Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Μόνος ~ Edgar Allan Poe

Μόνος ~ Edgar Allan Poe



Από την πρώτη μου στιγμή, εγώ δεν ήμουν σαν παιδί
Όπως οι άλλοι · δεν έβλεπα
Όπως οι άλλοι · δεν έβγαιναν
Τα πάθη μου από πηγή συνηθισμένη.
Από τέτοια κοινή πηγή εγώ τη θλίψη δεν αντλούσα
Ούτε και την καρδιά μου να ξυπνώ
Στον τόνο της χαράς μπορούσα.
Κι ό,τι αγαπούσα, μόνος το αγαπούσα.
Τότε -παιδί ακόμα- στην αυγή
Μιάς όλο θύελλες ζωής -ξεπήδησε
Απ” τα βάθη του καλού και του κακού
Ένα μυστήριο που και σήμερα δεσμώτη με κρατά
Από τον χείμαρρο ή από την κρήνη
Απ’του βουνού τον κόκκινο γκρεμό
Από τον ήλιο που ολόγυρά μου έκανε δίνη
Στη φθινοπωρινή του χρυσαφένια ανταύγεια
Από την αστραπή στον ουρανό
Καθώς πετώντας με προσπέρασε-
Από την καταιγίδα και τον κεραυνό
Κι από το σύννεφο που πήρε μια μορφή
(“Οταν γαλάζιοι ήταν κατά τ’άλλα οι Ουρανοί)
Στα μάτια μου δαιμονική.
 
 
Το διαβάσαμε στους Σκοπευτές Ονείρων
 

Μεσαίωνας στην Ανατολή (σχετικά με το επιχείρημα, ότι στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν υπήρξε Μεσαίωνας) Διαβάστε περισσότερα: Μεσαίωνας στην Ανατολή (σχετικά με το επιχείρημα, ότι στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν υπήρξε Μεσαίωνας)

 (Επίσης: OXI!Tο Βυζάντιο δεν ήταν ποτέ φιλελληνικό! Ήταν όμως βαθιά διεφθαρμένο σαν το νεοελληνικό θεοκρατικό "απολειφάδι" του...
και  ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ - ΝΑ ΠΩΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ)


  •  Μεσαίωνας στην Ανατολή (σχετικά με το επιχείρημα, ότι στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν υπήρξε Μεσαίωνας)  Διαβάστε περισσότερα: Μεσαίωνας στην Ανατολή (σχετικά με το επιχείρημα, ότι στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν υπήρξε Μεσαίωνας)

Είναι γνωστή η συχνή απάντηση πολλών χριστιανο-ορθόδοξων ότι στο Βυζάντιο δεν υπήρξε Μεσαίωνας και ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό μόνο της Δύσης. Θα δούμε λοιπόν πόσο αυτή η θεώρηση έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Μεσαίωνας, είναι η “σκοτεινή” περίοδος που αρχίζει όταν εξαφανίζεται οριστικά η αρχαιότητα και τελειώνει με την Αναγέννηση του ανθρώπινου πνεύματος, δηλαδή με την έκφραση μιας μεγάλης ανάγκης για ελεύθερη σκέψη και ριζική μετάπλαση της πολιτισμικής μας ζωής που σταδιακά οδήγησε στην Νεότερη Εποχή. Τυπικά αρχίζει τον 5ο και τελειώνει τον 15ο αιώνα, μέχρι την Αναγέννηση. Τα χρονικά αυτά ορόσημα είναι φυσικά τελείως τυπικά και εξαρτώνται από περιοχή σε περιοχή. Η Αναγέννηση είχε ξεκινήσει ήδη στην Ιταλία κατά πολλούς πριν ακόμα από τον Giotto (13o αιώνα), ενώ τα σπάργανα της φαίνονται ακόμα νωρίτερα. Αντίθετα, οι πρακτικές του Μεσαίωνα συνεχίζουν και εντείνονται στην Δύση αρκετά μετά την διαμάχη για την “Θρησκευτική Μεταρρύθμιση” του 16ου αιώνα και την δημιουργία της Ιεράς Εξέτασης μέχρι τον 17ο ακόμη και τον 18ο αιώνα (στην Ανατολή τα βλέπουμε συχνά ακόμα).

