Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

La Llorona (Η γυναίκα που θρηνεί....)



Ο θρύλος της La Llorona -στα ισπανικά η θρηνούσα Γυναίκα-, είναι ένα μέρος της ισπανικής κουλτούρας νοτιοδυτικά από την εποχή των κονκισταδόρων.

Το ψηλό, λεπτό πνεύμα, λέγεται ότι ήταν ευλογημένο με φυσική ομορφιά και είχε μακριά μαύρα μαλλιά. Φορώντας ένα λευκό φόρεμα, περιπλανιέται στα ποτάμια και στα ρυάκια, θρηνεί στη νύχτα και ψάχνει για παιδιά για να τα σύρει, ουρλιάζοντας, στον υγρό τάφο.
Κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά πως ο θρύλος της La Llorona ξεκίνησε ή, από που προέρχεται.Αν και οι ιστορίες ποικίλλουν από πηγή σε πηγή, ένα κοινό νήμα είναι ότι είναι το πνεύμα μιας καταδικασμένης μητέρας που έπνιξε τα παιδιά της και τώρα στην αιωνιότητα τα ψάχνει σε ποταμούς και λίμνες.
Η La Llorona, βαφτίστηκε «Μαρία», γεννήθηκε σε μια αγροτική οικογένεια σε ένα ταπεινό χωριό. Αναπάντεχη η ομορφιά της, προσέλκυε την προσοχή τόσο των πλούσιων όσο και των φτωχών ανδρών από όλες τις γυναίκες της περιοχής. Λένε πως περνούσε τις μέρες της στο ταπεινό περιβάλλον των αγροτών, αλλά τα βράδια, με το καλύτερο λευκό φόρεμα της πρόσφερε συγκίνηση στους άντρες που την θαύμαζαν.

Οι νεαροί άνδρες με αγωνία περίμεναν την άφιξη της και χαιρόταν για την προσοχή που έδινε. Ωστόσο, η La Llorona είχε δύο μικρούς γιους που έκαμαν δύσκολο για εκείνη να περνά τα βράδια της έξω, και συχνά,να τους αφήνει μόνους τους, ενώ η ίδια συνευρισκοταν με τους κυρίους κατά τις βραδινές ώρες. Μια μέρα τα δύο μικρά αγόρια βρέθηκαν πνιγμένα στο ποτάμι. Μερικοί λένε ότι πνίγηκαν από αμέλεια της, αλλά άλλοι λένε ότι μπορεί να έχουν πεθάνει από το χέρι της.

Ένας άλλος θρύλος λέει ότι η La Llorona ήταν μια γυναίκα γεμάτη ζωή και έρωτα, που παντρεύτηκε έναν πλούσιο άνδρα ο οποίος τη γέμισε δώρα και προσοχή. Ωστόσο, οταν εκείνη του χάρισε δύο γιους, ο ίδιος άρχισε να αλλάζει, έγινε γυναικάς και έπινε αλκοόλ, συχνά αφήνοντας την για μήνες. Δεν νοιαζόταν για την όμορφη Μαρία και την κατέστρεψε όποτε η Μαρία άρχισε να αισθάνεται δυσαρέσκεια προς τα αγόρια.

Ένα βράδυ, ενω η Μαρία ήταν βόλτα με τα δύο παιδιά της σε ένα σκιερό μονοπάτι κοντά στο ποτάμι, ο σύζυγός της ήρθε με άμαξα και με μια κομψή κυρία δίπλα του. Σταμάτησε και μίλησε στα παιδιά του, αλλά αγνόησε τη Μαρία, και στη συνέχεια έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω.
Μετά από αυτό η Μαρία βρέθηκε σε φοβερή οργή, και στράφηκε σε βάρος των παιδιών της και τα πέταξε στο ποτάμι. Δεδομένου ότι εξαφανίστηκαν κάτω από το ρεύμα, συνειδητοποίησε τι είχε κάνει και έτρεξε για να τους σώσει, αλλά ήταν πολύ αργά. Η Μαρία έπεσε σε απαρηγόρητη θλίψη, και έτρεχε στους δρόμους ουρλιάζοντας και θρηνώντας.

Η όμορφη La Llorona τους θρηνούσε μέρα και νύχτα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν έτρωγε και περπατούσε κατά μήκος του ποταμού με το λευκό νυφικό της, ψάχνοντας για τα αγόρια της - ελπίζοντας ότι θα επιστρέψουν σε αυτήν.
Εκλαιγε ασταμάτητα, περιπλανώμενη στις όχθες του ποταμού και το φόρεμά της ήταν λερωμένο και σχισμένο. Συνέχιζε να αρνείται να φάει, μέχρι που έμοιαζε με σκελετό. Τελικά πέθανε στις όχθες του ποταμού.
Λίγο καιρό μετά το θάνατό της, το ανήσυχο πνεύμα της, άρχισε να εμφανίζεται στις όχθες του ποταμού Santa Fe όταν έπεφτε το σκοτάδι.
Το κλάμα και ο θρήνος της έγιναν κατάρα της νύχτας και οι άνθρωποι άρχισαν να φοβούνται να βγουν έξω στο σκοτάδι.

……..

Εκτος της παιδοκτονου Μήδειας (η τραγωδια του Ευριπίδη και ο μύθος έλεγε οτι, ο Ιάσων προδίδοντας την γυναίκα του Μήδεια και τα παιδιά του λαμβάνει σε γάμο την Γλαύκη την κόρη του Βασιλιά της Κορίνθου, Κρέοντα. Η δε Μήδεια προκειμένου να εκδικηθεί στέλνει δηλητηριώδη δώρα με τα οποία φονεύει τόσο την νύφη όσο και τον πεθερό, στη συνέχεια, αφού σφάζει τα ίδια της τα παιδιά Φέρητα και Μέρμερο, προς απέραντη λύπη του προδότη συζύγου της, με την βοήθεια άρματος που το σέρνουν πτερωτοί δράκοντες, απέρχεται στην Αθήνα), η La Llorona μοιάζει πολύ, με την αρχαία ελληνική ιστορία της δαιμονικής Λάμιας που είχε σχέση με τον Δία. Η Ήρα, η γυναίκα του Δία, όταν έμαθε για την σχέση, ανάγκασε τον Δία να την εγκαταλείψει τη Λάμια και τη τιμώρησε αναγκάζοντας την να φάει τα παιδιά της. Από ζήλια για την απώλεια των παιδιών της, η Λάμια κυνηγάει παιδιά και τα καταπίνει.

Στην μυθολογία απεικονίζεται άριστα σε τι βαθμό μανίας και αγριότητας μπορεί να φθάσει η απατημένη σύζυγος και σε πόση παραφροσύνη εκ της συζυγικής απάτης!!!!!

Το παραδοσιακό Μεξικάνικο τραγούδι από την Chavela Vargas:

το είδαμε (και μας γοήτευσε με τη σπαραχτική του αφήγηση και τη σκοτεινή ατμόσφαιρά του) στην ΙΝΔΙΑΝΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου