Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!
Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2025

Στη Valhalla !


" Before we assume our respective roles, in this enduring drama, just let me say that uh ... when these frail shadows we inhabit now .. have quit the stage ... we’ll meet ... and raise a class again together ... in Valhalla " - Πριν αναλάβουμε τους αντίστοιχους ρόλους μας, σε αυτό το διαρκές δράμα, επιτρέψτε μου να πω ότι ... όταν αυτές οι εύθραυστες σκιές που κατοικούμε τώρα ... έχουν εγκαταλείψει τη σκηνή ... θα συναντηθούμε ... και θα στήσουμε ξανά μαζί μια ομάδα ... στη Βαλχάλλα!-



Να μη παραδινόμαστε στον "αφέντη-Φόβο", περιφρονώντας και το "πρωτοπαλίκαρό του" τον φόβο για τον θάνατο. Υπάρχουν ξέρεις χειρότερα πράγματα από αυτόν: 
 
  • Μία ζωή λυγισμένη απ' τις σκιές στο μυαλό και νοσούσα απ' το φόβο στην καρδιά. 
  • Μία ζωογόνος ορμή αποκομμένη από την εσωτερική πηγή της. 
  • Ομόηχες αγέλες, ευκόλως κατευθυνόμενες προς επιθυμητά μονοπάτια από εξωτερικούς παράγοντες, αντί για συντροφιές αυτόνομων, σκεπτόμενων προσώπων. 
  • Ένα πρόσταγμα μοχθηρό που σπέρνει τη σιωπή και τον συνεχή φόβο εκεί που θα' πρεπε να οργιάζει η ελευθερία κινήσεων και σκέψεων με οδηγό τη χαρά της ζωής. 
  • Μία εκπομπή πολύ χαμηλών, παθογόνων συχνοτήτων, με στόχο να διασπείρουν  την παραίτηση, την παθητικότητα, την απογοήτευση, τη συρρίκνωση της συνειδητότητας των αναλώσιμων σκλάβων.. 
 
Ας μη σκεφτόμαστε, κάποιες τρομαχτικά σκιερές, μοναχικές στιγμές ότι δεν θα θέλαμε να γεννηθούμε ποτέ σε έναν τέτοιον κόσμο. Να σκεφτούμε ότι ένας τέτοιος κόσμος παραείναι ανάξιος για να μας ξεγελάει και τελικά ανίσχυρος για να τα βάλει μαζί μας. Να σταθεί εμπόδιο στην πορεία μας, στις ολόδικές μας επιλογές, στις υπερβάσεις μας, στο χτίσιμο των πολύτιμων στιγμών μιας ξεχωριστής καθημερινότητας, με πεντακάθαρους ανέμους να σκορπίζουν στην ανυποληψία και αποδόμηση τη δυσωδία των ψεύτικων και επικίνδυνων αφηγημάτων των παρασίτων vs ανθρώπινης ύπαρξης,,

Κι αν τελικά οι παγίδες της πλέον απεχθούς μοχθηρίας κάνουν για άλλη μια φορά το θαύμα τους, αν προδωθούμε από την κυριαρχία της ρουφιανιάς, της αθεράπευτης βλακείας, της δειλίας, της παροιμιώδους μικροψυχίας και δουλοπρέπειας,  ας είναι να πέσουμε με το κεφάλι στητό στους ώμους κι όχι γερμένο ικετευτικά και την καρδιά να φλέγεται μέχρι τον στερνό της χτύπο.  
Για ν' ανταμώσουμε ξανά στη Βαλχάλλα!

Ο Ένοικος...

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)