Το κύριο χαρακτηριστικό, μολονότι είναι μεγάλη περίοδος και επηρεάζει τεράστιες ανομοιόμορφες πληθυσμιακές ομάδες άρα και αρκετές εξαιρέσεις, είναι η στασιμότητα έως υποχώρηση στην γνώση, η κυριαρχία της ιδεοληψίας και της θρησκείας. Σαν έκφραση σήμερα σημαίνει αντίστοιχα: Σκοταδισμός, συντήρηση και οπισθοδρομικότητα. Στην Αναγέννηση, αντίθετα, έχουμε την αναβίωση των αισθητικών και φιλοσοφικών αξιών της Αρχαιότητας· αυτό σημαίνει ότι στον Μεσαίωνα αυτές (και όχι μόνο αυτές) χάθηκαν στον αντίστοιχο τουλάχιστον βαθμό.

Ας δούμε όμως, ποια είναι τα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν τον Μεσαίωνα από την Ύστερη Αρχαιότητα για να καταλάβουμε πως χάθηκαν αυτές οι αξίες.

Για την Δύση υπάρχει ένα βασικό χαρακτηριστικό και αυτό είναι η διάλυση του δυτικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτό είναι ένα χρονικό ορόσημο, αλλά δεν δείχνει την πολιτισμική αλλαγή, ούτε την εξηγεί. Πώς μια τόσο οργανωμένη πολιτεία, με νόμους, οργάνωση, παιδεία, στρατό κ.λπ., που μέχρι τώρα επιτυχώς αντιμετώπιζε τους βαρβάρους και όσες περιοχές έχανε τις ξανακαταλάμβανε, ξαφνικά καταλύεται μέσα σε λίγα χρόνια τόσο εύκολα και βυθίζεται στο σκοτάδι; Γιατί τα πολιτισμικά αποτελέσματα δεν εμφανίζονται μόνο στις διαλυμένες περιοχές;

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

Let's go underground!

Maybe it's better this way, my friend..!




Jam – Going Underground (1980)

Some people might say my life is in a rut,
But I'm quite happy with what I got
People might say that I should strive for more,
But I'm so happy I can't see the point.
Somethings happening here today
A show of strength with your boy's brigade and,
I'm so happy and you're so kind
You want more money - of course I don't mind
To buy nuclear textbooks for atomic crimes
And the public gets what the public wants
But I want nothing this society's got.

I'm going underground
Well the brass bands play and feet start to pound
Going underground
Well let the boys all sing and the boys all shout for tomorrow

Some people might get some pleasure out of hate
Me, I've enough already on my plate
People might need some tension to relax
[Me?] I'm too busy dodging between the flak
What you see is what you get
You've made your bed, you better lie in it
You choose your leaders and place your trust
As their lies wash you down and their promises rust
You'll see kidney machines replaced by rockets and guns
And the public wants what the public gets
But I don't get what this society wants

I'm going underground
Well the brass bands play and feet start to pound
Going underground
Well let the boys all sing and the boys all shout for tomorrow

We talk and talk until my head explodes
I turn on the news and my body froze
The braying sheep on my TV screen
Make this boy shout, make this boy scream!
Going underground,
I'm going underground!

SECRET MESSAGE (NEMO)



"Stranger, receive the Transmission of Secrets send by Doctor Shambala... (video created by Captain Nemo & Dr Shambala)"

Σχετικά με τον Dr Shambala δείτε αυτό:
 Εξερευνήστε το μαγικό κόσμο του DR. SHAMBALA!
 

