Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

Πειρατής θε να γινώ...για χάρη σου!


-Τι εύχεσαι λοιπόν για τη νέα σχολική χρονιά; τη ρώτησα με χαμόγελο.
Εκείνη, αρκετά μεγάλη πια για να έχει άποψη και να μπορείς να συζητήσεις πιο άνετα μαζί της και αρκετά μικρή και αυθόρμητη, σε πείσμα των καιρών, για να έχει απολέσει την αθωότητά της, με κοίταξε με βλέμμα που έμοιαζε να το'χει φιλήσει ο ήλιος. Έτσι όπως φωτίστηκε το προσωπάκι της και τα μάτια της διαπέρασε μια σκανταλιάρικη λάμψη.
Παραξενεύτηκα, είναι αλήθεια. Η ανηψούλα μου συνήθιζε όλο και πιο συχνά να με εκπλήσσει.
- Εύχομαι εγώ και τα άλλα παιδιά της τάξης να γίνουμε φέτος πειρατές.
Με καπετάνιο το δάσκαλο που μας είπε ότι η τάξη μας είναι ένα καράβι που θα ανοιχτεί στους ωκεανούς νέων εμπειριών και γνώσεων κι ότι εμείς θα είμαστε το πλήρωμά του. Και ότι πρέπει να συνεργαζόμαστε καλά μεταξύ μας και με τον καπετάνιο μας.
- Πολύ ωραία σας μίλησε, αλλά...εσύ τι εννοείς; Θα είστε πειρατικό καράβι; τη ρώτησα με χαμόγελο που δύσκολα έκρυβε την περιέργειά μου.
-Ναι! Ναι! Και αφού αρπάξουμε με το σπαθί μας όλες τις γνώσεις που αξίζουν να έχουμε, θα αντσταθούμε και στους εχθρούς μας. Είπε κι έκανε μια κίνηση σα να κρατούσε ένα σπαθί στα χέρια που το κράδαινε με αποφασιστικότητα!
-Και...ποιοι είναι αυτοί οι εχθροί;
-Κάνεις πώς δεν ξέρεις. Τόσες φορές μου έχεις κάνει κήρυγμα κι εσύ και η μαμά που τελικά με πείσατε. Όχι με το κήρυγμά σας, αλλά επειδή τους γνώρισα κι εγώ και οι φίλες μου και οι φίλοι μου και αυτοί που δεν είναι πια και τόσο φίλοι μου. Ίσως όμως και να ξαναγίνουν αν τελικά νικήσουμε τους εχθρούς.
-Δεν καταλαβαίνω...ψέλισα, με την περιέργειά μου έτοιμη να εκραγεί.
- Η γκρίνια, οι τσακωμοί για ασήμαντα πράγματα, να μη νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον, να λέμε και ψέματα επειδή φοβόμαστε την αλήθεια. Εσύ δεν μου είχες πει ότι η αλήθεια τα κάνει όλα πιο απλά και σε...πώς το'πες; Σε κάνει να νιώθεις πιο ελαφρύς απ'όλα τα βάρη! Λες να αδυνατίσω κιόλας;
Το τελευταίο ήταν ένα συνειδητό και έξυπνο αστείο από μέρους της, καθώς το προσωπάκι της φωτίστηκε πάλι σε αντίθεση με το πολύ σοβαρό ύφος που είχε πάρει καθώς απαριθμούσε τους "εχθρούς". Τους δικούς της και των συμμαθητών της. Που πλέον για αυτήν αποτελούσαν συμμάχους (ή να πω συμπολεμιστές;) σ'έναν κοινό αγώνα. Πολύ πιο σημαντικό από την κατάκτηση των "λιμανιών των γνώσεων". Γιατί αυτού του είδους οι εχθροί είναι από εκείνους που κρατάνε τους ανθρώπους καθηλωμένους στη μιζέρια, την κατήφεια, την απογοήτευση, τη σύγχυση, την παραίτηση. Και η πάλη ενάντιά τους εξασφαλίζει δύο πράγματα σημαντικά: τη συναισθηματική διεύρυνση και το ξεδίπλωμα όλων των ανθρώπινων δυνατοτήτων στα...ταξίδια στο μεγάλο ωκεανό γνώσεων και εμπειριών της επίγειας πορείας των ανθρώπων. Τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, συνεργατικά, συμπληρωματικά. Σκέψου να το ακούς από ένα παιδί του δημοτικού με το δικό του μοναδικό τρόπο!
Ένιωσα θαυμασμό.
-Αλλά γιατί πειρατικό το "καράβι" κι εσύ πειρατίνα;
(Αν και κοπελίτσα, από μικρή την ενθουσίαζαν οι πειρατικές ιστορίες!)
Με κοίταξε συνωμοτικά.
-Γιατί μόνο αν είσαι πειρατής είσαι ελεύθερος να πηγαίνεις όπου θέλεις και να τα βάζεις με βασιλιάδες και κοιλαράδες που τρώνε το φαγητό των φτωχών και τους παίρνουν και τα σπίτια!

Την κοίταξα με ακόμη μεγαλύτερο θαυμασμό.
-Θα με πάρεις κι εμένα μαζί σου;

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου