Ένα διαφορετικό ξύπνημα..!

Eκείνο το πρωινό της Κυριακής που ξύπνησα, είπα να με ξαφνιάσω, να με πιάσω εξαπίνης.

Και δεν αναψα τσιγάρο, ούτε έβαλα καφέ. Κανένα σχέδιο ή πρόγραμμα δεν κατέστρωσα. Την πόρτα άνοιξα μοναχά και γλίστρησα έξω, στους δρόμους. Βαστάτε πόδια μου λοιπόν!

Βέβαια, μια στρατιά από λογής σκέψεις άρχισαν να πολιορκούν το κεφάλι μου. Συνηθισμένες, άσχετες, ξέμπαρκες, φλύαρες, αυτάρεσκες. Τους αρνήθηκα ωστόσο επίμονα τις απόπειρες κατάληψης. Και προχώρησα άδειος. Ανεπηρέαστος. Με το κεφάλι στητό και τα μάτια ανοιχτά. Για πού; Όπου με βγάλει.

Να σουλατσάρω σε πλατιούς πολύβουους δρόμους. Να αφουγκραστώ τα μουγγρητά της πόλης. Να σεργιανίσω σε απόμερα σοκάκια και να ξετρυπώσω δρομάκια με πολύτιμα μυστικά. Να τραγουδήσω τραγούδια που δε μου'μαθε ποτέ κανείς. Να σφυρίξω σκοπούς που συνέθεσα εντός μου.

Να σταθώ λιγάκι παραπάνω εκεί όπου άνοιγα το βήμα. Στο πέταγμα ενός αλήτικου πουλιού, σ'ένα ξερό φύλλο που το χορεύει ο αέρας, σε πιτσιρίκια που κυλιούνται στο γρασίδι ευτυχισμένα, σε πρόσωπα να κρατιούνται με χαμόγελο απ΄το χέρι κόντρα στην επιδρομή της κατήφειας, σε παππούδες και γιαγιάδες αραχτούς στα παγκάκια ν'αφηγούνται περασμένα και να παραπονιούνται για τωρινά.

Ολόγυρα ν'ανιχνεύσω όλα τα θαύματα εκείνα που γύρω διαρκώς συμβαίνουν κι ως συνήθως αγνοούμε. Να εστιάσω σε όλα εκείνα που συνήθιζα να προσπερνώ άστοχα, βιαστικά. Να πέσω πάνω σε παράξενες συντροφιές που εκπέμπουν κύματα & δονήσεις σε αλλόκοτες συχνότητες για όλες τις ρεπλίκες ανθρώπων και τη ρουτίνα τους.

Εκείνο το πρωί είπα να ζητήσω ρεπό από εκείνον που σαν τον εαυτό μου σύστηνα (σ'εμένα, κυρίως).

Κάτι όμορφο, κάτι διαφορετικό, κάτι μαγευτικά απλό και γι'αυτό δυσεύρετο, κάτι με ένα σημαντικό και παραγνωρισμένο νόημα, κάτι που σφύζει από τη δύναμη και τη μεθυστική χαρά του "θεού των μικρών πραγμάτων", κάτι με/μας περιμένει να το αδράξουμε εκεί έξω. Και σίγουρα θα το γυρεύουν κι άλλοι.

Μήπως κι ανταμώσουμε για να συνθέσουμε έναν καινούργιο ορίζοντα πάνω απ'τα κεφάλια μας και μες στα σωθικά μας. Με νιόβγαλτα χρώματα και μπόλικο φως να ξαποστείλει μια και καλή τους καταραμένους αυτοματισμούς, τη μιζέρια και την καταχνιά.

ανιχνευτής 

Ο εχθρός εντός των πυλών...πρωτίστως!

 ένα σκοτεινό και συνάμα αστραφτερό μέσα στη σκοτεινιά του διαμάντι:



Ο εχθρός εντός των πυλών.
 Όργανο ενός ακόμα μεγαλύτερου, ύπουλου και άρτια εξοπλισμένου εχθρού, με κάθε είδους στη διάθεσή του ψυχικά, διανοητικά, "εξωτικά" όπλα και εργαλεία διασποράς σύγχυσης και φόβου. Μια διαχρονική μυστικοπαθής και μισάνθρωπη συνωμοσία...

Η μεγαλύτερη όλων μάχη ξεκινάει εντός! Έχοντας αντιμέτωπο κάθε στιγμή, σε κάθε ανάσα, σκέψη, καταιγισμό από τρελαμένες και ασύνδετες σκέψεις, σε κάθε απόφαση, δράση και αντίδραση  έναν αντίπαλο τετραπέρατο και πολυπρόσωπο. Ρομποτικό, γεμάτο αυτοματισμούς και εμμονές, υπέρμετρο εγωτισμό και απέχθεια προς την αλλαγή και την έξοδο από το οικείο όσο λιμνάζον κι αν είναι αυτό!

Ο πόλεμος ξεκινάει και τελειώνει με έπαθλο την αυτοπειθαρχία, την ανεξαρτησία της αντίληψης, τη διεύρυνση της συνείδησης, τη συντριβή του πανταχού παρόντα καθημερινού μαζοχισμού, την απαλλαγή από κάθε είδους και μορφής διανοητικά εμφυτεύματα και αντανακλαστικά υποταγής και ανελευθερίας!
Μόνο τότε το ανθρώπινο ον "είναι!"
Παύοντας να άγεται και να φέρεται από εσωτερικούς  τυραννίσκους και εξωτερικούς δυνάστες. Εκείνους δηλαδή που γνωρίζουν πολύ καλά πώς να πλάθουν και να κατευθύνουν τους μηχανισμούς της εσωτερικής τυραννίας των αντικειμένων της αυθαιρεσίας τους και να διεγείρουν τα κατώτερα συναισθήματά τους.

Και ο άνθρωπος από σερνάμενο ον στο χώμα μετατρέπεται σε ένα πλάσμα ικανό για κάθε είδους ανατροπή και υπέρβαση. Aποκτώντας ιδιότητες και δυνάμεις που του επιτρέπουν να αδράξει και να χειριστεί τους σπινθήρες των θαυμάτων. Και να βιώσει την ουσία της ύπαρξης της δικιάς του και σε στενή συνάρτηση με την ύπαρξη του Άλλου.

Μόνο τότε η Μεγάλη Ψευδαίσθηση αρχίζει να διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη και να αλλάζει σε ζωή....

ανιχνευτής

" Πόσες υπέρ πάντων μάχες έχεις να δώσεις

ενάντια στις πολυμήχανες αντανακλάσεις σου;

Πόσοι συναγερμοί θα πρέπει να χτυπήσουν

για να σου γίνει αισθητή η ανάγκη;

Πόσες φορές σου ξεγλίστρησε απ'το κεφάλι

η υποψία ότι μπορεί και όλα να'ναι λάθος; "

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΡΟΜΟΥ

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΡΟΜΟΥ

Προτιμώ τους βρυκόλακες από τους τραπεζίτες.
Και φαντάζομαι ότι θα μπορείς να συνεννοηθείς καλύτερα με έναν λυκάνθρωπο απ’ ό,τι με τον τάδε τρελαμένο γείτονα στην πολυκατοικία σου, ή τον εκάστοτε μοχθηρό διαχειριστή. Ο Κθούλου κι η εξωτική παρέα του είναι πιο αγνά και λιγότερο γλοιώδη όντα από τους εφοριακούς ή τους δικαστικούς κλητήρες. Και θα απολάμβανα περισσότερο έναν καφέ μαζί με τον δόκτορα Φρανκενστάιν απ’ ό,τι με τον εκάστοτε πρωθυπουργό.
Και…πόσο συμπαθής μού είναι ο μεγαλοφυής μαρκήσιος ντε Σαντ ή ο συγκριτικά άκακος δόκτορας Τζέκυλ, σε σχέση με τον μέσο υπάλληλο δημόσιας υπηρεσίας!
Κι η Κατάρα του Φαραώ μαζί με όλες τις αναστημένες μούμιες στα αβυσσαλέα σκοτεινά υπόγεια χαμένων πυραμίδων στη μεγάλη έρημο, μου φαίνεται πολύ καλύτερη μοίρα από την κατάρα τού να ζεις σε μια ελληνική μεγαλούπολη μαζί με δύο εκατομμύρια αυτοκίνητα, καυσαέρια, σκουπίδια, μιζέρια, άγχος, ψυχικό κανιβαλισμό, και πλήθη υπνωτισμένων κακομοίρηδων…

Θυμάμαι τον Άρθουρ Μάχεν να προσπαθεί να προκαλέσει τον τρόμο μου γράφοντας τόσο όμορφα για το πώς θα ένιωθες μπροστά στην ανομολόγητη αμαρτία: αν άκουγες ένα τριαντάφυλλο να τραγουδά, αν σου μιλούσε ο σκύλος σου με ανθρώπινη φωνή ή αν οι πέτρες σε ακολουθούσαν από πίσω στον δρόμο! Και, ο αγνός ρομαντικός αυτός συγγραφέας υπερφυσικού τρόμου δεν σκέφτηκε ποτέ του για τη φρίκη που θα μπορούσε να προκαλεί καθημερινά ένας πληθυσμός από οθόνες τηλεοράσεων, που αναβοσβήνουν τον τρόμο των δελτίων ειδήσεων στα θολά μάτια ανθρώπων που θα κάθονται ακίνητοι και ανήμποροι –εκατομμύρια έντρομοι ανόητοι που δέχονται μέσα από οθόνες τις πιο αισχρές υποβολές στη συνείδησή τους οικειοθελώς και προγραμματίζονται σαν ρομπότ σε όλες τις αντιδράσεις τους…

Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου είναι σαν ζόμπι! Ή μάλλον τα ζόμπι είναι καλύτεροι εχθροί από αυτούς, διότι σε μια περίπτωση αληθινής Ζόμπι-Συντέλειας, θα είσαι και –απενοχοποιημένα– οπλισμένος και θα μπορείς να αντιμετωπίσεις τα κολασμένα ζόμπι με μια σφαίρα στο κεφάλι, σύμφωνα με βιβλία, κόμικς και ταινίες. Ενώ τα αληθινά ζόμπι που βλέπω παντού γύρω μου είναι ανίκητα και δεν αντιμετωπίζονται με τίποτε! Ανάμεσά τους, μπορείς μόνο να παριστάνεις το ζόμπι για να γλιτώσεις. Και, όπως και να το κάνουμε, αν παριστάνεις τόσο πειστικά το ζόμπι για πολύ καιρό, στο τέλος έχεις γίνει κι εσύ ζόμπι, δεν υπάρχει διαφορά, το ίδιο είναι…
Και θα προτιμούσα την τρομερή επέμβαση εξωγήινων, τελείως παράξενων στη μορφή και στις προθέσεις τους, παρά την επέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ή της Ευρωπαϊκής Τράπεζας,στην τοπική πραγματικότητα. Άλλωστε, οι θρυλικές κρυφές υπόγειες βάσεις εξωγήινων κάτω από την έρημο του Νιού Μέξικο ή της Νεβάδα, δεν είναι τίποτε μπροστά στα σκοτεινά απόκρυφα υπόγεια παρασκήνια των οικονομολογικών συνομωσιών κάτω από την έρημο της ελληνικής αγοράς!

Νιώθεις παγιδευμένος;

" No reason. No one really runs away from anything. It’s like a private trap that holds us in like a prison. You know what I think? I think that we’re all in our private traps, clamped in them, and none of us can ever get out. We scratch and we claw, but only at the air, only at each other, and for all of it, we never budge an inch. "

" Δεν υπάρχει καμιά αιτία.  Κανένας δεν τρέχει πραγματικά μακριά από τίποτα. Είναι σαν μια ιδιωτική παγίδα που μας κρατά μέσα της όπως μια φυλακή. Ξέρετε τι σκέφτομαι; Σκέφτομαι ότι είμαστε όλοι μέσα στις ιδιωτικές παγίδες μας, σφιγμένοι μέσα σε αυτές (σαν σε μέγγενη) και ποτέ κανείς μας δεν μπορεί να αποδράσει. Γρατζουνίζουμε και σκαλίζουμε με τα νύχια μας, αλλά μόνο αέρα βρίσκουμε και μόνο ο ένας πάνω στον άλλο κι εξαιτίας αυτών δεν κινούμαστε ποτέ ούτε καν μια ίντσα "
 Ο ηθοποιός Anthony Perkins -στο θρυλικό ρόλο του Νόρμαν Μπέιτς- από την περίφημη ταινία "Ψυχώ" - "Psycho".