Οι μυστηριώδεις πέτρες ICA στο Περού



Σχόλιο δικό μας: δεν έχετε να συνδέσετε τα εκπληκτικά (επιεικής χαρακτηρισμός) παρακάτω, αν αληθεύουν έστω και στο μισό, και με αυτά σε ετούτο το μπλογκ:
Όταν η συμβατική Ιστορία καταρρέει με πάταγο!
 Οι αρχαιολογικές Συγκαλύψεις
 Το κουρέλιασμα της "επίσημης" προϊστορίας": Gobekli Tepe


Οι μυστηριώδης πέτρες ICA στο Περού




Ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα των τελευταίων χρόνων, αποτελούν οι πέτρες ica, των οποίων η ύπαρξη έγινε γνωστή την δεκαετία του ’60 (1961) στο Περού, αν και υπάρχουν αναφορές πως παρόμοιες πέτρες είχαν βρεθεί επίσης το 1535, και σταλεί στην Ισπανία το 1562, από τον Ιουσουίτη ιεραπόστολο πατέρα Simon.

Οι συγκεκριμένες πέτρες των οποίων τα χαραγμένα σχέδια απεικονίζουν ανθρώπους να συνυπάρχουν με δεινόσαυρους, (οι Δεινόσαυροι έζησαν εκατομμύρια έτη πριν), καγκουρό (που δεν υπάρχουν στην Νότια Αμερική), περίπλοκες ιατρικές επεμβάσεις, μεταγγίσεις αίματος, ιθαγενείς με τηλεσκόπια, χάρτη του πλανήτη που περιλαμβάνει εκτός των γνωστών ηπείρων και άλλη μία άγνωστη, κ.λπ. .

Οι πέτρες βρέθηκαν στην μικρή πόλη Ocucaje, 40 χιλιόμετρα Νότια της πόλης Ica, μία περιοχή περίπου 300 χιλιόμετρα από τη Λίμα, όχι πολύ μακριά από την περιοχή που υπάρχουν οι επίσης μυστηριώδεις γραμμές Nazca στο Περού. (Η πόλη Ica, τα γεωγλυφικά στην περιοχή Nazca και το Μachupitchu σχηματίζουν ένα τρίγωνο).

Η ιστορία των πετρών γνωστοποιείται το 1966, όταν ο Δρ Javier Cabrera ιατρός στην πόλη Ica, έλαβε στα γενέθλιά του μία μικρή χαραγμένη πέτρα ως δώρο από τον φίλο του Felix Llosa Romero. Το σχέδιο στην πέτρα του κίνησε την περιέργεια και θέλησε να μάθει που θα μπορούσε να βρει περισσότερες από αυτές τις πέτρες.

Ο φίλος του Felix Llosa Romero τον ενημέρωσε πως για χρόνια οι ντόπιοι αρχαιοκάπηλοι τις έβρισκαν συλώντας προκολομβιανούς τάφους. Τον ενημέρωσε επίσης πως οι Carlos and Pablo Soldi στην Ocucaje είχαν πολλές από αυτές τις πέτρες, όπως επίσης και ο Αρχιτέκτονας Santiago Agurto Calvo, και πως κάποιες από αυτές τις πέτρες υπήρχαν επίσης στο μουσείο της Ica.
Το 1968 ο Alejandro Pezzia Assereto διευθυντής του Μουσείου του Ica, δημοσίευσε την μελέτη του «Ica y el Peru Precolombino», όπου περιγράφει τις ανακαλύψεις που έχει κάνει μελετώντας τις πέτρες, και ζητώντας παράλληλα την άδεια να εκθέσει τις πέτρες στο μουσείο, κάτι που δεν έγινε δεκτό.

Αντιθέτως οι πέτρες αποθηκεύθηκαν στην αποθήκη του Μουσείου δίχως κάποιος να μπορεί να τις δει. Οι πέτρες έχουν διάφορα μεγέθη, και ζυγίζουν από 20 γραμμάρια έως 500 κιλά.

Ο Δρ Javier Cabrera κατάφερε και προμηθεύτηκε περίπου 11.000 πέτρες, πολλές από τις οποίες από εναν αγρότη ονόματι Basilio Uschuya για τον οποίο θα γίνει λόγος παρακάτω.


