ΚΑΘΕ ΔΙΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΥΛΗ

 

Μια σκιερή σιλουέτα γερακιού που με ορθάνοιχτες φτερούγες κόβει βόλτες ψηλά στο φλογάτο και μενε­ξεδί φέγγος του λυκόφωτου! Ναι, αλλά υπάρχουν μυστικές λέξεις εδώ… λέξεις κρυφές, λέξεις μέσα και πέρα από τις λέξεις… Τι θα λέγατε αν μιλούσαμε για λύκους και για γεράκια; Για τον λυκηγενή Απόλλωνα που είχε ως ιερά του ζώα το λύκο και το γεράκι; Για τους Ιέρακες του Μίθρα; Ή για τον γερακόμορφο Ώρο και για τον λυκόμορφο πατέρα του, τον Όσιρι Χέντι Αμέντι; Ή μήπως θα προτιμούσατε τον επίσης λυκόμορφο Ουπου­άουτ, “Εκείνον που Ανοίγει τις Πύλες”; Α… μην μπαίνετε στον κόπο ν’ ανοίξετε μυθολογίες και λεξικά. Αν και δεν θα έβλαπτε τίποτε να το κάνετε, σας διαβεβαιώνω εκ των προτέρων ότι υπάρχουν άφθο­νοι τοτεμικοί συμβολισμοί με αυτά τα ζώα, συμβο­λισμοί που σχετίζονται τόσο με το φως και τη γνώση όσο και με το άνοιγμα κάποιας πύλης. 

Ναι – και, φυσικά, εκείνος που θέλει να μάθει το σύνολο της αλήθειας πρέπει να περάσει πρώτα από κάποιο Λύκειο! Αλλά τι αξία έχουν τα λόγια, τα μυστικά ονόματα ή τα σύμβολα δίχως κάποια πράξη, δίχως την ουσία και την αμεσότητα της εμπειρίας; Σκεφτείτε! Το να πετάς μαζί με τα γεράκια στους μεθυστικούς Ανέμους των Κόσμων!… Το να τρέχεις με τους λύκους στα σαγηνευ­τικά Δάση της Νύχτας!… Το να περνάς στ’ αλήθεια τις Πύλες, πέρα στους Μυστικούς Τόπους της Γης!… Νιώστε! Το χάδι του αέρα και το άγγιγμα του γρασιδιού κάτω από ουρανούς γεμάτους με παράξενα αστέρια… Μια μεθυστική αίσθηση αχαλίνωτης δύναμης κι ανεμοζά­λης που σ’ αγκα­λιάζει από παντού… Το τρελό στρο­βίλισμα των αισθήσεων στη διάβαση της Πύλης… Δεν θα ήταν μια εκπληκτική εμπειρία; Ναι, μια τέτοια εμπειρία θα είχε όλη την έντονη γεύση και χρώμα της αληθινής ζωής, αλλά θα ήταν και κάτι ακόμη πιο σημαντικό: μια ιλιγγιώδης βουτιά στις πηγές της ύπαρξης, στις πηγές της ατόφιας Δύνα­μης! 

Γιατί μονάχα με τη Δύνα­μη να σφύζει μέσα σου, να σε πλημμυρίζει, να σε συνεπαίρνει και να σε μεθά, μπορείς να πετάς ανάλαφρα κι ανέμελα στις παρυφές της καταιγίδας ή να τρέχεις με άνετους διασκελισμούς στο μάτι της δίνης του κυκλώνα. Και η κάθε Δίνη είναι μια Πύλη. Όμως, για να κάνεις κάτι τέτοιο χρειάζεται μια γνήσια εσωτερική παρόρμηση. Πρέπει να φουντώνει μέσα σου η φλόγα μιας ασίγαστης δίψας για τα όσα μπορεί να κρύβονται πίσω από κάθε λόφο και πέρα από κάθε στροφή του δρόμου. Ακόμη κι αν η φλόγα αυτή σε κάνει στάχτη, πάντα υπάρχει ο δρόμος του Φοίνικα, ο δρόμος της αναγέννησης. Αλλά, χρειάζεται και κάτι παραπάνω: Χρειάζεται μια αληθινή τόλμη και μια ψυχική συγγένεια ή συνάφεια με την ίδια την ορμή της καταιγίδας και με το στροβίλισμα του κυκλώνα. Η δύναμή τους πρέπει να μιλά στη δική σου στη μόνη αληθινή αλλά μυστική γλώσσα. Και εκείνη ν’ ανταποκρίνεται! Αλλά, πάντα τα μυστικά μονοπάτια πρέπει να τα βαδίζεις με κέφι και μια γερή δόση αυτοειρωνείας και αυτοσαρκασμού. Αλλιώς ένα βήμα πιο πέρα παραμο­νεύει ο βάλτος του φανατισμού. 