" You see, the thing is, Brian, that God is a hateful god. Must be, because if God is good, then why is there evil in the world? Why is there pain and hate and greed and war? Doesn't make sense. But if God is a nasty bastard, then you can say, "Why is there good in the world? Why is there love and hope and joy?" Well, let's face it. Good exists in order to be fucked up by evil. The very existence of good enables evil to flourish. Therefore, God is bad. And it doesn't matter how many past or future existences you have, because they're all gonna be riddled with grief and anguish and sickness and death. You see, Brian, God doesn't love you. God despises you. So there's no hope, and mankind is just a component of the device by which the devil creates itself."

" Το θέμα είναι ότι αυτός ο Θεός είνα ένας μισητός Θεός.  Πρέπει να είναι, επειδή εάν ο Θεός είναι καλός, γιατί υπάρχει το κακό στον κόσμο; Γιατί υπάρχει πόνος και μίσος και πλεονεξία και πόλεμος; Δεν έχει νόημα. Αλλά αν ο Θεός είναι ένας δυσάρεστος μπάσταρδος, μπορείς εύλογα να ρωτήσεις «γιατί υπάρχει το καλό στον κόσμο; Γιατί υπάρχει αγάπη και ελπίδα και χαρά;» Λοιπόν ας δούμε τα πράγματα όπως είναι! Το καλό υπάρχει για να πηδιέται από το κακό. Η ίδια η ύπαρξη του καλού επιτρέπει στο κακό να ακμάσει. Επομένως ο Θεός είναι κακός. Και δεν έχει σημασία πόσες υπάρξεις παρελθοντικές ή μελλοντικές βιώνουμε, διότι όλες τους είναι διάτρητες από θλίψη, άγχος, ασθένεια και θάνατο. Βλέπεις, ο Θεός δεν σ'αγαπάει. Ο Θεός σε περιφρονεί. Έτσι δεν υπάρχει καμία ελπίδα, και η ανθρωπότητα είναι ακριβώς ένα συστατικό της συσκευής από την οποία ο διάβολος δημιουργείται. "
Λόγια του Βρετανού ηθοποιού David Thewlis από την εκπληκτική ερμηνεία του στην ταινία "Νaked" - "Γυμνός" του Mike Leigh.

Μηνύματα από το παρελθόν 

" Όπως αποκαλύφθηκε στα απόκρυφα αρχαία κείμενα που ανακαλύφθηκαν στη μυστική βιβλιοθήκη του Nag Hammadi το 1945 στην Αίγυπτο, οι Γνωστικοί αποκαλούσαν τον κόσμο μας "μαύρη σιδερένια Φυλακή", όπου σύμφωνα με τις διδαχές και αντιλήψεις τους,  πριν κι από την εμφάνιση του χριστιανισμού, οι ανθρώπινες ψυχές είναι παγιδευμένες σε αυτό τον εξόφθαλμα ατελή και διαστροφικό κόσμο, τον οποίο διαφεντεύει μια κατώτερη "θεότητα" (και οι σκοτεινές δυνάμεις οι οποίες υπόκεινται σε αυτόν) που αποκαλούν "Δημιουργό". Η ταινία Μatrix(=ο ιστός, το πλέγμα) επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από αυτή την κοσμοθεωρία και οι δημιουργοί της για ν'αποφύγουν καταιγισμό αναπόφευκτων ερωτημάτων από τους θεατές κι άρα ανάλογες "περιπέτειες εξηγήσεων" έβαλαν τις Μηχανές στη θέση του "Άρχοντα του Κόσμου Ετούτου" των Γνωστικών."

από την ανάρτηση του ανιχνευτή με τίτλο  έγκλειστοι στη "μαύρη σιδερένια φυλακή"...

Και κάποια επιπλέον πράγματα από εμάς: 

Πόσες φορές

σε τάραξε αυτή η μουδιασμένη αίσθηση

σαν από ταινία κινουμένων σχεδίων.

Άνθρωποι να σπρώχνονται στο γκρεμό

να περνούν την κόγχη του

να βρίσκονται ήδη στο κενό

αλλά να μην πέφτουν κάτω.

Μία μικρή αφύσικη παράταση.

Γιατί δεν καταλάβανε ακόμα

τι τους έχει συμβεί...

[...]

 Κι αν είναι να επιπλεύσεις

μέσα σε γλιτσιασμένα ακίνητα νερά

να μην αναμιχθείς με αυτά.

Κι ενάντια σε ρεύματα αν κολυμπήσεις

το σκουπιδαριό απόφυγε που μεταφέρουν.

 Άνθρωπος για να μείνεις...