Ο Δρ Javier Cabrera, με πλήθος από τις πέτρες Ica, της συλλογής του. Ο Δρ Cabrera γεννήθηκε το 1924 στην πόλη Ιca του Περού. Καταγόταν από τον Ισπανό καπετάνιο Don Geronimo Luis de Cabrera Υ Τολέδο ο οποίος ιδρυσε την πόλη το 1563. Στις 30 Δεκεμβρίου 2001 έχασε την μάχη με τον καρκίνο.
.
Ο Δρ Javier Cabrera σήμερα κατέχει στην ιδιώτη του συλλογή περίπου 11.000 από αυτές, ενώ ένας μικρός αριθμός από πέτρες, βρίσκεται στην αποθήκη του μουσείου της Cabrera. (Υπολογίζεται πως συνολικά ο αριθμός των πετρών ανέρχεται σε περίπου 15.000, αν και κάποιοι κάνουν λόγο για το μάλλον υπερβολικό αριθμό των 50.000) . Στην πραγματικότητα ο Δρ Javier Cabrera είχε δει για πρώτη φορά μία παρόμοια πέτρα σε μικρή ηλικία, όταν εργάτες έσκαβαν το κτήμα του πατέρα του στην περιοχή Salas. Οι εργάτες είχαν πει τότε πως τις είχαν φτιάξει οι Ίνκας. Η πέτρα απεικόνιζε ένα άγνωστο πτηνό. Με τα χρόνια όμως η πέτρα αυτή χάθηκε.

Έκτοτε υπάρχει διαμάχη για το εάν οι πέτρες αυτές λόγω της θεματολογίας των απίστευτων χαραγμάτων τους, είναι όντως πραγματικές και αρχαίες, ή είναι πλαστές.

Πριν παραθέσουμε τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών, θα παρατεθούν φωτογραφίες από τα χαράγματα στις πέτρες, για να διαπιστώσει ο αναγνώστης την σπουδαιότητα των χαραγμάτων, στην περίπτωση που έστω κάποιες από αυτές τις πέτρες είναι πραγματικές.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Παραμιλητό μέσα σ'ένα "κενό" του συνηθισμένου χρόνου...




Μία παύση στους αλλεπάλληλους πυροβολισμούς και στα σαδιστικά προστάγματα της καθημερινής συλλογικής φρενοβλάβειας.
Ένα (προσχεδιασμένο;) μπλακ-άουτ.
Μια στιγμή που τρυπάει το γραμμικό βασανιστή χρόνο και τους απάνθρωπους κλειδοκράτορές του. Ένα ξόρκι από μέσα που παγώνει το χρόνο, δημιουργούς και θύματά του.
Μια αρυτίδωτη ηρεμία που μοιάζει με διαταραχή στα μάτια της "λογικής". Αυτής που ενσωματώνει στα κελιά της τη συμβατή με τους γρήγορους ρυθμούς του χαμού και τις τρελαμένες προτεραιότητες πλειοψηφία.
Και, έστω και για λίγο ή για όσο διαρκέσει ίσως, μια απαλή παράδοση στην αγκαλιά μιας πλανεύτρας μελαγχολίας.

Που αιωρείται σαν αερικό μέσα στις πνιγηρές διαδρομές μιας μουντής μετα-βιομηχανικής σιωπής. Περνάει βιαστικά γύρω από τις κοιμισμένες ρέπλικες του έμψυχου ανθρώπινου όντος, υγραίνεται από τη σκοτεινή βροχή και νιώθει τη βρώμα που αυτή μεταφέρει αλλά δεν αναμειγνύεται με αυτή. Αφουγκράζεται τα αδιέξοδα και τα ψέματα της συναινετικής πτώσης, συλλαμβάνει ψιθύρους παράξενων υποσχέσεων απελευθέρωσης και υπέρβασης και γοητεύεται από την επαφή της επίσης συγκρατημένης, στοχαστικής μελαγχολίας που συναντάει μέσα σε αυτά τα τοπία της απώλειας.
Που ανακαλύπτει πρωτότυπες χορευτικές κινήσεις διαφυγής όταν νιώθει τον κλοιό της νεκρής κουλτούρας και των πρακτόρων της να σφίγγει γύρω της.
Που μετατρέπει την αδυναμία της σε δύναμη, την καθήλωσή της σε σχέδιο απαγκίστρωσης. Απόδρασης. (https://www.youtube.com/watch?v=RQSmfzfg2MY)
Που λυγίζει αλλά δεν σπάει, βρίσκει τη δύναμη να σηκωθεί από κάτω ακόμα κι αν στάζει αίμα, θλίψη και πικρία και τελικά...αισιοδοξεί.
Για τη χαραμάδα, τη ρωγμή μέσα στο σκοτάδι, που θα της επιτρέψει να ξεχυθεί στο χώρο που θα φωτίσει με τη δική της αυτόφωτη λάμψη.

Πού ξέρεις;  Ακόμα και στον πιο άβολο, κακοτράχαλο και παράξενο δρόμο δεν είναι καθόλου απίθανο να βρεις και καλή παρέα.



ανιχνευτής

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Μια πτήση πάνω από τις "επιπεδουπόλεις" - Μόνο για "πνευματικά ασταθείς"!

[...] Λες ότι έχω ύψος. Μέτρησε πόσο ψηλός είμαι και θα σε πιστέψω. [...]
[...] Όλα τα σφάλματα και τις ελλείψεις, απ' το πιο ασήμαντο παράπτωμα μέχρι το πιο στυγερό έγκλημα, ο Παντόκυκλος τα απέδιδε στην έλλειψη απόλυτης Κανονικότητας του σώματος, που αν δεν οφείλεται σε εκ γενετής ανωμαλία, η αιτία της θα πρέπει ν' αναζητηθεί σε κάποια σύγκρουση μέσα στο πλήθος, στην έλλειψη άσκησης ή την υπερβολική άσκηση ή ακόμα και σε κάποια αιφνίδια αλλαγή της θερμοκρασίας που προκάλεσε τη συρρίκνωση ή την επέκταση ενός ευαίσθητου τμήματος του σκελετού. [...]
[...] Παρατήρησε εκείνο το δυστυχισμένο πλάσμα. Αυτό το Σημείο είναι ένα Ον όπως κι εμείς, αλλά είναι περιορισμένο στην Άβυσσο που δεν έχει Διαστάσεις. Ο Κόσμος του, το Σύμπαν του, είναι αυτό το ίδιο. Δεν μπορεί ν' αντηληφθεί τίποτε άλλο εκτός απ' τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν γνωρίζει ούτε το Μήκος ούτε το Πλάτος ούτε το Ύψος, αφού δεν έχει καμιά σχετική εμπειρία. Δεν γνωρίζει ούτε καν τον αριθμό 2, ούτε μπορεί να σκεφτεί την έννοια της Πολλαπλότητας. [...]
[...] Δεν είχε ίχνος γωνίας, δεν είχε την παραμικρή ανωμαλία, την παραμικρή ανομοιομορφία. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα συναντήσει έναν τόσο τέλειο Κύκλο. [...]
[...] Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει το χείμαρρο των εκστατικών μου προσδοκιών. Ίσως ήταν δικό μου το φταίξιμο αλλά είχα μεθύσει από την Αλήθεια στην οποία είχα μυηθεί. [...]
τα παραπάνω πάρθηκαν από το "ΡΑΔΙΟ ΠΑΡΑΣΙΤΑ"



Ενα παράδειγμα, παρμένο από το περίφημο βιβλίο του Edwin Abbott "Flatland"- "H Eπιπεδοχώρα"*, που μας αποκαλύπτει πώς κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να έχει ευρύτερη αντίληψη του κόσμου, ενω πιθανότατα θα χαρακτηριζόταν πνευματικά ασταθής ή απατεώνας.
"Άραγε η τομή μιας τετρασδιάστατης ύπαρξης -ή οντότητας- με τον κόσμο μας των τριών διαστάσεων, τι εικόνα θα προκαλούσε; Δεν θα ήταν ένα ανεξήγητο φαινόμενο;
...Εμείς άραγε μπορούμε να φανταστούμε τι θα προκύψει εάν προεκτείνουμε έναν κύβο κάθετα στο χώρο; Ποια και πού είναι η διεύθυνση κάθετα για τον κύβο;"

