Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!
Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2021

Η μικρή Ελπίδα

 

Η μικρή ελπίδα, όσο εύθραυστη κι αν φαίνεται κάποιες φορές, είναι αυτή που δίνει νόημα στη ζωή, δίχως αυτή δεν υπάρχει ζωή. Δηλαδή αυτό που υπάρχει, που υφίσταται, είναι ένα κακέκτυπο ζωής, ένα κέλυφος που το μαργαριτάρι εντός του απουσιάζει.

Η μικρή ελπίδα είναι ένα σποράκι που μετέφερε κάποιο διαβατάρικο πουλί, πράκτορας ίσως της ΦΥΣΗΣ και το άφησε -ίσως και σκόπιμα- να πέσει κάτω στο χώμα, αδιαφορώντας για την ξεραΐλα που απλωνόταν κάτω από το ελεύθερο πέταγμα. Καθώς το σποράκι έχει την υπομονή, τη σοφία και τον τρόπο να βρει τον χώρο και την κατάλληλη στιγμή για να εισχωρήσει κάτω από την επιφάνεια και να ριζώσει. Να φυτρώσει, να ξεπεταχτεί, να ανθίσει, να ευωδιάσει, να καρπίσει, να πολλαπλασιαστεί. Να αλλάξει την ίδια την όψη της επιφάνειας.

Η μικρή ελπίδα είναι γονείς που στέκονται δίπλα στα παιδιά τους κι εκπαιδεύουν εαυτούς κι εκείνα να μασάνε αργά, ψύχραιμα και ήρεμα, όχι βιαστικά την τροφή τους. Είναι η έγνοια των φίλων να ωφελήσουν ο ένας τον άλλον με την απλόχερη μεταξύ τους πνευματική και υλική προσφορά σε εχθρικούς και σκοτεινούς καιρούς. Είναι το φως, έστω κι αμυδρό στην αρχή, στο πρόσωπο του γείτονα, του αγνώστου που τυχαία πιάσατε την κουβέντα για τα "τρέχοντα" και ανακαλύπτει ότι δεν στέρεψαν οι ανθρώποι που μπορεί ν' αποκαλέσει "όμοιους". Οι ομοιοπαθείς δεν εισπράττουν παθήματα κι εμπειρίες με την ίδια νοητική επεξεργασία, τα φίλτρα της αντίληψής τους δεν σημαίνει ότι λειτουργούν το ίδιο αποτελεσματικά για όλους, όσο κι αν είναι ομοιοπαθείς. Οι όμοιοι συνεννοούνται πολλές φορές, κι αν όχι σχεδόν όλες, με τη μία.

Η μικρή ελπίδα τρέφεται, αναπτύσσεται, χαμογελάει και ορθώνει ανάστημα, μεγαλώνοντας κι επικρατώντας σαν υγιής για τον οργανισμό "ιός", με ξενιστές όλους αυτούς που γίνονται  φιλόξενα για εκείνον δοχεία.

Η ανισορροπία, η μηχανορραφία των κακόβουλων παρασίτων μιας αρμονικής ζωής, η εχθρικότητα προς την ίδια τη ζωή, δεν θα νικήσει. Η αλαζονεία και το θράσος που αυτή αδιάλειπτα παράγει δεν έχει την ισχύ να τα βάλει με μυριάδες μικρές ελπίδες που αφουγκράζονται η μία την άλλη κι αποκτούν συνείδηση της δύναμης που τις ενώνει. Της μυστικής εκείνης μέσα στον άνθρωπο δύναμης που μπορεί να διαψεύσει θορυβωδώς τις αλαζονικές εκτιμήσεις περί "προβλεψιμότητας"..

Ο Ένοικος...

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)