημείου"

•  Το αρχετυπικό πρότυπο του Μεγάλου Επιστήμονα, που οι φαύλοι δεν μπορούσαν να του επιτρέψουν να φωτίσει και ν'απελευθερώσει τον κόσμο-τσιφλίκι τους:"Ο παράξενος κύριος Wilhelm Reich"

•  Αν θέλουμε να δικαιωθεί ο Tesla …

•  Άλλο ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας; Η ανακάλυψη του "κρυπτοϊού του καρκίνου" και της θεραπείας του και η εξόντωσή της από το ιατροφαρμακευτικό ιερατείο!

•  Νίτσε - τα ελεύθερα πνεύματα δεν χρειάζονται προσκολλήσεις... 

•  Μάνος Δανέζης «Ζούμε σ’ ένα matrix…η ανατροπή είναι ζήτημα χρόνου»

•  Μέσα στη μεγάλη νύχτα ας λάμψει το βλέμμα του πειρατή κι ας σπινθηρίσει η μαγιά του ονειροπόλου... 
• Ένα "διαστρικό" πεπρωμένο

" Κυνηγώντας (γονιδιακές) χίμαιρες "

Διαβάζοντας τα παρακάτω δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε ένα εξαιρετικό -κι όπως αποδεικνύεται προφητικό- θρίλερ της δεκαετίας του 1970:

Κυνηγώντας (γονιδιακές) χίμαιρες

Tον Αύγουστο που μας πέρασε, με μια κίνηση αιφνιδιασμού, το Εθνικό Ινστιτούντο Υγείας (ΝΗΙ) των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι μελετά τρόπους για να απελευθερώσει τα χέρια των ερευνητών από νομικές δεσμεύσεις στο καυτό θέμα της δημιουργίας των λεγόμενων "χιμαιρικών" κυττάρων. Πρόκειται, ούτε λίγο ούτε πολύ, για γονιδιακά επαναπρογραμματισμένα πολυδύναμα κύτταρα (stem cells) που μπορούν να πολλαπλασιαστούν και να δώσουν έμβρυα, τα οποία θα αποτελούνται από μεικτά ανθρώπινα και ζωικά γονίδια!
 Οι λόγοι του μεγάλου - και οικονομικού- ενδιαφέροντος για τους γιατρούς, αλλά και τις φαρμακευτικές εταιρείες, είναι δύο:
α) η δυνατότητα που τους δίνεται να μελετήσουν σοβαρές ασθένειες του ανθρώπου σε ζωικά δείγματα, αυξάνοντας την αξιοπιστία των κλινικών δοκιμών, και β) η δυνατότητα που θα έχουν να χρησιμοποιήσουν τέτοιους χιμαιρικούς οργανισμούς για να καλλιεργήσουν ανθρώπινα όργανα για μεταμοσχεύσεις.
 Εδώ όμως αρχίζει και η φρίκη. Τα παραπάνω συνδέονται με μια σειρά κινδύνων, ο ένας χειρότερος από τον άλλον...
 Πρώτα απ'όλα, επειδή μια τέτοια σύνθεση γονιδίων θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανάπτυξη κάποιας υποτυπώδους, πρωτόγονης έστω, ανθρώπινης μορφής συνείδησης και νοημοσύνης, ιδίως αν αφεθούν τέτοιες χίμαιρες να πολλαπλασιαστούν και να αναπαραχθούν μεταξύ τους. Επιπρόσθετα, θα μπορούσε να αναπτύξουν μορφές σπέρματος ανάλογες του ανθρώπου, κάτι που θα επέτρεπε να κυοφορηθούν και από άλλα ανθρώπινα όντα. Στην πρόταση του ΝΗΙ, μάλιστα, υπάρχει και η σκέψη για πειράματα με ακριβώς αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή τη δημιουργία χιμαιρικών οργανισμών που θα παράγουν ανθρώπινο σπέρμα και ωάρια για μελέτη της ανάπτυξης των εμβρύων και της γονιμότητας, με την προϋπόθεση ότι δε θα επιτρέπεται η μεταξύ τους αναπαραγωγή.
 Δυσκολεύεται κανείς εδώ να μην επικαλεστεί το γνωστό εδάφιοτης Γένεσης (6:2): " ιδόντες δε οι υιοί του Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων ότι καλαί εισίν, έλαβον εαυτοίς  γυναίκας απόπασών, ων εξελέξαντο ". Έπειτα, είναι γνωστό τοις πάσι ότι τέτοιου είδους ανακαλύψεις, μετά την Ακαδημία και το Στρατό, τις εκμεταλλεύεται η μαφία.
 Άραγε θα ξαναδούμε τον Κένταυρο Χείρωνα και τον Μινώταυρο με αμερικανική ούγια;

πάρθηκε από το περιοδικό αντιπληροφόρησης Ηellenic Nexus (εδώ η ηλεκτρονική του διεύθυνση), τεύχος 111 Οκτωβρίου 2016.