 *Η Επιπεδοχώρα είναι μια επίπεδη χώρα, η οποία κατοικείται από νοήμονα γεωμετρικά σχήματα δύο διαστάσεων, και τα οποία  κινούνται, μιλούν και έχουν ανθρώπινα αισθήματα. Οι κάτοικοι της Επιπεδοχώρας ζουν ανυποψίαστοι στο δισδιάστατο κόσμο τους, όταν ξαφνικά εμφανίζεται από το ένας μυστηριώδης επισκέπτης από έναν τρισδιάστατο κόσμο, μια σφαίρα για παράδειγμα. Η οποία διδάσκει το αδιανόητο για τους κατοίκους της "επιπεδοχώρας": την ύπαρξη μίας τρίτης διάστασης!

Και για να το δείξουμε και αλλιώς και να σας προσκαλέσουμε ή προκαλέσουμε να επιχειρήσετε να συλλάβετε τις τρομερές και συναρπαστικές αναμφίβολα προεκτάσεις που αφορούν τη δική μας τρισδιάστατη "επιπεδούπολη":
  

Ένα πανέξυπνο animation από την εξαιρετική ταινία What The Bleep Do We Know - Down The Rabbit Hole, όπου διαπραγματεύεται με ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο το ζήτημα των άλλων-παράλληλων-πιθανώς με παράξενους τρόπους διαπλεκόμενων ενίοτε μεταξύ τους.. διαστάσεων (ή "κατευθύνσεων")!

H πέμπτη διάσταση σύμφωνα με την εξαιρετική και σίγουρα βαθιά επιστημονική ταινία Interstellar


Για σχετική μελέτη:
 ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΟΛΟΓΡΑΜΜΑ!! -2ο μέρος-
 OI ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ 
 " Imagining the Fifth Dimension " - φαντάσου την 5η διάσταση
 Ξεχάστε ό,τι ξέρατε περί "πραγματικότητας": αυτή διαμορφώνεται από τη συνείδηση του παρατηρητή που επηρεάζει την "ύλη", το σύμπαν υιοθετεί ΟΛΕΣ τις πιθανότητες και είναι κυρίως πνευματικής φύσης!

Αφήνοντας πίσω τα σκουπίδια και γυρεύοντας τα Μονοπάτια τα άλλα..





 Άχρηστα φορτία

 " Το πιο μεγάλο βάρος για τον άνθρωπο είναι ο εαυτός του, γιατί κουβαλάει πολλά άχρηστα πράγματα στους ώμους του"
ΝΙΤΣΕ



Ο πιο μεγάλος φόβος κόντρα στο πιο δυνατό φως

" Mπορεί κανείς ν'αποσυνθέσει τον κόσμο μέσω πολύ δυνατού φωτός. Για τα αδύνατα μάτια ο κόσμος γίνεται στερεός, για τα ακόμα πιο αδύνατα φαίνεται ν'αναπτύσσει γροθιές, για μάτια πολύ ακόμα πιο αδύνατα ντροπιάζεται και συντρίβει όποιον τολμήσει να τον κοιταξει έντονα.

Οι χαρές αυτής της ζωής δεν είναι οι χαρές της, παρά ο φόβος της ανύψωσής μας σε μια ανώτερη ζωή. Τα βάσανα αυτής της ζωής δεν είναι τα βάσανά της παρά ο αυτοβασανισμός μας εξαιτίας αυτού του φόβου"
ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ




Πέρα από τους φράχτες της τέχνης 

" Η τέχνη είναι επιφάνεια και συμβολισμός. Όσοι θέλουν να ψάξουν κάτω από την επιφάνεια το κάνουν με δική τους ευθύνη. Εκείνοι που διαβάζουν το σύμβολο το κάνουν με δικό τους κίνδυνο.
Όλη η τέχνη είναι εντελώς άχρηστη "
ΟΣΚΑΡ ΓΟΥΑΪΛΝΤ ("Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίη")


Το αληθινό μονοπάτι της απελευθέρωσης

"Θέλεις να σου πω πού οδηγεί ο δρόμος σου; Είναι εύκολο. όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ίδιο μέρος: Πουθενά.