Και ο δρόμος του φα­νατισμού είναι ο δρόμος των βούρκων που δεν οδηγεί ποτέ πουθενά. Δεν έχετε παρά να κοιτάξετε προσε­κτικά όλα εκείνα τα αξιοθρήνητα ανθρω­πάκια που συνήθως κρύβονται κάτω από τους τόσους και τόσους βαρύγδουπους αποκρυφιστικούς τίτλους εκλιπαρώ­ντας για κάποια δημοσιότητα… Μην ξεχνάτε, οι ιδέες πρέπει να είναι σύντροφοι που μπορείς να παίζεις κεφάτα μαζί τους κι όχι θεοί για να τις προσκυνάς σκυθρωπός και με το κεφάλι κάτω. Όμως, τα λόγια είναι τόσο εύκολα, έτσι; Συμβολικοί λύκοι και συμβολικά γεράκια που ανοίγουν κάποιες συμβο­λικές Πύλες προς συμβολικούς άλλους κόσμους… Τόσο άπιαστα και αόριστα όλα, σωστά; Ναι, αν περιοριστείς μονάχα στο να μιλάς ή να διαβάζεις γι’ αυτά τα πράγματα, τότε όλα μοιάζουν σαν το άυλο νερό που πίνεις διψασμένος σε κάποια όνειρα. Όσο αχόρταγα και αν το ρουφάς, ποτέ δεν σε ξεδιψά. 

Αλλά τι γίνεται πέρα από τους τόσους στρυφνούς τοτεμικούς συμβολισμούς; Υπάρχει κάποια ουσία και περιεχόμενο ή απλώς μένουμε κολλημένοι στα ωραία αλλά κούφια λόγια; Όμως η μόνη πειστική απάντηση σ’ αυτό δεν μπορεί να προέλθει από τρίτους, αλλά πρέπει να τη δώσει ο καθένας στον εαυτό του. Το αληθινά κρίσιμο ερώτημα εδώ είναι τούτο: Ποιος θα ήθελε ειλικρινά να προχωρήσει και να φτάσει πέρα από τα λόγια, ν’ ανοίξει πραγματικά το κλουβί του και να χάσει την ωραία του ασφάλεια και μακαριότητα που του παρέχει η πεζή καθημερινότητα; Ξέρετε με πόσο τρόμο και δέος κάνει πίσω ο μέσος άνθρωπος μπροστά στην ιδέα ότι θα χάσει το γλυκό επίχρυσο κλουβί του; Λέμε “Ναι, θέλουμε!”, αλλά πόσο το εννοούμε πραγ­ματικά; Και ας μην κρυβόμαστε πίσω από τη δικαιολογία της αβεβαιότητας, απαιτώντας πρώτα κάποια εγγύηση ότι σίγουρα θα βγει κάτι το ουσιαστικό από μια τέτοια αναζή­τηση. Είναι σαν να ζητάμε εγγύηση ότι το λα­χείο μας θα κερδίσει πριν το αγοράσουμε!

 Εγώ απλώς σας δείχνω κάποιους άλλους δρόμους από εκείνους που ακολουθούν οι πολλοί. Όποιος τολμά και θέλει τους ακολουθεί. Όποιος δεν τολμά ή δεν θέλει ας παραμείνει εκεί όπου βρίσκεται. Είναι απλό. Έτσι το ερώτημα παραμένει αδυσώπητο: Ποιος από μας τολμά τελικά να προχωρήσει πέρα από τις απλές και ανώδυνες ονειροπολήσεις και να ζήσει στην πράξη τα όσα αναφέρονται στα “Αινίγματα σε Γκρίζο Φόντο”, να λάβει μέρος στο Μεγάλο Παι­χνίδι και να επιδιώξει την πρόσβαση στο αίνιγμα που ονομάζεται “Κοσμικό Δίκτυο”; 

(Απόσπασμα από το βιβλίο “Οι Δρόμοι της Γνώσης” του Γιώργου Μπαλάνου, εκδ. Locus-7)

πηγή

ΣΥΝΔΕΣΗ: Συνέντευξη με τον Αζραήλ (Φόρος τιμής στον Γιώργο Μπαλάνο!