κάποιοι στίχοι του ανιχνευτή

και κάποιες δικές μου σκέψεις:
 Η απόδραση, όπως και η φυλακή, είναι πάντα εδώ!
 

" Ο Πήτερ Μπρουκ στο Πεδίο της Μάχης "

του Στέφανου Ελμάζη

Σε λίγες μέρες θα έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε κι εμείς στην Ελλάδα το τελευταίο θεατρικό έργο του Πήτερ Μπρουκ, Battlefield, που θα παρουσιαστεί για 4 μέρες, 17-20 Οκτωβρίου 2016, στο Θέατρον-Ελληνικός Κόσμος, Πειραιώς 254, Ταύρος 177 78, Αθήνα.
Με αφορμή τη σπουδαία αυτή παράσταση, δημοσιεύουμε το σχετικό άρθρο του Στέφανου Ελμάζη για το Battlefield, που πρωτοεμφανίστηκε στο ΑΒΑΤΟΝ, τεύχος 142, τον Ιανουάριο του 2016.

Τη δεκαετία του '70 ήταν η φρίκη του πολέμου στο Βιετνάμ που αρχικά οδήγησε τον Πήτερ Μπρουκ στη Μαχαμπαράτα, το μεγάλο ινδικό έπος. Το αποτέλεσμα ήταν ένα θεατρικό έργο-ορόσημο, διάρκειας εννιά ωρών, που έγινε και ταινία, και είδαν χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.
Σήμερα είναι η φρίκη του πολέμου στη Συρία και στην ευρύτερη περιοχή που έδωσε το έναυσμα στον μεγαλύτερο σκηνοθέτη του καιρού μας, στα 90 του χρόνια, να καταδυθεί για δεύτερη φορά στη Μαχαμπαράτα, απ' όπου και αναδύθηκε το τελευταίο του θεατρικό έργο με τον χαρακτηριστικό τίτλο, Battlefield (Πεδίο Μάχης), το οποίο ξεκίνησε να παρουσιάζεται στο Παρίσι και από κει σε διεθνή περιοδεία, σε μεγάλες πόλεις του κόσμου.

Γιατί όμως η Μαχαμπαράτα; Τι σχέση μπορεί να έχει ένα έπος που γράφτηκε πριν χιλιάδες χρόνια, με τις σφαγές σήμερα στη Μέση Ανατολή;

Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Μπρουκ: «Υπάρχουν χιλιάδες διαφορετικά πράγματα στη Μαχαμπαράτα, που έχουν άμεση σχέση με τον κόσμο μας σήμερα. Κάθε μέρα ακούμε για όλο και περισσότερο πόνο και φρίκη στους παράλογους πολέμους που είναι σε εξέλιξη στον κόσμο, για τα εκατομμύρια νεκρών και προσφύγων. Η Μαχαμπαράτα μιλάει για περισσότερους από ένα δισεκατομμύριο νεκρούς στο τέλος ενός φοβερού πολέμου... Και τότε, τίθεται στο νικητή πρίγκιπα το καίριο ερώτημα: ''Τι είναι νίκη;'' Για να απαντήσει το εκπληκτικό: ''Ήττα''. Έτσι, εμείς νιώσαμε την ανάγκη και επιλέξαμε να διερευνήσουμε όχι τη μάχη καθαυτή, αλλά τις στιγμές μετά τη νίκη».
Το έργο θέτει επίσης κάποια σημαντικά ερωτήματα: Μπορεί ένας πόλεμος να σταματήσει μια σύγκρουση; Πόσο πραγματικά αναγκαίος είναι; Έχουν οι ηγέτες επιλογή ανάμεσα στην ειρήνη και στον πόλεμο; Τι στ' αλήθεια είναι ζωή και τι θάνατος;

Αλλά υπάρχει και ένας άλλος λόγος που έκανε τον Μπρουκ να επιλέξει τη Μαχαμπαράτα: αναφέρεται επί μακρόν στις ποιότητες που πρέπει να έχει ένας ηγέτης, πόσο έμπειρος, σοφός και πολυμαθής πρέπει να είναι.

«Κοιτάξτε γύρω σας σήμερα», λέει ο ίδιος. «Πόσοι ηγέτες υπάρχουν καλά εκπαιδευμένοι, με γνώσεις και προσόντα τέτοια ώστε να είναι ικανοί να κυβερνήσουν; Και αν υπάρχουν κάποιοι, δεν διαρκούν πολύ...»