Αυτό που έχει σημασία είναι να ακολουθείς τα Μονοπάτια Που Έχουν Καρδιά.

Να ρωτάς, έχει καρδιά το μονοπάτι που βαδίζω; Αν ναι, ακολούθησέ το και μη φοβάσαι τίποτε, ακόμα κι αν όλος ο κόσμος θέλει να σε αποτρέψει  από το να τ'ακολουθήσεις. Αν όχι, άφησέ το, δεν είναι καλό μονοπάτι. Να ψάχνεις πάντα τα μονοπάτια που έχουν καρδιά κι όταν καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν, να μη διστάζεις να τα εγκαταλείψεις.

Ποιο μονοπάτι σου λέει η καρδιά σου ότι είναι σωστό;  Σε περιμένει να το βαδίσεις. Πήγαινε. Τα μονοπάτια μπορούν να περιμένουν απίστευτα πολύ. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν αρκετό χρόνο στη διάθεσή τους.."
Ο Ινδιάνος σαμάνος Δον Χουάν Μάτους, μέσω των γραπτών του συγγραφέα και ανθρωπολόγου Κάρλος Καστανέντα.


Και η δική μου άποψη; Αν θέλετε διαβάστε ξανά αυτό το κείμενο ή διαβάστε το για πρώτη φορά. Απευθύνεται σε νέους ανθρώπους, είτε ηλικιακά είτε ψυχικά, ανήσυχους και συνετούς την ίδια στιγμή, οδοιπόρους και εξερευνητές του αχαρτογράφητου, χλευασμένου και δαιμονοποιημένου. Που δεν κρέμονται καλά αγκιστρωμένοι στα ξένα προς κάθε προσέγγιση της ουσίας του "είναι", στα ιδεολογικά τους τσιγκέλια, πασπαλισμένοι με άφθονη επίστρωση απολυτότητας και υπεροχής έναντι των άλλων ανθρώπινων οικόσιτων ζωντανών. Μέσα στις στάνες όπου παρασιτικοί οργανισμοί τρέφονται από την ενέργεια τους -και όχι μόνο- και γουρούνια και έχιδνες εποπτεύουν τα νεκροζώντανα κουφάρια τους.

- Οι τίτλοι στα παραπάνω ειπωμένα λόγια, πολύ ιδιαίτερων κι επομένως πολύ σημαντικών ανθρώπων, ήταν από εμένα-

Ο Ένοικος...


Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΙΝ: 1Ο ΠΙΘΑΝΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ


1. Τα όρια της επιστήμης - 2. Η προμηθεϊκή πτώση - 3. Χριστιανική αλληγορία - 4. Δεν υπάρχουν πράξεις χωρίς συνέπειες - 5. Ενοχικά συμπλέγματα μητρότητας - 6. Επιλόχεια κατάθλιψη- 7. Τέρας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι - 8. Σχέσεις εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου - 9. Η διαφορετικότητα ως ζωή - 10. Ζήτω η επανάσταση!


ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΙΝ:
1Ο ΠΙΘΑΝΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ


από τη Ράνια Ιωάννου 

Αυτό που κάνει τον «Φρανκενστάιν» ένα συναρπαστικό και επίκαιρο ανάγνωσμα ακόμη και σήμερα είναι οι πολλαπλές ερμηνείες που επιδέχεται, οι οποίες δεν είναι προσβάσιμες μόνο στους λογοτεχνικούς μελετητές. 196 χρόνια μετά από την πρώτη του έκδοση, το κείμενο της Μαίρη Σέλεϊ συνεχίζει να συναρπάζει και να αποτελεί αφορμή για τη δημιουργία πλήθους νέων καλλιτεχνικών παραγωγών, προσαρμογών και αναπαραστάσεων σε όλο τον κόσμο. Παρακάτω συγκεντρώνονται 10 διαφορετικοί τρόποι ανάγνωσης του βιβλίου.

1. Τα όρια της επιστήμης
Μία από τις πιο συχνές αναγνώσεις του «Φρανκενστάιν» αφορά τους κινδύνους που κρύβει η επιστήμη και κυρίως η λανθασμένη χρήση αυτής. Η Σέλεϊ φέρεται να ήταν ενήμερη για τις εξελίξεις στο χώρο της ανθρώπινης ανατομίας που συντελούνταν στις μέρες της, και ιδιαίτερα για τα πειράματα πάνω σε νεκρά σώματα με στόχο την αναβίωσή τους που επιχειρούνταν συγκεκριμένα στο Εδιμβούργο τη δεκαετία του 1810. Παρόλο που η ίδια δεν τασσόταν κατά της επιστήμης εν γένει, ανησυχούσε για το μέχρι που θα μπορούσε να φτάσει αυτή και τις ηθικές της προεκτάσεις. Μια ανησυχία που όπως είναι φυσικό απασχολούσε πολλούς συγχρόνους της και που συνεχίζει να απασχολεί την ανθρωπότητα ακόμη και σήμερα.

2. Η προμηθεϊκή πτώση
Η ιστορία μπορεί να διαβαστεί και ως προειδοποίηση απέναντι στους Ρομαντικούς εκπροσώπους της εποχής της Σέλεϊ, όπως και κάθε εποχής, που επιδιώκουν να αναλάβουν το ρόλο του Θεού, διαπράττοντας μοιραία ύβρη απέναντι στα θεία. Ο υπότιτλος που συνοδεύει τον κυρίως τίτλο του μυθιστορήματος, «Ο σύγχρονος Προμηθέας», παραπέμπει άμεσα στον ελληνικό μύθο του Προμηθέα ο οποίος τιμωρήθηκε γιατί έκλεψε τη φωτιά-γνώση από τους θεούς και τη μοίρασε στους ανθρώπους. Ο Βίκτωρ Φρανκενστάιν, ως άλλος Προμηθέας, διαπράττει παρόμοιο αδίκημα όταν επιδιώκει να δημιουργήσει ζωή από το θάνατο, διαταράσσοντας τους νόμους της φύσης και αναλαμβάνοντας χρέη Δημιουργού.

Έξοδος από την "πόλη των αγγέλων"



Τα φρένα του αμαξιού που φρέναρε απότομα στην άκρη του υψώματος ακούστηκαν σαν τσιρίγματα τρόμου. Τα οποία ωστόσο δεν έφταναν να ταράξουν τη συνηθισμένη σε αυτά "πόλη των αγγέλων", που ετοιμαζόταν να φορέσει τα βραδινά της. Οι πόρτες άνοιξαν απότομα και οι δύο έγχρωμοι επιβάτες, ο ψηλός, εμφανώς γυμνασμένος οδηγός και η λεπτή συνεπιβάτης, με τα μαλλιά που έπεφταν σαν κεχριμπαρένιο ύφασμα ως τη μέση της, πετάχτηκαν έξω. Σαν να γύρευαν επειγόντως αέρα να αναπνεύσουν. Κινήθηκαν για λίγο παράλληλα αλλά ακανόνιστα, σαν ελαφρώς μεθυσμένοι από φτηνό αλκοόλ και στάθηκαν στο χείλος λες και είχαν συνεννοηθεί. Από κάτω η εικόνα της αμερικανικής μεγαλούπολης, της μέκκας των πιστών του κινηματογράφου και των αστέρων του, που παραδινόταν στα πέπλα της νύχτας, έμοιαζε σαν λουσμένη στο φως διαστημική βάση. Που έπλεε με αμφίβολης σταθερότητας τροχιά μέσα στην άβυσσο του κοσμικού χάους.

Ο...κοίταξε τη σύντροφό του με το πιο μελαγχολικό χαμόγελο ίσως όλης της Δυτικής Ακτής εκείνο το βράδυ.
- Εnd of the road baby!
H...του ανταπέδωσε ένα αμήχανο χαμόγελο.
- Έτσι φαίνεται.