Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2021

Προειδοποίηση τόσο παλιά όσο και οι αιώνες

 

Λόγια σαν ανεμοβουητά, από τς μακρινές εκείνες εποχές, που στη γηραιά ήπειρο και όχι μόνο σ' εκείνην, ο άνθρωπος βρισκόταν σε αρμονική και θεραπευτική επαφή με τη ΓΗ, με τα πνεύματα της Φύσης, με την ίδια τη διάχυτη Μαγεία σε κάθε πτυχή του είναι και γίγνεσθαι.. 

 Ζούμε σε σκοτεινούς, για άλλη μια φορά, σε αυτοκαταστροφικούς για εμάς τους ίδιους καιρούς, γιατί αυτή η "ιερή" κι εξισορροπιστική διαλεκτική σχέση μοιάζει να έχει πλήρως απορρυθμιστεί πια, να έχει ανεπανόρθωτα διαταραχτεί. Και έχει "απομαγευτεί" το θαύμα της Αιώνιας Ημέρας μέσα στα ίδια τα κύτταρα της Φύσης και του ανθρώπου. Αυτού του όντος που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Φύσης, το μέρος στο Όλον, την τόσο μικρή μα πολύτιμη λάμψη στην εξέλιξη της συμπαντικής συνειδητότητας. 

Κακόβουλα θεριά, "δαιμονικά στοιχειά" από τα πιο σκοτεινά έγκατα της Ύπαρξης κι από άλλες ανείδωτες εκφάνσεις της, με ανθρωπόμορφα κτήνη και δοχεία δίχως ψυχή συνεργούς, εργάζονται ακούραστα. Για την αντιστροφή της δημιουργικής πνοής σε κάτι από τη φύση του εχθρικό και ξένο προς την ανθρώπινη φύση. Χρησιμοποιώντας τα "απομαγεμένα", πνευματικά αποστεωμένα, φιμωμένα ανθρώπινα όντα ως...λίπασμα στην παρασιτική σπορά τους, εκεί που κάποτε υπήρχαν τα πιο γόνιμα και πολλά υποσχόμενα εδάφη. Εκεί που ο σαμάνος γινόταν ένα με τη φυσική ροή και ο αγγελιοφόρος των δονήσεων της συνύπαρξης κι ένωσης με αυτήν, ακόμα και μετά το θάνατο του φυσικού σώματος ..

Και ο Κρόνος συνεχίζει να απαιτεί προσφορές αίματος για να στεριώσει η παγωμένη τάξη μέσα από το τεχνητό χάος.

 Προειδοποίηση τόσο παλιά όσο και οι αιώνες, που όσο κι αν παραλλάσσει στις μορφές που παίρνουν δεν παύει να στερείται ουσίας. Ειδικά σήμερα, στη "μεγάλη νύχτα της ψυχής"..

The place is here and the time is now

Ο Ένοικος...

" Όταν νικήθηκε ο πρώτος άνθρωπος, έπεσε στη Λίμνη των Δακρύων και δημιουργήθηκε ο Κάτω κόσμος. Από το Σκοτάδι του ξεπήδησε το Φως, για να φωτίσει το δρόμο. Τώρα η Φλόγα τρεμοπαίζει.

Ο δρόμος μπροστά μας σκοτεινιάζει. Μέχρι να έρθει η μέρα που δεν θα ανατείλει ο Ήλιος..

 Η γη θα είναι στο σκοτάδι. Τα ποτάμια θα σωπάσουν. Η μονιμότητα θα τελειώσει και τη θέση της θα πάρει ένα ατέλειωτο βουβό κενό.

Όλες μας οι προσευχές και οι θυσίες θα είναι βουβές κραυγές, ουρλιαχτά στο κενό. Η θάλασσα αίματος δεν θα διορθώσει τα πράγματα. Θα έχουμε απογοητεύσει τη Γη. Θα έχουμε απογοητεύσει τον Ήλιο. Θα έχουμε απογοητεύσει τον Ποταμό, τον Άνεμο, τα δέντρα. Θα έχουμε απογοητεύσει τους νεκρούς μας. Θα έχουμε απογοητεύσει τα παιδιά μας... Θα έχουμε αποτύχει! 

Τι θα επακολουθήσει; Αίμα! μόνο αίμα!"  BRITANNIA

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου